ไกลปืนเที่ยง

       เช้าวันจันทร์อันสดใสที่สถานีตำรวจโคกอีแร้ง   ตำรวจทั้ง 5 นายต่างขมักเขม้นทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง   มีคดีหลายคดีที่ร้อยตำรวจเอกธนู    สั่งให้จ่าวุฒินำขึ้นมาสืบสวนสอบสวนใหม่  หลายคดีเป็นคดีที่เกี่ยวพันหรือมีเค้าโครงว่าจะพัวพันถึงคนมีอิทธิพลอย่างกำนันเล้งและผู้ใหญ่ทรง   บางคดีสำนวนสรุปถูกตั้งประเด็นอย่างส่งเดช   และสรุปสำนวนแบบขาดปัจจัยหลายอย่างเช่น   พยานหลักฐานบ้าง  พยานแวดล้อมบ้าง   หรือบางครั้งผู้ต้องหาให้การวกไปวนมา  และมีอีกหลายจุดที่กระบวนการสืบสวนยังมีช่องโหว่   และขาดความต่อเนื่องของการสืบสวนไป    โดยเฉพาะอย่างยิ่งคดีที่นายตำรวจทั้ง 4 ที่เคยประจำโรงพักแห่งนี้ถูกยิงเสียชีวิตในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน   ในรายงานเขียนว่าผู้ต้องสงสัยถูกสันนิษฐานว่าเป็นมือปืนต่างถิ่นที่มีความโกรธแค้นกับนายตำรวจทั้ง 4 ในเรื่องส่วนตัว   
        "กาแฟไหมครับผู้กอง?"  หมู่ชัยเดินถือกาแฟ 2 แก้ว  อีกแก้วหนึ่งยื่นให้ผู้กองธนู
        "ขอบคุณครับหมู่ชัย"  ธนูรับแก้วกาแฟมาพลางส่งยิ้มให้แล้วกล่าวขอบคุณ
        "เอ่อ ..... หมู่คิดว่าคดีนี้เป็นไง"  ธนูส่งแฟ้มคดีการฆ่านายตำรวจทั้ง 4 ยื่นให้หมู่ชัยดู   เมื่อเห็นหัวข้อของคดีหมู่ชัยถึงกับกัดกรามแน่นมือสั่นเทาแต่ก็พยายามสะกดอารมณ์โกรธเอาไว้  แต่ก็ไม่อาจหลบสายตาอันคมกริบที่อ่านกริยาท่าทางของเขาไว้ได้จากอีกฝ่ายหนึ่ง
         "ก็ .... ธรรมดานี่ครับ   สำนวนคดีก็สรุปไปแล้ว   ผมกับจ่าวุฒิเป็นผู้ปิดคดีนี้เอง"  หมู่ชัยพยายามสะกดกลั้นน้ำเสียงให้เป็นปกติ
         "หมู่คิดในแบบที่หมู่เขียนลงไปแน่หรือ? "  ธนูยื่นหน้าเข้ามาเพื่อจ้องมองลึกลงไปในสายตาของลูกน้องใต้บังคับบัญชาของเขาเหมือนอยากจะค้นความรู้สึกภายในใจของหมู่ชัยออกมา
         "เอ่อ .... ครับ   ทั้งพยานแวดล้อม   และผู้ให้การ  รวมถึงหลักฐานต่างๆชี้บ่งไปทางมือปืนต่างถิ่นครับ   แต่ตอนนี้กำลังเจ้าหน้าที่ของเราไม่พอก็เลยต้องปิดคดีนี้ไปก่อน  ยังมีอีกหลายคดีที่ต้องทำ"  หมู่ชัยกล่าวจบก็เม้มปากสนิท  ไม่กล้าสบสายตาของธนูที่จ้องมองมาทางเขา  ธนูเห็นท่าทางดังนั้นจึงเลิกเค้นความจริงต่อ   พลางยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม  เพื่อไม่ให้บรรยากาศเคร่งเครียดเกินไป
          "กาแฟอร่อยดีนะหมู่ .... ซื้อจากไหนนะ"  ธนูเปลี่ยนจากสีหน้าเคร่งขรึมหันมายิ้มแบบเด็กไร้เดียงสากับลูกน้อง
