ไกลปืนเที่ยง
เจ้ากลอน
11)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"อึ๊บๆๆ .... โอ๊ยยย ทำไมมันหนักแบบนี้นะของนายเนี่ย" หญิงสาวบ่นพลางวางกล่องกีต้าร์ขนาดใหญ่ไว้กับพื้น
" อ้าวว ..... คุณมะปราง แล้วไปยกมันทำไมล่ะครับนั่น มาๆผมจัดการเองดีกว่า" ตุลย์รีบกุลีกุจอรับกล่องกีต้าร์จากหล่อนอย่างรีบเร่ง
" โอ๊ยยย ... ฉันไม่เคยพบเจอ กีต้าร์บ้าอะไรหนักขนาดนี้มาก่อน" หญิงสาวยังคงบ่นพลางใช้ท่อนแขนขาวปาดเหงื่อที่ซึมออกจากใบหน้าสวยของหล่อน เม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามใบหน้าและเส้นผมที่ย้อยลงมาเคลียแก้มทำให้ชายหนุ่มมองความเซ็กซี่น่าเอ็นดูของสาวสวยที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่วางตา
"จ้องอะไรขนาดนั้นยะ ..... ที่หน้าฉันมีอะไรเกาะอยู่หรือไง?" คิ้วโก่งย่นเข้าหากันอย่างสงสัย
"เปล่าครับ ..... คุณมะปรางสวยน่ามองก็เลยจ้องนานไปหน่อย อิอิอิอิ" ชายหนุ่มยิ้มอย่างทารกไร้เดียงสา ทำเอาหญิงสาวหน้าแดงเรื่อ ดูเข้าเถอะบทจะพูดก็พูดออกมาเสียเฉยๆทำเอาเจ้าหล่อนตั้งตัวไม่ติด เลยเฉไฉไปเรื่องอื่น
"นี่ ... ไม่ต้องมายิ้มนะ รีบทำเร็วๆเข้าเดี๋ยวฉันไม่ช่วยแล้วนะ"
"ความจริงคุณมะปรางก็ไม่น่าจะมาช่วยผมนี่ครับ งานแค่นี้ผมทำเองได้"
"เปล่าย่ะ .... ที่ฉันมาช่วยนี่ก็เพื่อมาดูว่านายจะทิ้งอะไรในห้องเก็บของบ้านฉันไปบ้าง บางอย่างฉันก็ยังอยากเก็บเอาไว้อยู่ยังไม่อยากให้นายทิ้งมันไป"
"อืมมม .... พวกรูปเก่าๆของคุณมะปรางนี่เยอะจังนะครับ ส่วนใหญ่จะเป็นรูปตอนเด็กทั้งนั้น"
"นี่เป็นรูปคุณมะปรางตอนเด็กใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มหยิบรูปใบหนึ่งจ้องเขม็งแล้วอมยิ้มพลางส่ง ให้หญิงสาวดู มะปรางรีบคว้ารูปนั้นมาจากชายหนุ่มทันทีแล้วรีบนำมาดู จากนั้นรีบเก็บใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองทันที
"ใช่ .... มันเป็นรูปที่ฉันถ่ายกับคุณแม่ คุณแม่กำลังอาบน้ำให้ฉันอยู่ ตอนนั้นสักขวบเศษได้มั้ง"
"น่ารักอ่ะ!!!!" ชายหนุ่มพูดทำตาวาวยิ้มล้อเลียน
"บ้า!!!!! ..... ไม่ช่วยแล้วทำคนเดียวไปเหอะ" หล่อนเขินขนาดหนัก รีบโยนไม้กวาดให้ชายหนุ่มแล้วรีบเข้าบ้านไปด้วยความอายหน้าแดงเรื่อ ทำเอาชายหนุ่มอดมองในความน่าเอ็นดูของหล่อนไม่ได้ ชายหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างอารมณ์ดีพลางฮัมเพลงไปทำงานไปจนเหลือบเห็นชายสองคนกำลังด้อมๆมองๆมาทางบ้านหลังนี้ เขาจึงตัดสินใจซุ่มดูว่าชายสองคนนั้นจะทำอะไรต่อ โชคดีที่ชายสองคนนั้นไม่เห็นเขา สักพักหนึ่ง หนึ่งในชายสองคนก็โทรศัพท์มือถือคุยประมาณ 2 - 3 นาที จึงวางสายแล้วก็ขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไปโดยชายอีกคนซ้อนท้ายไปด้วย ชายหนุ่มชักสังหรณ์ใจว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับคนในบ้านหลังนี้แน่
