เจ้าหญิงเย็นชากับนายเพล์บอยสุดหล่อ

แอล:วันนี้เดียร์อยากไปไหนหรอ??
เดียร์:วันนี้เดียร์อยากไปสวนสาธารณะแอลพาไปได้ไหม??0.0
แอล:ได้ซิ
ในขณะที่ชายหนุ่มหญิงสาวกำลังพูดในสถานที่ที่จะไปนั้นเองกลับมีโจรฉุดกระเป๋าตังค์ไป!!
เดียร์:ช่วยด้วยคะมีคนขโมยกระเป๋าตังค์
ในขณะที่หญิงสาวกำลังร้องเรียกขอความช่วยเหลืออยู่นั้น
 
ราชาพ่อของซายน์:ซายน์เจ้าจะต้องไปประเทศอื่น
ซายน์:ประเทศอื่น??ไปทำไมกันรึท่านพ่อ
ราชาพ่อของซายน์:เจ้าจะต้องไปทดสอบดูเพราะพ่อจะยกตำแหน่งให้เจ้า
ซายน์:แต่ท่านพ่อ...
ราชาพ่อของซายน์:เจ้าจะต้องไปเป็นเจ้าหญิงที่เข้มแข็งจะไว้ซายน์
ซายน์:ท่านพ่อ...
ราชาพ่อของซายน์:เจ้าทำได้รึป่าว??
ซายน์:คะ ลูกทำได้
หลังจากซายน์รับคำสั่งของพ่อนั้นซายน์ก็เดินเหม่อลอยไปตามเสียงของท้องทะเลซายน์มองทะเลที่สวยงามและน่า
จดจำ
   ....ไม่นะเราต้องไม่ร้องไห้....
  ...ซายน์เจ้าอย่าร้องเลยมันคือสัญลักษณ์แห่งความอ่อนแอ...
  พี่ของซายน์:ซายน์ทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว
   ซายน์:ท่านพี่มีอะไรรึ
  พี่ซายน์:เฮ้อเธอนี้มันจริๆเลยนะซายน์ มีอะไรก็ระบายกันพี่ได้นะซายน์
  ซายน์:ท่านพี่ซายน์เองก็ต้องนึกถึงบ้านเมืองก่อน
  พี่ซายน์:เฮ้อเจ้านี่มันจริงๆเลย
  พี่ของซายน์มองซายน์ที่เหมือนจะท้อเพราะโดนปลูกฝังมานึกซายน์ก็เดินทางไปประเทศไทยทันที...
 
   เดียร์:ช่วยด้วยคะมีคนขโฒยกระเป๋าตังค์!!
   แอล:เดียร์รอแอลก่อนนะเด๊วแอลจะเอากลับมาให้
   ในขณะที่แอลวิ่งไปทันใดนั้นก็เห็นโจรล้มลงโดมีผู้หญิงตรงหน้านั้นที่มีผมยาวเป็นลอนใหญ่สลวยตาสีเงินดจดั่ง
มหาสมุทรยากนักที่ใครจะค้นหามันเจอแต่แววตานั้นว่างเปล่า...
     เดียร์:ขอบคุณมากคะ^^
    ซายน์:หึ ไม่เป็นไรหรอกฉันขอตัว
     เดียร์:เดี๋ยวคะ คุณชื่ออะไรคะ??
     ไม่มีเสียงอันใดมาจากปากของซายน์
    แอล:ถามชื่อแค่นี้ทำเป็นหยิ่ง!!
      ซายน์:ฉันชื่อซายน์
      เมื่อซายน์บอกจบแล้วก็เดินจากไปผู้หญิงอะไรช่างเย็นชาชะมัด