รักของฉันและเธอ

"จะไปไหนที่รักมานี่ซิ หืม" คยองเทลากแก้วมาที่เตียงและหอมแก้ม 1 ครั้งพร้อมเหวี่ยงที่เตียงอย่างสุดแรง
"ฮึกๆๆ ปล่อยแก้วไปเถอะนะ โทโมะช่วยแก้วด้วย" จากนั้นคยองเทก็จัดการฉีกเสื้อผ้าแก้ว
ด้านโทโมะ
แก้วเธออยู่ที่ไหนนะ ได้โปรดเธออย่าเป็นอะไรไปเลย ฉันสัญญาว่าจะหาเธอให้เจอเธออยู่ไหน
นี่ฉันวิ่งมานานแล้วนะ ทิ้งร่องรอยอะไรให้ฉันได้พบเธอหน่อยซิ แก้วใจที่รักอย่าเป็นอะไรไปเลยนะ
ขอร้องหล่ะพระเจ้าช่วยแก้วด้วย เอ๊ะ!! เสียงนั่นมัน
"กรี๊ดด!!!! ปล่อยฉันนะ ปล่อย!!!"
"แก้ว!!! แก้วอยู่ที่นี่รึเปล่า""โมะหวายว่าที่นี่ไม่มีหรอกค่ะเรากลับกันเถอะนะคะ"หวายพยายามเบี่ยงความสนใจของโทโมะ เพื่อให้เค้ากลับไปกับเธอ"ช่วยด้วยๆๆ ใครก็ได้ช่วยแก้วด้วย โทโมะ!!!" เสียงนี้ยังดังแว่วๆอยู่
"แก้ว ใช่เธอแน่ๆ" จากนั้นโทโมะก็วิ่งตามหาแก้ว
ด้านแก้ว
ตอนนี้เธอร้างกายมีแต่รอยคิสมาร์คเต็มไปหมด ใบหน้าที่สวยงานเปอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา และตอนนี้เธอเหลือเพียงเสื้อกล้ามที่ขาดและเสื้อในตัวบาง กับกางเกงในตัวจิ๋ว เธอร้องไห้อย่างหนักหวังเพียงว่าจะมีคนได้ยินบ้าง
"นาย ปล่อยฉัน ฮึก ไปเถอะนะขอร้องหล่ะ" แก้วยกมือไหว้คยองเทที่กำลังจะฉีกเสื้อกล้ามของเธอ
"ถึงขั้นนี้แล้วจะให้ปล่อยไปง่ายๆได้ไงหล่ะจร๊ที่รัก"
และโทโมะก็ได้มาถึงที่ที่แก้วอยู่
"เสียงเงียบไปแล้ว หวายเข้าไปดูกัน"โทโมะวิ่งเข้าไปอย่างร้อนรน
"เดี๋ยวซิคะโมะ โมะๆๆ รอหวายด้วย ชิบหายกันแน่งานนี้ชิ่งหนีก่อนดีกว่าเดี๋ยวโดนร่างแหไปด้วย อุส่าบอกทางมั่วแล้วนะ ฮึย!!"ประโยคแรกพูดกับโทโมะ ส่วนประโยคหลังบ่นกับตัวเองเบาๆ
"แก้วๆๆๆ อยู่ที่นี่รึเปล่า"โทโมะที่วิ่งขึ้นมาก็ตะโกนลั่นบ้าน
"โทโมะ โทโมะใช่ไม๊ช่วยแก้วด้วย ช่วยดะ อุ๊บ~"เสียงเงีบยหายไปเพราะคยองเทเอาปากตัวเองประกบปากแก้วไว้ไม่ให้ส่งเสียงใดๆ
"แก้ว!!!" โทโมะได้ยินดังนั้นจึงรีบพังประตูเข้าไป
 
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง!!!!!