          "จากร้านลุงเส็งครับ  เมื่อเช้าก่อนมาโรงพักผมแวะทานโอเลี้ยงที่ร้านแกเลยซื้อมาฝากผู้กอง ..... นี่ไงครับซื้อมาตั้งกระติกนึง  เลยเทใส่แก้วให้ผู้กองชิมดู"  หมู่ชัยกล้าสบสายตาผู้กองหนุ่มขึ้นบ้างต่างจากสถานการณ์เมื่อครู่ที่ดูกดดันจนหายใจแทบไม่ออกจากสายตาอันเฉียบคม
           "ขออีกแก้วนะหมู่"  ธนูยิ้มพลางยกแก้วเปล่าส่งให้หมู่ชัยรินให้ใหม่  ระหว่างนั้นก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น  พลตำรวจสุครีพเข้ามารายงาน
           "กำนันเล้งกับผู้ใหญ่ทรงต้องการพบผู้กองครับ" 
           "อนุญาติ"
           "ครับ"    หลังจากพลตำรวจสุครีพออกจากห้องไปแล้ว  สองผู้ยิ่งใหญ่แห่งโคกอีแร้งก็ก้าวเข้ามาภายในห้อง  ร่างอ้วนพุงพะโล้ของกำนันยกมือไหว้ผู้กองหนุ่มอย่างไม่เต็มใจ   ต่างกับท่าทีของผู้ใหญ่ที่ดูนอบน้อมและสุภาพ   ผู้กองหนุ่มรับไหว้และเชิญทั้งสองนั่งลง  แล้วบอกให้หมู่ชัยไปรอด้านนอก  บรรยากาศภายในห้องเคร่งขรึม  ประมาณกว่าครึ่งนาทีที่ไม่มีใครพูดอะไรกัน  ในที่สุดผู้ใหญ่ทรงก็เริ่มเปิดฉากก่อน  
              "ขอต้อนรับผู้กองคนใหม่ที่อุตส่าห์เสียสละตัวเองมาทำงานในถิ่นทุรกันดานแบบนี้"
              "ขอบคุณครับที่เห็นใจ"
              "หากผู้กองขาดเหลืออะไร ... ก็บอกผมกับพี่เล้งได้  เพราะเราทั้งสองคนเป็นผู้กว้างขวางของที่นี่"
               "ครับ .... กิตติศัพท์ของท่านทั้งสองผมก็ทราบจากชาวบ้านละแวกนี้แล้ว   ว่าท่านทั้งสองน่ะกว้างขวางจริงๆ" ธนูย้ำเสียงดังคำว่ากว้างขวาง   เพื่อให้ทั้งสองได้ยินพลางเปิดแฟ้มคดีการตายของนายตำรวจทั้งสี่เล่นพลิกไปมาหวังเป็นเชิงข่มขวัญดูปฏิกริยาของคนทั้งสอง  กำนันเล้งเหงื่อกาฬไหลสายตาชำเลืองแล้วชำเลืองอีกมาที่แฟ้มอย่างตื่นๆ  ผิดกับผู้ใหญ่ทรงที่ชำเลืองเพียงครั้งเดียวแต่แล้วก็ตีสีหน้าเรียบเฉย  
               "กิตติศัพท์ของผู้กองก็ใช่ย่อยนะครับ   ข่าวว่ามาวันแรกก็ทำเอานักเลงแถวนี้ฟันหักไปคนแล้วร้ายจริงๆ    แต่ระวังนะครับแถวนี้นักเลงมันดุ   ผมเองก็เอาไม่ค่อยอยู่เหมือนกันถ้าหากมันคิดจะเล่นงานผู้กอง"  ผู้ใหญ่ทรงถอดแว่นดำพลางส่งสายตาข่มขวัญแต่ก็แสยะยิ้มภายใต้หนวดเหนือริมฝีปาก
                "นักเลงกระจอกแถวนี้ผมไม่กลัวหรอกครับ ..... แต่กลัวจะเป็นคนของผู้ใหญ่ทรงเข้า     บอกตามตรงผมเองไม่อยากหักหน้าใครแล้วก็ไม่ไว้หน้าใครด้วย   ผมทำงานตรงไปตรงมาตลอด"  ธนูส่งสายตาดุดันกลับไปทางผู้ใหญ่ทรงเช่นกัน
