พี่ชายจำเป็น!

          หลังจากเสียงหัวเราะดำเนินต่อไปอีกนานนับสองชั่วโมง ในที่สุดวงสนทนาก็แตกออกเพราะแม่ไล่ฉันไปนอน โดยมีโทโมะในคราบของพี่กล้าเดินตามหลังมาต้อยๆ

 

         “นาย...นอนห้องนี้” ฉันชี้ไปยังประตูห้องที่ติดโปสเตอร์รูปโดราเอมอนเอาไว้โทโมะมองหุ่นยนต์แมวตัวนั้นอย่างเอ๋อๆ

 

         “เธอมีน้องชายด้วยเหรอ”

 

         “ไม่มี เข้าไปสิ” ฉันเปิดประตูและผลักเขาเข้าไปในห้อง ก่อนจะเคลื่อนตัวตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว

 

         “ว้าววว ห้องสวยจัง” โทโมะฉีกยิ้มกว้างก่อนโร่เข้าไปทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มที่เป็นลายโดราเอมอนเล่นเดียวกับของประดับตกแต่งต่างๆ ฉันกวาดสายตามองไปทั่วห้องห้องนี้อีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้เข้ามานานเกือบสามเดือนตั้งแต่ที่ใครคนนั้นจากไป ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ผ้าม่านสีคราม วอลเปเปอร์สีฟ้าอ่อน และชั้นหนังสือที่มีโมเดลโดราเอมอนวางเต็มไปหมด

 

         “ตุ๊กตานี่น่ารักจัง >O<”

 

ฉันหันกลับไปยังร่างสูงที่ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงสีฟ้าอีกครั้งและก็พบว่าในมือของเขาถือตุ๊กตาแมวสีน้ำเงินสิ่งเดียวมีห้องนี้ที่ไม่ใช่โดราเอมอน แต่มันก็คลับคล้ายคลับคลา ฉันจำได้ว่าตุ๊กตานี้เป็นตุ๊กตาที่พี่ชายของฉันรักมาก เพราะมันเป็นตุ๊กตาตัวแรกที่ฉันซื้อให้เขา

 

         “วางตุ๊กตาตัวนั้นลงเถอะ” ฉันเอ่ยดับเขาด้วยน้ำเสียงเรียบสนิท ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงห่างออกมาจากเทมเป้เล็กน้อย หนุ่มน้อยหันมามองฉันอย่างงงๆ แต่เมื่อสบกับดวงตาไม่บ่งบอกอารมณ์ของฉัน เขาก็ยอมวางตุ๊กตาแมวตัวนั้นแต่โดยดี

 

         “ห้องนี้...เป็นห้องของพี่กล้า”

 

         “เอ๋ จริงอ่ะ พี่เธออายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย ทำไมดู...ติงต๊อง”

 

         ฉันเหลือบตามองเขาอย่างไม่สบอารมณ์นัก โทโมะนอนคว่ำ เท้าทั้งสองข้างขแงเขาแกว่งไปมากลางอากาศ ดวงตาสีดำใสแจ๋วของเขาจ้องตรงมายังฉัน

 

         “พี่กล้าแก่กว่าฉันหนึ่งปี ตอนที่พี่เขาเสียไป พี่เขาอยู่ปีหนึ่ง” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ โทโมะพยักกน้าหงึกหงักก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะทำการสำรวจห้องนี้อย่างรวดเร็วและอยู่ดีๆ เขาก็กระเด้งึ๋งไปอยู่บริเวณหัวเตียง เขาหยิมกรอบรูปหนึ่งขึ้นมา

 

         “คนนี้คือพี่กล้าของเธอหรือเปล่า” โทโมะยื่นกรอบรูปนั้นมาใส่หน้าฉัน ในภาพผู้ชายร่างสูงโปร่งคนหนึ่งกำลังโอบไหล่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้ และเด็กผู้หญิงคนนั้นก็คือฉันเอง ฉันพยักหน้าเบาๆ

 

         “แม่เธอดูยังไงว่าฉันเหมือนกับผู้ชายคนนี้เนี่ย -_-” โทโมะบ่นอุบ เขาจดๆจ้องๆรูปของพี่กล้า ก่อนจะยกรูปขึ้นชูเสียบไว้ข้างๆ หน้าของตนเอง “ช่วยบอกฉันหน่อยสิว่าฉันกับพี่กล้าของเอเหมือนกันตรงไหน -O-”

 

         “ยิ้มสิ”

 

         “o_O?”

 

         “ฉันบอกให้ยิ้มก็ยิ้มเหอะน่า -_-^” โทโมะฉีกยิ้มกว้างโดยอัตโนมัติ ดวงตาของเขากลายเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว ฉันเอื้อมมือไปแตะเบาๆ ที่ริมฝีปากของเขา

 

         “ตรงนี้”

 

         “.....”

 

         “นายเหมือนพี่กล้าตรงรอยยิ้มนี้”

 

         โทโมะหุบยิ้มลงอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นหยาดน้ำใสๆ ที่เริ่มเอ่อคลอ ฉันคิดถึงพี่กล้าเหลือเกิน พี่กล้ามีรอยยิ้มแบบนี้ให้ฉันเสมอๆ เวลาฉันทุกข์ใจ ไม่ว่าฉันจะเศร้าแค่ไหน แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของพี่กล้า ฉันก็จะยิ้มตาม

 

         “เฮ้ย! เป็นอะไรไปอ่ะ” หนุ่มน้อยอุทานออกมาด้วยความตกใจ ฉันส่ายห้านก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ

 

         “เปล่า ไม่มีอะไร เดี๋ยวอีกสักพักนายย่องออกไปแล้วกัน รอแม่หลับก่อน”

 

         “ย่องออกไปไหน?”

 

         “อ้าว ก็กลับบ้านน่ะสิ เฮ้! อย่าบอกนะว่านายคิดจะนอนที่นี่จริงๆ”

 

         โทโมะพยักหน้าแทนคำตอบ

 

         “เฮ้ย ไม่มีทาง ฉันไม่ยอมให้คนแปลกหน้ามานอนค้างบ้านฉันง่ายๆ แบบนี้แน่ถ้านายวางแผนขโมยอะไรไปจากบ้านฉันล่ะ!”

 

          “ฉันเข้ามาในบ้านหลังนี้ในฐานะพี่ชายของเธอนี่ แล้วอย่าลืมสิว่าเธอกับแม่เป็นคนชวนฉันเข้ามาเอง ฉันไม่ได้อยากมาสักหน่อย -_-”

 

          “แต่ก็นั่นแหละ ยังไงนายก็นอนค้างที่นี่ไม่ได้!”

 

          “ฉันจะนอน -O-” คำพูดห้วนๆ ของเขาเป็นอันจบประเด็น ฉันถอนหายใจเล็กน้อยให้กับอาการดื้อดึงนี้

 

          “ถามจริงเถอะ นายติดใจอะไรเนี่ย ถึงไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง แค่ให้นายมาบ้านฉันมันก็รบกวนนายมากพอแล้ว ฉันคงไม่บ้าขอให้คนแปลกหน้ามานอนค้างบ้านตัวเองหรอก หรือว่า...นายติดใจฉัน O_O”

 

          “ยัยปัญญาอ่อน คิดได้ยังไง -_-^”

 

          “+_+”

 

          “ไม่รู้สิ ฉันก็แค่...คิดถึงแม่”

 

          “....”

 

          “พอได้อยู่กับแม่เธอแล้วมันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าแม่กลับมาอยู่กับฉันอีกครั้ง ฉันเองก็ต้องการความรักเหมือนกัน” โทโมะเอ่ยทั้งรอยยิ้ม ถึงแม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะเจือความเศร้าเอาไว้ ฉันรู้สึกสงสารเขาจับใจ

 

          “งั้นนายจะนอนที่นี่ก็ได้ แต่! ถ้าของในบ้านฉันหายไปแม้แต่กระถางต้นไม้ต้นเดียวล่ะก็ ฉันเอานายตายแน่!”

          “พูดอย่างกับของที่บ้านเธอมันน่าขโมยนักแหละ -_-”

 

          “นี่นาย!” ฉันตวาดแว้ด โทโมะทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนที่เขาจะกลิ้งตัวไปมาบนเตียงของพี่กล้า ให้ตายเถอะ ฉันคิดผิดหรือเปล่าเนี่ยที่ขอให้นายเพี้ยนคนนี้มาเป็นพี่ชาย =_=

 

          “นี่ ยัยขี้โกหก!” อยู่ๆ เขาก็ตะโกนขึ้นมาอีกครั้งด้วยถ้อยคำที่ไม่น่าฟังนัก

 

         “ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ชื่อนั้น ฉันชื่อแก้วน่ะเข้าใจมั้ย!”

 

         “ยัยขี้โกหก -O-”

 

         “นายโกหกเก่งกว่าฉันอีกนะ”

 

         “ขี้โกหก...”

 

         “ถ้านายยังเรียกฉันด้วยชื่อนั้นก็เชิญออกจากบ้านฉันไปเดี๋ยวนี้เลย -_-”

 

         “ง่ะ”

 

         ฉันแอบยิ้มย่องเมื่อโทโมะหยุดเรียกฉันด้วยถ้อยคำหยาบคายนั่น เขาส่ายหัวดุ๊กดิ๊ก ก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง

 

         “ยัยถั่วแมนจู!”

 

         “อะไรอีกวะเนี่ย =_=”

 

         “ฉันไม่เรียกเธอว่ายัยขี้โกหกก็ได้ ถึงแม้เธอจะชอบโกหกก็ตาม เธอโกหกฉันตอนครั้งแรกที่เราพบกัน และเธอยังให้ฉันโกหกแม่เธออีก นิสัยไม่ดี -O-!”

 

          “แล้วอะไรคือถั่วแมนจู?” ฉันถามอีกครั้ง โทโมะยังคงกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงหนานุ่มพร้อมกับส่งเสียงรบกวนประสาทหูของฉัน

 

         “แมนจู~ ยัยถั่วแมนจู~~”

 

         “นี่นาย! ฉันถามนายอยู่นะว่าอะไรคือถั่วแมนจู!” ฉันเริ่มตวาดเมื่อโทโมะไม่สนใจคำพูดของฉันสักนิด หนุ่มน้อยชะงักงัน ก่อนจะหันมาจ้องมองฉันด้วยสายตาใสแป๋ว

 

         “ก็เวลาเธอยิ้ม ตาของเธอจะกลายเป็นรูปถั่ว แล้วหัวเธอใสเหม่งเหมือนพวกแมนจู ฮ่าๆ >O<”

 

         “ไอ้... =[]=!” ฉันเกิดอาการด่าไม่ออกโดยอัตโนมัติ ดูเหมือนหัวฉันจะตื้อขึ้นมาในทันใดเมื่อต้องเจอกับผู้ชายบ๊องๆ คนนี้ โทโมะหัวเราะคิกคัก ฉันมองหนุ่มน้อยคนนั้นด้วยความไม่มั่นใจ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง

 

         “นั่นเธอจะไปไหนน่ะ O_O”

 

         “ก็จะกลับห้องน่ะเซ่! อยู่กับนายแล้วประสาทเสีย” ฉันบ่นพึมพำก่อนจะรีบเดินออกจากห้องของพี่กล้า โดยมีน้ำเสียงสดใสของเทมเป้คอยไล่หลัง

 

         “แล้วเจอกันนะยัยถั่วน้อย~”

 

         ให้ตายสิ ฉันเกลียดหมอนี่ชะมัด T__T