นิยาย : ฉันกับเธอ. . .รักนี้จะเป็นอย่างไร

Lessson 20

 

ฉันวางสายจากบีไป ฉันลงไปอาบน้ำเพื่อจะเข้านอนซักพักเสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นมาอีก

 

RRRrrr !!!

 

“ฮัลโหล นั่นใครอ่อค่ะ ? ” ฉันพูดกับคนในสาย

 

“เมื่อกี้  เธอคุยกับบีใช่มั้ย ? ”

 

“เอ่อ. ..ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครค่ะ ?”

 

“ชั้น เมย์ คู่หมั้นของคนที่เธอคุยด้วยเมื่อกี้ไงหล่ะ ” น้ำเสียงของเมย์เริ่มหนักขึ้น ฉันเริ่มโมโหในท่าทางที่เมย์พูดกับฉัน ฉันจึงสวนเขากลับไปบ้าง

 

“อ๋อหรอ. ..เผอิญว่าบีเค้าโทรมาหาชั้นเองอ่ะ”

 

“นี่เธอจะบอกว่า. ..บีเค้าพิศวาทในตัวเธออย่างนั้นหรอ สำคัญตัวผิดไปรึเปล่า ???”

 

“เธอควรจะดูแลคู่หมั้นของเธอบ้างก็ได้นะดีกว่าโทรมารบกวนชาวบ้านชาวช่อง”

 

“แล้วเธอจะรับสายกับบีทำไมหล่ะ”

 

“โอ๊ย !! ชั้นไม่มีเวลามาเถียงกับเธอมากนักนะ แค่นี้หล่ะ ชั้นจะนอน” ฉันรีบวางสายจากเมย์ไป ไม่อยากเสียเวลาไปเถียงกับคนแบบนั้น  ซักพักโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นอีก !!  นี่ฉันเป็นอะไรกับโทรศัพท์เนี่ย ....

 

RRRrrr !!

 

“ว่าไง. ..ค่ะ ตอนนี้ชั้นง่วงมากไม่มีอารมณ์ มาคุยหรอกนะ ” ฉันรีบพูดโดยที่ไม่ได้ดูว่าใครโทรมา

 

“นี่เธอ~ ไม่อยากคุยกับชั้นขนาดนั้นเลยหรอ” น้ำเสียงคนในโทรศัพท์พูดอย่างเศร้า ๆฉันรีบดูในโทรศัพท์ว่าใครโทรมา สรุปเป็นนายกล้าฉันรีบคุยเพื่อจะขอโทษ

 

“เอ่อ. ..ชั้นไม่รู้ว่าเป็นนายโทรมา เผอิญเมื่อกี้มีธุระนิดหน่อยอ่ะ”

 

“. . .”

 

“ฮัลโหล กล้านายได้ยินที่ชั้นพูดมั้ย ?”

 

“. . .” เค้าเงียบ ก่อนที่ฉันจะดูหน้าจอโทรศัพท์ฉันพึ่งจะรู้ว่าเค้าวางสายไปแล้ว นี่ฉันทำคนที่รักฉันเสียใจอีกแล้วหรือเนี่ย ฉันรีบโทรศัพท์กลับไป

 

“เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ. ....” ตอนนี้ฉันรู้สึกหดหู่มากทำอะไรไม่ถูกแล้ว นี่ฉันจะเป็นแฟนที่ดีของนายไม่ได้เลยใช่มั้ย นายกล้า~

 

------------------ โรงเรียน(หลังสอบเสร็จ) ------------------

 

ฉันเดินออกมาหน้าประตูโรงเรียนภาพในความคิดของฉัน ฉันเห็นตัวเองกำลังวิ่งไล่นายกล้าอยู่ มันเหมือนเป็นภาพตอกย้ำฉัน น้ำตาของฉันเริ่มไหลคลอเบ้า ก่อนที่จะเสียงซุบซิบนินทราดังมาให้ฉันได้ยิน

 

