นิยาย : ฉันกับเธอ. . .รักนี้จะเป็นอย่างไร

Lessson 17

 

ฉันตื่นขึ้นมา พร้อมบรรยากาศตอนเช้าที่สดใส ทุกเช้าที่ฉันตื่นฉันจะมาเดินมาดูบริเวณหน้าต่างห้องของฉัน ซึ่งสามารถมองเข้าไปในห้องของเขาได้ ฉันมองทะลุม่านเข้าไปเห็นเขานอนหลับอยู่ ฉันคิดไว้ในใจว่าวันนี้ฉันจะชวนเขาไปซื้อเสื้อเพราะตอนนั้น ฉันไม่สบายจึงทำให้เขาซื้อเสื้อไม่ได้ ฉันลงไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อจะเตรียมตัวไปชวนนายกล้า แต่แล้วโทรศัพท์เจ้ากรรมก็ดังขึ้น เป้นนายบีโทรมา

 

RRRrrr !!

 

“มีอะไรอีกบี ??? ” ฉันโวยวาย

 

“เด๋ว~ บีไปรับปุ๋ยหน้าบ้านนะ วันนี้บีจะพาปุ๋ยไปเที่ยว ” เขาชวนฉัน

 

“ไม่เอาอ่ะ  ปุ๋ยอยากอยู่บ้านบีอย่ามายุ่งกับปุ๋ยเลยนะ เราไม่มีอะไรต่อกันแล้ว ” ฉันบอกกับบี

 

“ อืม~ บีเข้าใจแต่ขอให้บีได้อธิบายจะได้มั้ย ขอแค่วันเดียว ” เขาขอร้องฉัน ฉันอยากให้เรื่องมันจบ ๆ ไปเลยตอบเขากลับไป

 

“อืม เด๋วปุ๋ยเดินไปหน้าปากซอยเอง บีรอตรงนั้นแหละ ” ฉันบอกกับเขาแล้วรีบออกจากบ้านเพื่อจะได้ไม่ต้องเจอนายกล้า เพราะ เด๋วเค้าเข้าใจผิด นึกว่าชั้นกลับไปมีเยื่อใยให้กับ บี

 

------------------ กล้า ------------------

 

ผมตื่นนอนแต่เช้าลุกขึ้นออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงผมกำลังจะเปิดประตูเห็นยัยปุ๋ย รุกรี้  รุกรน เดินออกไปทางปากซอย สมองตอนนั้นผมคิดว่าเธอคงแอบไปไหนแน่ ๆ โดยที่ไม่ยอมบอกผม ด้วยความอยากรู้อยากเห็นผมรีบอาบน้ำแต่งตัวตามเธอออกไปหน้าปากซอย ผมรีบขับรถสปรอตคู่ใจของผมออกไป ผมเห็นเธอกำลังขึ้นรถเก๋งคันหรูไปกับใครก็ไม่รู้เพราะฟิล์มของรถคันนั้นดำมาก ผมรู้สึกตกใจในการกระทำของเธอ เหมือนกับว่าเธอตอนนี้กำลังแอบนอกใจผม

รถเก๋งคันนั้นไปจอดบริเบริเวณแถว ๆ สนามหลวง ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินลงจากรถไปพร้อม ๆ กัน

 

------------------ ปุ๋ย ------------------

“บีจะพาปุ๋ยไปไหน ??? ” ฉันถามเขา

 

“บีพาปุ๋ยมาสถานที่ ๆเราคบกันแรก ๆ ไง ” บีพูดพรางยิ้มให้ฉัน

 

“บี แต่เรื่องของเรามันจบลงไปแล้วนะ ” ฉันย้ำเขาอีกรอบ เหมือนเขาไม่ฟังฉัน เค้าพาชั้นไปซื้อที่ให้อาหารนกและจูงมือฉันไปที่ม้านั่ง

 

“ปล่อยมือ ปุ๋ยเด๋วนี้ !! ” ฉันพูดแล้วสบัดมือเขาออกทันที

 

