นิยาย : ฉันกับเธอ. . .รักนี้จะเป็นอย่างไร

10.0

เขียนโดย WinsBlue

วันที่ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2554 เวลา 20.13 น.

  34 ตอน
  19 วิจารณ์
  42.15K อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

20) Lessson 20

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

Lessson 20

 

ฉันวางสายจากบีไป ฉันลงไปอาบน้ำเพื่อจะเข้านอนซักพักเสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นมาอีก

 

RRRrrr !!!

 

“ฮัลโหล นั่นใครอ่อค่ะ ? ” ฉันพูดกับคนในสาย

 

“เมื่อกี้  เธอคุยกับบีใช่มั้ย ? ”

 

“เอ่อ. ..ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครค่ะ ?”

 

“ชั้น เมย์ คู่หมั้นของคนที่เธอคุยด้วยเมื่อกี้ไงหล่ะ ” น้ำเสียงของเมย์เริ่มหนักขึ้น ฉันเริ่มโมโหในท่าทางที่เมย์พูดกับฉัน ฉันจึงสวนเขากลับไปบ้าง

 

“อ๋อหรอ. ..เผอิญว่าบีเค้าโทรมาหาชั้นเองอ่ะ”

 

“นี่เธอจะบอกว่า. ..บีเค้าพิศวาทในตัวเธออย่างนั้นหรอ สำคัญตัวผิดไปรึเปล่า ???”

 

“เธอควรจะดูแลคู่หมั้นของเธอบ้างก็ได้นะดีกว่าโทรมารบกวนชาวบ้านชาวช่อง”

 

“แล้วเธอจะรับสายกับบีทำไมหล่ะ”

 

“โอ๊ย !! ชั้นไม่มีเวลามาเถียงกับเธอมากนักนะ แค่นี้หล่ะ ชั้นจะนอน” ฉันรีบวางสายจากเมย์ไป ไม่อยากเสียเวลาไปเถียงกับคนแบบนั้น  ซักพักโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นอีก !!  นี่ฉันเป็นอะไรกับโทรศัพท์เนี่ย ....

 

RRRrrr !!

 

“ว่าไง. ..ค่ะ ตอนนี้ชั้นง่วงมากไม่มีอารมณ์ มาคุยหรอกนะ ” ฉันรีบพูดโดยที่ไม่ได้ดูว่าใครโทรมา

 

“นี่เธอ~ ไม่อยากคุยกับชั้นขนาดนั้นเลยหรอ” น้ำเสียงคนในโทรศัพท์พูดอย่างเศร้า ๆฉันรีบดูในโทรศัพท์ว่าใครโทรมา สรุปเป็นนายกล้าฉันรีบคุยเพื่อจะขอโทษ

 

“เอ่อ. ..ชั้นไม่รู้ว่าเป็นนายโทรมา เผอิญเมื่อกี้มีธุระนิดหน่อยอ่ะ”

 

“. . .”

 

“ฮัลโหล กล้านายได้ยินที่ชั้นพูดมั้ย ?”

 

“. . .” เค้าเงียบ ก่อนที่ฉันจะดูหน้าจอโทรศัพท์ฉันพึ่งจะรู้ว่าเค้าวางสายไปแล้ว นี่ฉันทำคนที่รักฉันเสียใจอีกแล้วหรือเนี่ย ฉันรีบโทรศัพท์กลับไป

 

“เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ. ....” ตอนนี้ฉันรู้สึกหดหู่มากทำอะไรไม่ถูกแล้ว นี่ฉันจะเป็นแฟนที่ดีของนายไม่ได้เลยใช่มั้ย นายกล้า~

 

------------------ โรงเรียน(หลังสอบเสร็จ) ------------------

 

ฉันเดินออกมาหน้าประตูโรงเรียนภาพในความคิดของฉัน ฉันเห็นตัวเองกำลังวิ่งไล่นายกล้าอยู่ มันเหมือนเป็นภาพตอกย้ำฉัน น้ำตาของฉันเริ่มไหลคลอเบ้า ก่อนที่จะเสียงซุบซิบนินทราดังมาให้ฉันได้ยิน