“นี่แหละ !! คนนี้แหละที่แกล้งแฟนตัวเองให้ถูกรถชน” เสียงวัยรุ่นสาวคนหนนึ่ง

 

“อ๋อ ๆ หน้าตาก็ดีไม่น่าทำอย่างนั้นเลย ชั้นว่าพวกเราไปให้ห่างจากนางนี่ดีกว่า ขืนอยู่นานท่ามันเกิดไม่ชอบหน้าพวกเรา อี๋~ !!! ชั้นกลัวไปเหอะ. ...” สิ้นเสียงวัยรุ่นอีกคน กลุ่มสาวนั้นก็เดินออกห่างจากฉันไป ฉันรู้สึกแย่ลงไปกว่าอีก มันก็จริงอย่างที่พวกเขาพูด ท่าฉันไม่แกล้งนายกล้า เขาคงไม่ถูกรถชน ท่าฉันไม่ไลตีเขา เขาคงไม่ถูกรถชน

น้ำตาของฉันไหลลงมาอาบแก้มขณะที่ฉันเดินก้มหน้าข้ามสะพานลอย

 

“ปุ๋ย~ !!” เสียงผู้ชายพูดก่อนฉันหันหลังกับไป

 

“บี !! เมื่อไหร่บีจะเลิกวุ่นวายกับชีวิตปุ๋ยซักที ปุ๋ยรำคาญ ” ฉันด่าเขาไปอีกที

“ปุ๋ย~ เป็นอะไรร้องไห้อีกหล่ะ ใครทำปุ๋ยบอกบีมา ” บีเดินเข้ามาใกล้ ๆฉัน

 

“มันไม่ใช่เรื่องอะไรของบีเลยไม่ต้องมายุ่ง แล้วก็ถอยออกไปให้ไกลจากตัวปุ๋ยด้วย” ฉันผลักตัวบีออกไป

 

“ปุ๋ย  บีแค่อยากให้เราสองคนกลับมาเป็นเหมือนเดิม บีสัญญาบีจะไม่ทำให้ปุ๋ยเหงา จะไม่ทำให้ปุ๋ยเสียใจ จะไม่ทำให้ปุ๋ยต้องช้ำไปมากกว่านี้ ขอเพียงปุ๋ยกลับมานะ”

 

“ก็ บีมีเมย์อยู่ทั้งคนไม่ใช่หรอ  อย่ามายุ่งกับปุ๋ยเลย”

 

“อ๋อ เพราะเมย์นั่นเอง เด๋วบีเลิกกับเมย์ก็ได้นะท่าปุ๋ยต้องการ  เพราะใจจริงแล้วบีก็ไม่ได้รักเมย์เหมือนกัน เมย์รักปุ๋ยนะ ” บีทำหน้าตาดีใจ บางครั้งใจของฉันก็หวั่นไหวเหมือนกัน  แต่ตอนนี้ฉันมีนายกล้าคนเดียวฉันไม่อยากทำให้เขาเสียใจไปมากกว่านี้

 

“ ที่แท้บีนิสัยอย่างนี้ นี่เอง  ไปให้ไกลจากชีวิตปุ๋ยซะ ปุ๋ยไม่อยากเสียเวลากับคนอย่างบีอีก !!! ”  สิ้นเสียงของฉัน ฉันรีบวิ่งหนีนายบีไป ก่อนที่จะโบกรถแท็กซี่ขึ้นไปโรงพยาบาลเพื่อจะไปเยี่ยมนายกล้า แน่นอน !! ฉันต้องเตรียมของฝากให้เขาอยู่แล้ว แต่ของฝากนี้ เป็นตุ๊กตาตัวเล็ก ๆที่ฉันเย็บเองกับมือเมื่อคืนข้างในมีปุยนุ่น แล้วที่อัดเสียงอยู่ตรงหัวตุ๊กตาเมื่อกดแล้วจะมีเสียงดังออกมา ฉันรีบบอกคนขับให้ขับไว ๆเพราะตอนนี้ใจของฉันอยากจะอยู่ใกล้ ๆนายกล้าเต็มทนแล้ว

