Biggest boy นายวายร้ายกับยัยจอมซ่าส์

1ปีผ่านไป 

“พี่แองเจิลคิดถึงพี่จังเลย” ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดพี่แองเจิลไว้แน่นด้วยความคิดถึง

“พี่ก็คิดถึงเราเหมือนกัน” พี่แองเจิลพูดพลางหอมแก้มฉันทั้งสองข้างเพื่อแสดงความคิดถึง

“แล้วจะมาอยู่ที่นี้กี่วันละ-3-” ฉันหอมแก้มพี่คืนแล้วถามอย่างน้อยใจเพราะเมื่อเดือนที่แล้วฉันอ้อนให้พี่แกย้ายมาเรียนที่เดียวกับฉันแต่พี่แกกับบอกว่าไม่เรียนอยู่ที่นี่ก็ดีแล้ว

“ก็ไม่รู้สิ แล้วแต่”

“แล้วพี่ไม่คิดจะย้ายมาเรียนที่นี้จริงๆเหรอ” ฉันถามแบบอ้อน

“ไม่เอาอะขี้เกียจ” พี่ฉันตอบตอนเดินไปขึ้นรถกัน

“พี่ไม่อยากอยู่กับน้องเหรอ-3-”

“อยากสิ แล้วพี่ค่อยเอากลับไปคิด”

“จริงนะ พี่อย่าโกหกน้องละ”

“จะโกหกทำไมละ รีบไปขึ้นรถได้แล้วเดี่ยวลุงจัดรอนานนะ” พี่ฉันพูดตัดบทแล้วรีบเดินไปขึ้นรถ ส่วนลุงจัดที่พี่ฉันพูดเมื่อกี่นะคือคนขับรถฉันเองไม่อยากอวดหรอกนะ(อวดไปแล้วยะ)

          พอกลับมาถึงบ้านเสร็จพี่แองเจิลก็รีบเข้าห้องน้ำไปเลย พอออกมาก็บอกว่าจะเข้านอนเลยเพราะว่าเหนื่อยจากการเดินทาง

เช้าวันต่อมา 

พอฉันอาบน้ำเสร็จแล้วจะลงไปกินอาหารก็ไม่เจอพี่แองเจิลอยู่บนโต๊ะอาหาร

อย่าบอกนะว่ายังไม่ตื่นอีกนะนอนกินบ้านกินเมืองจริงๆ ฉันรีบขึ้นไปดูพี่แองเจิลบนห้องก็ไม่เจอไม่รู้ว่าไปไหนเนี้ย

“ป้าอุ่นเห็นพี่แองเจิลไหมค่ะ” ฉันเดินลงมาถามป้าอุ่น

“อ๋อ เห็นบอกว่าจะไปทำธุระน่ะค่ะคุณหนูแล้วนี้จะให้ป้ายกอาหารไปให้เลยไม่ค่ะ”

“งั้นป้าอุ่นยกมาเลยก็ได้ค่ะ” ฉันบอกพลางเดินกลับห้อง

แล้วอยู่ๆโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้นมา

“เดี่ยวฉันรับเองค่ะ” ฉันบอกพลางยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา

“ฮัลโล ไม่ทราบว่านั้นใคร”

“แฟรี่เหรอนี่พี่เองนะ พี่แค่จะโทรมาบอกว่าวันนี้พี่ไม่กลับบ้านนะ เดี่ยวจะนอนค้างบ้านเพื่อน”

“บ้านเพื่อนว่าบ้านหญิงบอกมาตามตรงเถอะ”

“เพื่อนจริงๆ พี่จะไปรู้จักหญิงที่ไหนละคุณน้อง”

“จะไปรู้พี่เหรอ น้องไม่ได้ไปกับพี่สักหน่อย”

“อือ เดี่ยวพรุ่งนี้จะรีบกลับนะ เออนี้เห็นว่าพรุ่งนี้โรงเรียนเรานะจะเปิดแล้วนิ”

“ใช่ แล้วพี่รู้ได้ไงอะ-_-a” ฉันถามออกไปเพราะความสงสัย แล้วพี่ฉันก็ทำสีหน้าอึดอัดแล้วตอบมา

“ก็น้องเป็นคนบอกพี่เองไม่ใช่เหรอ จำไม่ได้รึไง” พี่ฉันตอบแบบเกๆกังๆ   

“เหรอ สงสัยจะลืมจริงๆนั่นแหละ”

“อือ งั้นแค่นี้ก่อนนะเปลืองตัง”

“อือ แค่นี้แหละ”ฉันตอบแล้วกดวางสาย

พอกินข้าวเสร็จแล้วก็โทรหายัยเฟมทันที

(ตู๊ด ตู๊ด ตู๊...ฮัลโลว่าไงยัยแฟ โทรมาทำไมยะ)

(โทรไม่ได้สินะ งั้นก็แค่นี้แหละ-3- ) ฉันพูดแล้วทำเสียงงอนใส่โทรศัพท์

(พูดเล่นน่า คิดจริงจังไปได้)

(เออ ฉันก็ล้อเล่นเหมือนกัน)

(ชิ! อือ มีอะไรละ) ดูมัน มีชงมีชิเดียวให้กินโออิชิชะเลยนิ

(วันนี้ฉันจะโทรมาชวนแกไปเที่ยว แล้วว่างป่ะ)

(ว่างสิ ไม่มีอะไรทำอยู่พอดีเลย)

(อือ งั้นเดี่ยวฉันจะไปรับนะ)

(เออ เร็วๆนะย่ะ) ดูมันคนเค้าจะไปรับยังมีหน้ามาสั่งกันอีกเดี่ยวแม่เตะคว่ำเลยนิ

(เออ รู้แล้วยะ) ฉันพูดพลางกดวาง

1.0221วินาทีผ่านไปฉันก็มาถึงบ้านยัยเฟม(เชื่อเหรอ:p)

“เฟมแกเสร็จยัง”

“อือ ใกล้จะเสร็จแล้ว”

“ทำไมนานจังวะ” (นางเอกตูมีวงมีวะด้วยเว้ย) (แม่นแล้ว ทำไมจะวะไม่ได้หะ)   (ดูมัน เถียงคนในวงเล็บด้วยเว้ย) (ทำไมวะเดี่ยวเตะปากแตกเลย) (ขอโทดคับT^T) (เออ ครั้งนี้ยกโทดให้) เข้าเรื่องต่อมัวแต่ทะเลาะกับคนในวงเล็บเพลินถึงไหนแล้ววะ เห็นไหมลืมเลย อ๋อๆนึกออกแล้ว

“อือ เสร็จแล้ว”

“เออไปได้แล้วชักช้าอยู่ได้” วันนี้ฉันอยู่ในชุดวันพีชสีฟ้าส่วนยัยเฟมอยูในชุดกะโปรงสีชมพูซึ่งเหมาะกับมันมากยัยเฟมเป็นคนผิวขาวออกชมพูเล็กน้อยไม่เหมือนฉันที่ขาวอมชมพู ผมสีน้ำตาลดัดรอนยาวถึงกลางหลังและสักที่ไหล่เป็นรูปนกอินทรีใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อย ตาสีน้ำตาลคมเข้มกลมโต ปากติดจะบางสีชมพูอมแดง ใบหน้าเรียวได้รูปเมื่อเติมแต่งทำให้ใบหน้ายิ่งหวานยิ่งขึ้นไปอีก

“จ้าใจร้อนจริง” พอพูดเสร็จยัยเฟมก็รีบขึ้นรถแล้วไปช็อบปิ้งกันที่พลาลากอน

ในขณะที่กำลังขับรถกลับบ้านก็มีรถแลมเบอร์กินี่สีแดงสดขับปาดหน้าทำให้รถของฉันเสียหลักแต่ดีที่ฉันตั้งสติได้แล้วเบรกรถทันส่วนยัยเฟมนะเหรอ

หึ!ช็อคไปเรียบร้อยแล้วละ ฉันก็เลยจะตั้งท่าจะลงไปด่าคนที่ขับรถปาดหน้าเมื่อกี้นี้

“ขับรถภาษาอะไรปาดหน้าคนอื่นเขาไม่เห็นหรือไงวะ” พอลงจากรถฉันก็ลงมือด่าทันที โดยไม่ต้องกดสวิต

“ ขับภาษาคนสิ หรือเธอขับภาษาหมากัน” เจ้าของรถตอบกลับมาอย่างกวน ประสาตสุดๆ

“ภาษาแกสิ ขับปาดหน้ารถคนอื่นเขายังไม่สำนึกอีกผู้ชายอะไรวะไม่มีความรับผิดชอบเอาชะเลย ใช้ไม่ได้จริงๆ” ฉันชี้หน้าด่าไม่ยั้ง แต่ดูๆไปเขาก็หล่อนะดีนะ เฮ้ยไม่ใช่ แต่ก็มันจริงนิขับรถปาดหน้าคนอื่นเขายังไม่สำนึกแล้วยังมาด่าเขาอีกแน่ะ

“เหอะ! โชคดีนะวันนี้ฉันรีบอยู่นะถ้าไม่ละก็หึๆ” ดูมันหัวเราะเข้า

“หึๆอะไรของนายย่ะ เหอะเสียเวลาชะมัด” ฉันพูดพลางหันหลังกลับ ทำไมซวยอย่างนี้วะ

“เออ เสียเวลาฉันเหมือนกันแหละขับรถเร็วเองแล้วมาหาว่าคนอื่นเขาผิดฝ่ายเดียวอีก”

“ชิ!” ตอนนี้ยัยเฟมตั้งสติได้ก็รีบวิ่งเข้ามาห้ามเอาไว้ก่อนจะมีการั้งมวยเกิดขึ้น

“แฟขึ้นรถเถอะ รถก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยอายคนอื่นบางสิคนเขามุงดูกันใหญ่แล้วนะ กลับเถอะ” ยัยเฟมบอกฉันพลางดึงแขนฉันไปขึ้นรถ

“ดีนะที่เพื่อนฉันห้ามทันไม่งั้นนายไม่รอดแน่” ฉันหันไปบอกผู้ชายไร้ความรับผิดชอบคนนั้นแล้วเดินไปขึ้นรถ

“เธอเองก็เหมือนกันนั้นแหละ ระวังตัวเอาไว้เหอะ” ผู้ชายคนนั้นตะโกนอะไรก็ไม่รู้ฉันได้ยินไม่ชัดเลยอะไรวังๆนะ

พอกลับมาถึงบ้านแล้วคิดเรื่องเมื่อกี้ก็ยิ่งโมโห เฮอ อาบน้ำดีกว่าบางทีอาจทำให้อารมณ์เย็นลงบาง พออาบน้ำเสร็จก็รู้สึกใจเย็นลงมาบ้างแล้วก็รีบเข้านอนเข้านอนเพราะพรุ่งนี้เป็นวันเปิดเทอมแล้ว

อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เขียนถ้าไม่ถูกใจก็เม้มบอกกันได้นะ