นางฟ้าบันดาลรัก

"สวัสดีครับ" ปกรณ์เดินมาทักทายสุมาลีแต่เช้าด้วยรอยยิ้มที่ห้องทำงานของเธอ
"เอ่อ" คุณอีกแล้วเหรอคะ สุมาลีตกใจเล็กน้อยที่ผู้ชายคนนี้ยังมาวนเวียนในบริษัทของเธอ
ขณะที่เธอกำลังนั่งเซนต์เอกสาร
"เซอร์ไพร์สครับคุณผู้หญิง แต่นแตนแต้น" ปกรณ์นำช่อดอกไม้ลิลลีสีขาวผูกโบว์ตุ๊งติ๊งออกมาจากถุงพร้อมมอบให้สุมาลี
"อะไรกันเหรอคะ" สุมาลีเลิกคิ้วด้วยความงงงัน
ปกรณ์ทิ้งให้สุมาลีฉงน
สุมาลีแอบยิ้มเล็กน้อย
"น่ารักจังนะคะ คุณนี่โรแมนติคจังเนอะ" สุมาลีเอ่ยคล้ายกับพูดคนเดียว
ดอกลิลลี่หมายถึงความรักอันบริสุทธิ์ที่บอยมีให้สุมาลีเรื่อยมานั่นเอง
.......................................................................................
ช่วงเที่ยง
ขณะที่สุมาลีกำลังจะไปทานข้าวหลังจากเซนต์เอกสารไปได้ 2-3 กอง
นิ้วใครบางคนก็มาสะกิดหลังสุมาลีอีกครั้ง
สุมาลีหันมาด้วยความตกใจ "โอ๊ยจั๊กกะจี๋จัง"
"เมื่อกี้คุณเป็นอะไรเหรอครับ" ปกรณ์เอ่ย
"อ๋อเปล่าหรอกค่ะ 555 "
"แล้วนี่คุณจะพาฉันไปไหนเหรอคะ" สุมาลีในชุดเดรสสีชมพูอ่อนกล่าว
"เอ่อ อันที่จริงผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ เพราะว่าผมไม่เคยมากินข้าวที่นี่มาก่อน 555"
"งั้นเดี๋ยวฉันพาไปนะคะ" สุมาลีเอ่ยพร้อมกับยิ้มเล็กๆ
ปกรณ์จ้องหน้าสุมาลีพร้อมกับยิ้มตลอดทางที่สุมาลีเดินผ่านพนักงาน
"คุณเป็นอะไรเหรอคะ"
"อ๋อเปล่าครับ คือว่า... เอ่อ.. ไม่มีอะไรครับ"
และแล้วสุมาลีก็พาปกรณ์ไปกินข้าวร้านอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่งมีลูกค้าเต็มร้้านเลย
"อะริชัยมาเสะ" พนักงานในร้านญี่ปุ่นคนหนึ่งกล่าวต้อนรับ
"ไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณหรือเปล่านะคะ" สุมาลีหันไปบอกปกรณ์
"อ๋อสำหรับผมได้หมดเลยครับ" ปกรณ์เอ่ย
ปกรณ์มองทั่วร้านเพื่อพิจารณาข้อมูลในร้านนี้โดยละเอียด
"กี่่ท่านคะ"
สุมาลีชูนิ้ว 2 นิ้ว
จากนั้นพนักงานก็พามาที่โต๊ะริมหน้าต่างบรรยากาศโรแมนติคมีแสงไฟอ่อนๆ
ทั้งสองคนนั่งตรงกันข้ามกัน
หลังจากนั้นสุมาลีสั่งอาหารให้ปกรณ์ด้วย
"เอ่อของสั่งเสต็กปลาแซลมอนราดน้ำเกลวี่สองชุดค่ะ"
"ได้เลยค่ะ" พนักงานเสิร์ฟเอ่ย
ไม่นานพนักงานก็นำอาหารมาวางบนโต๊ะให้ทั้งสองคน
"อร่อยจังครับ"
"You eat like a pig or never eat before"
สุมาลีเบือนหน้าหนีด้วยความเบื่อหน่าย
"อร่อยใช่ไหมคะ" สุมาลีเอ่ย
ปกรณ์ตักข้าวคำโตเอาเข้าปากติดต่อกันหลายคำ
"ครับ" ปกรณ์เอ่ยพร้อมกับพ่นปลาแซลมอนใส่หน้าสุมาลี
ปกรณ์มีความสุขมากเขายิ้มไม่หุบเลยทีเดียวซึ่งทำให้สุมาลียิ้มตามไปด้วย
สุมาลีรู้สึกงงเขารู้สึกคุ้นเคยกับรอยยิ้มนี้มาก่อนแต่กลับจำไม่ได้ว่าเขาเคยเห็นที่ไหน..
ทั้งสองคนนั่งทานเสต็กปลาแซลมอนราดข้าวด้วยความเอร็ดอร่อย
"โอ๊ยวันนี้ผมมีความสุขจังอยากให้เป็นแบบนี้ทุกวันเลยครับ" ปกรณ์ยิ้มและคิดในใจ
.......................................................................................
แต่แล้วช่วงเวลาดีๆนั้นสั้นนักเมื่อนางฟ้าน้อยปรากฎตัวข้างๆปกรณ์พร้อมกับกระซิบที่หูของปกรณ์ว่า
"บอย ฉันมีอะไรจะบอกเธอ
" มีอะไรก็ว่ามา"
"คือว่า ... เอ่อ อย่าเพิ่งตกใจนะ"
"เธอจะอยู่ในร่างนี้ได้อีกไม่นานแล้วนะเพราะว่าร่างนี้ใกล้จะหมดอายุขัยแล้ว"
ปกรณ์ตกใจหน้าเจื่อนเล็กน้อย
"จริงเหรอเนี่ย" ปกรณ์รู้สึกเสียใจ
เขามองดูร่างตัวเองที่เริ่มจะกลายสภาพเป็นซากศพในบางครั้ง
ร่างกายดูซูบซีดเหมือนคนขาดสารอาหาร ขอบตาดำคล้ำ
"แต่เธอจะค้นพบเส้นทางในการแก้ปัญหาด้วยตัวเอง"
นางฟ้าน้อยพูดเสร็จก็ม้วนตัวสองตลบและหายไปบนฟากฟ้า
ปกรณ์จ้องมองนางฟ้าจนหายวับไปซึ่งทำให้สุมาลีเริ่มงงว่าปกรณ์เป็นอะไรไป
.......................................................................................
หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วปกรณ์ก็เหมือนกับทำตัวแปลกๆพูดอะไรงึมงำอยู่คนเดียว
"แย่จริงๆ แย่จริงๆ แย่จริงๆ"
"เหอ อะไรนะคะ" สุมาลีเอ่ยถาม
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่เครียดนิดหน่อยน่ะ"
หลังจากกินข้าวเสร็จเขาจึงอำลาสุมาลีและเดินจากไปด้วยความเศร้า
"บ๊ายบายครับ แล้วเจอกัน"
"แล้วดูแลสุขภาพด้วยนะคะ" สุมาลีเอ่ยด้วยความเป็นห่วง
.......................................................................................
สุมาลีรู้สึกประหลาดใจมากเธอไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน
"สายน้ำไม่เคยไหลย้อนกลับ"
ทำไมเธอจึงไม่เคยรักคนที่ชื่อปกรณ์กันนะ
"รักเอย ไฉนจึงเป็นเช่นนี้"