 

------------------ โรงพยาบาล ------------------

 

ฉันรีบขึ้นลิฟท์ไปอย่างรวดเร็ว ขนาดคนโบกให้รอ ฉันยังไม่รอเลย นี่ฉันจะรีบไปถึงไหนของฉันกันแน่เนี่ยกับแค่ผู้ชายคนเดียวที่นอนอยู่บนเตียง ยังขยับตัวไปไหนไม่ได้ ไปถึงยังไงก็เจออยู่ดี

 

ติ้ง !!!  เสียงลิฟท์ถึงชั้นที่นายกล้านอนอยู่  ฉันรีบเดินไปที่หน้าห้องของนายกล้า ตรงประตูมีกระจกเล็ก ๆ พอมองเห้นว่าคนไข้กำลังทำอะไรอยู่ ฉันมองเข้าไปข้างใน เป็นภาพนายกล้ากับกำลังคุยกับเมย์ อย่างสนุกสนาน เขายิ้มจะแก้มแทบจะฉีก เหมือนกับว่าเขามีความสุขมาก ฉันรีบเดินไปที่เคาร์เตอร์พยาบาลเพื่อจะฝากของให้นายกล้า

 

“ฝากให้ ห้อง 572 ด้วยนะค่ะ ” ฉันฝากนางพยาบาลที่หน้าเคาร์เตอร์ไป

 

“ได้ค่ะ ขอชื่อผู้ฝากด้วยนะค่ะ ” นางพยาบาลส่งใบให้ฉันเซ็น

 

“นี่ค่ะ. ...ขอบคุณนะค่ะ ” ฉันยื่นใบคืนนางพยาบาล ฝืนยิ้มเล็กน้อยทั้ง ๆที่ตอนนี้มันอยากจะร้องไห้ออกมา ภาพที่เห็นเมื่อซักครู่นี้ มันสะเทือนไปทั้งใจ ระหว่างฉันรอลิฟท์ขึ้นมา ฉันยืนคิดว่า เขาคงมีความสุขเมื่อเขาได้คบกับเมย์ไม่ต้องมาฟังชั้นด่าเขา ไม่ต้องมาดูแลฉัน ไม่ต้องมาปลุกฉันแทบทุกวัน ไม่ต้องมาเจ็บอย่างนี้ ไม่ต้องมาเสียใจกับคนอย่างฉัน tt’

 

------------------ กล้า ------------------

 

รุ่งเช้าผมตื่นข้ำมา ร่างกายมันรู้สึกปวดมาก ๆแต่หมอบอกว่าปฏิหารย์มากที่ผมมีบาดแผลใหญ่ ๆไม่กี่จุดและช้ำเป็นบางที่ เหตุผลที่ผมไม่เป้นอะไรมากก็เพราะ ตอนที่รถวิ่งเข้ามาหาผม ผมรู้ตัวดีว่าถูกชนแน่ ๆผมรีบกระโดดขึ้นเพื่อจะได้ไม่โดนชนอย่างจังแต่มันไม่เป้นไปอย่างคาด ขาของผมลอยขึ้นไม่ทันดูชนตัวกระเด็นไปที่หน้าต่างแรงรถที่วิ่งสวนเข้ามานั้นทำให้ร่างของผมกระเด็นลงไปกองกับพื้นข้างหลังรถ ความเจ็บปวดตอนนี้มันไม่ได้อยู่ที่แผลผมหรอก มันอยู่ที่ “ปุ๋ย” เพราะเมื่อคืนผมจะโทรไปหาเธอว่าผม ฟื้นขึ้นมาแล้วอยากจะขอบคุณในตัวเธอที่ช่วยชีวิตผมไว้ ท่าไม่มีเลือดของเธอ ผมคงตายไปแล้ว แต่ผิดคาดเธอตอบกลับมาง่าย ๆ

 

