ไกลปืนเที่ยง

       ตะวันคล้อยบ่าย ... ตำรวจทั้ง 4 นายเฝ้ามองการมาของตำรวจใหม่อย่างแข็งขัน   ทั้ง 3 นายเข้าแถวเรียงหน้ากระดานโดยมีจ่าวุฒิ  ผู้ที่ยศสูงกว่าเพื่อนยืนเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าแถว  ทั้งหมดยืนตรงหน้าเสาธงชาติ   ซึ่งอยู่หน้าสถานีตำรวจ    ธงชาติไทยผืนใหม่เอี่ยมอ่องโบกสะบัดพลิ้วไหวตามสายลมยามบ่ายเป็นพื้นหลังให้ตำรวจที่จัดแถวอย่างระเบียบเรียบร้อยทั้ง 4 นาย  ทำให้ดูน่าเกรงขามยิ่งนัก  ชาวบ้านที่ผ่านไปผ่านมาต่างหยุดยืนดูด้วยความสนใจ   เพราะนานๆครั้งจะเห็นตำรวจของโรงพักโคกอีแร้งออกมาทำพิธีการเป็นระเบียบเรียบร้อยเช่นนี้
       บ่ายโมงตรงท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่ของชาวบ้านที่ยืนวิพากย์วิจารณ์อยู่รอบนอกของโรงพัก   เสียงรถจี๊ปคันหนึ่งก็วิ่งมาแล้วเลี้ยวหันหน้าเข้าหาโรงพัก  ชาวบ้านต่างหลีกทางให้รวมถึงมะปรางเจ้าจุกเจ้าแกละและลุงเส็งที่บังเอิญขี่ซาเล้งผ่านมาเพื่ออยากหยุดยืนดูหน้าของเจ้าหน้าที่คนใหม่ด้วย   รถจี๊ปเปิดประทุนคันนั้นจอดนิ่งเมื่อเข้าใกล้แถวของตำรวจทั้ง 4 นาย   คนขับรถสวมเสื้อสีกากีชุดตำรวจเต็มยศรองเท้าคัทชูเป็นเงามันปลาบก้าวลงจากรถจี๊ปอย่างสง่าผ่าเผยพลางถอดแว่นกันแดดสีดำออก   เผยให้เห็นใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาแต่เกลี้ยงเกลา   สายตาคมดุจพญาเหยี่ยวจ้องเขม็งมาที่จ่าวุฒิพลางสาวเท้าก้าวเข้าหาแล้วหยุดยืนตรงเท้าชิดพลางตะเบ๊ะให้  จ่าวุฒิตะเบ๊ะรับ
            "ผม ..... พลตำรวจเอกธนู     พิทักษ์ประชา    ได้รับคำสั่งจากท่านอธิบดีกรมตำรวจให้มาช่วยราชการที่สถานีตำรวจโคกอีแร้งแห่งนี้  ครับผม"  
             "ผม .... จ่าสิบตำรวจชัยวุฒิ   จันทร์หอม   ผู้ดูแลสถานีตำรวจโคกอีแร้งเป็นการชั่วคราวยินดีต้อนรับครับผม"  เมื่อกล่าวจบจ่าวุฒิก็แนะนำสมาชิกตำรวจแห่งโรงพักโคกอีแร้งอีก 3 นายให้ตำรวจหนุ่มหน้าใหม่ได้ทราบ  หลังจากนั้นตำรวจใหม่ได้กล่าวพูดคุยกับชาวบ้านที่พากันมามุงดูสักครู่หนึ่งจึงแยกย้ายกันกลับไป  เมื่อชาวบ้านเริ่มทยอยแยกย้ายกันกลับ  ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งก็ก้าวขาลงจากรถจี๊ปด้วยท่าทางตื่นๆอายๆ   มะปรางเหลือบไปเห็นพอดีถึงกับอ้าปากค้างเพราะชายที่ลงมาทีหลังนี้เธอรู้จักดี
