Black bird เปิดตำนานรัก ระทึกหัวใจเจ้าชายปีกดำ

 
หมา ปริศนา
"หาว~"
ฉันอ้าปากหาวเต็มที่โดยที่ไม่ได้ยกมือมาปิดปากแม้แต่น้อย
"-_-^^ เมษาแกจะเป็นผู้หญิงสักวันไม่ได้เหรอวะ"
ไอ้นิ๊งนิ๊งเพื่อนสนิทของฉันถามพลางทำหน้าเมื่อยใส่
"แกพูดงี้หมายความว่าไง"
"ก็หมายความอย่างที่พูดไง"
"=_______="
"ช่างเถอะ ว่าแต่เมื่อคืนแกกลับถึงบ้านไหม"
มีเปลี่ยนเรื่องด้วยแฮะ เพื่อนใครวะเนี่ย กวนเหมือนกันจริงๆ (อ้ะ ลืม มันก็เพื่อนตูนี่หว่า)
"ถึงดิ ทำไมอ่ะ"
"เปล่าหรอกแค่ถาม"
มันยักไหล่ก่อนที่จะเดินหนีไป
"อ้าว เฮ้ย ไอ้ควายนิ๊งรอด้วยดิ!"
พูดจบก็วิ่งตามมันไป
หลังเลิกเรียน
"ไปก่อนนะไอ้นิ๊ง"
"เออ"
หลังจากที่ล่ำลานิ๊งนิ๊งเสร็จฉันก็เดินเลาะลัดหลังโรงเรียนเพื่อกลับบ้าน ดีกว่ากลับไปทางเดิม เพราะไม่รู้จะไปเจออะไรอีกรึเปล่า
กึก
อ้ะ...! ตูเหยียบอะไรวะ
ฉันก้มลงมองที่เท้าตัวเอง ปรากฎว่า..!! เหยียบหางหมา
อ่ะโด่ แค่เหยียบหางหมาเอง จะเป็นไรไปกะอีแค่โดนกัดแล้วไปฉีดยา
ฮะ! อะไรนะ เหยียบหางหมา!! ซวยแล้วตู
ฉันไล่สายตามองไปยังตั้งแต่หางยันหัว
"-_-^^"
เจอกับหมานั่งทำหน้าเบื่อใส่แถมยังนั่งนิ่ง แต่แววตาออกรำคาญเห็นได้ชัดเลย
"T^T"
ฉันกลืนน้ำลายดังเอื้อก ก่อนที่จะค่อยๆยกเท้าข้างที่เหยียบหางมันออกช้าช้า หมาตัวนั้นมันเกาหางเบาๆก่อนที่จะหันมาส่งสายตาพิฆาตให้ฉัน
"อะ..เอ่อ อย่าว่ากันเลยนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจอ่ะ ^_^;;"
"(-_-) (_ _)"
หมาตัวนั้นพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจที่ฉันพูด
เย้ย! ฉันบ้าไปแล้วแน่ๆอ่ะ คุยกับหมารู้เรื่องด้วย T^T
มันลุกขึ้นยืน แล้วมองหน้าเขม็ง ก่อนที่จะ...เฮือก!!
ฉันหลับตาปี๋ด้วยความกลัว
3
2
1
อ้าว! มันไม่ได้กัดหรอกเหรอ ?? ฉันลืมตาขึ้นดู ปรากฎว่า มันกลับเดินหนีไปหน้าตาเฉย แต่ที่ทำให้ฉันอ้าปากค้างอยู่นั่นคือ...มะ มันทะลุกำแพงค่ะ !!~
เวรล่ะ ผีหมา T^T!!
แว๊กกก! ตัวใครตัวมันล่ะ
ด้วยความตกใจฉันจึงวิ่งพรวดออกมาเลย
แฮ่กๆ เหนื่อยโว๊ย!! T^T
เฮือก!!
ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อรู้สึกอะไรเย็นๆมาแตะที่ข้อเท้าพอก้มลงไป -[]- อ่ะ อ่ะ อ่า
มะ หมาตัวเมื่อกี้กำลังเลียเท้าฉันอ่ะ T_T
"ฮึก"
จู่ๆก็มีเสียงสะอื้นดังขึ้นมาทำเอาฉันสะดุ้งโหยง
หมับ
"...!!"
ฉันสะดุ้งเมื่อรู้สึกวูบที่ไหล่ ก่อนที่จะมองไปที่หมาตัวนั้นอีก แต่กลับพบว่า!!
มันหายไปไหน!!
แง้~ อยากร้องไห้ขึ้นมาจริงๆแล้วนะ
ใจเย็น ใจเย็น~ ทำใจดีดีไหวนะ เมษา เธออย่าไปกลัวมัน T-T
ฉันรู้สึกเย็นยะเยือกอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะเร่งฝีเท้าเผ่นออกมาจากซอยบ้าๆนั้น
จะจำเอาไว้จนวันตาย ฉันจะไม่ไปซอยนั้ยอีกแล้ว แง้~
 
ทันทีที่ฉันมาถึงบ้านก็พบว่า ของในบ้านกลับเสียหายพังไมมีชิ้นดี
เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย!!~
ฉันทรุดตัวลงกับพื้นหน้าบ้านก่อนที่จะปล่อยโฮออกมา
"ฮึก มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"
"ฮือ มันเรื่องอะไรกัน"
ฉันกอดตัวเองเอาไว้แน่น
กึก
เสียงดังกึกดังขึ้นมาจากด้านหน้าของฉัน ฉันจึงแหงนหน้ามอง
....!!!
ผู้ชายร่างสูงในชุดสีขาวและที่สำคัญเขามีปีกสีขาวด้วย คล้ายกับเคียวยะเมื่อวานชะมัด
"ว่าไง!"
เขาถามกระแทกเสียงก่อนที่จะยิ้มเย็นให้กับฉัน
"พร้อมที่จะตายหรือยังผู้หญิงของพี่ชาย"
อะไรของเขา..??
"หึหึ น่าสมเพชเวทนาดีนะเธอน่ะ"
อึก...จุกชะมัด
"นายเป็นใคร"
"เป็นใครงั้นเหรอ หึ เป็นคนที่คิดจะ.."
"..."
"ฆ่าเธอไง"
"...!!"
"ลูคิดส์ แกอย่าหวังว่าจะแตะยัยนั่น"
เสียงเรียบๆดังขึ้นอีกทางทำให้ฉันและนายปีกขาวหันไปมองทางเดียวกัน
เคียวยะนี่นา!
"..."
ที่นี่เกิดความเงียบขึ้นมาฉับพลัน ไม่มีแม้แต่เสียงอันใดเล็ดลอดออกมา มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะ!!
...........................................................................