รักของฉันและเธอ

"จะไปไหนที่รักมานี่ซิ หืม" คยองเทลากแก้วมาที่เตียงและหอมแก้ม 1 ครั้งพร้อมเหวี่ยงที่เตียงอย่างสุดแรง

"ฮึกๆๆ ปล่อยแก้วไปเถอะนะ โทโมะช่วยแก้วด้วย" จากนั้นคยองเทก็จัดการฉีกเสื้อผ้าแก้ว

ด้านโทโมะ

แก้วเธออยู่ที่ไหนนะ ได้โปรดเธออย่าเป็นอะไรไปเลย ฉันสัญญาว่าจะหาเธอให้เจอเธออยู่ไหน

นี่ฉันวิ่งมานานแล้วนะ ทิ้งร่องรอยอะไรให้ฉันได้พบเธอหน่อยซิ แก้วใจที่รักอย่าเป็นอะไรไปเลยนะ

ขอร้องหล่ะพระเจ้าช่วยแก้วด้วย เอ๊ะ!! เสียงนั่นมัน

"กรี๊ดด!!!! ปล่อยฉันนะ ปล่อย!!!"

"แก้ว!!! แก้วอยู่ที่นี่รึเปล่า"
"โมะหวายว่าที่นี่ไม่มีหรอกค่ะเรากลับกันเถอะนะคะ"หวายพยายามเบี่ยงความสนใจของโทโมะ เพื่อให้เค้ากลับไปกับเธอ
"ช่วยด้วยๆๆ ใครก็ได้ช่วยแก้วด้วย โทโมะ!!!" เสียงนี้ยังดังแว่วๆอยู่

"แก้ว ใช่เธอแน่ๆ" จากนั้นโทโมะก็วิ่งตามหาแก้ว

ด้านแก้ว

ตอนนี้เธอร้างกายมีแต่รอยคิสมาร์คเต็มไปหมด ใบหน้าที่สวยงานเปอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา และตอนนี้เธอเหลือเพียงเสื้อกล้ามที่ขาดและเสื้อในตัวบาง กับกางเกงในตัวจิ๋ว เธอร้องไห้อย่างหนักหวังเพียงว่าจะมีคนได้ยินบ้าง

"นาย ปล่อยฉัน ฮึก ไปเถอะนะขอร้องหล่ะ" แก้วยกมือไหว้คยองเทที่กำลังจะฉีกเสื้อกล้ามของเธอ

"ถึงขั้นนี้แล้วจะให้ปล่อยไปง่ายๆได้ไงหล่ะจร๊ที่รัก"

และโทโมะก็ได้มาถึงที่ที่แก้วอยู่

"เสียงเงียบไปแล้ว หวายเข้าไปดูกัน"โทโมะวิ่งเข้าไปอย่างร้อนรน

"เดี๋ยวซิคะโมะ โมะๆๆ รอหวายด้วย ชิบหายกันแน่งานนี้ชิ่งหนีก่อนดีกว่าเดี๋ยวโดนร่างแหไปด้วย อุส่าบอกทางมั่วแล้วนะ ฮึย!!"ประโยคแรกพูดกับโทโมะ ส่วนประโยคหลังบ่นกับตัวเองเบาๆ

"แก้วๆๆๆ อยู่ที่นี่รึเปล่า"โทโมะที่วิ่งขึ้นมาก็ตะโกนลั่นบ้าน

"โทโมะ โทโมะใช่ไม๊ช่วยแก้วด้วย ช่วยดะ อุ๊บ~"เสียงเงีบยหายไปเพราะคยองเทเอาปากตัวเองประกบปากแก้วไว้ไม่ให้ส่งเสียงใดๆ

"แก้ว!!!" โทโมะได้ยินดังนั้นจึงรีบพังประตูเข้าไป

ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง!!!!!