              ''ทางเรายินดีมากเลยครับที่ได้ผู้กองธนูมาช่วยราชการทางนี้อีกแรงหนึ่ง'' หมู่ศักดิ์กล่าวขึ้นหลังจากชาวบ้านแยกย้ายกันกลับไปหมดแล้ว
               "ครับผมก็ยินดีมากที่ได้มาช่วยราชการทางนี้"  ผู้กองหนุ่มกล่าวอย่างสุภาพ
               "ผู้กองถูกสั่งย้ายมานี่คงต้องลำบากมากแต่ไม่เป็นไรครับ  เราทั้ง 4 จะช่วยให้ผู้กองเคยชินกับที่นี่" จ่าวุฒิกล่าวอย่างมีน้ำใจ
                "ขอบคุณมากครับจ่า   และทุกคนด้วยนะ"
                "เอ่อ .... ผู้กองเดินทางมาท่าจะเหนื่อย  ผมให้พลตำรวจสมานกับพลตำรวจสุครีพ  จัดบ้านพักให้ผู้กองแล้วครับ  บ้านอาจจะเล็กคับแคบสักหน่อยแต่ก็พออยู่ได้  มีห้องน้ำในตัว   วันนี้ผู้กองพักผ่อนก่อนก็แล้วกัน  เดี๋ยวเย็นๆผมกับหมู่ศักดิ์จะพาผู้กองขับรถชมรอบๆหมู่บ้านโคกอีแร้งเอง    จะได้ถือโอกาสแนะนำผู้กองให้ชาวบ้านรู้จักด้วยเลย"
                "ครับผม"     
 
               "ไหนลองอธิบายมาซิ  ........ ฉันจำได้ว่าเมื่อตอนเช้าอุตส่าห์ไปส่งนายถึงท่ารถแล้ว   ทำไมยังกลับมาอีก  แถมนั่งรถผู้กองคนใหม่มาด้วย"  มะปรางจ้องเขม็งมาที่นักดนตรีหนุ่มพเนจร   หลังจากที่เธอจูงมือลากหนุ่มนักดนตรีจากรถจี๊ปเพื่อมาคุยเป็นการหลบสายตาผู้คนแต่ก็มีเจ้าแกละเจ้าจุกและลุงเส็งร่วมฟังอยู่ด้วย 
                "คือ .... เอ่อ .... หลังจากที่คุณมะปรางไปส่งผมแล้วผมก็นั่งรอรถจนม่อยหลับน่ะครับ  ตื่นมาอีกทีรถประจำทางที่จองไว้ก็ไปเสียแล้ว   ก็เลยนั่งแกร่วอยู่ที่ขนส่งตังค์ก็ไม่มีสักบาทเพราะเอาไปจ่ายค่าตั๋วจนหมด  บังเอิญตอนเที่ยงผู้กองเขาเห็นผมนั่งหิวข้าวอยู่ที่ขนส่งแกก็เลยมาคุยด้วยแล้วก็เลี้ยงข้าวผมมื้อนึงแล้วผมก็เลยขอติดรถแกมาลงที่โคกอีแร้งหวังมาขอความช่วยเหลือจากคุณมะปรางนี่แหละครับ   บังเอิญเจอคุณมะปรางเสียก่อนโชคดีของผมซะจริง"  
                 "ตาบ้าเอ้ยยย ... ไม่มีตังค์ก็ไม่บอกแต่แรก   แล้วคนบ้าอะไรพกตังค์มาแค่ค่ารถเที่ยวเดียวไม่เผื่อเหลือเผื่อขาดบ้าง   สมแล้วล่ะหิวตายเป็นผีเฝ้าสถานีขนส่งไปซะก็ดี"
                 "อ้าว ... แช่งกันซะอย่างนั้น .... ถ้าผมเป็นผี  ผมก็จะมาหักคอคุณมะปรางจริงๆด้วย  โทษฐานมาแช่งกัน"
                 "น้านนน ... จะมายืมตังค์เค้ายังจะมาทำร้ายเค้าอีก   อย่างนี้จะไปไหนก็ไปป่ะไม่ช่วยละ" 
                 "โธ่ ..... พูดเล่นน่ะครับ"
                 "แล้วนี่จะเอาเท่าไหร่ล่ะฉันมีแค่ 300 พอไหม?"