 

“นี่แหละ !! คนนี้แหละที่แกล้งแฟนตัวเองให้ถูกรถชน” เสียงวัยรุ่นสาวคนหนนึ่ง

 

“อ๋อ ๆ หน้าตาก็ดีไม่น่าทำอย่างนั้นเลย ชั้นว่าพวกเราไปให้ห่างจากนางนี่ดีกว่า ขืนอยู่นานท่ามันเกิดไม่ชอบหน้าพวกเรา อี๋~ !!! ชั้นกลัวไปเหอะ. ...” สิ้นเสียงวัยรุ่นอีกคน กลุ่มสาวนั้นก็เดินออกห่างจากฉันไป ฉันรู้สึกแย่ลงไปกว่าอีก มันก็จริงอย่างที่พวกเขาพูด ท่าฉันไม่แกล้งนายกล้า เขาคงไม่ถูกรถชน ท่าฉันไม่ไลตีเขา เขาคงไม่ถูกรถชน

น้ำตาของฉันไหลลงมาอาบแก้มขณะที่ฉันเดินก้มหน้าข้ามสะพานลอย

 

“ปุ๋ย~ !!” เสียงผู้ชายพูดก่อนฉันหันหลังกับไป

 

“บี !! เมื่อไหร่บีจะเลิกวุ่นวายกับชีวิตปุ๋ยซักที ปุ๋ยรำคาญ ” ฉันด่าเขาไปอีกที

“ปุ๋ย~ เป็นอะไรร้องไห้อีกหล่ะ ใครทำปุ๋ยบอกบีมา ” บีเดินเข้ามาใกล้ ๆฉัน

 

“มันไม่ใช่เรื่องอะไรของบีเลยไม่ต้องมายุ่ง แล้วก็ถอยออกไปให้ไกลจากตัวปุ๋ยด้วย” ฉันผลักตัวบีออกไป

 

“ปุ๋ย  บีแค่อยากให้เราสองคนกลับมาเป็นเหมือนเดิม บีสัญญาบีจะไม่ทำให้ปุ๋ยเหงา จะไม่ทำให้ปุ๋ยเสียใจ จะไม่ทำให้ปุ๋ยต้องช้ำไปมากกว่านี้ ขอเพียงปุ๋ยกลับมานะ”

 

“ก็ บีมีเมย์อยู่ทั้งคนไม่ใช่หรอ  อย่ามายุ่งกับปุ๋ยเลย”

 

“อ๋อ เพราะเมย์นั่นเอง เด๋วบีเลิกกับเมย์ก็ได้นะท่าปุ๋ยต้องการ  เพราะใจจริงแล้วบีก็ไม่ได้รักเมย์เหมือนกัน เมย์รักปุ๋ยนะ ” บีทำหน้าตาดีใจ บางครั้งใจของฉันก็หวั่นไหวเหมือนกัน  แต่ตอนนี้ฉันมีนายกล้าคนเดียวฉันไม่อยากทำให้เขาเสียใจไปมากกว่านี้

 

“ ที่แท้บีนิสัยอย่างนี้ นี่เอง  ไปให้ไกลจากชีวิตปุ๋ยซะ ปุ๋ยไม่อยากเสียเวลากับคนอย่างบีอีก !!! ”  สิ้นเสียงของฉัน ฉันรีบวิ่งหนีนายบีไป ก่อนที่จะโบกรถแท็กซี่ขึ้นไปโรงพยาบาลเพื่อจะไปเยี่ยมนายกล้า แน่นอน !! ฉันต้องเตรียมของฝากให้เขาอยู่แล้ว แต่ของฝากนี้ เป็นตุ๊กตาตัวเล็ก ๆที่ฉันเย็บเองกับมือเมื่อคืนข้างในมีปุยนุ่น แล้วที่อัดเสียงอยู่ตรงหัวตุ๊กตาเมื่อกดแล้วจะมีเสียงดังออกมา ฉันรีบบอกคนขับให้ขับไว ๆเพราะตอนนี้ใจของฉันอยากจะอยู่ใกล้ ๆนายกล้าเต็มทนแล้ว

