ขอบคุณที่ให้ฉันได้รักเธอ Thank 4 U

เช้าวันต่อมา
ใต้ต้นมะขาม หน้าห้องน้ำหญิง
 พวกเรากำลังนั่งประชุม กับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานพร้อมกับนั่งปลอบใจขวัญ ที่กำลังนั่งร้องไห้ ตาบวม ไม่พูดไม่จากับใคร ได้แต่บ่นพรึมพรำไม่เป็นภาษาคน ประมาณว่า ทำไม ทำไม ทำไม ไม่รักแล้วมาหลอกกันทำไม ออกมา
ฉันทนไมได้เลยพูดปลอบใจ “ขวัญ...แกจะมัวมานั่งร้องไห้เสียใจทำไมเนี่ย ในเมื่อเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว และพี่เขาก็ไม่รักแกแล้ว” ทั้งที่ฉันพยายามปลอบ แต่มันกลับทำให้ ขวัญร้องไห้หนักกว่าเดิม ฉันทนไม่ได้ที่เห็นสภาพเพื่อนของฉันเป็นแบบนี้
ฉันจึงลากขวัญ ให้เดินไปกับฉัน  แต่ฉันก็ต้องตะลึง เมื่อ ชายตรงที่อยู่ตรงหน้าฉันคือ รุ่นพี่ ร่างสูงมันทำให้หัวใจของฉันพองโต รู้สึกกระชุมกระชวย ฉันกำลังจะเอ่ยปากทักทายรุ่นพี่ตรงหน้า แต่ยัยขวัญ กับทรุดตัวลงไปแล้ว ร้องไห้ โฮ่ออกมาเสียงดัง แล้วทันใดนั้น ใครบางคนก็เดินเข้ามาหารุ่นพี่ร่างสูงพร้อมกับ ผู้หญิงอีกสองคน โดยมีเเสียงหัวเราะที่สตอเบอรี่ได้ใจของใครคนหนึ่งนำมา ฉันจึงรู้เลยว่าทำไมขวัญจึงร้องไห้ ฉันจึงเดินเข้าไปหาพี่โอ๊ค “แค่นี้ยังไม่พอใจอีกหรอ ทำไมต้องมาเยาะเย้ยกันด้วย”พอสิ้นเสียงที่ฉันพูดกับพี่โอ๊คฉันก็ต้องลงไปนั่งทรุดข้างๆขวัญ เพราะภาพตรงหน้ามันช่างบาดใจฉันเหลือเกิน  หัวใจที่พองโต เมื่อสักครู่มันกับหดหู่ เหมือนจะแตกสลายมันทำให้ฉัน รู้สึกไม่อยากทำอะไร  เพราะภาพตรงหน้ามันคือภาพที่พี่ร่างสูง และรุ่นพี่เพื่อนยัยหมูนั้นกำลังกอดกันอยู่ ฉันพยายามกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “พี่ทั้งสองคนเป็นอะไรกันหรอคับ” “เราเป็นแฟนกันค่ะ” ฉันทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้ยินประโยคที่มันเจ็บไปถึงขั้วหัวใจของฉัน มันทำให้ตัวของฉันสั่นเครือ สายตาที่จิกกัดนั้นอีกมันเหมือนกับว่า หัวใจของฉันกำลังค่อยๆหายไป ฉันนั่งร้องไห้กับขวัญอยู่สักพักโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง รุ่นพี่ร่างสูง ทำหน้ามึน งง  ว่าฉันเป็นอะไร พอฉันเริ่มได้สติฉันจึงพยายาม ลากร่างที่ไร้เรี่ยวแรง พร้อมกับร่างที่หนักของยัยขวัญ ขึ้นชั้นเรียน  แต่เข้าไปนั่งในห้องฉันกับไม่ได้เรียน เพราะยัยขวัญเอาแต่ร้องไห้ทั้งวัน แล้วฉันก็ยังนั่งครุ่นคิดเรื่องวันนี้อีก มันทำให้ฉันเรียนไม่รู้เรื่องทั้งวัน แต่อยู่ๆเสียงอ๊อดก้ดังขึ้น นั้นคือเสียงสัญญาณว่า โรงเรียนเลิกแล้ว ฉันจึง หอบหิ้วร่างที่มันไม่มีแรงกลับบ้าน แต่ระหว่างทางกลับบ้าน มันทำให้ฉันต้องเจ็บปวดใจอีกครั้งเพราะ ภาพตรงหน้า คือ รุ่นพี่ร่างสูงกับแฟนของเขากำลังยืนกอดกันอยู่แล้วก็หอมแก้มกัน ก่อนทั้งคู่จะแยกย้ายกลับบ้าน มันทำให้ฉันตัวแข็งทือ ฉันพยายามก้าวขาแต่ แรงของฉันมันหายไปหมด แล้วสุดท้ายฉันก็ทรุกตัวนั่งลงไปกับพื้น แล้วพอรุ่นพี่ร่างสูงหันมาเห็นเขาจึงเดินเข้ามาแล้วทักว่า “เป็นอะไรหรือเปล่าคับน้อง” ฉันส่ายหน้าแล้วพยายามจะลุกขึ้น แต่ร่างกายของฉันมันไม่มีแรงแม้แต่จะขยับมือ รุ่นพี่ร่างสูงจึงบอกให้ฉันขี่หลัง ฉันส่ายหน้าพร้อมกับก้มหน้าเพราะเขิลอายย แต่ไม่ทันไรร่างของฉันก็ขึ้นไปอยู่บนแผ่นหลังที่กว้างของพี่เขา ฉันรู้สึกเกณ้ง แต่พี่เขาบอกให้ทำตัวตามสบาย ฉันจึงซุกหน้าลงไปที่แผ่นหลังของพี่เขา
ระหว่างทางเข้าบ้านพี่เขากพูดคุบกับฉันไปเรื่อยๆ แล้วอยู่ๆพี่เขาก็ถามชื่อฉัน “เราคุยกันมาตั้งนาน พี่ยังไม่แนะนำตัวเลย พี่ชื่อพีน่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย ^^ แล้วล่ะชื่ออะไร” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเขิลๆแบบตะกุกตะกัก “อะ...อาร์มคับ” “อือ ถึงหน้าบ้านน้องแล้ว พี่กลับบ้านก่อนน่ะ” พอถึงหน้าบ้านมันก็ทำให้ฉันต้อง ร้องไห้อีกครั้ง เพราะมันหมดเวลาแห่งความสุขแล้ว แต่พอฉันลงจากหลังพี่เขามันทำให้ฉัน นึกถึงตอนที่พี่เขากอดกับแฟน มันทำให้ฉันเสียใจอย่างหนัก ฉันเดินเข้าห้องไปโดยไม่ทักทายคนในบ้านสักคน ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้วเปิดฝักบัวเผื่อน้ำมันชะล้างความเจ็บปวดของฉันได้บ้าง
พออาบน้ำเสร็จฉันจึงเข้านอน ฉันหลับไปทั้งน้ำตา แล้วภาวนาให้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นแค่ความฝัน เมื่อฉันลืมตาขึ้นขอให้เรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่เรื่องจริง