ไกลปืนเที่ยง

        คำพูดของคุณป้าร้านของชำทำเอามะปรางครุ่นคิดมาตลอดทางขณะที่เธอกำลังขับรถมอเตอร์ไซค์ซาเล้งประจำตัวบรรทุกเอาเจ้าแกละกับเจ้าจุกนั่งซ้อนไปด้วยข้างๆ   จนมาถึงต้นมะขามใหญ่ริมทุ่งซึ่งเป็นที่พักผ่อนประจำของทั้งสาม  ตรงที่โคนต้นมีแคร่ไม้ไผ่เก่าๆที่ทั้งสามช่วยกันสร้างเพื่อเป็นที่สำหรับนั่งพักผ่อนหย่อนใจ   ทั้งสามหยอกเย้าแหย่กันไปมาจนตกบ่ายมะปรางจึงเอนหลังนอนบนแคร่โดยมีลูกสมุนเล่นเตะต่อยกันอยู่รอบๆเธอ

        "เบาๆหน่อยโว้ยไอ้แกละไอ้จุก  คนจะงีบเสียหน่อย"

        "พี่ก็งีบของพี่ไปสิ  พวกผมจะเล่นอ่ะ" เจ้าจุกเถียง

        "ก็ข้าจะหลับลงได้ไง  พวกเอ็งมาเล่นรอบๆเนี่ยหนวกหูชะมัดเลยไปเล่นที่อื่นก่อนไป๊ ..... แต่อย่าไปไกลนักเดี๋ยวข้าเรียกไม่ได้ยิน"

        "อ้าว .... เอาไงแน่เนี่ย  พออยู่ก็ไล่พอหายไปก็คิดถึง   ไม่เข้าใจวัยรุ่นจริงๆเลยพับผ่าสิ"  เจ้าแกละทำแก่แดดใส่พลางเท้าสะเอว

        "เดี๋ยวปั๊ด!!!" สาวสวยทำท่าลุกขึ้นจะถีบแต่เจ้าแกละคุมเชิงอยู่แล้วหลบแผลวไปอีกตามเคย

        "ไปๆ .... พวกเอ็งไปเล่นทางโน้น  ข้าจะงีบสักพัก  อย่าไปไกลล่ะ"

        "คร้าบบบโผมมมม" ทั้งสองรับคำแล้วไปวิ่งเล่นอยู่กลางทุ่งซึ่งก็ไม่ห่างไกลจากโคนต้นมะขามที่มะปรางนอนอยู่นัก   สายลมเอื่อยๆพัดเย็นชื่นใจ  เสียงใบมะขามไหวเอนลู่ไปตามสายลมยามบ่าย  เสียงนกร้อง 3 - 4 ตัวใกล้ๆเธอ  นอกนั้นก็เป็นเสียงของไอ้แกละกับไอ้จุกกำลังเล่นด่าชื่อพ่อชื่อแม่กัน  เธอแอบฟังแล้วอดขำและอมยิ้มไม่ได้ในความจะเอาชนะของเด็กๆ  มะปรางเอนหลังลงบนแคร่เอามือรองศรีษะหยิบหมวกสานใบเก่าขาดๆมาคลุมหน้าปิดไว้พลางคิดถึงเรื่องที่คุยกับคุณป้าร้านขายของชำ  ทำไมเธอจะไม่อยากไปจากที่นี่เหมือนกับทุกๆคนเล่า  แต่เธอนั้นมีพ่อแก่ๆที่ต้องดูแล พี่สาวก็แต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว  พี่ชายก็แต่งงานด้วยอีกคน  เหลือเพียงแค่เธอที่ต้องคอยดูแลพ่อซึ่งแม่ก็ตายจากไปเมื่อหลายปีก่อน  เธอเคยทะเลาะกับพ่อเรื่องที่พ่ออยากให้เธอย้ายไปอยู่กับพี่สาวที่กรุงเทพเพื่อที่จะหางานทำหรือเรียนเป็นช่างตัดเสื้อที่โน่น  แต่เธอไม่อยากทิ้งพ่อไปเพราะพี่ทั้งสองตั้งแต่แต่งงานไปแล้วก็ไม่เคยกลับมาดูแลพ่อเลย  มีพี่สาวที่ส่งเงินมาเป็นรายเดือนพอให้ใช้จ่ายช่วงแรก  หลังๆก็ไม่ส่งมาเลยเพราะช่วงนี้ครอบครัวของพี่ต้องใช้เงินซื้อบ้านทุกอย่างต้องประหยัด  ส่วนพี่ชายทางเมียก็กำลังท้องต้องใช้เงินทำคลอด   ทุกวันนี้เธอก็ช่วยพ่อขายกาแฟ  โอเลี้ยง  ปาท่องโก๋  เพื่อจุนเจือรายได้ครอบครัวไปวันหนึ่งๆส่วนเรื่องที่ย้ายไปอยู่กับพี่สาวนั้นคงเป็นไปไม่ได้เพราะพี่สาวของเธอกำลังต้องใช้เงินไม่อยากไปอยู่เป็นภาระให้กับพี่ทั้งสอง  เธอจึงเลือกอยู่เพื่อดูแลพ่อที่ชราของเธอไปเรื่อยๆ   เธอทำใจไว้แล้วว่าอย่างไรเสียอนาคตของเธอคงจะอยู่ที่โคกอีแร้งนี่จนวันตายแน่นอน หญิงสาวคิดถึงเรื่องตัวเองเรื่อยเปื่อยแล้วจึงม่อยหลับไป

