นางฟ้าบันดาลรัก

ขณะที่นายบอยกำลังยิ้ม และจ้องมองลูกแก้วทิพย์ของนางฟ้า
เขาก็เห็นสุมาลีซึ่งใส่ชุดนอนที่เป็นเสื้อสีชมพูลายดอกกุหลาบดอกเล็กๆ กางเกงขาสั้นสีชมพูอ่อ่อนกำลังมองไปที่หนังสือ friendship ของเธอเพื่อมองหารูปใครบางคน
สุมาลีทำหน้าเศร้า และบ่นอะไรพึมพำ
"นางฟ้าน้อย เธอเห็นเหมือนฉันไหม" บอยเอ่ยถามนางฟ้าน้อย
นางฟ้าน้อยไม่เจรจา แต่กลับหมุนลูกแก้วทิพย์และย้อนอดีตตอนที่สุมาลีคบกับบอยให้ดูทั้งหมด
ในลูกแก้วเขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่หลังห้องและแอบมองสุมาลีที่น่ังอยู่หน้าห้องทำกิจกรรมต่างๆในโรงเรียน
"วันนี้ยัยสุมาลีมีเกมส์มาให้เพื่อนๆเล่นแหล่ะ เป็นเกมส์คณิตศาสตร์ฝึกสมองซะด้วย พวกเรามาดูเร็วๆ" เพื่อนผู้หญิงของสุมาลีคนหนึ่งเอ่ยถาม" และพวกเธอก็หัวเราะกันคิกคักจนถึงเวลาเรียน
สุมาลีนั่งยิ้มกับเพื่อนๆและเล่นเกมส์อย่างสนุกภายใต้การจ้องมองอยู่ห่างๆของปกรณ์
ปกรณ์มักจะนั่งหลังห้องใกล้กับเพื่อนที่มีลักษณะคล้ายๆกัน และเขายังนั่งซึม และนัยตายังจ้องมองไปที่สุมาลีตลอดเวลา
"เขาคงคิดถึงเธอมากสินะ" บอยขยับลูกแก้วทิพย์อีกครั้งหนึ่งซึ่งคราวนี้มีแสงสีขาวเปล่งประกายออกมาจากลูกแก้วทิพย์
ต่อมาภาพก็เลื่อนไปอย่างรวดเร็วไปจนถึงตอนที่ปกรณ์ซึ่งเดินถือช่อดอกไม้มาในวันวาเลนไทน์ และมามอบให้กับสุมาลี
จากนั้นภาพในลูกแก้วก็ค่อยๆเลือนหายไป
"เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ" บอยสงสัย 
"จะต้องมีอะไรเกิดขึ้นในวันนี้แน่ๆ" บอยพูดพลางขยับลูกแก้วทิพย์ไปมา แต่ลูกแก้วไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง
บึ้มๆ
ทันใดนั้นลูกแก้วทิพย์ก็เปลี่ยนเป็นสีดำ
"แย่แล้ว นางฟ้าน้อยช่วยด้วยสิ"
"เธอคงต้องช่วยตัวเองแล้วหล่ะบอย ฉันไปก่อนนะ" ทันใดนั้นนางฟ้าน้อยก็หายวับไปบน        ฟากฟ้า พร้อมกับโยนนกหวีดลงมา
"มีอะไรก็เรียกฉันละกันนะบอย" นางฟ้าเอ่ย
.....................................................................................................
อีกมุมหนึ่งบริเวณถนนหน้าคอนโดว์ของปกรณ์
วิญญาณของปกรณ์ขยับไม่ได้ และเขากำลังทุกข์ทรมานกับกรรมที่เขาก่อเอาไว้ นั่นก็คือการฆ่าตัวตายซึ่งเป็นบาปมหันต์
"โอ๊ยทรมานจังเลย ไปไหนก็ไปไม่ได้ แล้วจะให้ฉันอยู่แบบนี้เหรอ"
"โอ๊ยทรมานจังวุ้ย"
ทันใดนั้นวิญญาณของเจ้าที่ได้ปรากฎกายต่อหน้าเขา
"เจ้าทำกรรมไว้มาก เจ้าต้องชดใช้กรรมนี้ไปตลอดชั่วกัปชั่วกัลป์"
จากนั้นเจ้าที่ก็หายตัวไป
ปกรณ์รู้สึกเหมือนถูกเชือดมัดที่ร่างของเขา และมีไฟที่คอยแผดเผาเขาอยู่ตลอดเวลา
เขารู้สึกเหมือนร่างของเขากำลังแหลกรานลงบนพื้นดิน
จากนั้นเขามองเห็นวิญญาณของตัวเองถูกไฟบัลลัยกัลป์แผดเผา
ไฟที่สุมจิตใจของเขายิ่งทำให้เขาทรมานมากขึ้น แต่ในใจเขากลับคิดถึงสุมาลีตลอดเวลาเช่นเดียวกัน
.....................................................................................................