ขอบคุณที่ให้ฉันได้รักเธอ Thank 4 U

   หลังจากที่ฉันลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น แล้วสติของฉันคืนมา ฉันก็รีบวิ่งขึ้นไปที่ตึกเรียนชั้น 5 พอฉันเข้าไปในห้องเรียนฉันก็ต้อง ชะงักกับภาพตรงหน้า เมื่อฉันพบว่า สภาพห้องเรียนมันกระจัดกระจายโต๊ะไปทางเก้าอี้ไปทางและสิ่งที่น่าตกใจที่สุด ขวัญเพื่อนสาวที่สนิทอีกคนของฉัน นอนกองอยู่กับพื้นไม่ได้สติแล้วมีรอยนิ้วมือ ของใครบางคน ประทับอยู่ที่หน้า “ใคร…ใครมันกล้าตบเพื่อนฉัน “ พี่เองอ่ะน้อง มีอะไรหรือเปล่า…” น้ำเสียงที่ฟังดูแล้ว น่าหมั่นไส้ ทวีคูณกับความกระแหนะกระแหน นิดหน่อย ผสมเข้ากับความแรดเล็กน้อย ตอบกลับมาด้วยความมั่นใจ ฉันนับหนึ่งถึงสิบทันที่ เพื่อสะกดอารมณ์เอาไว้ให้ใจเย็นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานกลับไป “พี่คับ…พี่ตบเพื่อนผมทำไมหรอคับ” “อ้อ…ก็เพื่อนน้องอ่ะ สะเออะมาแย่งแฟนพี่” ฉันก็ต้องกำมือแน่นเพราะสิ่งที่รุ่นพี่คนนั้นพูดมันไม่ใช่ความจริง  “คับ….แล้วว่าแต่แฟนพี่ที่เพื่อนผมไปแย่งเนี่ยชื่ออะไรหรอคับ…” ฉันพยายามข่มเสียงตัวเองเพื่อให้ฟังดูไพเราะ จะได้พูดคุยกันง่ายๆ “อ้อ…ก็ชื่อโอ๊คอ่ะจ๊ะ”แต่น้ำเสียงที่หลอดปากเน่าๆของพี่คนนั้นนนออกมามันฟังดูสตอเบอรี่เสียจริง มันทำให้ฉันคุมสติตัวเองไม่อยู่ ฉันจึงเดินเข้าไปด้วยท่าที อ่อนหวาน แล้วหลังจากนั้นเสียงดังเพี๊ยะ ก็ดังขึ้น “แก…แกกล้าตบหน้าฉันหรอ” “แล้วเห็นว่าฉัน ตบหมาหรือไงละ” กรี๊ดดด เสียงที่ฟังดูแสบแก้วหู ดังลั่นทำให้เพื่อนของยัยนั้นมาออกตัวแทน “อ้าว….น้องค่ะ น้องมาตบหน้าเพื่อนพี่ทำไมหรอค่ะ” เสียงที่ฟังดูเป็นมิตรที่ขัดกับท่าทาง บุคลลิกที่เอาเรื่อง  “พี่น่าจะไปถามเพื่อนพี่เอาเองน่ะคับ ว่าเพื่อนพี่น่ะ พูดจาน่าตบหรือเปล่า แล้วเพื่อนพี่มาตบเพื่อนผมทำไม” หลังจากที่ฉันตอบกลับไป ฉันก็ถามกลับทันนที  แล้วเสียงที่ไม่น่าฟังของใครบางคนก็พูดขึ้นว่า”ก็เพื่อนแกน่ะ…มาแย่งแฟนฉัน” หลังจากนั้นฉันก้เถียงกับรุ่นพี่ก็คนนั้น เถียงกันไปเถียงกันมา ไม่มีใครยอมใคร “เงียบบบบบ!!!” เสียงทุ้มต่ำของใครบางคน พูกแทรกขึ้นมาในขณะที่ฉันกำลังเถียงกับรุ่นพี่คนนั้น ทำให้ทั้งห้องเกิดการเงียบไปสักพัก ฉันจึงหันกลับไปดุก็เจอกับพี่โอ๊ค ฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปจะถามถึงความจริง แต่ขวัญ เพื่อนของฉันที่นอนอยู่ตรงหน้าก็ลุกเข้ามาห้ามฉันไว้  “อย่าเลยอาร์ม อย่าไปถามพี่เขาเลย” “ทำไมละขวัญ…”ฉันถามกลับไปพร้อมทำหน้าสงสัย “เพราะ…เพราะพี่เขาไม่ได้รักฉันแล้ว” “555+ รู้ตัวด้วยหรอ” เสียงหัวเราะด้วยความสะใจของใครบางคน พูดขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงที่สตอเบอรี่สุดๆ เมื่อขวัญเพื่อนของฉัน กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เจียมตัว แต่ฉันไม่เชื่อ จึงเดินข้าไปถามพี่โอ๊ค “จริงหรอพี่โอ๊ค” รุ่นพี่ร่างสูงขาว ไม่ตอบอะไรเลย  แต่กลับทำหน้าเสียใจพร้อม กับพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อเป็นการให้รู้ว่า มันเป็นเรื่องจริง ฉันกำลังจะหง่างมือตบหน้าพี่เขา “อย่า” แต่มือของใครบางคนก็ มาจับข้อมือฉันไว้ พร้อมกับพูดห้ามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือพร้มกับน้ำตาที่หยดลงกบพื้น  “ทำไมล่ะ” ฉันถามกลับเพราะมันเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจที่สุด เพราะฉันไม่เคยเห็นขวัญเป็นห่วงผู้ชายคนไหนเท่าพี่โอ๊คมาก่อน แต่ฉันยังไม่ทันเอ่ยปากถามอะไร ขวัญก็รีบหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งออกไปจากห้อง “ขวัญ ขวัญ ” ฉันพยายาม ตะโกนเรียกแต่ขวัญ วิ่งไปไกลเกินกว่าจะได้ยิน ไม่ทันไร ยัยหมูอ้วนที่มีเรื่องกับเรา ก็เดินควงแขนพี่โอ๊คออกไป พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะอันน่ารังเกียจออกมา แล้วก็มียัยรุ่นพี่ที่เสียงฟังดูเป็นมิตร มาชนไหล่ฉัน แล้วพุดขอโทดด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร แต่สายตาช่างจิกกัดเหลือเกิน ทำให้ฉันไม่ชอบขี้หน้ารุ่นพี่พวกนี้ ฉันว่าจะเดินเข้าไปฝากรอยนิ้วมือ สัก สองสาม ที แต่เพื่อนของฉันมาห้ามเอาไว้