เสียงพังประตูที่ดูน่ากลัว
"แก้ว!!! แกอย่าอยู่เลยไอ่เลว"เมื่อเข้ามาแทบใจสลาย หญิงคนรักทั้งตัวเหลือแค่บราตัวงาม กับกางเกงตัวจิ๋ว
และที่สำคัญไม่มีทางต่อสู้ ถูกลวนลามจนไม่เหลือชิ้นดี
ผั๊ว!!!!! เสียงหมัดรัวใส่คนที่ทำร้ายหญิงสาว จนมันหนีไป
"แก้ว เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนไม๊" เมื่อตั้งสติได้ก็รีบเดินมาหาคนรัก ด้วยแววตาสงสาร"ฮึก โทโมะ แก้วกลัว ฮือๆๆๆ" แก้วกอดเค้าแน่นสะอื้นร้องไห้ตัวโย จนน่าสงสาร"ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะครับคนดีโมะอยู่ที่แล้ว"ลูบปลอยผมพร้อมกล่าวคำปลอมให้หญิงสาวฟังหลังจากนั้นก็เอาเสื้อคลุมของตนมาใส่ให้หญิงสาว"แก้วหนาวไม๊เดี๋ยวโมะ ไปเอากระโปรงตงหน้าประตูแปบนึงนะครับ แก้วใส่เสื้อคลุมโมะไปก่อนนะเสื้อแก้วมันขาด"
"อย่าไปไหนนะ ฮึก"สงสัยจะยังหวาดระแวงไม่หาย ถึงได้กลัวเค้าจะทิ้งเธอไปแบบนี้
โมะไม่มีทางทำแบบนั้นเลือกคิดได้เลยแก้วใจ
"อืม สัญญาเลย" ว่าแล้วก็เดินไปหยิบกระโปรงนักเรียนของแก้วมาให้แก้วใส่"ฮึก"หญิง สาวยังสะอื้นไม่หาย จนคนได้ยินสงสารจับใจ
"ไม่เป็นไรแล้วนะครับมาโมะจะพาแก้วกลับบ้าน" เข้าไปกอดหณิงสาวด้วยความรักพร้อมอุ้มหญิงสาวที่ตอนนี้สะอื้นอยู่ในอ้อมอกของเขา หญิงสาวกอดแน่นและร้องไห้
"ฮึกๆๆ ฉันกลัว ฮือ~"แก้วได้แต่พร่ำคำนี้ไม่ขาดสาย
"อย่าร้องเลยนะแก้วโมะขอร้อง"น้ำตาเริ่มคลอด้วยความที่สงสารแก้วจับหัวใจ พูดไปจูบกลุ่มผมนุ่มไป
"ฮึกๆๆ" ร้องไห้จนมาถึงบ้าน โมะอุ้มขึ้นไปนอนบนห้อง โชคดีที่แม่ไปทำงานเลยไม่ได้มีคนซักไซ้อะไร ร่างสูงพาร่างบางมุ่งตรงมายังห้องนอน แล้ววางลงเตียงอย่างเบามือ
"หลับไปเถอะแก้วเดี๋ยวโมะให้พี่แจนมาเช็ดตัวให้ :)" พูดแล้วยิ้มให้ร่างบาง
หลังจากนั้นก็ไม่เรียกพี่แจนมาเช็ดตัวให้
"พี่แจนเช็ดตัวเสร็จแล้วยังไม่นอนอีกหรอครับคนดี""นอนกับแก้วนะแก้วกลัว" พูดแล้วน้ำตาคลอเหมือนจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ
"ครับๆ โมะจะนอนตรงนี้เอง อย่าร้องไห้นะคะ" ว่าแล้วก็ขึ้นไปนอนกอดหญิงสาวไว้แน่น"อืม~"เสียงครางเบาๆของแก้ว เมื่อตอบรับการกอดนั้น
"สบายไม๊ครับ"ถามหญิงสาวที่นอนกอดร่างของตนแน่น
"ค่ะ"ตอบสั้นๆง่ายๆ เพราะเธอง่วงนอนแล้ว
"งั้นฝันดีครับ จุ๊บ~"พร่ำบอกฝันดีแล้ว จูบที่หน้าผากร่างบาง 1 ครั้ง"อืม เช่นกันค่ะ" จากนั้นทั้งคู่ก็เข้าสู่ห้วงนิทรา
********************************************************
สนุกรึเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าไม่มีคนเม้น 555 กะจะเลิกแต่แล้วแหละ เบื่อ --*