"ตุลย์!!!! ออกมานี่หน่อยเร็ว" เสียงลุงเส็งเรียก
"ครับ ๆ" ชายหนุ่มขานรับทันทีแล้วออกไปหน้าร้าน ภาพที่เห็นคือ ผู้กองธนู จ่าวุฒิ และหมู่ชัยกำลังคุยอยู่กับเฒ่าเส็งและมะปราง
"สวัสดีครับผู้กอง หมู่ แล้วก็จ่าด้วยครับ" ตุลย์ไหว้อย่างนอบน้อม
"ว่าไงนายตุลย์มาอยู่นี่เองหรือ วันนั้นฉันนึกว่าหายไปไหน" ผู้กองธนูยิ้มพลางเอามือตบไหล่ชายหนุ่มเบาๆ
"ต้องขอโทษผู้กองด้วยนะครับที่วันนั้น ผมไม่ได้กราบขอบคุณผู้กองเลยที่มาส่ง คิดว่าได้ที่อยู่เป็นหลักแหล่งแล้วจะไปหา พอดีผู้กองมาเสียก่อน งั้นขอขอบคุณผู้กองตรงนี้เลยแล้วกันครับ"
"ไม่เป็นไรๆ คนกันเองต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว ว่าแต่ตั้งใจจะอยู่ที่นี่แล้วรึ"
"ครับ ..... ก็ว่าจะขออาศัยลุงเส็งแกอยู่ชั่วคราว ไว้เก็บเงินค่ารถได้ค่อยไปจากที่นี่น่ะครับ"
"หยิบยืมจากฉันก็ได้นี่ ...... ค่ารถคงไม่กี่ร้อยบาท เงินแค่นี้ขนหน้าแข้งฉันไม่ร่วงหรอก" ผู้กองธนูกล่าวอย่างใจดี
"ไม่ดีกว่าครับผู้กอง .... ผมอยากอยู่ที่นี่สักระยะด้วย แล้วอีกอย่างผมอยากใช้ความสามารถของผมหาเลี้ยงตัวเอง ถ้าไม่ลำบากจริงๆหากออกปากยืมใครเขาบ่อยๆจะติดเป็นนิสัยน่ะครับ"
"ถ้านายตุลย์ว่าอย่างนั้นฉันก็ไม่ว่าอะไร .... ทำอะไรตามใจนายเถอะ หากไม่ทำให้ชาวบ้านเขาเดือดร้อนแล้วล่ะก็อยากทำอะไรก็ทำเถอะนะ"
"ขอบคุณผู้กองมากครับ" ชายหนุ่มกล่าวอย่างนอบน้อม
จากนั้นผู้กองหนุ่มก็หันมาพูดกับลุงเส็ง"ผมผ่านมานี่ก็เพื่อมาตรวจดูแลความเรียบร้อยและทำความรู้จักกับชุมชนน่ะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมลาล่ะครับลุงเส็ง" ผู้กองหนุ่มพร้อมกับจ่าและหมู่ ก็ลาลุงเส็งขึ้นรถจี๊ปราชการขับไปเยี่ยมที่อื่นต่อ ตุลย์แอบดูไปทางมะปรางก็เห็นแววตาหวานเยิ้มอยู่ในดวงตาคู่สวยของหล่อน นี่หล่อนคงจะชอบผู้กองหนุ่มคนนั้นเข้าให้แล้วล่ะมั้ง ทำไงได้ล่ะก็ทั้งหล่อทั้งเท่ห์บาดใจขนาดนั้น สาวๆคนไหนก็คงอดไหวหวั่นไม่ได้ ดูเข้าเถอะขนาดรถจี๊ปผู้กองออกไปไกลแล้วยังเห็นชะเง้อชะแง้หาตามควันรถอีก ชายหนุ่มอดขำในความน่าเอ็นดูของหล่อนไม่ได้จริงๆ ถ้าหากเขาหลงรักแม่สาวชนบทคนนี้คู่แข่งก็คงหนีไม่พ้นผู้กองหนุ่มมาดเท่ห์นั่นแน่นอน
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
