Biggest boy นายวายร้ายกับยัยจอมซ่าส์

1ปีผ่านไป 
“พี่แองเจิลคิดถึงพี่จังเลย” ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดพี่แองเจิลไว้แน่นด้วยความคิดถึง
“พี่ก็คิดถึงเราเหมือนกัน” พี่แองเจิลพูดพลางหอมแก้มฉันทั้งสองข้างเพื่อแสดงความคิดถึง
“แล้วจะมาอยู่ที่นี้กี่วันละ-3-” ฉันหอมแก้มพี่คืนแล้วถามอย่างน้อยใจเพราะเมื่อเดือนที่แล้วฉันอ้อนให้พี่แกย้ายมาเรียนที่เดียวกับฉันแต่พี่แกกับบอกว่าไม่เรียนอยู่ที่นี่ก็ดีแล้ว
“ก็ไม่รู้สิ แล้วแต่”
“แล้วพี่ไม่คิดจะย้ายมาเรียนที่นี้จริงๆเหรอ” ฉันถามแบบอ้อน
“ไม่เอาอะขี้เกียจ” พี่ฉันตอบตอนเดินไปขึ้นรถกัน
“พี่ไม่อยากอยู่กับน้องเหรอ-3-”
“อยากสิ แล้วพี่ค่อยเอากลับไปคิด”
“จริงนะ พี่อย่าโกหกน้องละ”
“จะโกหกทำไมละ รีบไปขึ้นรถได้แล้วเดี่ยวลุงจัดรอนานนะ” พี่ฉันพูดตัดบทแล้วรีบเดินไปขึ้นรถ ส่วนลุงจัดที่พี่ฉันพูดเมื่อกี่นะคือคนขับรถฉันเองไม่อยากอวดหรอกนะ(อวดไปแล้วยะ)
          พอกลับมาถึงบ้านเสร็จพี่แองเจิลก็รีบเข้าห้องน้ำไปเลย พอออกมาก็บอกว่าจะเข้านอนเลยเพราะว่าเหนื่อยจากการเดินทาง
 
 
 
เช้าวันต่อมา 
พอฉันอาบน้ำเสร็จแล้วจะลงไปกินอาหารก็ไม่เจอพี่แองเจิลอยู่บนโต๊ะอาหาร
อย่าบอกนะว่ายังไม่ตื่นอีกนะนอนกินบ้านกินเมืองจริงๆ ฉันรีบขึ้นไปดูพี่แองเจิลบนห้องก็ไม่เจอไม่รู้ว่าไปไหนเนี้ย
“ป้าอุ่นเห็นพี่แองเจิลไหมค่ะ” ฉันเดินลงมาถามป้าอุ่น
“อ๋อ เห็นบอกว่าจะไปทำธุระน่ะค่ะคุณหนูแล้วนี้จะให้ป้ายกอาหารไปให้เลยไม่ค่ะ”
“งั้นป้าอุ่นยกมาเลยก็ได้ค่ะ” ฉันบอกพลางเดินกลับห้อง
แล้วอยู่ๆโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้นมา
“เดี่ยวฉันรับเองค่ะ” ฉันบอกพลางยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา
“ฮัลโล ไม่ทราบว่านั้นใคร”
“แฟรี่เหรอนี่พี่เองนะ พี่แค่จะโทรมาบอกว่าวันนี้พี่ไม่กลับบ้านนะ เดี่ยวจะนอนค้างบ้านเพื่อน”
“บ้านเพื่อนว่าบ้านหญิงบอกมาตามตรงเถอะ”
“เพื่อนจริงๆ พี่จะไปรู้จักหญิงที่ไหนละคุณน้อง”
“จะไปรู้พี่เหรอ น้องไม่ได้ไปกับพี่สักหน่อย”
“อือ เดี่ยวพรุ่งนี้จะรีบกลับนะ เออนี้เห็นว่าพรุ่งนี้โรงเรียนเรานะจะเปิดแล้วนิ”
“ใช่ แล้วพี่รู้ได้ไงอะ-_-a” ฉันถามออกไปเพราะความสงสัย แล้วพี่ฉันก็ทำสีหน้าอึดอัดแล้วตอบมา
“ก็น้องเป็นคนบอกพี่เองไม่ใช่เหรอ จำไม่ได้รึไง” พี่ฉันตอบแบบเกๆกังๆ   
“เหรอ สงสัยจะลืมจริงๆนั่นแหละ”
“อือ งั้นแค่นี้ก่อนนะเปลืองตัง”
“อือ แค่นี้แหละ”ฉันตอบแล้วกดวางสาย
พอกินข้าวเสร็จแล้วก็โทรหายัยเฟมทันที
(ตู๊ด ตู๊ด ตู๊...ฮัลโลว่าไงยัยแฟ โทรมาทำไมยะ)
(โทรไม่ได้สินะ งั้นก็แค่นี้แหละ-3- ) ฉันพูดแล้วทำเสียงงอนใส่โทรศัพท์
(พูดเล่นน่า คิดจริงจังไปได้)
(เออ ฉันก็ล้อเล่นเหมือนกัน)
(ชิ! อือ มีอะไรละ) ดูมัน มีชงมีชิเดียวให้กินโออิชิชะเลยนิ
(วันนี้ฉันจะโทรมาชวนแกไปเที่ยว แล้วว่างป่ะ)
(ว่างสิ ไม่มีอะไรทำอยู่พอดีเลย)
(อือ งั้นเดี่ยวฉันจะไปรับนะ)
(เออ เร็วๆนะย่ะ) ดูมันคนเค้าจะไปรับยังมีหน้ามาสั่งกันอีกเดี่ยวแม่เตะคว่ำเลยนิ
(เออ รู้แล้วยะ) ฉันพูดพลางกดวาง
1.0221วินาทีผ่านไปฉันก็มาถึงบ้านยัยเฟม(เชื่อเหรอ:p)
“เฟมแกเสร็จยัง”
“อือ ใกล้จะเสร็จแล้ว”
“ทำไมนานจังวะ” (นางเอกตูมีวงมีวะด้วยเว้ย) (แม่นแล้ว ทำไมจะวะไม่ได้หะ)   (ดูมัน เถียงคนในวงเล็บด้วยเว้ย) (ทำไมวะเดี่ยวเตะปากแตกเลย) (ขอโทดคับT^T) (เออ ครั้งนี้ยกโทดให้) เข้าเรื่องต่อมัวแต่ทะเลาะกับคนในวงเล็บเพลินถึงไหนแล้ววะ เห็นไหมลืมเลย อ๋อๆนึกออกแล้ว
“อือ เสร็จแล้ว”
“เออไปได้แล้วชักช้าอยู่ได้” วันนี้ฉันอยู่ในชุดวันพีชสีฟ้าส่วนยัยเฟมอยูในชุดกะโปรงสีชมพูซึ่งเหมาะกับมันมากยัยเฟมเป็นคนผิวขาวออกชมพูเล็กน้อยไม่เหมือนฉันที่ขาวอมชมพู ผมสีน้ำตาลดัดรอนยาวถึงกลางหลังและสักที่ไหล่เป็นรูปนกอินทรีใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อย ตาสีน้ำตาลคมเข้มกลมโต ปากติดจะบางสีชมพูอมแดง ใบหน้าเรียวได้รูปเมื่อเติมแต่งทำให้ใบหน้ายิ่งหวานยิ่งขึ้นไปอีก
“จ้าใจร้อนจริง” พอพูดเสร็จยัยเฟมก็รีบขึ้นรถแล้วไปช็อบปิ้งกันที่พลาลากอน
ในขณะที่กำลังขับรถกลับบ้านก็มีรถแลมเบอร์กินี่สีแดงสดขับปาดหน้าทำให้รถของฉันเสียหลักแต่ดีที่ฉันตั้งสติได้แล้วเบรกรถทันส่วนยัยเฟมนะเหรอ
หึ!ช็อคไปเรียบร้อยแล้วละ ฉันก็เลยจะตั้งท่าจะลงไปด่าคนที่ขับรถปาดหน้าเมื่อกี้นี้
“ขับรถภาษาอะไรปาดหน้าคนอื่นเขาไม่เห็นหรือไงวะ” พอลงจากรถฉันก็ลงมือด่าทันที โดยไม่ต้องกดสวิต
“ ขับภาษาคนสิ หรือเธอขับภาษาหมากัน” เจ้าของรถตอบกลับมาอย่างกวน ประสาตสุดๆ
“ภาษาแกสิ ขับปาดหน้ารถคนอื่นเขายังไม่สำนึกอีกผู้ชายอะไรวะไม่มีความรับผิดชอบเอาชะเลย ใช้ไม่ได้จริงๆ” ฉันชี้หน้าด่าไม่ยั้ง แต่ดูๆไปเขาก็หล่อนะดีนะ เฮ้ยไม่ใช่ แต่ก็มันจริงนิขับรถปาดหน้าคนอื่นเขายังไม่สำนึกแล้วยังมาด่าเขาอีกแน่ะ
“เหอะ! โชคดีนะวันนี้ฉันรีบอยู่นะถ้าไม่ละก็หึๆ” ดูมันหัวเราะเข้า
 
“หึๆอะไรของนายย่ะ เหอะเสียเวลาชะมัด” ฉันพูดพลางหันหลังกลับ ทำไมซวยอย่างนี้วะ
“เออ เสียเวลาฉันเหมือนกันแหละขับรถเร็วเองแล้วมาหาว่าคนอื่นเขาผิดฝ่ายเดียวอีก”
“ชิ!” ตอนนี้ยัยเฟมตั้งสติได้ก็รีบวิ่งเข้ามาห้ามเอาไว้ก่อนจะมีการั้งมวยเกิดขึ้น
“แฟขึ้นรถเถอะ รถก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยอายคนอื่นบางสิคนเขามุงดูกันใหญ่แล้วนะ กลับเถอะ” ยัยเฟมบอกฉันพลางดึงแขนฉันไปขึ้นรถ
“ดีนะที่เพื่อนฉันห้ามทันไม่งั้นนายไม่รอดแน่” ฉันหันไปบอกผู้ชายไร้ความรับผิดชอบคนนั้นแล้วเดินไปขึ้นรถ
“เธอเองก็เหมือนกันนั้นแหละ ระวังตัวเอาไว้เหอะ” ผู้ชายคนนั้นตะโกนอะไรก็ไม่รู้ฉันได้ยินไม่ชัดเลยอะไรวังๆนะ
พอกลับมาถึงบ้านแล้วคิดเรื่องเมื่อกี้ก็ยิ่งโมโห เฮอ อาบน้ำดีกว่าบางทีอาจทำให้อารมณ์เย็นลงบาง พออาบน้ำเสร็จก็รู้สึกใจเย็นลงมาบ้างแล้วก็รีบเข้านอนเข้านอนเพราะพรุ่งนี้เป็นวันเปิดเทอมแล้ว


อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เขียนถ้าไม่ถูกใจก็เม้มบอกกันได้นะ