Oh! Lady รักได้ไงผู้หญิงคนนี้

1
 
        “ร้านนี้ก็เต็ม ให้มันได้อย่างนี้ซิ”  ฉันว่าพลางกำใบประกาศแน่นก่อนจะเดินออกจากร้านขายอาหารฝรั่งเศสด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
        หึ! เต็มแล้วทำไมไม่แกะใบประกาศออกกันล่ะ >O<!!!
        ให้เดินเล่นอยู่แบบนี้มันเหนื่อยนะโว้ย~ ไม่เห็นใจคนไม่ได้กินข้าวมาสองวันเต็มๆรึไง
        และนี่ก็คือเหตุที่ทำให้สาวน้อยผู้น่ารักอย่างพู่กันมีชีวิตเร่ร่อนแบบนี้นี่เอง ต้นเหตุมาจาก...
        “ทำไมวันนี้บ้านมันเงียบแปลกๆหว่า” พู่กันน้อยเดินหลับตาลงมาจากบันไดก่อนจะนั่งลงกับโซฟาห้องนั่งเล่น เปิดทีวี และเปิบข้าวที่อยู่บนโต๊ะรับแขกที่แม่เตรียมไว้ให้เช่นเคย
        ปี๊บ
        ดูเรื่องเล่าเช้านี้ดีกว่า
        ‘ข้อพิพากษ์พื้นที่ 4.6 ตารางกิโลเมตร...’ มันยังไม่เคลียร์อีกหรอเนี่ย น่าเบื่อ - -
        ปี๊บ
        ดู One piece
        ‘ปู่มังกรๆ อย่าพูดแบบนั้นซิ’ หาเกาะมังกรเจอรึยังนะ
        ง้ำๆๆๆๆ
        ‘ทะเลาะกันอีกแล้วหรอเนี่ย’ เฮ้อ! นามิใส่ชุดเหมือนเมื่อวานเลย ทำไงถึงจะสวยเหมือนนามิบ้างอ่า T^T
        ปี๊บ!
        ปิดดีกว่า
        ง้ำๆๆ
        ในขณะที่พู่กันน้อยผู้น่ารักกำลังรับประทานอาหารอยู่นั่นเอง จู่ๆก็...
        “โน๊ต” สาวน้อยหันไปมองสิ่งที่เธอกล่าวออกมาเบาๆอย่างสนใจก่อนจะวางช้อนข้าวลงแล้วหยิบมันขึ้นมาอ่าน
        ลูกที่รักของพ่อ ตอนนี้บ้านเรากำลังจน ลูกก็รู้ แม่กับพ่อจะไปหาเงินมาจ่ายค่าเทอมลูกปีหน้าให้ได้เอง ฝากดูแลบ้านด้วยนะ ส่วนเงินอยู่ใต้จานข้าว เปิดดูเอานะลูก
        “พ่อกับแม่เป็นห่วงฉันขนาดนี้เลยหรอเนี่ย”
        ฟับ!
        พอเปิดออกดู ปรากฎว่ามีเงินมูลค่า...
        ยี่สิบบาท
        “นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!~”     
        โทรศัพท์ไหนโทรศัพท์ฟระ
        ติ๊ด...
        ติ๊ด...
        (ฮาโหลลูกพู่ของพ่อ) เสียงพ่อทำไมดูเบิกบานเช่นนี้
        “พ่อ พ่อจะไปไหนของพ่อเนี่ย”
        (ไปทำงานหาเงินให้ลูกเรียนไงจ๊ะ เดี๋ยวพ่อจะขึ้นรถแล้วนะ เงินน่ะซื้อมาม่ากินนะลูก กับข้าวมันแพง)
        “อะไรนะพ่อ!! - -*” ทำไมพ่อฉันเป็นคนแบบนี้
        “แค่นี้นะ เดี๋ยวขึ้นรถไมทัน”
        ติ๊ด
        “พ่อ พ่อ! >O<”      
        ชีวิตของพู่กันน้อยอย่างฉันทำไมมันถึงช่างรันทดเช่นนี้ ฉันเกลียดมาม่าเว้ย!!!
 
        และนี่ก็คือสิ่งที่ทำให้ฉันจนแบบนี้
        “ไม่ทงมันทำมันแล้ว~ ><” งานทำไมมันหาไม่ได้เหมือนปลวกที่บ้านนะ
        ฉันเดินไปนั่งที่ริมฟุตบาทด้วยความตาลายในความจนของตัวเอง หิวก็หิว ไอ้แค่ไม่กินข้าวสองวันมันอะไรนักหนาเนี่ย
        “เอาน้ำหน่อยมั๊ย”
        “อ้าว! เฮียฟู” ฉันหันไปมองหาเฮียฟูจิที่ยื่นขวดน้ำเปล่าให้
เสียงกวนๆแบบนี้ไม่มีใครหรอกนอกจากรุ่นพี่ในมหา’ลัยคณะคหกรรม (รู้สึกว่าจะเป็นผู้ชายคนเดียวในคณะด้วยมั้ง) เฮ้อ! สงสัยเป็นเพราะเฮียล่ะมั้งที่มาขว้างทางรวยฉัน T_T
        “เฮ้อ! ฉันน่ะเชื่อแกเลยจริงๆ ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไงฮะ”
        “ฉันรู้ว่าน้ำในขวดนั่นหมดแล้ว ”
        “รู้ทันอีกแล้วหรอเนี่ย”  มุกตื้นๆ
        “=_=;”
        “ดูทำหน้าเข้า -*-“
        “เบื่อโว้ย~”
        “อะไรของแก ฉันยังไม่ได้ทำอะไรแกเลยนะเฟ้ยพู่กัน มาบงมาเบื่ออะไรกันฟระ ฉันทำอะไรผิด”
        ยังมีหน้ามาพูดอีก
        “เฮียทำให้ฉันอดข้าว ไม่ต้องเลย เพราะวันนี้ฉันเจอเฮีย ฉันเลยหางานทำไม่ได้เนี่ย เพราะเฮียคนเดียวเลย”
        “ยัยพู่แกอย่ามาโทษฉันดิ ฉันเพิ่งมาเจอแกเมื่อกี๊เองนะ”
        “นั่นแหละ เพราะเฮีย“
        “ยัยพู่กัน~ T_T”
        “- -;”
        “(- -)(_ _)” อิอิ ได้กินข้าวแล้ว
        “ฉันเนี่ยอยากมีพี่ชายแบบเฮียจริงๆเลย อุวะฮะฮ่า” ถึงแม้เฮียเขาจะกวนแค่ไหนก็ยังเทียบกับคนไม่ตอบสนองต่อโลกภายนอกอย่างฉันไม่ได้หรอก
        “อะโด่ ดูทำหน้า คิดถึงแม่รึไงฮะรุ่นพี่ :]”
        “หน็อย!!~ แก >O<”
………………………………………………………………………………………………………
เชิญติดตามตอนต่อไป
อ่านและวิจารณ์ด้วยนะ
ขอบคุณค่ะ ^^