 

------------------ โรงพยาบาล ------------------

 

ฉันรีบขึ้นลิฟท์ไปอย่างรวดเร็ว ขนาดคนโบกให้รอ ฉันยังไม่รอเลย นี่ฉันจะรีบไปถึงไหนของฉันกันแน่เนี่ยกับแค่ผู้ชายคนเดียวที่นอนอยู่บนเตียง ยังขยับตัวไปไหนไม่ได้ ไปถึงยังไงก็เจออยู่ดี

 

ติ้ง !!!  เสียงลิฟท์ถึงชั้นที่นายกล้านอนอยู่  ฉันรีบเดินไปที่หน้าห้องของนายกล้า ตรงประตูมีกระจกเล็ก ๆ พอมองเห้นว่าคนไข้กำลังทำอะไรอยู่ ฉันมองเข้าไปข้างใน เป็นภาพนายกล้ากับกำลังคุยกับเมย์ อย่างสนุกสนาน เขายิ้มจะแก้มแทบจะฉีก เหมือนกับว่าเขามีความสุขมาก ฉันรีบเดินไปที่เคาร์เตอร์พยาบาลเพื่อจะฝากของให้นายกล้า

 

“ฝากให้ ห้อง 572 ด้วยนะค่ะ ” ฉันฝากนางพยาบาลที่หน้าเคาร์เตอร์ไป

 

“ได้ค่ะ ขอชื่อผู้ฝากด้วยนะค่ะ ” นางพยาบาลส่งใบให้ฉันเซ็น

 

“นี่ค่ะ. ...ขอบคุณนะค่ะ ” ฉันยื่นใบคืนนางพยาบาล ฝืนยิ้มเล็กน้อยทั้ง ๆที่ตอนนี้มันอยากจะร้องไห้ออกมา ภาพที่เห็นเมื่อซักครู่นี้ มันสะเทือนไปทั้งใจ ระหว่างฉันรอลิฟท์ขึ้นมา ฉันยืนคิดว่า เขาคงมีความสุขเมื่อเขาได้คบกับเมย์ไม่ต้องมาฟังชั้นด่าเขา ไม่ต้องมาดูแลฉัน ไม่ต้องมาปลุกฉันแทบทุกวัน ไม่ต้องมาเจ็บอย่างนี้ ไม่ต้องมาเสียใจกับคนอย่างฉัน tt’

 

------------------ กล้า ------------------

 

รุ่งเช้าผมตื่นข้ำมา ร่างกายมันรู้สึกปวดมาก ๆแต่หมอบอกว่าปฏิหารย์มากที่ผมมีบาดแผลใหญ่ ๆไม่กี่จุดและช้ำเป็นบางที่ เหตุผลที่ผมไม่เป้นอะไรมากก็เพราะ ตอนที่รถวิ่งเข้ามาหาผม ผมรู้ตัวดีว่าถูกชนแน่ ๆผมรีบกระโดดขึ้นเพื่อจะได้ไม่โดนชนอย่างจังแต่มันไม่เป้นไปอย่างคาด ขาของผมลอยขึ้นไม่ทันดูชนตัวกระเด็นไปที่หน้าต่างแรงรถที่วิ่งสวนเข้ามานั้นทำให้ร่างของผมกระเด็นลงไปกองกับพื้นข้างหลังรถ ความเจ็บปวดตอนนี้มันไม่ได้อยู่ที่แผลผมหรอก มันอยู่ที่ “ปุ๋ย” เพราะเมื่อคืนผมจะโทรไปหาเธอว่าผม ฟื้นขึ้นมาแล้วอยากจะขอบคุณในตัวเธอที่ช่วยชีวิตผมไว้ ท่าไม่มีเลือดของเธอ ผมคงตายไปแล้ว แต่ผิดคาดเธอตอบกลับมาง่าย ๆ

 

