Love Plus [ The Predestination Love ]

ลำนำแห่งฤดูใบไม้ร่วง ตอนที่ 6 คำถาม?

แสงแดดของกลางวันเริ่มคล้อยต่ำสู่เส้นขอบฟ้าแล้วหายลับไปในเวลาต่อมา  ความมืดของราตรีกาลอันยาวนานกลับเข้ามาเยือนโรงเรียนฮาคุโออีกครั้ง  แล้วมันก็เป็นเวลาที่หมุ่ดาวนับล้านๆที่เรียงตัวกันอยู่บนท้องฟ้าจะโผล่ออกมาอวดโฉมให้กับผู้คนที่อยุ่เบื้องล่างได้เฝ้ามองตัวมัน

เป็นเวลาเกือบเดือนแล้วนับตั้งแต่หญิงสาวที่มีชื่อว่าเรนะเข้ามาเรียนที่โรงเรียนฮาคุโอ และวันนี้เธอก็ออกเดินทางอย่างเชื่องช้าในตัวอาณาเขตของกรีนเฮาส์ ด้วยท่าทางที่ไม่ได้เร่งรีบสักเท่าไหร่ แต่สายตาของเจ้าตัวกลับจ้องมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองตลอดเวลา เหมือนกับว่าเธอนัดกับใครบางคนเอาไว้ และกำลังเดินทางไปหาบุคคลดังกล่าวยังไงยังงั้น

" เรนะจัง ทางนี้ๆๆ " เสียงใสๆของแว่วมาตามสายลม ชวนให้สายตาจับจ้องไปยังที่มาของเสียง เรนะอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นยูกิในชุดวันพีซสีฟ้า ยืนรออยุ่ไม่ห่างเท่าไรนัก ข้างๆยูกิก็ยังมีเซนะในชุดยูกาตะสีแดงยืนอยู่ข้างๆด้วย

" มากันเร็วจังนะ ชั้นนึกว่าชั้นจะมาก่อนซะอีก " เรนะบอก

" ก็นะค่ะ เห็นว่าเดทตอนกลางคืนทั้งที ยูกิเลยทนรอไม่ไหว รีบเรียกชั้นมารอนี่ล่ะค่ะ " เซนะกัดยูกิเบาๆ มันก็ทำให้ยูกิออกอาการเขินอายหน้าแดงเล็กน้อย

ทั้งสามยืนคุยกันพอหอมปากหอมคออยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะพากันเดินไปตามถนนเล็กๆที่ประดับด้วยไฟสว่างไสวของกรีนเฮ้าส์ ไฟสีส้มที่สะท้อนกับผนังสีเขียวของกรีนเฮ้าส์ช่วยทำให้ทางเดินธรรมดาๆในตอนกลางคืนสวยงามขึ้นเป็นเท่าตัว เสียงดนตรีแผ่วๆของชมรมวิทยุสมัครเล่น ที่ดังออกมาจากลำโพงกระจายเสียง ช่วยทำให้รู้สึกสงบขึ้นเป็นกอง หลังจากที่ต้องฝ่าฟันกับการเรียนมาตลอดในตอนกลางวัน

" ที่นี่ล่ะค่ะ "

เซนะพาทั้งสามหยุดตรงหน้าร้านเล็กๆตรงหัวมุม เรนะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่ออ่านชื่อร้าน

" Musiker? " เรนะเกาหัวด้วยความสงสัย

" มิวสิเกอร์เหรอ ท่าทางเจ้าของร้านจะตกภาษาอังกฤษนะเนี่ย ที่จริงมันน่าจะเป็น Musician ไม่ใช่เหรอ " เรนะคิด แต่ยังดีที่เธอไม่พูดออกไป เพราะยูกิกับเซนะมองท่าทางและความคิดเธอออก ยูกิเลยจับมือของเรนะเบาๆ

" Musiker เป็นภาษาเยอรมัน แปลว่านักดนตรีค่ะ คุณเรนะ " เซนะบอกกับเรนะ  ซึ่งเธอก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆกลับไป

เมื่อทั้งสามเดินเข้าร้านไป เสียงกระดิ่งที่ติดอยู่บนประตูก็ส่งเสียงดังขึ้นมา ช่วยให้คนที่อยู่ด้านในรู้ว่ามีลูกค้าเข้าร้าน แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมีใครออกมาแนะนำอะไร พวกเธอทั้งสามจึงค่อยๆเดินดูของในร้านอย่างสบายใจ ยูกิเดินเข้าไปดูด้านของเครื่องดนตรีคลาสสิค เซนะก็เดินไปทางฝั่งเครื่องดนตรีพื้นบ้านญี่ปุ่น  ส่วนเรนะที่ไม่สันทัดเพราะเพิ่งเข้ามาในร้านเป็นครั้งแรกก็เดินมาอีกทาง แล้วเธอก็หยุดอยุ่ตรงกีต้าร์ตัวหนึ่ง ที่ถูกตั้งไว้ในตู้กระจกอย่างดี  ด้านหลังของกีต้าร์ตัวนี้มีรูปหญิงสาวอีกคนที่น่าจะกำลังโซโล่กีต้าร์ตัวนี้อยู่ลำพัง บนเวทีที่มีผู้คนห้อมล้อม

" Gaetano Vinaccia!! "

เสียงจากด้านหลังทำให้เรนะสะดุ้ง เมื่อเรนะหันกลับไปด้านหลังก็พบกับชายคนหนึ่งกำลังยืนดูกีต้าร์ตังนั้นเหมือนกับเธอ สายตาของเขามองไปที่กีต้าร์สักพัก ก่อนที่จะเลื่อนต่ำลงมามองเรนะที่กำลังมองเขาอยู่

" แกตาโน่ วินาเซีย กีต้าร์ในตำนานที่ไม่รู้ว่าสร้างขึ้นเมื่อไหร่ รู้แค่ว่ามันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นเกียรติแก่ แกตาโน่ วินาเซีย ผลิตแค่ 100 ตัวในโลก ปัจจุบันเหลือแค่ 32 ตัวที่ยังใช้งานได้ ว่ากันว่าเสียงของมันสามารถกล่อมผุ้คนที่กำลังทำสงครามกันอยู่ให้หยุดฟังเสียงได้ คนที่เคยครอบครองมันมีมากเหมือนดาวบนฟ้า แต่ว่า… คนที่สามารถดึงความสามารถของกีต้าร์ตัวนี้ได้มีแค่หยิบมือ "

ชายคนนั้นบอกกับเรนะ เขาละสายตาจากเธอแล้วจ้องมองไปยังภาพหญิงสาวที่วางประดับอยู่ด้านหลังตัวกีต้าร์

" และเธอคนนั้น เป็นหนึ่งในคนที่สามารถทำแบบนั้นได้ ตัวเธอก็น่าจะรู้จักหญิงสาวคนนี้ดีอยู่แล้ว เพราะเธอคนนี้เป็นแม่ของเธอ สึคิยามะ เรนะ "

ชายคนนั้นบอก แต่เรนะก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆนอกจากรอยยิ้มที่ออกมาจากใบหน้า ภาพของคุณแม่ของเธอกำลังส่องประกายอยุ่บนเวทีคอนเสิร์ตตามลำพังในการทัวร์อำลาแฟนเพลงเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อผันตัวเองเข้าสุ่วงการดาราฮอลลิวูด  แม้มันจะเป็นเรื่องก่อนที่เธอจะเกิดมา แต่เพียงแค่ได้มองรูปภาพ เธอก็รู้ว่าคุณแม่ของเธอนั้นมีความสุขเพียงใดที่อยุ่บนเวทีนั้น

" งั้น… คุณจะบอกว่า กีต้าร์ตัวนี้เป็นกีต้าร์ของคุณแม่สินะคะ "

" ไม่เชิง กีต้าร์จะเลือกเจ้าของๆมันเอง ตอนที่แม่ของเธออำลาวงการ เธอก็นำกีต้าร์ตัวนี้มาคืนให้กับโรงเรียนฮาคุโอ แล้วถ้าเกิดมีใครสามารถทำให้กีต้าร์ตัวนี้แสดงความสามารถออกมาได้ ผมก็จะยกให้กับคนๆนั้นไป ซึ่งผมก็หวังว่าคุณจะเป็นคนที่ 3 ที่สามารถทำได้ "

เมื่อได้ยินว่าคนที่ 3 เรนะก็มีอาการตกใจเล็กน้อย นอกจากคุณแม่ของเธอแล้ว ยังมีอยุ่อีกคนเหรอ? ขณะที่เรนะกำลังจะถามชายคนนั้นเกี่ยวกับเรื่องนี้ เสียงดนตรีของเบสก็ดังลั่นออกมาจากอีกฟาก แต่ก็น่าแปลกที่มันถูกเล่นให้เป็นจังหวะดนตรีคลาสสิค เข้าคู่กับเสียงโกโตะที่ดังกังวานมาพร้อมๆกัน แล้วมันก็กลมกลืนเป็นเสียงที่ไพเราะไปอีกแบบ

