Black bird เปิดตำนานรัก ระทึกหัวใจเจ้าชายปีกดำ

ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าปนระคนกับเสียงหอบแฮ่กๆของฉันดังขึ้นระงม ฉันวิ่งเข้าไปในซอยที่แสนจะคดเคี้ยวนี่ พลางมองกลับไปด้านหลังเป็นระยะ

ตุบ

เสียงเหมือนของหนักร่วงลงพื้นพร้อมกับที่ร่างของฉันลงไปนั่งกองกับพื้น ฉันพยายามจะยันตัวลุกขึ้นจากพื้น พร้อมกับวิ่ง ไม่สิ เดินกะเผลกไปข้างหน้าที่มืดจนแทบจะหาแสงสว่างจากหลอดนีออนไม่ได้สักดวง

พรึบ

เสียงร่างกายของฉันที่กระแทกเข้ากับฝาผนังของบ้านหลังเล็กๆข้างทาง ฉันเดินลากเท้าไปนั่งหลบอยู่ตรงถังน้ำข้างๆบ้านหลังนั้น

สักพักก็มีเงาของชายคนหนึ่งโผล่ออกมาตามทาง มันเดินอย่างช้าๆ ในมือก็มีมีดเล่มขนาดกลางอยู่ด้วย หน้าตาของมันดูกระหายเลือดเหมือนพวกขี้ยาโรคจิตมากๆด้วย ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เชื่อเถอะ ว่าถ้าตรงนี้มีกระจกสักบานนะ คงจะเห็นแววตาตัวเองสั่นระริกจนน่าหวั่นแล้วล่ะ มือของฉันมันเริ่มสั่นเทาเมื่อมันเดินมาถึงบ้านหลังนี้ มันวนดูรอบๆตัวสักพักก่อนที่จะเดินจากไปทิ้งให้ฉันถอนหายใจเพราะความโล่งอก

"แฮ่~"
เสียงแหบๆที่ฟังดูน่าสยดสยองดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้ฉันหันกลับไปมองโดยอัตโนมัติก่อนที่จะเบิกตากว้างอย่าที่ไม่เคยทำมาก่อน มันมาอยู่ข้างหลังฉันตั้งแต่เมื่อไร! เหมือนสมองจะสั่งการได้เร็วทันใจจริงๆในเมื่อฉันลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีออกมาอย่างรวดเร็ว ด้วยความที่ล้มลงไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วทำให้ฉันวิ่งได้ช้าลง ช้ามากๆ ช้าจนไอ้ขี้ยานั่นกระชากแขนฉันจนฉันไปนั่งพับเพียบกับพื้นเสียอย่างนั้น ฉันตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าด้วยความกลัว กลัวอย่างที่ไม่เคยกลัวมาก่อน ไอ้ขี้ยามันทรุดตัวนั่งยองๆตรงหน้าของฉันพร้อมกับยกมือมาลูบใบหน้าเรียวของฉันอย่างเบามือ มันแสยะยิ้มอย่างน่าหวาดผวา ก่อนที่จะ

เพี๊ยะ

ไอ้เวรนั่นมันตบหน้าฉันจนเลือดกลบปาก! แก้มซ้ายทั้งแก้มมันแสบจนชาไปหมดแล้ว ตอนนี้ฉันรู้สึกอยากจะร้องไห้จังเลย มันแสยะยิ้มอีกครั้งก่อนที่จะเงื้อมีดขึ้นเหนือหัว แววตามันดูสนุกสุดๆต่างกับฉันที่มีน้ำใสใสอาบแก้มทั้งสองข้าง ในวินาทีนั้นเองที่มันลดมือลงมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับฉันที่หลับตาปี๋เพราะความ

กลัว

กึก

ฉันลืมตาขึ้นอย่างช้าๆก่อนที่จะตัวแข็งท่อกับภาพตรงหน้า ไอ้ขี้ยานั่นถูกกระชากหัวจากทางดังหลัง มีดเล่มนั้นนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นคอนกรีตที่เย็นยะเยือก ส่วนคนที่กระชากหัวไอ้ขี้ยานั่นเป็นผู้ชาย ผมสีดำ ดวงตาเรียวสีดำสนิท หน้าตาถือว่าดีมากจนถึงดีแบบยอดเยี่ยม แต่สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจกลัวได้มากกว่านั้นคือ ปีกนกสีดำที่อยู่กลางหลังเขาน่ะสิ!!

เขาเหวี่ยงไอ้ขี้ยานั่นด้วยแรงมหาศาลจนมันไปนอนสลบกองกับพื้นไม่ไกลไม่ใกล้กัน เขา ไม่สิ ปีศาจ เดินมาหาฉันอย่างช้าๆ เขานั่งยองๆตรงหน้าก่อนที่จะเอื้อมมือมาเช็ดน้ำจาให้อย่างแผ่วเบา

"ฉันมารับเธอแล้ว เมษา"

"..."

"ฉันสัญญาจะไม่ยอมให้ใครมันมาทำร้ายเธออีก"

เคียวยะ!!

หลังจากที่เขาประคับประคองร่างอันไร้เรี่ยวแรงของฉันลุกขึ้นได้เขาก็พาฉันมาที่ที่หนึ่ง มันเป็นคฤหาสน์ใหญ่ที่อยู่กลางป่า ที่นี่มีคนอาศัยอยู่ด้วยกัน รวมๆแล้วห้าคน หญิงหนึ่งชายสี่

ตอนนี้เคียวยะเขาเก็บปีกบ้าๆนั่นไปแล้วล่ะ

อ้อ เคียวยะเขาเป็นแฟนเก่าฉันสมัยม.ต้นน่ะ แต่หลังจากนั้นเขาก็หายตัวไปอย่างลึกลับ ฉันเองก็เพิ่งจะได้เจอเขานี่แหละ เขาไม่ได้อธิบายเรื่องปีกอะไรมาก เขาแค่บอกว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาแค่นั้นเอง

"เคียวแกพาลูกแมวที่ไหนมาด้วยวะนั่น"

ผู้ชายผมสีน้ำเงินดูท่าทางกวนประสาทพูดเสียงระรื่นก่อนที่จะเดินมาใกล้ๆฉันแล้วยื่นหน้าเข้ามา

ฉันผวากอดแขนเคียวยะแน่นด้วยความกลัวและแปลกใจ

"ยุ่ง"

เคียวยะพูดเสียงแข็งก่อนที่จะจูงมือฉันเข้าไปนั่งข้างใน

เขาเดินออกไปจากห้องนี้สักพักหนึ่งแล้ว

"นี่เธอ เธอชื่ออะไรเหรอ"

ผู้ชายผมทองดูท่าทางน่ารักและน่ากิน อ้ะ เอ๊ย!~ ไม่ใช่แล้ว

"เมษา"

ฉันตอบเสียงเบา เขาทำหน้าเข้าใจ(รึเปล่า)

"ฉันชื่อคารัส ไอ้หัวน้ำเงินนู้นชื่อริว อีกคนชื่อคาออส ส่วนผู้หญิงอีกคนที่เธอยังไม่เห็นชื่อนานะ"

คารัสอธิบายรวดเดียวจบ ซึ่งฉันเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร

"เธอเป็นอะไรกับเคียวยะอ่ะเมษา"

คารัสยังคงพล่ามถามต่อไป อยากบอกจังเลยอ่ะ ว่าคำถามนี้ ..จุกมาก!

เป็นอะไรเหรอ นั่นสิ ฉันเป็นอะไรสำหรับเขาล่ะ!?

"..."

คารัสทำหน้าเจื่อนไปเมื่อเห็นแววตาเศร้าๆของฉัน เขายิ้มแห้งๆก่อนที่จะขยับไปนั่งตรงมุมอื่นแทน

"ฉันกลับได้รึยังอ่ะ ('_')"

"เดี๋ยวฉันไปส่ง"

เคียวยะที่เดินออกมาพร้อมกับพูดเสียงเรียบไม่เปิดเผยความรู้สึกใดใดออกมา

"แล้วนานะล่ะ"

ใครอ่ะนานะ ...ใช่คนที่พูดถึงรึเปล่า
"

หลับไปแล้ว ฝากดูต่อด้วย"

"อืม"

เคียวยะหันมามองฉันแวบหนึ่งก่อนที่จะเดินนำออกไปฉันจึงวิ่งตามเขาไป

"เมษา"

"หืม ??"

"เธอไม่ต้องบอกใครเรื่องฉันหรอกนะ แล้วห้ามมาที่นี่หรือทำเป็นว่ารู้จักกับพวกฉันอีก"

"ทำไมล่ะ"

"ไม่ต้องรู้หรอก"

แล้วเขาก็ค่อยๆถอยหลังแล้วเดินจากไป ปล่อยให้ฉันยืนนิ่งจมน้ำตาอยู่แบบนั้น ฝนเริ่มทำท่าจะตกจากนั้นไม่กี่วินาทีฝนก็เริ่มเทลงมาหาบใหญ่ แต่ฉันยังคงยืนอยู่หน้าบ้านเหม่อมองฟ้าอยู่แบบนั้น

เจ็บจังเลยแฮะ...

ทั้งที่เขาบอกเองแท้ๆ ว่าจะมารับฉัน บอกเองแท้ๆว่าจะไม่ให้ใครทำร้ายฉันอีก มันคงเป็นไปไม่ได้จริงๆใช่ไหม..

Talk (รวม)

มาอัพต่อจนจบแล้วนะ คาดว่าตอนที่สองจะมาทีหลัง ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้ มะรืน วันต่อไปนี้ และจากนั้น เอาเป็นว่าแต่งจบเมื่อไรจะมาอัพให้นะค่ะ