ไกลปืนเที่ยง

    ณ  บริเวณชายทุ่งแห่งหนึ่งในหมู่บ้านโคกอีแร้ง   สายลมระแก้มใสต้องผิวเนื้อสีน้ำผึ้งเหลืองนวลอ่อน  พาเอาผมยาวสลวยที่ถูกมัดรวบหางม้าปลิวว่อน  ไรผมอ่อนๆระแก้มไล้มาถึงจมูกโด่งสันกลมกลึง  พาลไล่ไปถึงขนคิ้วโก่งตาคมวาว  จนเจ้าของใบหน้าที่ได้รูปนั้นรู้สึกรำคาญจนต้องเอามือเกลี่ยไรผมนั้นออกจากดวงหน้าสวย   มือของหล่อนจับปืนอัดลมกระบอกยาวขนาดน้ำหนักเบากว่าของจริงครึ่งหนึ่ง  ศูนย์ปืนเล็งจับจ้องไปที่กระป๋องน้ำอัดลมที่ตั้งเรียงกันบนแผ่นไม้ยกพื้น  ข้างๆหล่อนมีเด็ก 2 คนไว้แกละคนหนึ่งไว้จุกอีกคนหนึ่งคอยเชียร์ข้างๆ  ดวงตาของเด็กทั้ง 2 จับจ้องที่กระป๋องไม่วางตา  สายลมพัดเอื่อยสักสามวินาทีก็หยุดเหมือนดั่งรอคอยสัญญาณเสียง
        เป้ง....เป้ง...เป้งๆๆๆ  เสียงดังแต่ละครั้งพาเอากระป๋องน้ำอัดลมล้มคว่ำไปทีละกระป๋อง  สิ้นเสียงกระป๋องสุดท้ายเสียงโห่ร้องก็ดังขึ้นระคนกับเสียงโอดครวญ
         "เย้ ...... พี่มะปรางของกูแม่นอีกแล้วโว้ย    ไอ้จุกเอากล้วยแขกมึงมาซะดีๆอย่ามาทำสำออย"  เด็กผมแกละบอกแก่เด็กผมจุก
         "เรื่องกล้วยแขกอ่ะเรื่องเล็ก  แต่มึงอย่ามาเรียกกูว่าไอ้จุกนะโว้ย  กูชื่อ"จอนนี่" ไอ้นี่บอกไม่จำ " 
         " เออๆ  จะจอนนี่จอนเน่ออะไรก็เหอะเอามาละกัน....กูหิว" เจ้าแกละรีบคว้าถุงกล้วยแขกจากเจ้าจุกได้ก็จับเอาชิ้นกล้วยเข้าปากทันที  เหมือนบุญมีแต่กรรมบัง  ก่อนชิ้นกล้วยแขกจะเข้าปาก  หัวแกละของมันก็โดนนิ้วเรียวงามดุจลำเทียนตบเปรี้ยงเบาๆเป็นเชิงสะกิดแต่ก็ทำเอามันหน้าคว่ำเกือบติดดิน
          "เฮ้ยๆๆๆ  จะตะกละอะไรงี้วะให้ข้ากินก่อนดิ  เอ็งอ่ะกินทีหลัง  ข้าเป็นคนยิงนะเว้ย" สาวหน้าสวยดุเจ้าแกละทำเอามันยิ้มแก้เก้อเขิน  
          "จ่ะๆพี่มะปรางฉันลืมไป แหะๆ"  มันพูดพลางยื่นถุงกล้วยแขกให้แต่สาวสวยไม่รับ  พลางอมยิ้มกลอกตาสีน้ำตาลอ่อนไปที่หางตามองค้อนๆ
          "เออๆ .... กินไปเหอะ  ข้าก็จะให้เอ็งกินแต่แรกแล้วล่ะ" 
          "อ้าว .... แล้วพี่มาตบฉันทำไมอ่ะ"
          "ก็อยากตบเล่นอ่ะ  อยากดูว่ามันยังดังดีอีกหรือเปล่า  ฮ่าๆๆๆๆ" หญิงสาวหัวเราะร่วน  แต่คนโดนตบทำหน้าง้ำบ่นเบาๆ
          "คนอะไรสวยแต่หน้า  แต่ใจดำชิบเป๋ง"
          "บ่นอะไรไอ้แกละเดี๋ยวปั๊ดตบคว่ำอีกรอบ" หญิงสาวชูกำปั้นหราง้างทำทีจะต่อย  เจ้าแกละรู้งานกระโดดหลบแผล่วไวปานลิง  ไปอยู่ข้างเจ้าจุก   
           "แหะๆล้อเล่นจ้าพี่มะปราง   ฉันน่ะยอมพี่ทุกอย่างแต่ขออย่างเดียว"
           "อะไรวะไอ้แกละ"
           "ถ้าฉันโตขึ้นเป็นเจ้าสาวของฉันนะ"
           "เดี๋ยวเหอะไอ้นี่ปีนเกลียว"  สาวสวยไล่เตะเจ้าแกละเป็นพัลวัน  ฝ่ายเจ้าแกละก็วิ่งหนีไปรอบๆเจ้าจุกอย่างสนุกสนาน  ทั้งสามเล่นด้วยกันจนเหนื่อยจึงชวนกันไปซื้อน้ำอัดลมกินที่ร้านขายของชำ
            "ป้าจ๋าเป๊บซี่ 3 ถุงจ่ะ"  สาวสวยตะโกนบอกเจ้าของร้าน