“ปุ๋ย~ บีต้องทำยังไงปุ๋ยถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ” เค้าทำเสียงเศร้า ๆ

 

“ไม่ต้องทำอะไรหรอกบี  ปุ๋ยเข้าใจ ” ฉันทำไม่สนใจบี

 

“งั้นปุ๋ยนั่งลงก่อนนะ  ”  เขาพูดพรางจับมือฉันนั่งลงกับม้านั่ง  เขาโยนอาหารนกลงกับพื้นเพื่อให้นกกิน

 

“ ปุ๋ยจำครั้งแรกที่เรามาที่นี่ได้มั้ย ? ตอนที่เราพึงออกเดทกันครั้งแรก ” บีถามฉัน

 

“ บี~ เรื่องนั้นมันจบไปแล้ว ต่อจากนี้ไปบีช่วยออกไปจากชีวิตปุ๋ยได้มั้ย ? ” ฉันบอกเค้า

 

“ มันคงไม่มีวันที่เราจะเริ่มต้นกันใหม่แล้วสินะ ” บีก้มหน้าพูดกับฉันเศร้า ๆ

 

“อืม. ..ใช่”

 

“งั้น~ ก่อนเราจะไม่ได้คุยกันอีก บีขอกอดปุ๋ยอีกสักครั้งได้มั้ย ? ”

 

“. . .” ฉันเงียบ ฉันนั่งคิดอยู่ว่าท่าให้เค้ากอดตอนนี้เรื่องมันก็คงจบลงแค่นี้ ฉันเลยตอบตกลงไป แต่สิ่งที่ตามมาคือ เมย์  คู่หมั้นของบี เดินเข้ามากระชากตัวชั้นออกจากบีอย่างแรงทำให้ชั้นล้มลงจากม้านั่งไปยังพื้น

 

“นี่~ ปุ๋ยเธอช่วยออกไปห่าง ๆ กับชีวิตบีได้มั้ย รู้มั้ยบีเค้าเป้นคู่หมั้นของฉัน ? ” เสียงของเมย์เอ่ยขึ้นมา

 

“เมย์  อย่าทำอะไรปุ๋ยนะ เราแค่มานั่งคุยกันเฉย ๆ ” เสียงบีออกตัวรับหน้าแทนฉัน

 

“พี่บีไม่ต้องมาพูด นั่งคุยเฉย ๆ ทำไมต้องกอดกันขนาดนี้ เธอยังอยากได้พี่บีอยู่ใช่มั้ยหล่ะ ? แล้วเราจะได้เห็นดีกันแน่ ปุ๋ยเธอไม่ต้องห่วง ” เมย์ทำหน้าตาดุร้ายใส่ฉัน ทำให้หัวใจของฉันนึกถึงนายกล้าขึ้นมา ฉันนึกเภาวนาในใจขอให้นายกล้ามาช่วยชั้นออกไปจากที่นี่ที

 

“เมย์~ พอแล้วปุ๋ยเค้าไม่ผิด บีผิดเองแหละ ” บีเอาตัวเข้ามาขว้าง ก่อนที่เมย์จะเดินเข้ามาหาฉัน

 

“ โอ๊ย !! ” เสียงบี โดนผลักล้มลง โดย เมย์

 

เพี๊ย ย ยย !!! เสียงเมย์ตบเข้าที่ปากของฉันอย่างแรงทำให้ริมฝีปากขางซ้ายของฉันแตกมีเลือดซึม ๆ ออกมาเล็กน้อย

 

“เมย์  พอได้แล้ว นั่นแฟนพี่” เสียงชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาคั่นกลางระหว่างฉันกับเมย์

 

“พี่กล้า~ พี่ช่วยดูแลแฟนพี่ด้วยนะค่ะ อย่าให้เค้ามาเที่ยวแย่งคู่หมั้นชาวบ้านเค้า” เสียงเมย์บอกกับชายหนุ่มร่างสูงที่เข้ามาช่วยฉัน