“ว่าไง. ..ค่ะ ตอนนี้ชั้นง่วงมากไม่มีอารมณ์ มาคุยหรอกนะ” น้ำเสียงที่เธอพูดกับผม ผมรู้สึกเสียใจมากแต่ผมเข้าใจดีกว่า ท่าผมไม่แกล้งเธอผมคงไม่ต้องให้เธอลำบากขนาดนี้ เพราะผมรู้ว่าเธอกลัวเข็มมาตั้งแต่เด็ก เธอคงจะโกรธผมมากแหละ ช่วงบ่าย ๆผมนั่งมองนาฬิกาเธอคงสอบเสร็จแล้วผมคิดว่า เธอจะต้องมาเยี่ยมผมแน่ ๆเวลาผ่านไปซักครึ่งชั่วโมงเธอก็ยังไม่มา ผมหยิบโทรศัพท์จะโทรแบตโทรศัพท์ดันหมด

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!! เสียงประตู

 

“เข้ามาได้ครับ” ผมพูด

 

“สวัสดีค่ะ พี่กล้า~ ” เสียงวัยรุ่นผู้หญิง

 

“อืม. ..เมย์เองหรอ รู้ได้ไงว่าพี่นอนอยู่ห้องนี่เนี่ย ?? ”

 

“ก็เมื่อวาน. ..เมย์มานั่งเฝ้าพี่แทบทั้งคืน จนคุณป้าบอกให้หนูกลับ หนูเลยกลับอ่าค่ะ ” เมย์พูดแล้วยิ้ม ๆ ให้กับผม

 

“อ๋อ. ..ขอบคุณนะ ว่าแต่เมย์ไม่น่าซื้อของฝากมาเยอะเลยนี่”

 

“แห่ม ๆ ก็เมย์อยากให้พี่กล้าหายไว ๆนี่ค่ะ  เมย์จะได้ชวนพี่ไปทะเลกัน”

 

“ห๊ะ ??? ไปทะเลสภาพแบบนี้พี่จะเล่นน้ำได้หรอเนี่ย ” ผมทำหน้าตกใจ

 

“ฮ่า ๆ. ...หน้าพี่กล้าตลกจังเลย พี่กล้าทำให้ดูอีกรอบได้มั้ยค่ะ? ” เมย์หัวเราะ

 

“พอ ๆของดีมีครั้งเดียว ว่าแต่จะไปกันวันไหนหล่ะ? ” ผมถามเมย์

 

“ก็คงต้องรอพี่กล้าออกจากโรงพยาบาลซัก 2-3 วันหล่ะค่ะ แต่ท่าพี่กล้าทำหน้าแบบเมื่อกี้ให้เมย์ดูอีก เด๋วเมย์บอกคุณพ่อให้เอาตั๋วเครื่องบินไปวันที่พี่ออกจากโรงบาลเลย ” เมย์ตอบผม แล้วทำหน้าตาหัวเราะ

 

“ งั้นเมย์ทำให้พี่ดูก่อนสิ ” ผมบอกน้องเมย์

 

“เจี๊ยก ๆ” เธอทำหน้าลิงพรันทำเสียงออกมา

 

“ฮ่า ๆๆๆๆๆ. ...เหมือนลิงเลยอ่ะ” ผมหัวเราะออกมา

“มา ๆตาพี่กล้าแล้วทำเลย ๆ” เธอชี้มาทางผม

 

“ก็บอกว่าของดีมีครั้งเดียว ” ผมยักคิ้วให้เธอ

 

“โห่~ พี่กล้าขี้โกงอ่ะ เมย์ไม่อยู่กับพี่ละปล่อยพี่เหงาตายไปเลย ” สิ้นเสียงของเมย์ เมย์เดินไปทางประตูก่อนที่จะหันหน้ามาบ๊ายบายผม ผมยิ้มให้กับเธอ แต่คำพูดของเธอมันกระทบผม ว่าทำไม “ยัยปุ๋ย” ไม่มาหาผม เธอคงโกรธ ผม เหม็นขี้หน้าผม จริง ๆ แหละ