                "อั๊วะว่าอย่าอ้อมไปอ้อมมาเลยน่า  อาทรง   ลื๊อบอกมันตรงๆเลยดีกว่าอั๊วะชักรำคาญที่นี่มันร้อนอบอ้าว   อั๊วะไม่อยากอยู่นาน"  กำนันเล้งชักรำคาญ  ดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าเสื้อซับเหงื่อเม็ดโตที่ศรีษะล้าน
                 ผู้ใหญ่ทรงดึงซองสีขาวออกจากกระเป๋ากางเกงยื่นให้ผู้กองหนุ่มพลางบอก
                "นี่เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆจากเรา    หวังว่าผู้กองคงไม่ปฏิเสธ    และผมว่าผู้กองควรที่จะรับมันไว้ถ้าไม่อยากมีปัญหา   เรามันคนบ้านเดียวกันต้องพึ่งพากันอีกหลายเรื่อง   หวังว่าผู้กองคงเข้าใจพวกผมนะ"  ธนูรับซองสีขาวเปิดออกดูข้างใน   ปรากฎว่าเป็นธนบัตรใบสีเทานับแล้วประมาณ 20 ใบ    ธนูทำตาโตเมื่อเห็นของที่บรรจุภายในซองสีขาวนั้น   พลางเปลี่ยนสีหน้าจากเคร่งขรึมเป็นส่งยิ้มให้ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองอย่างไร้เดียงสา
                "แหมผู้ใหญ่ทรง .... แล้วไม่ทำแบบนี้ตั้งแต่ทีแรก   อย่างนี้ค่อยคุยกันง่ายหน่อย"   ผู้ใหญ่ทรงเห็นทีท่าของผู้กองหนุ่มเปลี่ยนไปอย่างไม่คาดคิดก็หันมายิ้มกับกำนันเล้ง  พลางกระซิบ
                 "ปัดโธ่ ..... นึกว่าแน่ที่แท้ก็บูชาเงินกับเขาด้วย"  กำนันเล้งได้ยินก็ยิ้มแบบหยิ่งยโสพลางส่ายหน้าแล้วมองผู้กองหนุ่มด้วยความสมเพท
                 "หวังว่าเราทั้งสองฝ่ายคงเข้าใจกันแล้ว ...... หวังว่าทางผู้กองยินดีจะร่วมมือกับทางผมด้วยดีนะครับ" ผู้ใหญ่ทรงยื่นมือเพื่อที่จะเชคแฮนด์กับผู้กองหนุ่ม  แต่ปรากฎว่าธนูกลับเอาซองขาวบรรจุธนบัตรที่ได้รับมาเมื่อครู่ยัดใส่มือของผู้ใหญ่ทรงแทน   จากนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าจากรอยยิ้มไร้เดียงสาเมื่อครู่เป็นเคร่งขรึมตาวาวราวกับเสือที่จะขย้ำเหยื่อ     
                  "ผมไม่ใช่คนที่จะถูกใครซื้อได้ด้วยเงิน ..... ขอให้ผู้ใหญ่จำไว้ด้วย   คราวนี้ผมให้อภัย  ผมจะไม่ยัดข้อหาติดสินบนเจ้าหน้าที่กับผู้ใหญ่ในครั้งนี้   หากมีครั้งต่อไปผมจะไม่เกรงใจผู้ใหญ่ล่ะนะ   แล้วขอให้ผู้ใหญ่จำเอาไว้อย่างหนึ่งว่า "  ผู้กองหนุ่มพูดพลางโยนแฟ้มคดีฆ่าตำรวจทั้งสี่นายไว้ตรงหน้าผู้ใหญ่ทรง
                 "ผมขอสัญญาด้วยเกียรติของตำรวจ ..... เจ้าหน้าที่เหล่านี้จะไม่ตายอย่างไร้ค่าแน่นอน"