ศพแยกส่วน ณ โรงละครผีสิง

 
 
 
 


 


บทที่ 1
เกมส์หลอนๆ ของคนแปลกหน้า
 
          “มีใครอยากที่จะเล่นเกมส์หลอนๆ บ้างไหมครับ ”  ตัวหนังสือแปลกๆ ปรากฏขึ้นบนหน้าจอมอนิเตอร์ของสมาชิกออนไลน์ ที่เรียกกันเพียงสั้นๆ ว่า MSN
          “มันหลอนจริงๆ หรอ ...คะ? ฮิๆ”
          “ฮ่า ฮ่า ฮ่า...โกหกล่ะซี้?”
          “ใช่ จริงด้วย...โกหกล่ะซี้ ?”
          “อย่ามาโกหกกันเล่นเสียให้ยากเลย ไม่นึกสนุกหรือขำเลยสักนิด คุณเมายาบ้าอยู่ใช่ไหมเอ๋ย... ?”
          “เปล่านะครับ ผมไม่ได้โกหก และไม่ได้หลอกลวง และไม่ได้กำลังเมายาบ้าอยู่ด้วย เกมส์นี้รับรองได้ว่ามันหลอนจริงๆ ครับ”          “ฮ่า ฮ่า ฮ่า...หลอกกันเล่นชัวร์!!! อย่าได้ไปหลงเชื่อมุขอันฝืดๆ ของอ้ายคนแปลกหน้านะครับพี่น้อง”          “แล้วพวกคุณ อยากที่จะลองพิสูจน์กันดูไหมล่ะครับ...?”          “มันเสียเวลาอันมีคุณค่า ของพวกเราไปเปล่าๆ ปรี่ๆ น้า...อย่ามาคิดสร้างเรื่องหลอกลวงกันเล่นหน่อยเลยครับ”          “เรื่องหลอนๆ ของคุณพี่ มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับผีใช่ไหมเอ๋ย? มันไร้สาระจริงๆ..อ๊ะค่ะ ...เฮ!!...หนูกลัวจังเลยอ่ะค่ะ คุณพี่ข๊า..”          “คุณคนแปลกหน้า ช่วยเล่ารายละเอียดให้ฟังอีกหน่อยได้ไหม...ค๊ะ...คุณพี่ข๊า บ้างที่พวกหนูอาจที่จะอยากทดลองไปเข้าร่วมเล่นเกมส์แปลกๆ หลอนๆ ของคุณพี่บ้างก็ได้...จริงไหมจ๊ะ พวกเราชาวออนไลน์”          “จริ๊ง...จริง...จิง...จริง...จริง”          “ก็ได้ครับ ผมจะลองเล่าแบบบทคัดย่อ ให้ได้รับฟังกันไปก่อนก็แล้วกัน ส่วนรายละเอียดแบบฉบับเต็มๆ ของเรื่องหลอนๆ ทั้งหมดนี้ ผมจะเริ่มเล่าให้พวกคุณได้รับฟังกันก็ต่อเมื่อ พวกคุณทุกคนตกลงใจที่จะเข้าร่วมเล่นเกมส์หลอนๆ กับผมแล้วเท่านั้น”          “ว้า...เสียดายจัง...น่าจะเล่าๆ ให้มันจบๆ กันไปในครั้งเดียวเลย”          “เอาเถอะน้า พวกเรามาลองรับฟังคุณคนแปลกหน้า เขาเล่าเรื่องราวฉบับคัดย่อ ให้ได้รับฟังกันไปก่อนสักนิด ถ้าหากมันเกิดหลอนขึ้นมาจริงๆ พวกเราก็ค่อยพากันไปรอคอยรับฟังรายละเอียดแบบฉบับเต็มๆ กันตอนตกลงใจที่จะไปเข้าร่วมเล่นเกมส์หลอนๆ พวกนี้แล้วก็ได้ จริงไหม ?”          “โอเค...จะยอมรับฟังก่อนสักนิดก็ได้  ถ้าไม่หลอน พวกหนูไม่เข้าไปร่วมรับเล่นเกมส์บ้าๆ ของคุณพี่หลอกนะคะ ขอบอกเอาไว้ก่อนล่วงหน้าเลย”          “ตกลงครับ...ถ้ามันไม่หลอน ผมยอมให้พวกคุณเอามีดคมๆ มาคนละเล่ม แล้วนำมันมาบาดคอผม แล้วสับร่างกายของผม แยกแขน แยกขา ออกเป็นส่วนๆ เป็นชิ้นๆ ได้เลยครับ... ผมยอมตายห่า ตายโหง ต่อหน้าต่อตาพวกคุณกันเลย ครับ”          “จริงหรือคะ...”          “จริงแท้แน่นอนครับ ผมให้คำสัญญาแบบลูกผู้ชายได้เลยครับ”          “คุณพี่สัญญาแล้วนะคะ และคุณพี่อย่าได้มานึกเสียใจที่หลังล่ะ ถ้าเรื่องของคุณพี่ไม่หลอนอย่างที่คุณพี่เล่ามา พวกเราขอรับคำท้าทายของคุณพี่ พวกเราจะรุมสับแขนขาของคุณพี่แยกออกเป็นชิ้นๆ เป็นส่วนๆ แน่นอน อ๊ะคะ"          “โอเคค่ะ คุณคนแปลกหน้า เริ่มเล่าเรื่องหลอนๆ แบบย่อๆ มาได้เลยค่ะ" มันคือการสนทนาพูดคุยกันผ่านเครื่องมือสื่อสารออนไลน์ แบบเฉพาะกลุ่ม ส่วนบุคคลที่กำลังสนทนาพูดคุยอย่างออกรสชาติกันอยู่ในขณะนี้ มีด้วยกันประมาณสิบกว่าคน บางคนเป็นชายหนุ่มแต่แกล้งทำตัวและพิมพ์ข้อความเป็นหญิงสาว บางคนเป็นหญิงสาวแต่แกล้งทำตัวและพิมพ์ข้อความเป็นชายหนุ่ม          ดังนั้นการสนทนา พูดคุยกันของกลุ่มบุคคลเบื้องหน้าจอมอนิเตอร์ จึงไม่สามารถที่จะเชื่อถือหรือเชื่อใจอะไรกันได้เลยแม้สักนิด  สมาชิกแปลกหน้าทุกคนล้วนแล้วแต่แตกต่างกันด้านความคิด การกระทำ ความอยากรู้อยากเห็น  แต่ในเวลานี้ความคิดและการกระทำของสมาชิกทุกๆ คน ต่างกำลังพากันมุ่งตรงไปยังจุดหมาย ทิศทางอันเดียวกัน ยังจุดประสงค์อันเดียวกัน อย่างไม่ได้คาดคิดหรือนัดหมายกันล่วงหน้ามาก่อนเลย          “ผมจะขอเล่าเรื่องราวแบบย่อๆ ดังต่อไปนี้เลยนะครับ”            ...ณ โรงละครผีสิงแห่งหนึ่ง อันเต็มไปด้วยปมปริศนา ความลี้ลับลึกลับ ที่สุดแสนที่จะน่าหวาดกลัว มันคือโรงละครผีสิงอันเต็มไปด้วยเรื่องราวที่ไม่สามารถที่จะสืบเสาะแสวงหาความเป็นมาหรือประวัติอันแท้จริงของมันได้เลย ซึ่งเป็นเวลายาวนานมากว่าศตวรรษแล้ว…
          “อุ๊ย...!!! คุณพี่ข๊า คุณพี่อย่าได้มาพูดจาชักชวนพวกหนู ไปร่วมพิสูจน์โรงละครผีสิงนะคะ ...ยี้!! ยะแยง...สกปรกตายชักเลย อ่ะค่ะ หนูไม่ยอมเข้าไปร่วมเล่นเกมส์อะไรแบบนั้นแน่ๆ”          “เปล่าครับ ถ้าผมชักชวนให้ไปถูกผีหลอกหลอน จนเนื้อตัวเกิดมอมแมมสกปรกแบบนั้น สำหรับผมเอง มันก็ไม่ได้ที่จะสนุกสนานหรือสยดสยอง หลอกหลอนอะไรเลยนะครับ แต่เรื่องที่ผมจะเริ่มเล่าให้ฟังต่อไปนี้ รับรองได้ว่าน่าหวาดกลัวกว่าการถูกผีหลอกเล่นเป็นไหนๆ ผมขอรับรองด้วยชิ้นส่วน ทุกชิ้นของร่างกายของผมได้เลยครับ”          “โอเคค่ะ คุณพี่เล่าต่อไปเถอะค่ะ เริ่มที่จะสนุกแล้วล่ะค่ะ คุณพี่ข๊า”          “ผมขอเล่าต่อไปเลยนะ ครับ”          …โรงละครผีสิงอันเก่าแก่ถูกก่อสร้างขึ้นมาโดยขุนนาง ในรัชสมัยอาณาจักรสุโขทัยกำลังรุ่งเรืองจนถึงขีดสุด ผมขอปิดบังซ่อนเร้นเอาไว้เป็นความลับก่อนนะครับ ว่าขุนนางผู้นั้นเป็นใครกัน มีนามมังกรและบรรดาศักดิ์ว่าอย่างไร ตลอดจนประวัติความเป็นมามีมาว่าอย่างไร เอาไว้พวกคุณทุกคน ตกลงที่จะเข้าร่วมเล่นเกมส์หลอนๆ ด้วยกันกับผมกันแล้ว ผมถึงจะเริ่มเฉลยให้ได้รับฟังกันในภายหลังครับ...          “ค่ะคุณพี่ เล่าต่อไปเถอะค่ะ”          “ครับๆๆ”          ...แน่นอนว่าโรงละครผีสิงแห่งนี้ ได้ถูกก่อสร้างขึ้นมาก็ย่อมที่จะมีจุดประสงค์อยู่เพียงอย่างเดียวเท่านั้นเอง นั่นก็คือเพื่อที่จะได้ใช้เป็นสถานที่ในเปิดการแสดงละคร ให้กับขุนน้ำขุนนางในเวียงวังได้เข้าร่วมรับชมศิลปะการละครของศิลปิน แต่ก็เป็นที่น่าเสียดายเป็นอย่างยิ่งที่ว่าโรงละครผีสิงแห่งนี้ ไม่เคยได้ถูกจดบันทึกเอาไว้เลยว่า ได้มีการเปิดการแสดงละครให้กับผู้ใดหรือใครได้เข้ารับชมเลยแม้แต่เพียงสักครั้งเดียว หรือจริงๆ แล้วโรงละครผีสิงแห่งนี้ มันอาจจะไม่ได้เป็นเพียงแค่โรงละครผีสิงเท่านั้น เรื่องนี้มันจึงยังคงเป็นปมปริศนาอันซ่อนเร้นอยู่มาจนถึง ณ ปัจจุบัน และยังไม่มีใครที่จะสามารถสืบเสาะแสวงหาคำตอบหรือข้อมูลที่เกี่ยวข้องจนจบสมบูรณ์ได้เลย ...ทำไมหนอโรงละครผีสิงอันทรงคุณค่าที่สุดแสนจะยิ่งใหญ่ มโหฬาร อลังการ และตระการตาอย่างมากมาย ถึงได้ต้องถูกปิดผนึกเก็บซ่อนเร้นเอาไว้ภายใต้ปมปริศนาแห่งความลี้ลับ จากสายตาของชาวโลกมาเนินนานมากกว่าศตวรรษเช่นนี้ด้วย...          “อุ๊ย !!! เริ่มที่จะสนุกแล้วอ่ะค่ะ คุณพี่ข๊า รีบเล่าเรื่องราวต่อไปเถอะค่ะ ทำไมโรงละครอันเก่าแก่และทรงคุณค่าแห่งนี้ มันถึงได้มีปมปริศนาและความลี้ลับที่ไม่สามารถจะสืบเสาะแสวงหาคำตอบได้ คุณพี่คนแปลกหน้ารีบเฉลยเลยนะคะ หนูตกลงใจว่าจะเข้าไปร่วมเล่นเกมส์หลอนๆ ด้วยกันกับคุณพี่แล้วอ่ะค่ะ”          “มันคงจะไม่ดีกระมังครับ แล้วสมาชิกท่านอื่นๆ ที่ไม่ได้คิดอยากที่จะเข้ามาร่วมเล่นเกมส์ด้วยกันก็ได้รับฟังคำตอบหรือคำเฉลยของผม กันหมดแบบฟรีๆ ด้วยสิครับ”          “แหม๊ คุณพี่ก็เฉลยแบบ ไม่ต้องเจอะจงลงลึกไปในรายละเอียดก็ได้นี้ค่ะ หรืออาจจะเฉลยแบบเฉพาะแค่พวกเราสองคนก็ได้จริงไหมคะ”          “ไม่ดีกว่าครับ หากผมเล่าจนจบเรื่องแล้ว คุณเกิดพากันเปลี่ยนใจ ผมก็เสียเวลาเล่าเรื่องราวฟรีๆ สิครับ”          “ตกลงค่ะ เฉลยเท่าที่คุณพี่อยากจะเฉลยก็ได้ค่ะ...แต่สำหรับหนูตกลงใจที่จะไปเข้าร่วมเล่นเกมส์หลอนๆ ด้วยกันกับคุณพี่แล้วล่ะค่ะ”          “ดีเลยครับ อย่างนั้น ผมจะขอเล่าเรื่องราวต่อไปอีกสักนิดก็ได้ครับ ผมขอเริ่มเล่ารายละเอียดเพิ่มเติม ดังต่อไปนี้เลยนะครับ”
.......................................