Whirligig : #1 อาถรรพ์ผีคุณไสย(The sorcery)

ปฐมบท
          อย่าลองสิ่งไม่รู้                         อย่าลบหลู่สิ่งไม่เห็น
ร่างกายจะเย็นเฉียบ                            เปรียบได้กับคนตาย
 
 
                 แสงแดดยามสนธยาที่ทอแสงเข้ามาในตัวอาคารเรียน ทำให้เห็นแผ่นหลังของชายคนหนึ่ง เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว เนคไทเป็นสีกรมท่าเช่นเดียวกับกางเกงขายาว รองเท้าหนังที่ถูกขัดเงาอย่างดีกระทบพื้นเป็นเสียงกังวาน ทุกครั้งที่เขาก้าวเดิน  ชายหนุ่มใช้แม่กุญแจล็อคห้องเรียนทีละห้อง จนถึงชั้นสี่ซึ่งเป็นชั้นสุดท้ายของอาคาร
                “ห้องสุดท้ายแล้วสินะ”  เขากำลังดึงประตูปิดเพื่อที่จะล็อคห้อง  แต่ก็ชะงักเมื่อเห็นเด็กนักเรียนคนหนึ่งอยู่ในห้องเรียน
                 “นี่เธอมัวทำอะไรอยู่ในห้อง  ครูจะปิดห้องแล้วนะ”   ผู้ถูกเรียกเงยหน้ามองตามเสียง  ดูเหมือนว่าเขากำลังทำการบ้านอะไรสักอย่างอยู่  เห็นได้จากกองหนังสือที่บนโต๊ะของเขา
                 “ครับอาจารย์ธันวา” เด็กหนุ่มผู้ถูกเรียกลุกจากเก้าอี้และรีบเก็บของบนโต๊ะอย่างรีบร้อน            
                 “อัสดง  นี่เธอมัวอะไรอยู่เนี่ย 4 โมงแล้วน่ะ”  ธันวาเดินเข้ามาในห้อง มองอัสดงที่เก็บของบนโต๊ะอย่างทุลักทุเล                
                 “ทำการบ้านที่อาจารย์สั่งวันนี้ไงครับ  ที่ให้ทำรายงานอะไรก็ได้เกี่ยวกับพระพุทธศาสนาน่ะครับ” อัสดงยิ้มให้ธันวาจนตาหยี              
                 “เหรอ  แล้วเธอทำหัวข้ออะไรล่ะ” ตอนนี้อัสดงหยุดเก็บของเนื่องจากเขากำลังเปิดหนังสือบางอย่างให้ธันวาดู                  
         
                
                 “คุณไสยครับ” อัสดงชี้หัวข้อในหนังสือที่ตนเปิดให้ธันวาดูอย่างตื่นเต้น                  “ทำไมถึงเลือกหัวข้อนี้ล่ะ ครูว่ามันไม่เห็นเกี่ยวกับพุทธศาสนาเลยสักนิด” ธันวารู้สึกงงๆกับอัสดง
                        
                      อัสดง  คนที่เคร่งพุทธศาสนาอย่างเธอจนเพื่อนเรียกว่ามหาเนี่ย
                      ทำไมถึงทำรายงานเรื่องคุณไสยล่ะ ครูล่ะแปลกใจจริงๆ
                                
                  “ผมคิดว่ามันน่าจะเกี่ยวกับน่ะครับ ในหนังสือเล่มนี้เขียนไว้ว่าคุณไสยบางชนิดมีรากฐานมาจากความเชื่อ และทางพระพุทธศาสนาเองก็มีรากฐานมาจากความเชื่อเหมือนกัน คุณไสยเป็นความเชื่อที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ แต่พุทธศาสนาเป็นความเชื่อที่พิสูจน์ได้” ธันวาฟังอัสดงพูดอย่างสนใจ   แต่ตอนนี้ในห้องเริ่มมืดลงอย่างผิดปกติ  แสงแดดยามเย็นที่ส่องร่ำไรถูกเมฆดำบัดจนมืดมิด  ต้นไทรข้างๆอาคารเรียนพลิ้วไหวตามแรงลมที่พัดผ่าน
                    “อืมๆ ครูว่าเธอรีบกลับบ้านเถอะ  ฟ้าเริ่มมืดเหมือนฝนจะตกเลย”  ธันวามองออกไปข้างนอกหน้าต่างกระจกเลื่อน เห็นฟ้าครึ้มไปด้วยเมฆดำราวกับพายุจะเข้า          
                   “ครับ อาจารย์”              
                 “อาจารย์ธันวาครับ!!!” มีเสียงปริศนาแทรกขึ้นมาทั้งเขาและอัสดงผวาจนใจอยู่ที่ตาตุ่ม ธันวาหันไปมองก็เห็นนักเรียนชาย2คน
                 “ตะโกนซะเสียงดังเชียวมีอะไรกัน”              
                      เด็กคนหนึ่งจึงตอบไปว่า  “ลุงศรให้มาเอากุญแจล็อคโรงยิมครับ”  ที่กุญแจอยู่เขาไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพราะเขาเป็นอาจารย์เพิ่งเข้าบรรจุ  ถือว่าเป็นน้องใหม่ในสายตาครูรุ่นเก่าโรงเรียนก็เลยต้องมาช่วยภารโรงปิดตอนเย็น               
            ธันวาเดินออกไปนอกห้องพลางหยิบกุญแจออกจากกระเป๋าเสื้อให้เด็ก2คน   
จู่ๆกระดาษรายงานของอัสดงก็ปลิวตามแรงลมพัดมาทางหน้าต่าง เขาก้มเก็บกระดาษนั้น   ทันที่สัมผัสกระดาษใบนั้นเขาก็สะบัดมืออย่างแรงด้วยความตกใจ
           