เสียงพังประตูที่ดูน่ากลัว

"แก้ว!!! แกอย่าอยู่เลยไอ่เลว"เมื่อเข้ามาแทบใจสลาย หญิงคนรักทั้งตัวเหลือแค่บราตัวงาม กับกางเกงตัวจิ๋ว

และที่สำคัญไม่มีทางต่อสู้ ถูกลวนลามจนไม่เหลือชิ้นดี

ผั๊ว!!!!! เสียงหมัดรัวใส่คนที่ทำร้ายหญิงสาว จนมันหนีไป

"แก้ว เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนไม๊" เมื่อตั้งสติได้ก็รีบเดินมาหาคนรัก ด้วยแววตาสงสาร
"ฮึก โทโมะ แก้วกลัว ฮือๆๆๆ" แก้วกอดเค้าแน่นสะอื้นร้องไห้ตัวโย จนน่าสงสาร
"ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะครับคนดีโมะอยู่ที่แล้ว"ลูบปลอยผมพร้อมกล่าวคำปลอมให้หญิงสาวฟังหลังจากนั้นก็เอาเสื้อคลุมของตนมาใส่ให้หญิงสาว
"แก้วหนาวไม๊เดี๋ยวโมะ ไปเอากระโปรงตงหน้าประตูแปบนึงนะครับ แก้วใส่เสื้อคลุมโมะไปก่อนนะเสื้อแก้วมันขาด"

"อย่าไปไหนนะ ฮึก"สงสัยจะยังหวาดระแวงไม่หาย ถึงได้กลัวเค้าจะทิ้งเธอไปแบบนี้

โมะไม่มีทางทำแบบนั้นเลือกคิดได้เลยแก้วใจ

"อืม สัญญาเลย" ว่าแล้วก็เดินไปหยิบกระโปรงนักเรียนของแก้วมาให้แก้วใส่
"ฮึก"หญิง สาวยังสะอื้นไม่หาย จนคนได้ยินสงสารจับใจ

"ไม่เป็นไรแล้วนะครับมาโมะจะพาแก้วกลับบ้าน" เข้าไปกอดหณิงสาวด้วยความรักพร้อมอุ้มหญิงสาวที่ตอนนี้สะอื้นอยู่ในอ้อมอกของเขา หญิงสาวกอดแน่นและร้องไห้

"ฮึกๆๆ ฉันกลัว ฮือ~"แก้วได้แต่พร่ำคำนี้ไม่ขาดสาย

"อย่าร้องเลยนะแก้วโมะขอร้อง"น้ำตาเริ่มคลอด้วยความที่สงสารแก้วจับหัวใจ พูดไปจูบกลุ่มผมนุ่มไป

"ฮึกๆๆ" ร้องไห้จนมาถึงบ้าน โมะอุ้มขึ้นไปนอนบนห้อง โชคดีที่แม่ไปทำงานเลยไม่ได้มีคนซักไซ้อะไร ร่างสูงพาร่างบางมุ่งตรงมายังห้องนอน แล้ววางลงเตียงอย่างเบามือ

"หลับไปเถอะแก้วเดี๋ยวโมะให้พี่แจนมาเช็ดตัวให้ :)" พูดแล้วยิ้มให้ร่างบาง

หลังจากนั้นก็ไม่เรียกพี่แจนมาเช็ดตัวให้

"พี่แจนเช็ดตัวเสร็จแล้วยังไม่นอนอีกหรอครับคนดี"
"นอนกับแก้วนะแก้วกลัว" พูดแล้วน้ำตาคลอเหมือนจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ

"ครับๆ โมะจะนอนตรงนี้เอง อย่าร้องไห้นะคะ" ว่าแล้วก็ขึ้นไปนอนกอดหญิงสาวไว้แน่น
"อืม~"เสียงครางเบาๆของแก้ว เมื่อตอบรับการกอดนั้น

"สบายไม๊ครับ"ถามหญิงสาวที่นอนกอดร่างของตนแน่น

"ค่ะ"ตอบสั้นๆง่ายๆ เพราะเธอง่วงนอนแล้ว

"งั้นฝันดีครับ จุ๊บ~"พร่ำบอกฝันดีแล้ว จูบที่หน้าผากร่างบาง 1 ครั้ง
"อืม เช่นกันค่ะ" จากนั้นทั้งคู่ก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

********************************************************

สนุกรึเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าไม่มีคนเม้น 555 กะจะเลิกแต่แล้วแหละ เบื่อ --*