“ว่าไง. ..ค่ะ ตอนนี้ชั้นง่วงมากไม่มีอารมณ์ มาคุยหรอกนะ” น้ำเสียงที่เธอพูดกับผม ผมรู้สึกเสียใจมากแต่ผมเข้าใจดีกว่า ท่าผมไม่แกล้งเธอผมคงไม่ต้องให้เธอลำบากขนาดนี้ เพราะผมรู้ว่าเธอกลัวเข็มมาตั้งแต่เด็ก เธอคงจะโกรธผมมากแหละ ช่วงบ่าย ๆผมนั่งมองนาฬิกาเธอคงสอบเสร็จแล้วผมคิดว่า เธอจะต้องมาเยี่ยมผมแน่ ๆเวลาผ่านไปซักครึ่งชั่วโมงเธอก็ยังไม่มา ผมหยิบโทรศัพท์จะโทรแบตโทรศัพท์ดันหมด

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!! เสียงประตู

 

“เข้ามาได้ครับ” ผมพูด

 

“สวัสดีค่ะ พี่กล้า~ ” เสียงวัยรุ่นผู้หญิง

 

“อืม. ..เมย์เองหรอ รู้ได้ไงว่าพี่นอนอยู่ห้องนี่เนี่ย ?? ”

 

“ก็เมื่อวาน. ..เมย์มานั่งเฝ้าพี่แทบทั้งคืน จนคุณป้าบอกให้หนูกลับ หนูเลยกลับอ่าค่ะ ” เมย์พูดแล้วยิ้ม ๆ ให้กับผม

 

“อ๋อ. ..ขอบคุณนะ ว่าแต่เมย์ไม่น่าซื้อของฝากมาเยอะเลยนี่”

 

“แห่ม ๆ ก็เมย์อยากให้พี่กล้าหายไว ๆนี่ค่ะ  เมย์จะได้ชวนพี่ไปทะเลกัน”

 

“ห๊ะ ??? ไปทะเลสภาพแบบนี้พี่จะเล่นน้ำได้หรอเนี่ย ” ผมทำหน้าตกใจ

 

“ฮ่า ๆ. ...หน้าพี่กล้าตลกจังเลย พี่กล้าทำให้ดูอีกรอบได้มั้ยค่ะ? ” เมย์หัวเราะ

 

“พอ ๆของดีมีครั้งเดียว ว่าแต่จะไปกันวันไหนหล่ะ? ” ผมถามเมย์

 

“ก็คงต้องรอพี่กล้าออกจากโรงพยาบาลซัก 2-3 วันหล่ะค่ะ แต่ท่าพี่กล้าทำหน้าแบบเมื่อกี้ให้เมย์ดูอีก เด๋วเมย์บอกคุณพ่อให้เอาตั๋วเครื่องบินไปวันที่พี่ออกจากโรงบาลเลย ” เมย์ตอบผม แล้วทำหน้าตาหัวเราะ

 

“ งั้นเมย์ทำให้พี่ดูก่อนสิ ” ผมบอกน้องเมย์

 

“เจี๊ยก ๆ” เธอทำหน้าลิงพรันทำเสียงออกมา

 

“ฮ่า ๆๆๆๆๆ. ...เหมือนลิงเลยอ่ะ” ผมหัวเราะออกมา

“มา ๆตาพี่กล้าแล้วทำเลย ๆ” เธอชี้มาทางผม

 

“ก็บอกว่าของดีมีครั้งเดียว ” ผมยักคิ้วให้เธอ

 

“โห่~ พี่กล้าขี้โกงอ่ะ เมย์ไม่อยู่กับพี่ละปล่อยพี่เหงาตายไปเลย ” สิ้นเสียงของเมย์ เมย์เดินไปทางประตูก่อนที่จะหันหน้ามาบ๊ายบายผม ผมยิ้มให้กับเธอ แต่คำพูดของเธอมันกระทบผม ว่าทำไม “ยัยปุ๋ย” ไม่มาหาผม เธอคงโกรธ ผม เหม็นขี้หน้าผม จริง ๆ แหละ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา