Home Sweet Home [yuri] จอมโจร ปล้นรัก
10.0
~Napaeae~
แชร์นิยาย
1) บทนำ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบทนำ
รถสปอร์ตคันเล็กสีบรอนซ์เงิน จอดหน้ารั้วขนาดใหญ่บ้านใหญ่ ร่างหญิงสองวัยลงจากรถพร้อมๆกับ ร่างหนึ่งอยู่ในวัยกลางคน อีกร่างเป็นร่างของเด็กหญิงวัยรุ่น อายุสิบเจ็ดปี จากคำพูดและท่าทางบอกได้ว่า เป็นแม่และลูกกัน หน้าตาของผู้เป็นลูก ดูเด่นอย่างประหลาด โครงหน้ารูปไข่และเครื่องหน้าอันมาจากการผสมผสานกันอย่างลงตัวของความงามตามฉบับตะวันออกและตะวันตกแม้ใบหน้าจะดูเป็นเด็กหญิงมากกว่าที่จะเป็นนางสาวตามอายุ ผมเป็นสีดำสนิท แต่ดวงตาเป็นสีน้ำตาลอ่อน ซึ่งเธอจงใจปกปิดไว้ด้วยแว่นกรอบดำรี และผิวขาวจัดทำให้ดูแปลกจากสาวเอเชียเล็กน้อย ก่อนเจ้าตัวจะเผยเสียงใส ออกมาเป็นภาษาไทยชัดเจน ชัดกว่าดาราไทยบางคนเสียอีก
“แม่คะ บ้านนี้เหรอคะ”
“จ้ะ” เสียงผู้เป็นแม่ตอบลูกสาวพลางกดกริ่ง แล้วกึ่งจูงกึ่งลากผู้เป็นลูกเข้าไปในบ้านหลังโต ที่มีชายมีอายุคนหนึ่งมาเปิดให้
“สวัสดีจ้ะยัยนิด”
“ว้าย ยายชล มาช้าจังเลยนะ” ป้านิด หญิงวัยเดียวกับแม่ของเธอร้องตอบ พลางลุกจากเก้าอี้โซฟาตัวยาว เธออยู่ในชุดเตรียมเดินทาง จับตัวเด็กสาวหมุนไปรอบๆ “เนี่ยเหรอเอมี่ โตขึ้นตั้งเยอะ จำน้าได้รึเปล่าจ๊ะ”
“เอ่อ คือ...” ...จำไม่ได้ค่ะ... “เรียกหนูว่าชะเอม หรือว่าเอมดีกว่าค่ะ”ชะเอม หรือ เอมี่บอก
“จ้ะๆ” เสียงรับคำนั้นไม่ได้ใส่ใจนัก หันไปร้องเรียก “ลูกนัท...ลูกนัท ลูก...ลงมาหาแม่หน่อย”
“ขา...แม่”เสียงขานรับดังมาแต่ไกล พร้อมกับร่างในชุดเสื้อยืด กางเกงขายาวจะโผล่ลงมา
“เขมนิต” ชะเอมพึมพำ ร่างสูงที่เดินลงบันไดมาใหม่เป็นเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ แต่ด้วยรูปร่างสูงร้อยเจ็ดสิบปลายๆทำให้ดูโตกว่านัก ดวงตาสีดำสนิทนั้นคมราวกับเหยี่ยวทีเดียว
“อารยา” เสียงลูกนัทขมุบขมิบปาก
“นัทมารู้จักน้องหน่อยสิลูก” เอมสะดุ้งเฮือกกับคำว่าน้องที่ออกจากปากป้านิด...น้อง...(ป้าก็ประมาณเอาจากขนาดตัวน่ะลูก-ป้านิด)
“ค่ะแม่” ลูกนัทรับคำ แล้วร่างสูงก็เดินลงบันไดมา สายตายังไม่ละไปจากดวงหน้าของชะเอมแม้แต่น้อย
“นี่น้องที่จะมาอยู่ด้วยระหว่างแม่ไปดูงานนะจ๊ะ ดูแลเค้าดีๆหน่อยละกัน”
“ค่ะ”
“ไฟล์ทออกทุ่มนึง แม่ต้องไปแล้วนะ” คุณนริศราดึงตัวลูกสาวมากอดแน่นๆ ลูบหัวเบาๆอย่างแสนรัก
“ค่ะ”
“ทำตัวดีๆล่ะ”
“ค่ะ โชคดีนะคะแม่” เขมนิต หรือลูกนัทส่งท้าย แล้ว แม่ของเธอก็เดินออกจากบ้านไป
“เอมี่” แม่ของชะเอมเรียกเสียงหวาน หันมาร่ำลาลูกตัวเองบ้าง
“เอมค่ะ” ชะเอมขัด
“ทำตัวดีๆนะลูก”
“ค่ะ”
“แล้วเราค่อยเจอกันนะจ๊ะ”
“ค่ะแม่”
“ฝากน้องด้วยนะ” คุณชลหันไปพูดกับเด็กสาว จงใจจะล้อลูกสาวตัวเอง พอจะรู้ว่าเด็กทั้งสองน่าจะอายุไล่เลี่ยกัน ทำให้ลูกสาวออกอาการหน้าง้ำเล็กน้อย
“ค่ะ / แม่คะ!”
แล้วแม่ของชะเอมก็เดินออกไป พร้อมกับที่เธอรับของจากผู้เป็นพ่อ ซึ่งรูปร่างสูงใหญ่ มีผมและเคราหยิกสีน้ำตาลทอง กับดวงตาสีน้ำตาลอ่อน
“ดูแลตัวเองนะ เอมี่ ฮันนี่ของพ่อ”
“ค่ะ พ่อ” ดวงตาที่ได้กรรมพันธุ์กันมามีน้ำใสๆคลอ ทำให้ผู้เป็นพ่อขยี้ผมลูกสาวอย่างแรง จับมาหอมซ้ายหอมขวาอีกทีแล้วกลับขึ้นรถไป
รถสปอร์ตคันนั้น เคลื่อนออกไปแล้ว ชะเอมเดินลากกระเป๋าเข้าไปในบ้านด้วยหัวใจห่อเหี่ยวพบเจ้าของบ้านยืนมองอยู่ก่อนแล้ว
“ไม่ยักรู้ว่าเป็นเธอ ที่แม่ฉันพูดถึง” เสียงเรียบเย็นพูดขึ้นก่อน
“ฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นเธอเหมือนกัน” ชะเอมไม่กลัวกับแค่มาดเย็นๆนั่นหรอก สวนกลับหน้านิ่ง น้ำตาแห้งเหือดทันที
“พี่จะพาไปที่ห้องนะ น้องเอมี่” เจ้าของบ้านพูดแล้วหันหลังออกเดิน ใบหน้ามีรอยยิ้มน้อยๆกับประโยคสุดท้ายที่จงใจยั่ว
“เอมย่ะ คุณพี่ลูกนัท”
“ก็ได้ เอม ถ้าเธอเรียกฉันว่านัท” เจ้าของบ้านว่าแล้วยักไหล่ยวนๆ ก้าวขายาวเดินดุ่มๆ
“นี่ห้องเธอ” ลูกนัทว่า หันหลังกลับมาเมื่อถึงชั้นสอง “อ้าว...”
ร่างที่ควรตามมาอยู่เบื้องหลังกลับไม่อยู่ จึงต้องเดินย้อนไปที่บันได ก็พบอีกฝ่ายทุลักทุเลกับกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ยักษ์สองใบ และเป้ใบใหญ่อีกหนึ่ง จึงเดินเข้าไปคว้าเป้กับกระเป๋ามาช่วยถือ
“ขอบใจจ้ะ” ชะเอมตอบเสียงหวานให้ลูกนัทฟังเป็นครั้งแรก ใบหน้าเล็กฉีกยิ้มการค้าเต็มที่
ประตูห้องถูกผลักเข้าไป เผยให้เห็นห้องนอนสีฟ้าอ่อน เตียงนอนไม้สีอ่อนเกือบขาว เครื่องนอนสีฟ้าเข้มกว่าผนัง ตู้ โต๊ะ เตียง ล้วนแต่ทำจากไม้ มีสีอ่อนจางเกือบขาวแบบของเล่นเด็ก และมีลายปลาโลมาสีฟ้า
...ห้องนี่ตกแต่งแบบห้องเด็กชัดๆ...เพดานห้องก็มีดาวเป็นประกายกับพระจันทร์เสี้ยวดวงโตสีทองล้อแสง มุมเปลี่ยนเสื้อเป็นมุมหนึ่งของห้องแต่มีพื้นที่เยอะพอสมควร ราวไม้สีอ่อนห้อยผ้าฝ้ายสีฟ้าใสแถบขาว
“ห้องฉันสมัยเด็กเองแหละ เหมาะกับเธอดี” ประโยคของลูกนัท ทำให้ชะเอมค้อนขวับ...รู้หรอกน่ะว่าฉันน่ะเหมือนเด็ก ตัวเตี้ย แต่ไม่ต้องย้ำบ่อยนักก็ได้...
ชะเอมและลูกนัทช่วยกันจัดข้าวของกองใหญ่ให้เรียบร้อย เลยหาโอกาสทำความรู้จักกันเสียเลย ในเมื่อต้องมาอยู่กันอีกพักใหญ่
ทั้งสองเป็นเพื่อนร่วมชั้น ร่วมห้องกัน แต่ต่างคนต่างอยู่ เคยพูดคุยกันแค่ผ่านๆเท่านั้น ไม่นึกว่าแม่ของตนจะเป็นเพื่อนซี้กันซะได้
แม่ของลูกนัทต้องไปดูงานต่างประเทศเป็นเวลานาน เกิดเป็นห่วงลูกสาวคนเดียว เพราะต้องให้ลูกอยู่บ้านคนเดียว จะพาไปด้วยก็เกรงว่าจะกระทบเรื่องการเรียน และมีกันแค่สองคนแม่ลูก พ่อของลูกนัทเสียชีวิตตั้งแต่ก่อนลูกนัทจะเกิด มาพอดีกับที่ชะเอมต้องมาเรียนในตอนเช้า เพราะทั้งลูกนัทและชะเอมเลือกเรียนสายวิทย์ที่มีเรียนในตอนเช้าก่อนเข้าแถวทุกวัน
บ้านก็อยู่ไกลจากโรงเรียน ไปรับไปส่งลำบาก พ่อกับแม่ก็ต้องไปดูแลร้านอาหาร และร้านหนังสือสาขาเปิดใหม่ที่ต่างจังหวัดหลายเดือน เผลอๆอาจมีฮันนีมูนรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ด้วย บ้านของลูกนัทเองก็ใกล้โรงเรียนกว่า พอดีปัญหามาลงรอยแก้ที่จุดเดียวกัน ชะเอมจึงต้องมาอยู่บ้านเดียวกับลูกนัทด้วยประการฉะนี้ การโต้ตอบเป็นแบบ ต่างฝ่ายต่างก็ประหยัดคำพูด ถามคำตอบคำ เพราะไม่สนิทกันเลย แล้วลูกนัทก็ทำลายความอึดอัดขึ้น
“บ้านเรามีคนใช้อยู่สิบเอ็ดคน แต่คนที่จะดูแลเรามี3คน คือ ป้าชวน แม่บ้าน ลุงแดง คนดูแลบ้าน แล้วก็ พี่ตา อายุ25 ลูกป้าชม พี่เขาเป็นใบ้ วันหลังจะแนะนำให้รู้จัก”
“...” ...เลขหมายที่เรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...
“เอ๊ะ...” ลูกนัทหันมามองก่อนจะต้องอมยิ้ม เมื่ออีกฝ่ายฟุบหลับคาเตียงไปทั้งที่ยังนั่งอยู่บนพื้น
“นี่ อย่าเพิ่งหลับตอนนี้สิ ไปกินข้าวก่อน” ลูกนัทเขย่าปลุก
ชะเอมเบิกตาสีน้ำตาลอ่อนอย่างสะลึมสะลือขึ้นนิดนึง แล้วพึมพำออกมาเป็นภาษาอังกฤษแบบไม่รู้สึกตัวว่า
“ขออีกสิบนาทีนะคะแม่ หนูเพลียจังเลย...อืม...”
คุณแม่จำเป็นส่ายหัวให้กับการต่อรองของลูกสาวตัวเล็กที่ตอนนี้หลับต่อไปแล้ว คุณแม่จำเป็นจึงเลยตามเลย ช้อนอุ้มเพื่อนสาวร่างเล็กเหมือนอุ้มเด็ก คลี่ผ้าห่มสีฟ้าคลุมให้ ปัดผมที่มองใกล้ๆแล้วจะพบว่าเหลื่อมน้ำตาลทองให้เข้าที่ ถอดแว่นตากรอบดำหนานั้นออก
หืม...ลูกนัทยกแว่นตาขึ้นมองอย่างสนใจ
“นี่มัน” ...ทั้งๆที่แว่นหนาเตอะ แถมกรอบดูเทอะทะ แต่ความจริงแล้วมีการหักเหนิดเดียว...ร่างสูงมองแว่น แล้วมองคนบนเตียงอย่างพอจะรู้อะไรเลาๆ วางแว่นลงบนตู้ข้างเตียง ก่อนจะปิดไฟเดินออกจากห้องไป
RRRRRRRRRRRRRRR
...แต๊ก...นัท...แต๊ก..แต๊ก...นัท...แต็ก..แต๊ก...ไอ้คุณลูกนัท...สายแล้วนะ...
เสียงดึงหางนกไม้สำหรับเคาะประตูดังแว่วเข้ามาในหู พร้อมกับเสียงเรียกชื่อ
เฮือก...นัทสะดุ้งลุกจากเตียง และรู้จากนาฬิกาว่า เจ็ดโมง...สายแล้ว...
ลูกนัทคว้าผ้าเช็ดตัวได้ ก็วิ่งเข้าประตูห้องน้ำไปทันที ด้วยความเร็วสูง คว้าเสื้อแขนยาวสีขาวกับกระโปรงดำ มือพันกันขณะที่ใส่เนคไทสีฟ้า คว้าสูทผ้าสักหลาดสีเทากับกระเป๋าเป้ และกระเป๋าหนังได้ก็วิ่งออกจากห้อง ก่อนจะ...
“ว้าย!!” ร่างสูงปะทะคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง พากันล้มกลิ้งไปตามระเบียง
อูย...อึก...ชะเอมที่กำลังโอดครวญด้วยความเจ็บชะงักกึก เมื่อใบหน้าคมของอีกฝ่ายอยู่ห่างกันไม่มาก และกำลังคร่อมร่างเธออยู่ หน้าก็พลันขึ้นสี พอๆกับลูกนัทที่เอามือเกาแก้ม ใบหูแดงเป็นเถือก แต่ว่า...
“สายแล้ว” ทั้งสองร้องขึ้นพร้อมๆกัน แข่งกันวิ่งลงบันไดมา แล้วพรวดขึ้นรถที่จอดรออยู่พอดี
“...เลยไม่ได้กินข้าวเลย” ลูกนัทบ่นพึมพำ ขณะรถเคลื่อนตัวออก
“เอ้า” ชะเอมยื่นกล่องเล็กในมือให้ ภายในบรรจุขนมปัง เนย และแยม
“ขอบใจ”
เพียงสิบห้านาทีเท่านั้น รถก็แล่นมาถึงโรงเรียน
รั้วสีเทายาว กับบานประตูสูงใหญ่สีดำเขียนลายทอง หอนาฬิกาสีขาวเป็นสง่ากลางสนามหญ้าบอกเวลาก่อนเข้าเรียนแปดนาที
สองสาวโจนลงจากรถอย่างว่องไวแข่งกับเวลา ก่อนที่ประตูห้องจะถูกล็อคหากอาจารย์เข้าสอนเสียก่อน
RRRRRRRRRRRRRRR
รถสปอร์ตคันเล็กสีบรอนซ์เงิน จอดหน้ารั้วขนาดใหญ่บ้านใหญ่ ร่างหญิงสองวัยลงจากรถพร้อมๆกับ ร่างหนึ่งอยู่ในวัยกลางคน อีกร่างเป็นร่างของเด็กหญิงวัยรุ่น อายุสิบเจ็ดปี จากคำพูดและท่าทางบอกได้ว่า เป็นแม่และลูกกัน หน้าตาของผู้เป็นลูก ดูเด่นอย่างประหลาด โครงหน้ารูปไข่และเครื่องหน้าอันมาจากการผสมผสานกันอย่างลงตัวของความงามตามฉบับตะวันออกและตะวันตกแม้ใบหน้าจะดูเป็นเด็กหญิงมากกว่าที่จะเป็นนางสาวตามอายุ ผมเป็นสีดำสนิท แต่ดวงตาเป็นสีน้ำตาลอ่อน ซึ่งเธอจงใจปกปิดไว้ด้วยแว่นกรอบดำรี และผิวขาวจัดทำให้ดูแปลกจากสาวเอเชียเล็กน้อย ก่อนเจ้าตัวจะเผยเสียงใส ออกมาเป็นภาษาไทยชัดเจน ชัดกว่าดาราไทยบางคนเสียอีก
“แม่คะ บ้านนี้เหรอคะ”
“จ้ะ” เสียงผู้เป็นแม่ตอบลูกสาวพลางกดกริ่ง แล้วกึ่งจูงกึ่งลากผู้เป็นลูกเข้าไปในบ้านหลังโต ที่มีชายมีอายุคนหนึ่งมาเปิดให้
“สวัสดีจ้ะยัยนิด”
“ว้าย ยายชล มาช้าจังเลยนะ” ป้านิด หญิงวัยเดียวกับแม่ของเธอร้องตอบ พลางลุกจากเก้าอี้โซฟาตัวยาว เธออยู่ในชุดเตรียมเดินทาง จับตัวเด็กสาวหมุนไปรอบๆ “เนี่ยเหรอเอมี่ โตขึ้นตั้งเยอะ จำน้าได้รึเปล่าจ๊ะ”
“เอ่อ คือ...” ...จำไม่ได้ค่ะ... “เรียกหนูว่าชะเอม หรือว่าเอมดีกว่าค่ะ”ชะเอม หรือ เอมี่บอก
“จ้ะๆ” เสียงรับคำนั้นไม่ได้ใส่ใจนัก หันไปร้องเรียก “ลูกนัท...ลูกนัท ลูก...ลงมาหาแม่หน่อย”
“ขา...แม่”เสียงขานรับดังมาแต่ไกล พร้อมกับร่างในชุดเสื้อยืด กางเกงขายาวจะโผล่ลงมา
“เขมนิต” ชะเอมพึมพำ ร่างสูงที่เดินลงบันไดมาใหม่เป็นเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ แต่ด้วยรูปร่างสูงร้อยเจ็ดสิบปลายๆทำให้ดูโตกว่านัก ดวงตาสีดำสนิทนั้นคมราวกับเหยี่ยวทีเดียว
“อารยา” เสียงลูกนัทขมุบขมิบปาก
“นัทมารู้จักน้องหน่อยสิลูก” เอมสะดุ้งเฮือกกับคำว่าน้องที่ออกจากปากป้านิด...น้อง...(ป้าก็ประมาณเอาจากขนาดตัวน่ะลูก-ป้านิด)
“ค่ะแม่” ลูกนัทรับคำ แล้วร่างสูงก็เดินลงบันไดมา สายตายังไม่ละไปจากดวงหน้าของชะเอมแม้แต่น้อย
“นี่น้องที่จะมาอยู่ด้วยระหว่างแม่ไปดูงานนะจ๊ะ ดูแลเค้าดีๆหน่อยละกัน”
“ค่ะ”
“ไฟล์ทออกทุ่มนึง แม่ต้องไปแล้วนะ” คุณนริศราดึงตัวลูกสาวมากอดแน่นๆ ลูบหัวเบาๆอย่างแสนรัก
“ค่ะ”
“ทำตัวดีๆล่ะ”
“ค่ะ โชคดีนะคะแม่” เขมนิต หรือลูกนัทส่งท้าย แล้ว แม่ของเธอก็เดินออกจากบ้านไป
“เอมี่” แม่ของชะเอมเรียกเสียงหวาน หันมาร่ำลาลูกตัวเองบ้าง
“เอมค่ะ” ชะเอมขัด
“ทำตัวดีๆนะลูก”
“ค่ะ”
“แล้วเราค่อยเจอกันนะจ๊ะ”
“ค่ะแม่”
“ฝากน้องด้วยนะ” คุณชลหันไปพูดกับเด็กสาว จงใจจะล้อลูกสาวตัวเอง พอจะรู้ว่าเด็กทั้งสองน่าจะอายุไล่เลี่ยกัน ทำให้ลูกสาวออกอาการหน้าง้ำเล็กน้อย
“ค่ะ / แม่คะ!”
แล้วแม่ของชะเอมก็เดินออกไป พร้อมกับที่เธอรับของจากผู้เป็นพ่อ ซึ่งรูปร่างสูงใหญ่ มีผมและเคราหยิกสีน้ำตาลทอง กับดวงตาสีน้ำตาลอ่อน
“ดูแลตัวเองนะ เอมี่ ฮันนี่ของพ่อ”
“ค่ะ พ่อ” ดวงตาที่ได้กรรมพันธุ์กันมามีน้ำใสๆคลอ ทำให้ผู้เป็นพ่อขยี้ผมลูกสาวอย่างแรง จับมาหอมซ้ายหอมขวาอีกทีแล้วกลับขึ้นรถไป
รถสปอร์ตคันนั้น เคลื่อนออกไปแล้ว ชะเอมเดินลากกระเป๋าเข้าไปในบ้านด้วยหัวใจห่อเหี่ยวพบเจ้าของบ้านยืนมองอยู่ก่อนแล้ว
“ไม่ยักรู้ว่าเป็นเธอ ที่แม่ฉันพูดถึง” เสียงเรียบเย็นพูดขึ้นก่อน
“ฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นเธอเหมือนกัน” ชะเอมไม่กลัวกับแค่มาดเย็นๆนั่นหรอก สวนกลับหน้านิ่ง น้ำตาแห้งเหือดทันที
“พี่จะพาไปที่ห้องนะ น้องเอมี่” เจ้าของบ้านพูดแล้วหันหลังออกเดิน ใบหน้ามีรอยยิ้มน้อยๆกับประโยคสุดท้ายที่จงใจยั่ว
“เอมย่ะ คุณพี่ลูกนัท”
“ก็ได้ เอม ถ้าเธอเรียกฉันว่านัท” เจ้าของบ้านว่าแล้วยักไหล่ยวนๆ ก้าวขายาวเดินดุ่มๆ
“นี่ห้องเธอ” ลูกนัทว่า หันหลังกลับมาเมื่อถึงชั้นสอง “อ้าว...”
ร่างที่ควรตามมาอยู่เบื้องหลังกลับไม่อยู่ จึงต้องเดินย้อนไปที่บันได ก็พบอีกฝ่ายทุลักทุเลกับกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ยักษ์สองใบ และเป้ใบใหญ่อีกหนึ่ง จึงเดินเข้าไปคว้าเป้กับกระเป๋ามาช่วยถือ
“ขอบใจจ้ะ” ชะเอมตอบเสียงหวานให้ลูกนัทฟังเป็นครั้งแรก ใบหน้าเล็กฉีกยิ้มการค้าเต็มที่
ประตูห้องถูกผลักเข้าไป เผยให้เห็นห้องนอนสีฟ้าอ่อน เตียงนอนไม้สีอ่อนเกือบขาว เครื่องนอนสีฟ้าเข้มกว่าผนัง ตู้ โต๊ะ เตียง ล้วนแต่ทำจากไม้ มีสีอ่อนจางเกือบขาวแบบของเล่นเด็ก และมีลายปลาโลมาสีฟ้า
...ห้องนี่ตกแต่งแบบห้องเด็กชัดๆ...เพดานห้องก็มีดาวเป็นประกายกับพระจันทร์เสี้ยวดวงโตสีทองล้อแสง มุมเปลี่ยนเสื้อเป็นมุมหนึ่งของห้องแต่มีพื้นที่เยอะพอสมควร ราวไม้สีอ่อนห้อยผ้าฝ้ายสีฟ้าใสแถบขาว
“ห้องฉันสมัยเด็กเองแหละ เหมาะกับเธอดี” ประโยคของลูกนัท ทำให้ชะเอมค้อนขวับ...รู้หรอกน่ะว่าฉันน่ะเหมือนเด็ก ตัวเตี้ย แต่ไม่ต้องย้ำบ่อยนักก็ได้...
ชะเอมและลูกนัทช่วยกันจัดข้าวของกองใหญ่ให้เรียบร้อย เลยหาโอกาสทำความรู้จักกันเสียเลย ในเมื่อต้องมาอยู่กันอีกพักใหญ่
ทั้งสองเป็นเพื่อนร่วมชั้น ร่วมห้องกัน แต่ต่างคนต่างอยู่ เคยพูดคุยกันแค่ผ่านๆเท่านั้น ไม่นึกว่าแม่ของตนจะเป็นเพื่อนซี้กันซะได้
แม่ของลูกนัทต้องไปดูงานต่างประเทศเป็นเวลานาน เกิดเป็นห่วงลูกสาวคนเดียว เพราะต้องให้ลูกอยู่บ้านคนเดียว จะพาไปด้วยก็เกรงว่าจะกระทบเรื่องการเรียน และมีกันแค่สองคนแม่ลูก พ่อของลูกนัทเสียชีวิตตั้งแต่ก่อนลูกนัทจะเกิด มาพอดีกับที่ชะเอมต้องมาเรียนในตอนเช้า เพราะทั้งลูกนัทและชะเอมเลือกเรียนสายวิทย์ที่มีเรียนในตอนเช้าก่อนเข้าแถวทุกวัน
บ้านก็อยู่ไกลจากโรงเรียน ไปรับไปส่งลำบาก พ่อกับแม่ก็ต้องไปดูแลร้านอาหาร และร้านหนังสือสาขาเปิดใหม่ที่ต่างจังหวัดหลายเดือน เผลอๆอาจมีฮันนีมูนรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ด้วย บ้านของลูกนัทเองก็ใกล้โรงเรียนกว่า พอดีปัญหามาลงรอยแก้ที่จุดเดียวกัน ชะเอมจึงต้องมาอยู่บ้านเดียวกับลูกนัทด้วยประการฉะนี้ การโต้ตอบเป็นแบบ ต่างฝ่ายต่างก็ประหยัดคำพูด ถามคำตอบคำ เพราะไม่สนิทกันเลย แล้วลูกนัทก็ทำลายความอึดอัดขึ้น
“บ้านเรามีคนใช้อยู่สิบเอ็ดคน แต่คนที่จะดูแลเรามี3คน คือ ป้าชวน แม่บ้าน ลุงแดง คนดูแลบ้าน แล้วก็ พี่ตา อายุ25 ลูกป้าชม พี่เขาเป็นใบ้ วันหลังจะแนะนำให้รู้จัก”
“...” ...เลขหมายที่เรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...
“เอ๊ะ...” ลูกนัทหันมามองก่อนจะต้องอมยิ้ม เมื่ออีกฝ่ายฟุบหลับคาเตียงไปทั้งที่ยังนั่งอยู่บนพื้น
“นี่ อย่าเพิ่งหลับตอนนี้สิ ไปกินข้าวก่อน” ลูกนัทเขย่าปลุก
ชะเอมเบิกตาสีน้ำตาลอ่อนอย่างสะลึมสะลือขึ้นนิดนึง แล้วพึมพำออกมาเป็นภาษาอังกฤษแบบไม่รู้สึกตัวว่า
“ขออีกสิบนาทีนะคะแม่ หนูเพลียจังเลย...อืม...”
คุณแม่จำเป็นส่ายหัวให้กับการต่อรองของลูกสาวตัวเล็กที่ตอนนี้หลับต่อไปแล้ว คุณแม่จำเป็นจึงเลยตามเลย ช้อนอุ้มเพื่อนสาวร่างเล็กเหมือนอุ้มเด็ก คลี่ผ้าห่มสีฟ้าคลุมให้ ปัดผมที่มองใกล้ๆแล้วจะพบว่าเหลื่อมน้ำตาลทองให้เข้าที่ ถอดแว่นตากรอบดำหนานั้นออก
หืม...ลูกนัทยกแว่นตาขึ้นมองอย่างสนใจ
“นี่มัน” ...ทั้งๆที่แว่นหนาเตอะ แถมกรอบดูเทอะทะ แต่ความจริงแล้วมีการหักเหนิดเดียว...ร่างสูงมองแว่น แล้วมองคนบนเตียงอย่างพอจะรู้อะไรเลาๆ วางแว่นลงบนตู้ข้างเตียง ก่อนจะปิดไฟเดินออกจากห้องไป
RRRRRRRRRRRRRRR
...แต๊ก...นัท...แต๊ก..แต๊ก...นัท...แต็ก..แต๊ก...ไอ้คุณลูกนัท...สายแล้วนะ...
เสียงดึงหางนกไม้สำหรับเคาะประตูดังแว่วเข้ามาในหู พร้อมกับเสียงเรียกชื่อ
เฮือก...นัทสะดุ้งลุกจากเตียง และรู้จากนาฬิกาว่า เจ็ดโมง...สายแล้ว...
ลูกนัทคว้าผ้าเช็ดตัวได้ ก็วิ่งเข้าประตูห้องน้ำไปทันที ด้วยความเร็วสูง คว้าเสื้อแขนยาวสีขาวกับกระโปรงดำ มือพันกันขณะที่ใส่เนคไทสีฟ้า คว้าสูทผ้าสักหลาดสีเทากับกระเป๋าเป้ และกระเป๋าหนังได้ก็วิ่งออกจากห้อง ก่อนจะ...
“ว้าย!!” ร่างสูงปะทะคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง พากันล้มกลิ้งไปตามระเบียง
อูย...อึก...ชะเอมที่กำลังโอดครวญด้วยความเจ็บชะงักกึก เมื่อใบหน้าคมของอีกฝ่ายอยู่ห่างกันไม่มาก และกำลังคร่อมร่างเธออยู่ หน้าก็พลันขึ้นสี พอๆกับลูกนัทที่เอามือเกาแก้ม ใบหูแดงเป็นเถือก แต่ว่า...
“สายแล้ว” ทั้งสองร้องขึ้นพร้อมๆกัน แข่งกันวิ่งลงบันไดมา แล้วพรวดขึ้นรถที่จอดรออยู่พอดี
“...เลยไม่ได้กินข้าวเลย” ลูกนัทบ่นพึมพำ ขณะรถเคลื่อนตัวออก
“เอ้า” ชะเอมยื่นกล่องเล็กในมือให้ ภายในบรรจุขนมปัง เนย และแยม
“ขอบใจ”
เพียงสิบห้านาทีเท่านั้น รถก็แล่นมาถึงโรงเรียน
รั้วสีเทายาว กับบานประตูสูงใหญ่สีดำเขียนลายทอง หอนาฬิกาสีขาวเป็นสง่ากลางสนามหญ้าบอกเวลาก่อนเข้าเรียนแปดนาที
สองสาวโจนลงจากรถอย่างว่องไวแข่งกับเวลา ก่อนที่ประตูห้องจะถูกล็อคหากอาจารย์เข้าสอนเสียก่อน
RRRRRRRRRRRRRRR
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
