เจ้าหญิงเย็นชากับนายเพล์บอยสุดหล่อ

วันรุ่งขึ้นเดียร์กับแอลก็เดินมาโรงเรียนพร้อมกันเมื่อถึงห้องเรียนทั้งคู่ก็ต่างแยกกัน

คุณครูห้องแอล:นักเรียนจ๊ะ วันนี้มีนักเรียนมาใหม่เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจ๊ะ

เมื่อคุณครูบอกก็มีผู้หญงผิวขาวราวหิมะตัวบางผอมผมยยาวเป็นลอนใหญ่ดวงตาสีเงินที่เหมือนเป็นหมาสมุทรสายตาที่

สงบนิ่งนั้นรูปราวราวกับเทพธิดาซึ่งก็ไม่ต่างจากคนที่ไม่มีจิตวิญญาณเช่นกัน...

ซายน์:ฉันซายน์

  คณครูห้องแอล:อืม งั้นซายน์ไปนั่งกับแอลนะจ๊ะ

หญิงสาวที่มองไปที่แอลด้วยสายตาว่างเปล่านั้นแต่แปลกที่ทำให้แอลใจเต้น...

   แอล:ไงเจอกันอีกแล้วนะเธอน่ะ^^

   ไม่มีเสียงใดออกมาจากปากซายน์สักคำ

   แอล:ไงเจอกันอีกแล้วนะ!!

   เช่นกันก็ยังเงียบเหมือนเดิมแอลชักเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา

   แอล:นี่เธอฉันทักไม่ได้ยินรึไง

   ซายน์:เหอะ น่าสมเพช!!

   ซายน์เอ่ยสั้นๆก็จะสนใจเรียนต่อซึ่งทำให้แอลมไฟร้อนทั้งตัวแต่แปลกที่ผู้หญิงราวกับพญหงส์นั้นไม่ได้สนใจอะไร

ในตัวเขาเสียเลยแต่ทั้งชั่วโมงเขามองเธอนี่แหละคือเป้าหมาคนต่อไป!!

   แอล:เธอจะไม่สนใจฉันบ้างเลยเหรอไง

   ซายน์:แล้วทำไมฉันจะต้องสนใจคนอย่างนาย

   ซายน์ตอบเสียงเรียบๆราวกับเขาไม่มีตัวตนเป็นแค่เศษขยะคนที่ตั้งคำถามอึ้งไปสักพักหนึ่ง

   แอล:เธอนี่มันเย็นชาชะมัด

   ซายน์ยังคงนิ่งเฉยต่อไป

   แอล:เธอคืเป้าหมายคนต่อปฉันจะทให้เธอหลงรักฉันให้ได้

  ซายน์หันมามองหน้าเขานิ่งๆดวงตานั้นว่างเปล่าเหมือนเคยไม่ได้มีความเดือดเนื้อร้อนใจแต่แปลกที่ใบหน้าสวยหวาน

นั้นทำให้เขาจะหลงรักเธอเสียเอง...

  ~อ๊อดดดดดดดดดดดดดดด~

    เมื่อถึงเวลาเลิกซายน์ลุกเก็บของเตรียมตัวจะกลับที่พักของตัวเสียทีแต่เมื่อออกไปกลับมีสิ่งที่ทำให้เธอรำคาญมาก

กว่านั้นนั้นคือเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆร่างบางๆที่มายิ้งใสซื่อให้เธอ

    เดียร์:เอ่อซายน์จ๊ะไปร้านกาแฟกับเดียร์ได้รึป่าว??

    ซายน์:ฉันไม่ไป

    ซายน์ตอบนิ่งๆแล้วมองหน้าเดียร์เพื่อจะบอกว่ามันรำคาญแค่ช่วยอย่าคิดอะไรมาก

     เดียร์:นะเดียร์ขอร้องไห้นะ

    เดียร์ซึ้งยังตื้อซายน์ไม่เลิก

      ซายน์:ก็ได้

     ณ ร้านกาแฟ

      เดียร์:ซายนเอาอะไรดีจ๊ะ

      ซายน์:เอสเพรส

      เดียร์:จ๊ะ

     ผล๊าง

     เดียร์:แอลมาแล้วหรอจ๊ะ^^

    แอล:ครับ อ้าวยัยนี่มาด้วยเหรอ-0-

     เดียร์:จ๊ะเดียร์ชวนเขามานะ

     แอล:ไม่น่ามาบรรยากาศเสียหมดเธอน่ะ

     ซายนยังคงเงียบไม่เถียงต่อ