           บรื่น.....บรื่น...บรื่น....ตุบๆๆๆบรื่นๆๆๆ .... ปัง...ปัง...เอี๊ยดดดด  "ลงเลยเพ่ลงเลย.....ยางแตกแล้วเพ่....รถไปไม่ได้แล้วเพ่ลงเลยๆ"

          "อ้าวน้อง .... แล้วนี่ถึงหมู่บ้านโคกอีแร้งแล้วยังอ่ะ"

          "นี่แหละเพ่....."โคกอีแร้ง" แต่รถมันยางแตกอ่ะจอดไม่ถึงป้าย  พี่ถามชาวบ้านแถวนี้ดูละกันว่าทางเข้าหมู่บ้านไปทางไหน  แต่นี่ถึงตำบลโคกอีแร้งแล้ว  หมู่บ้านก็ใกล้ๆนี่แหละ"

           "แล้วกลางทุ่งแบบนี้พี่จะถามใครอ่ะน้อง   มีแต่วัวกะควายพี่คุยไม่รู้เรื่องหรอก"

           "อ้าว .... แล้วมันปัญหาของผมไหมอ่ะพี่  ผมส่งพี่ได้แค่นี้จริงๆ    ต้องไปแล้วเดี๋ยวต้องเอารถไปซ่อมอีก   บ๊ายบายโชคดีนะพี่ ยาวเลยๆ"  เด็กรถสองแถวพูดกับชายหนุ่มจบก็หันไปให้สัญญาณคนขับออกรถ   เมื่อรถไปแล้วทิ้งแต่ฝุ่นควันตลบที่ถนนแดงไว้ด้านหลังพร้อมกับชายหนุ่มที่มีสัมภาระพะรุงพะรัง  และคำสบถผรุสวาส  ออกจากปากชายหนุ่มตามมา    เมื่อไม่เห็นใครที่ไหนรอบตัวนอกจากที่นาและวัวควายชายหนุ่มรู้สึกท้อใจ  ก่อนอื่นเขาต้องหาที่พักเหนื่อยเสียก่อนแล้วค่อยคิดหาทางต่อไป  ว่าแล้วก็เห็นต้นมะขามใหญ่อยู่ลิบๆจึงแข็งใจเดินไปทางนั้น  หวังใจจะอาศัยร่มมะขามเป็นที่พักกาย  ยิ่งเดินใกล้ยิ่งเห็นต้นมะขามชัดเจน  ไม่เพียงเท่านั้นยังมีรถมอเตอร์ไซค์ซาเล้งจอดอยู่เสียด้วย  ค่อยใจชื้นขึ้นเป็นกอง  คิดว่าจะลองขอเจ้าของรถติดไปหมู่บ้านด้วยเสียเลย