 

“อืม. ..พี่รู้แล้วพี่จะไม่ให้เกิดอีกครั้งเพียงแต่ตอนนี้ พี่ขอพาแฟนพี่กลับก่อนละกัน ” นายกล้าพูดพรันพยุงชั้นขึ้นมา ก่อนที่เค้าจะส่งสายตาอาฆาตไปให้นายบี และ เมย์ก็ส่งสายตาแบบนั้นมาให้ฉัน ตอนนี้ฉันรู้สึกระอายแก่ใจมาก ฉันรู้สึกว่าฉันทำผิดมาก ๆ ฉันทำให้เขารู้สึกเสียใจมาก ๆ ทั้ง ๆที่เมื่อวาน เขาพึ่งจะบอกรักฉันและฉันก็บอกรักเขา ฉันเดินก้มหน้าจนถึงรถของเขาที่จอดอยู่ เขาเปิดประตูรถให้ฉันนั่ง ก่อนที่จะพาฉันกลับบ้าน

 

------------------ กล้า ------------------

 

ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าอยู่นี้ เป็นภาพของคนรักของผมกำลังถูกเด็กเมื่อวานซืนตบหน้าเธออยู่ ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหวพาเธอออกมาจากที่นั่น พาเธอขึ้นรถสปอตของผมไป สภาพเธอบนรถตอนนี้ดูเธอแย่ มาก ๆ

 

“ปุ๋ย~ ชั้นมีเรื่องอยากจะถามเธอนะ ? ”

 

“. . .” เธอไม่ตอบผมเอาแต่นั่งร้องไห้

 

“เอาหล่ะ ๆ เธอทำใจให้สบายเหอะ ชั้นจะอยู่กับเธอเอง ”

 

“. . . ” เธอพยักหน้า ผมรีบขับรถให้ถึงบ้านโดยเร็ว เพราะผมอยากปรอบใจเธอกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาเมื่อกี้ ผมไม่อยากให้เธอเสียใจไปมากกว่านี้อีกแล้ว รถสปรอตของผมจอดที่บ้านของผม ก่อนที่เธอจะลงจากรถโดยไม่บอกผม

ผมรีบเดินตามเธอไป ก่อนที่จะจับมือเธอ

 

“ปุ๋ย~ ให้ชั้นอยู่เป็นกับเธอได้มั้ย ? ” ผมจับมือเธอ ด้วยความเป็นห่วงเธอ

 

“กล้า !! ชั้นขอโทษ ” เธอกระโดดเข้ากอดผมก่อนที่จะร้องไห้ฟูมฟายออกมามากมาย ผมเอามือลูบหัวเธอพร้อมปรอบใจ

 

“ชั้นไม่ว่าอะไรหรอก ว่าแต่เธอร้องไห้ตรงนี้ไม่อายเค้าบ้างหรอ ? ” ผมบอกเธอ ก่อนที่จะพาเธอไปนั่งคุยกันที่ห้องของผม

 

“เธอ ออกไปหาไอ่หน้าตี๋นั่นทำไม มีอะไรกับมันหรอ ? ”  ผมถามเธอแบบยิ้ม ๆ พรันจับเธอนั่งลงบนเตียง

 

“. . .” เธอเอาแต่ร้องไห้ ไม่ตอบคำถามผม

 

 

“เธอรู้มั้ย ชั้นไม่โกรธหรอกชั้นแค่อยากรู้ว่าเธอไปหามันทำไมแค่นั้นแหละ ” ผมบอกเธอ

 

“. . .” เธอเงียบอีก

“ปุ๋ย~ ชั้นแค่อยากให้เธอรู้ไว้นะ ไม่ว่าเธอจะกอดกับใคร เธอจะอยู่กับใคร แต่ชั้นก็ให้อภัยเธอเสมอ ” ผมพูดแล้วส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับเธอ

 

“กล้า. ..ทำไมนายดีกับชั้นขนาดนี้หล่ะ นายไม่โกรธชั้นบ้างเลยหรอ ? ” เธอถามผม

 

“ชั้นไม่เคยโกรธเธอหรอก  เพราะว่า เธอเป็นคนที่ชั้นรักเธอมากที่สุด เธอมีค่าสำหรับชั้นมากที่สุด และ เธอเป็นแฟนของชั้น ” ผมพูดจบ ผมเอาใบหน้าของผมเข้าไปใกล้ ๆ กับหน้าของเธอ คราบน้ำตาที่ไหลลงมาจากตาเธอไหลลงมาอาบแก้มน้อย ๆของเธอ ผมเอามือข้างขวาไปปัดผมคัดหูของเธอ เธอหลับตาพริ้ม ผมสังเกตุเห็นรอยแผลที่ปากของเธอ

 

“นี่ปากเธอแตกหรอ? ”

 

“อืม. ..”

 

“เด๋วชั้นทำแผลให้รอแปปนึงนะ” ผมรีบลงไปเอากล่องยาข้างล่างเพื่อเอามาทำแผลให้กับเธอ กลับขึ้นมาบนห้องของผม ผมเห้นเธอนั่งร้องไห้อยู่

 

“นี่. ..เลิกร้องไห้ได้แล้ว ยัยขี้แง เอ้ย” ผมพูดกับเธอ

 

“อือ . .” เธอปาดน้ำตาออกพร้อมกับพยักหน้าให้ผม

 

“ไหนหมอ~ ขอดูแผลหน่อยซิ” เธอยืนปากเข้ามาใกล้ ๆ ผม

 

“อ้าปากซิ คับ” ผมพูด

 

“อ้า า..าาา ” เธออ้าปาก เอาสำลีชุบเบทาดีนหน่อย ๆ ไปป้ายริมฝีปากเธอ

 

“โอ๊ย !! ทำบ้าอะไรเนี่ย ชั้นเจ็บนะ” เธอพูดแล้วทุบผม

 

“เอ้า !! มีที่ไหนเนี่ยคนไข้มาทุบหมอเนี่ย ” ผมเริ่มกวนเธอ

 

“ก็ชั้นนี่ไง จะเตะหมอโชว์ให้ดู ” เธอพูดแล้วยิ้ม ๆ ผมรู้สึกดีใจที่ทำให้เธอหายเคลียดผมทำแผลให้เธอเสร็จ ตอนนี้เธอนั่งข้าง ๆ ผม มองหน้าผมอยู่

 

“ปุ๋ย~ เธอไม่ต้องคิดอะไรมากนะ ชั้นขอสาบานว่า ชั้นจะอยู่ข้าง ๆ เธอตราบใดที่เธอยังไม่ลืมชั้น” ผมพูด

 

“อืม. ..ขอบใจในทุก ๆ สิ่ง ทุก ๆ อย่างนะ ชั้นจะไม่มีวันลืมนาย ” เธอพูดก่อนทิ้งตัวลงนอนบนเตียง

 

“เอาละ  เธอนอนให้สบายนะ เด๋ว. . .” ผมพูดไม่ทันขาดคำ เธอเอาปากเล็กของเธอมาแตะที่แก้มของผม

 

“ชั้นง่วงแล้วหล่ะ ” คำพูดก่อนที่เธอจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของผม ผมลงไปทำกับข้าวอยู่ข้างล่างเนื่องจากวันนี้ป้าเทืองไม่อยู่ผมทำกับข้าวเพื่อรองรับพ่อกับแม่ผม ก่อนที่จะกลับมาในช่วงหัวค่ำวันนี้ ประมาณ 6 โมงกว่าเธอตื่นขึ้นมา ขอตัวกลับบ้าน ซึ่งผมก็ไม่ได้รั้งเธอไว้เพราะเธอก็รีบกลับบ้านเหมือนกัน