                เมื่อกี้ เจ็บจัง   ยังกับถูกไฟซ็อตแน่ะ               ครืด!!~~    อัสดงหันไปมองต้นตอของเสียง  มันทำให้เขาตกใจจนแทบช็อกเพราะหน้าต่างแต่ละบานในห้องเลื่อนปิดอย่างอัตโนมัติ พร้อมกับลมที่กรรโชกเข้าใส่อัสดงอย่างไม่ให้ตั้งตัว
                           
                              มันเกิดอะไรขึ้น!?!?
                    “อาจารย์ธันวาครับ!!?”    ธันวามองตามเสียง เขาเห็นอัสดงนั่งกองอยู่บนพื้นและหน้าต่างกระจกเลื่อนที่ปิดเองทีละบาน     ลมที่พัดเข้ามาในห้องราวกับพายุทำให้สมุดหนังสือของอัสดงกระจัดกระจายทั่วห้อง ธันวากำลังวิ่งเข้าห้องไปในห้องเพื่อช่วยอัสดง แต่แล้วประตูห้องก็ปิดอย่างรวดเร็ว                 
                            เปิดไม่ออก!!?  ประตูถูกล็อคจากด้านใน
                   ใครที่ล็อคล่ะ รึว่า....อัสดง
                
                   “อัสดงได้ยินมั้ย!!?    เปิดประตูให้ครูหน่อย!?!?” ธันวาทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง
                                     
                    ทางด้านอัสดงที่ยังนั่งกองอยู่ที่พื้น ลมในห้องเริ่มสงบเหลือแต่ความเงียบเข้ามาแทนที่   ความกลัวเริ่มแล่นเข้าในจิตใจของเด็กหนุ่ม 
                     
                        มีบางอย่างผิดปกติไป!?!
                      ความรู้สึกนี่มันอะไรอ่ะ น่าขยะแขยง!!!!
     
                  เขาเริ่มสวดมนต์ที่เป็นพระคาถาชินบัญชร  ด้วยความเชื่อว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะช่วยเขาได้แต่....
            พลั่ก!?!?
                 อัสดงถูกเหวี่ยงด้วยแรงลึกลับจนตัวเขาลอยไปกระแทกผนังห้องแรง
เขาพยายามชันตัวขึ้นเกาะโต๊ะที่ใกล้ที่เพื่อเป็นหลักในการยืนและพูดอย่างอ่อนแรงว่า “ขอให้พระคาถาชินบัญชรช่วยคุ้มครองผมอย่าให้สิ่งชั่วร้ายครอบงำผมได้” 
 
อ๊วกกกก!?!?
                  อัสดงกระอักเลือกออกมาที่โต๊ะ      เลือดสดๆจำนวนมากท่วมพื้นโต๊ะจนไหลชะโลมขาโต๊ะ    ซึ่งหารู้ไม่ว่าโต๊ะตัวนั้นเป็นโต๊ะที่เขานั่งเรียนเป็นประจำ!!??
                   เขาล้มลงนอนตะแคงกองกับพื้น เลือดที่ไหลออกทางปากยังคงไหลต่อไปจนลำตัวท่อนบนที่นอนตะแคงอยู่เปื้อนไปด้วยเลือดสดๆ กลิ่นคาวฟุ้งจากของเหลวนั้นทำให้อัสดงเริ่มหมดแรง ตอนนี้ภายในหัวของเขาหนักอึ้ง  เริ่มชาตามมือเท้ารวมถึงใบหน้าเป็นผลจากการเสียเลือดอย่างเฉียบพลัน ตาที่พร่ามัวและเริ่มจะปิด แม้ในใจจะร้องเรียกว่าห้ามหลับก็ตามแต่ก็ไม่อาจฝืนได้เมื่อเปลวเทียนแห่งชีวิตของเขาได้ดับลง ภาพที่มองเห็นตรงหน้าก็ค่อยๆมืดลง....มืดลง
                       
                        ทรมานเหลือเกิน  ใครก็ได้..........
                        ช่วยฉันที  ช่วยด้วย......................
 
 
                                          ธันวาและนักเรียนทั้งสองพยายามพังเข้าเพื่อเข้าไปช่วยอัสดง     แต่จู่ๆประตูก็เปิดเอง  ธันวารีบวิ่งเข้าไปในห้องเรียนก็พบว่าห้องเรียนอยู่ในสภาพปกติคือ หน้าต่างเปิด มีแสงแดดของเวลา 17.00น.   ทั้งที่เมื่อกี้มืดสนิทอย่างกับเที่ยงคืน   แต่มีสิ่งที่ผิดปกติที่ทำให้ธันวาตกใจจนหน้าซีดคืออัสดงไม่อยู่ในห้องเรียนทั้งๆที่เมื่อกี้มันเป็นห้องปิดตายและพื้นโต๊ะของอัสดงกลับแดงฉานไปด้วยเลือด!!!!!!!!