รักของฉันและเธอ

วันอากาดแจ่มใส.............. 

          ผมโทโมะ วิศวะ  ไทยานนท์  เพิ่งจะกลับมาจากญี่ปุ่นตอนนี้ผมอยู่ที่สนามบินว่าแต่.........ผมจะกลับบ้านยังไงเนี่ยผมเปนถึงคุนหนูของบ้านเชียวนะไม่มีใครมารับผมบ้างหรือไง

"โอ้ย!!!  หายากจิงโว้ยคุนนงคุนหนูของบ้านไทยานนท์อะไรเนี่ย"

ปั๊ก!!  ฉันเดินชนใครก้อไม่รูหล่อซะด้วย เฮ้ยไม่ใช่

"ขอโทษคะไม่ได้ตั้งใจ พอดีตามหาคนอยู่คะ บลาๆๆๆๆ"
"พอๆ ครับผมก้อยังไม่ได้ว่าอะไรนี่คุนเอ่ออ......"
"แก้วคะ"  น่ารักชะมัด
"ครับคุนแก้ว   อ้าวคุนมีรูปผมได้ไงเนี่ย"
"เอ่อ หรือว่าคุนคือ.."
"ครับ ผมโทโมะ วิศวะ ไทยานนท์"
"เห้อ  ในที่สุดก้อเจอป่ะกลับบ้านกันคะคุนหนู"
"เธอเปนคนรับใช้ของบ้านฉันหรอ"
"ป่าวคะ เปนพี่เลี้ยงคะ"
"ครับๆ"

แล้วยัยน่ารักก้อพาผมขึ้นรถแล้วไปบ้าน
"แม่คร้าบบบบบบบบ  คิดถึงจังเลย"  หอมแก้มซ้าย แก้มขวา
"จ้า แม่ก้อคิดถึงเหมือนกันลูก"
"แม่ครับ นั่นอะพี่เลี้ยงผมหรอครับ"  กระซิบ แล้วชี้ไปทางแก้ว

"อ๋อ ใช่จ่ะ เขาชื่อหนูแก้วเปนไง"
"คนนี้ถูกใจ เป๊ะใช่เลยครับแม่"
"แหนะ แม่รู้นะว่าคิดอะไร      หนูแก้ว"
"คะ"
"มาแนะนำตัวแล้วพาลูกชายฉันไปเก็บของในห้องด้วยนะ"
"คะ เอ่อ ฉันชื่อแก้ว จริญญา  ศิริมงคลสกุล จะมาเปนพี่เลี้ยงให้คุนหนู เรียนอยู่โรงเรียน 227 ชั้นม.6/2 หรือพูดง่ายๆว่าอยู่ห้องเดียวกับคุนหนูนั่นแหล่ะคะ"
"เข้าใจแล้วแต่ว่าเรียกโทโมะนะไม่ต้องเรียกคุนหนูเราอ่ะรุ่นเดียวกัน  ป่ะเอากระเป๋าไปเก็บกัน" พูดแล้วเดินไปกอดคอแก้วหน้าตาเฉย

เอ๊ะ !!! หมอนี่ อะไรจะสนิทกันเรวขนาดนั่น
"เอ่อ คะ"

ห้องนอน
"แก้ว เธอนอนไหนหรอ"
"นอนห้องนี้แหละคะแต่ว่าไม่ได้นอนเตียงเดียวกับคุนหนู"
"บอกแล้วไงว่าห้ามเรียกคุนหนูให้เรียกโทโมะแล้วก้อไม่ต้องพูดคะพูดขาด้วยมันดูสยิวอะ"
"อืม คะ"
"แหนะ"
"เออ เข้าใจแล้ว"
"ปรับตัวเรวจังนะ  ว่าแต่นอนเตียงเดียวกันก้อได้"  พูดพร้อมเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆ
"ไม่ดีกว่าคะ นอนดีกว่าดึกแล้ว"
"อืมงั้นก้อได้ จุ๊บ" หอมแก้มแก้ว 1 ที
"นี่นาย"
"ฝันดีนะไปนอนก่อน"
"ตาบ้า"
"ว่าใคร เดี๋ยวโดนอีกรอบหรอก ว่าแต่....ไม่คิดจะบอกฝันดีกับฉันหน่อยหรอ"
"เอ่อ ฝันดีคะ"
"บาย"

เจอกันวันแรกก้อทะลึ่งแล้ว วันต่อๆไปจะเปนยังไงเนี่ยโหยไม่อยากคิดนอนดีก่า