นางฟ้าบันดาลรัก

"สวัสดีครับ" ปกรณ์เดินมาทักทายสุมาลีแต่เช้าด้วยรอยยิ้มที่ห้องทำงานของเธอ

"เอ่อ" คุณอีกแล้วเหรอคะ สุมาลีตกใจเล็กน้อยที่ผู้ชายคนนี้ยังมาวนเวียนในบริษัทของเธอ

ขณะที่เธอกำลังนั่งเซนต์เอกสาร

"เซอร์ไพร์สครับคุณผู้หญิง แต่นแตนแต้น" ปกรณ์นำช่อดอกไม้ลิลลีสีขาวผูกโบว์ตุ๊งติ๊งออกมาจากถุงพร้อมมอบให้สุมาลี

"อะไรกันเหรอคะ" สุมาลีเลิกคิ้วด้วยความงงงัน

ปกรณ์ทิ้งให้สุมาลีฉงน

สุมาลีแอบยิ้มเล็กน้อย

"น่ารักจังนะคะ คุณนี่โรแมนติคจังเนอะ" สุมาลีเอ่ยคล้ายกับพูดคนเดียว

ดอกลิลลี่หมายถึงความรักอันบริสุทธิ์ที่บอยมีให้สุมาลีเรื่อยมานั่นเอง

.......................................................................................

ช่วงเที่ยง

ขณะที่สุมาลีกำลังจะไปทานข้าวหลังจากเซนต์เอกสารไปได้ 2-3 กอง

นิ้วใครบางคนก็มาสะกิดหลังสุมาลีอีกครั้ง

สุมาลีหันมาด้วยความตกใจ "โอ๊ยจั๊กกะจี๋จัง"

"เมื่อกี้คุณเป็นอะไรเหรอครับ" ปกรณ์เอ่ย

"อ๋อเปล่าหรอกค่ะ 555 "

"แล้วนี่คุณจะพาฉันไปไหนเหรอคะ" สุมาลีในชุดเดรสสีชมพูอ่อนกล่าว

"เอ่อ อันที่จริงผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ เพราะว่าผมไม่เคยมากินข้าวที่นี่มาก่อน 555"

"งั้นเดี๋ยวฉันพาไปนะคะ" สุมาลีเอ่ยพร้อมกับยิ้มเล็กๆ

ปกรณ์จ้องหน้าสุมาลีพร้อมกับยิ้มตลอดทางที่สุมาลีเดินผ่านพนักงาน

"คุณเป็นอะไรเหรอคะ"

"อ๋อเปล่าครับ คือว่า... เอ่อ.. ไม่มีอะไรครับ"

และแล้วสุมาลีก็พาปกรณ์ไปกินข้าวร้านอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่งมีลูกค้าเต็มร้้านเลย

"อะริชัยมาเสะ" พนักงานในร้านญี่ปุ่นคนหนึ่งกล่าวต้อนรับ

"ไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณหรือเปล่านะคะ" สุมาลีหันไปบอกปกรณ์

"อ๋อสำหรับผมได้หมดเลยครับ" ปกรณ์เอ่ย

ปกรณ์มองทั่วร้านเพื่อพิจารณาข้อมูลในร้านนี้โดยละเอียด

"กี่่ท่านคะ"

สุมาลีชูนิ้ว 2 นิ้ว

จากนั้นพนักงานก็พามาที่โต๊ะริมหน้าต่างบรรยากาศโรแมนติคมีแสงไฟอ่อนๆ

ทั้งสองคนนั่งตรงกันข้ามกัน

หลังจากนั้นสุมาลีสั่งอาหารให้ปกรณ์ด้วย

"เอ่อของสั่งเสต็กปลาแซลมอนราดน้ำเกลวี่สองชุดค่ะ"

"ได้เลยค่ะ" พนักงานเสิร์ฟเอ่ย

ไม่นานพนักงานก็นำอาหารมาวางบนโต๊ะให้ทั้งสองคน

"อร่อยจังครับ"

"You eat like a pig or never eat before"

สุมาลีเบือนหน้าหนีด้วยความเบื่อหน่าย

"อร่อยใช่ไหมคะ" สุมาลีเอ่ย

ปกรณ์ตักข้าวคำโตเอาเข้าปากติดต่อกันหลายคำ

"ครับ" ปกรณ์เอ่ยพร้อมกับพ่นปลาแซลมอนใส่หน้าสุมาลี

ปกรณ์มีความสุขมากเขายิ้มไม่หุบเลยทีเดียวซึ่งทำให้สุมาลียิ้มตามไปด้วย

สุมาลีรู้สึกงงเขารู้สึกคุ้นเคยกับรอยยิ้มนี้มาก่อนแต่กลับจำไม่ได้ว่าเขาเคยเห็นที่ไหน..

ทั้งสองคนนั่งทานเสต็กปลาแซลมอนราดข้าวด้วยความเอร็ดอร่อย

"โอ๊ยวันนี้ผมมีความสุขจังอยากให้เป็นแบบนี้ทุกวันเลยครับ" ปกรณ์ยิ้มและคิดในใจ

.......................................................................................

แต่แล้วช่วงเวลาดีๆนั้นสั้นนักเมื่อนางฟ้าน้อยปรากฎตัวข้างๆปกรณ์พร้อมกับกระซิบที่หูของปกรณ์ว่า

"บอย ฉันมีอะไรจะบอกเธอ

" มีอะไรก็ว่ามา"

"คือว่า ... เอ่อ อย่าเพิ่งตกใจนะ"

"เธอจะอยู่ในร่างนี้ได้อีกไม่นานแล้วนะเพราะว่าร่างนี้ใกล้จะหมดอายุขัยแล้ว"

ปกรณ์ตกใจหน้าเจื่อนเล็กน้อย

"จริงเหรอเนี่ย" ปกรณ์รู้สึกเสียใจ

เขามองดูร่างตัวเองที่เริ่มจะกลายสภาพเป็นซากศพในบางครั้ง

ร่างกายดูซูบซีดเหมือนคนขาดสารอาหาร ขอบตาดำคล้ำ

"แต่เธอจะค้นพบเส้นทางในการแก้ปัญหาด้วยตัวเอง"

นางฟ้าน้อยพูดเสร็จก็ม้วนตัวสองตลบและหายไปบนฟากฟ้า

ปกรณ์จ้องมองนางฟ้าจนหายวับไปซึ่งทำให้สุมาลีเริ่มงงว่าปกรณ์เป็นอะไรไป

.......................................................................................

หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วปกรณ์ก็เหมือนกับทำตัวแปลกๆพูดอะไรงึมงำอยู่คนเดียว

"แย่จริงๆ แย่จริงๆ แย่จริงๆ"

"เหอ อะไรนะคะ" สุมาลีเอ่ยถาม

"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่เครียดนิดหน่อยน่ะ"

หลังจากกินข้าวเสร็จเขาจึงอำลาสุมาลีและเดินจากไปด้วยความเศร้า

"บ๊ายบายครับ แล้วเจอกัน"

"แล้วดูแลสุขภาพด้วยนะคะ" สุมาลีเอ่ยด้วยความเป็นห่วง

.......................................................................................

สุมาลีรู้สึกประหลาดใจมากเธอไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน

"สายน้ำไม่เคยไหลย้อนกลับ"

ทำไมเธอจึงไม่เคยรักคนที่ชื่อปกรณ์กันนะ

"รักเอย ไฉนจึงเป็นเช่นนี้"