                 "ยังขาดอีกร้อยกว่าบาทครับ" 
                 " แล้วจะทำไงดีล่ะฉันมีแค่นี้เอง   ไปยืมผู้กองนายสิ"       
                 "ไม่หรอกครับ .... ผมไม่ยืมตังค์ใครทั้งนั้น  ทั้งของคุณมะปรางและของใครๆ"
                 "อ้าว .... แล้วนายจะเอาไง?"
                 "คือ ....ถ้าคุณมะปรางไม่ว่าอะไร  ผมขออาศัยห้องเก็บของบ้านคุณมะปรางเป็นที่ซุกหัวนอนสักระยะ   เพื่อจะทำงานหาเงินกลับบ้าน"
                 "ห้องเก็บของบ้านฉันเนี่ยนะ ..... รกอย่างกับรังหนูจะอยู่ได้รึ?"
                 "เก็บกวาดเสียหน่อยคงพออยู่ได้ .... ระหว่างนี้ผมจะเล่นดนตรีเปิดหมวกหาเงินค่ารถกลับบ้าน   ขออาศัยร้านคุณมะปรางเป็นทำเลหาเงินแล้วผมก็จะช่วยเป็นลูกมือเด็กในร้าน  ล้างแก้ว ล้างจาน  เช็ดโต๊ะเสริฟกาแฟ"
                  "ฉันไม่มีเงินจ้างนายหรอกนะ"
                  "แค่ข้าว 3 มื้อกับตู้เก็บของด้านหลังบ้านเท่านั้นครับ"
                มะปรางมองหน้าผู้เป็นบิดาคล้ายๆจะหารือด้วย    สองพ่อลูกซุบซิบๆกันสองคน  เจ้าแกละเข้าไปเงี่ยหูฟังด้วยผลก็คือโดนเบิร์ดกะโหลกหนึ่งทีน้ำตาเล็ด   สักครู่จึงได้ข้อสรุป
                 " ก็ได้ .... ฉันอนุญาติ  แต่มีข้อแม้ว่า  เมื่อนายรวบรวมเงินจนครบแล้วขอให้นายออกจากห้องเก็บของบ้านฉันแล้วกลับบ้านนายที่กรุงเทพทันที"
                 "รับทราบครับผม" ชายหนุ่มยืดตัวตรงเท้าชิดพลางตะเบ๊ะแบบทหาร 
                  "อีกข้อหนึ่ง ... ถ้าฉันจับได้ว่านายคิดไม่ดีอะไรกับฉันและครอบครัวเมื่อไหร่   ฉันจะไล่นายออกจากบ้านทันทีตามนั้นนะ"
                  "โอเค .... ครับผม" ชายหนุ่มยิ้มแฉ่งพลางตะเบ๊ะตามเดิม    มะปรางแอบขำในท่าทางล้อเลียนเหมือนคนในเครื่องแบบของชายหนุ่มไม่ได้  ทั้งๆที่อยู่หน้าโรงพักแท้ๆยังกล้าทำ  เมื่อสนทนากันเรียบร้อยทั้งหมดจึงขึ้นซาเล้งของมะปรางเบียดกันปุเรงๆกลับบ้านกันอย่างทุลักทุเลเพราะสมาชิกบนรถมากขึ้นอีกหนึ่งคน  ระหว่างทางเจ้าจุกดันตดบนรถทำให้เหม็นกันทั้งรถ  ผลคือมันโดนตบกะโหลกน้ำตาเล็ดและต้องหยุดรถกลางทางเพื่อระบายกลิ่น  จากนั้นจึงกลับบ้านกันด้วยความสวัสดิภาพ