            "จ้า.....หนูมะปราง" หญิงเจ้าของร้านชำออกมาบริการ 
           ขณะที่กำลังรอน้ำอัดลมอยู่นั้นก็มีรถจี๊ปคันหนึ่งแล่นมาฝุ่นตลบคลุ้ง  รถจอดหน้าร้านของชำนั้นเอง   หญิงสาวปัดฝุ่นที่ตลบอยู่ตรงหน้าพลางหรี่ตามอง  ไอ้เคราดำกับพวกมันนั่นเอง
            "ป้า......เบียร์6ขวดเย็นๆนะ"  สั่งเสร็จเคราดำก็เหลือบเห็นหญิงสาวที่หมายปองเลยพูดหยอกเย้า
            "ป้าๆ ..... ถ้าซื้อเบียร์ร้านป้าแล้วเนี่ยแถมเด็กรินเบียร์ด้วยเปล่า   ถ้าแถมฉันเอาคนที่กำลังยืนอยู่ตรงนั้นนะ" พูดจบทั้งรถก็ฮาครืน  แต่หญิงสาวไม่เล่นด้วยยืนหันหลังให้ด้วยความอดทน
            "แหมๆๆ  ดูซิเนี่ย  หยอกเย้านิดหน่อยทำเป็นหน้างอน  จุ๊ๆๆๆ แม่คุณเอ๋ย  อกเป็นอกเอวเป็นเอว  นี่ถ้าได้มาเป็นเมียนะจะจัดให้ชุดใหญ่ทั้งวันทั้งคืนเลย  ฮ่าๆๆๆๆ" เคราดำยังยิงคำพูดเล้าโลมต่อไปอีกชุดอย่างไม่สนใจว่าฝ่ายตรงข้ามจะรู้สึกอย่างไร  ฝ่ายหญิงสาวยังคงนิ่งเฉย  แต่ลูกสมุนเด็กทั้งสองที่มาด้วยชักเกรี้ยวกราด
             "โหยยย ... ดูๆๆๆ แม่ช่างใจเย็นดีแท้หนอ  ขนาดพูดแทะโลมเยี่ยงนี้นางยังมิขุ่นเคือง....ชะรอยจะมีใจให้กระมัง" เคราดำพูดต่อพลางหันไปทางลูกสมุน  แล้วรำป้อออกท่าออกทางเลียนแบบลิเก  พอหันกลับมาอีกทีก็เจอเข้ากับขวดเป๊บซี่ลอยหวือมากระแทกหัวจังเบ้อเร่อ  "เพล้ง" เสียงขวดแตกฟังดังชัดเจน  ขวดก็แตกหัวคนก็แตกเลือดไหลอาบหน้า  มึนอยู่พักหนึ่งตั้งสติได้ก็หามือขว้าง  ไม่ใช่ใครอื่นเป็นแม่สาวที่มันกำลังแทะโลมนั่นเอง
              "ใจมีให้หรือไม่มีกูไม่รู้ ... แต่ขวดเป๊บซี่นี่กูมีแน่เป็นลังๆเลยจะเอาอีกไหมจ๊ะพ่อเคราดำจ๋า" พูดไม่พูดเปล่าหญิงสาวก็จัดขวดเป๊บซี่มาให้อีก 3 - 4 ขวดคราวนี้อานิสงแผ่ไปถึงลูกน้องของเคราดำไปเต็มๆ  เคราดำรีบสตาร์ทรถออกตัวทันทีเพราะกลัวขวดที5และ6จะตามมา  
              "ริยำชิบเป๋ง  คนดีๆอยู่ในตำบลนี้ไม่ได้ก็เพราะพวกมึงนี่แหละ" หญิงสาวบ่นอุบอิบ
              "นั่นสิ .... เสียดายท่านปลัดทินกรเหลือเกิน ... ท่านเป็นคนดีช่วยชาวบ้านมาตลอด  แต่ต้องมาย้ายหนีเพราะทนอำนาจอิทธิพลของไอ้เคราดำมันไม่ไหว  นี่ชาวโคกอีแร้งต้องทนต่อไปอีกเท่าไหร่นี่" ป้าเจ้าของร้านบ่นด้วยความสงสารท่านปลัด
               "เห็นทีจะทั้งชีวิตละมั้งป้า   กี่คนกี่คนก็อยู่ไม่ได้  ถ้าไม่เป็นพวกไอ้เล้งก็ต้องเผ่นอ้าวกันไปทุกคน  หนูล่ะเซ็ง" หญิงสาวคุยด้วย
                "แล้วนี่หนูปรางไม่คิดจะไปอยู่ที่อื่นแบบหนุ่มๆสาวๆคนอื่นบ้างเหรอ  อยู่นี่ไปก็รังแต่จะมีความทุกข์  หนูยังสาวและสวยอนาคตยังอีกไกลมาจมอยู่ในที่สถุลและกันดารแบบนี้ป้าเสียดายน่ะ" 
                หญิงสาวนิ่งอึ้งกับคำพูดของหญิงร้านของชำนิดหนึ่ง  ก่อนจะตอบกลับไป
                 "ช่างหนูเถอะป้า    แล้วนี่เป๊บซี่ได้หรือยังจ๊ะ"
                 "อุ้ย .... ป้าคุยเพลิน  นี่จ่ะ"