" หืม? โกโตะกับเบสเหรอ คนละแนวแต่เข้ากันได้อย่างน่าประหลาด ยอดมาก " ชายคนนั้นกล่าวชม

เมื่อเครื่องดนตรีทั้งสองชนิดเงียบเสียงลง ทั้งคู่ก็เดินไปตามทิศทางของเครื่องดนตรีทั้งคู่ แล้วทั้งสองก็หยุดลงอยู่ที่ยูกิกับเซนะที่กำลังกุลีกุจอนำเครื่องดนตรีไปเก็บในที่ของมัน

" อ้าว เรนะจัง มาแล้วเหรอ "

" คุณเรย์เลือกเครื่องดนตรีที่เหมาะกับตัวเองได้รึยังคะ? "  หญิงสาวทั้งสองถามเรนะ

" อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้ เธอ 2 คนเป็นคนเล่นน่ะ " เรนะถามยุกิ ซึ่งก็ไม่รุ้จะถามไปทำไมเพราะมันเห็นๆกันอยุ่

โดยส่วนตัวเรนะนั้นเชื่อว่าเซนะเป็นคนดีดโกโตะแน่นอน  เพราะยังไงเซนะก็เป็นคนของชมรมชงชา ย่อมต้องได้รับการฝึกสอนศิลปะทางด้านดนตรีของญี่ปุ่นมาอย่างดีๆแน่ๆ แต่กับยูกิที่เอ๋อๆซักหน่อย เรนะไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่าเธอจะเล่นเบสได้เก่งขนาดนั้น แล้วคำตอบที่ไม่น่าเชื่อก็ออกจากปากของยุกิว่าเธอเป็นคนเล่นเอง  มันทำให้เรนะต้องมองยูกิไหม่ซะแล้ว

" หิวจัง ไปหาอะไรทานดีไหม ?? " เรนะออกความคิด หลังจากที่ทั้งสามออกมาจากร้านเครื่องดนตรีมานานพอสมควรแล้ว ซึ่งจนแล้วจนรอด  เรนะก็ยังเลือกเครื่องดนตรีที่เหมาะกับตัวเองไม่ได้ซักที

" งั้นเราไปทานอาหารฝรั่งเศสกันดีกว่าค่ะ " ยูกิออกความคิดแล้วก็มุ่งไปทางร้านอาหารฝรั่งเศสที่อยู่ไกล้ๆ แต่เซนะกลับดึงมือยูกิเอาไว้

" ไม่ดีหรอกยูกิ เราน่าจะไปทานอาหารญี่ปุ่นที่อยุ่ตรงนู้นน่าจะดีกว่านะคะ " เซนะบอกแล้วก็ลากยูกิไป แต่ยุกิเองก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน ทั้งคู่ฉุดกระชากลากถูกันไปมาสักพัก แล้วก็หันไปทางเรนะที่ไม่ได้ออกความคิดเห็นเพื่อหวังให้เรนะช่วย

เรนะทำได้แค่ยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของทั้งคู่ เรนะหันไปมองยุกิที่ทำหน้าอ้อนวอนสักพัก แล้วหันไปมองหน้าเซนะที่ดูจริงจังผิดปกติ ตัวเรนะก็ไม่ได้มีอะไรที่อยากกินเป็นพิเศษเลยทำให้การตัดสินใจเป็นไปอย่างยากลำบาก แต่ก่อนที่เรนะจะได้ตัดสินใจอะไร เธอก็ได้ยินเสียงกีต้าร์ลอยมาตามลมเบาๆ เรนะจึงถือโอกาสนี้ขอเวลาทั้งคู่เพื่อให้ได้คิดเกี่ยวกับอาหาร ซึ่งทั้งคู่ก็รับข้อเสนอและเดินตามเรนะไปตามเสียงดนตรีที่ได้ยินแว่วมา

" อ้าวนั่นมัน .. " ยูกิชี้ไปทางชายหนุ่มผมสีดำยาวมัดไว้ข้างหลัง ดวงตาสีดำเข้ม หน้ารุปไข่ ผิวสีแทน ใส่แว่นตาใสสี่เหลี่ยม ที่กำลังดีดกีต้าร์อยุ่ข้างๆรถขายราเม็งเล็กๆที่เปิดอยุ่ไกล้ๆ แน่นอนว่าทั้งสามต่างก็จำเขาได้ เพราะเขาคือ มาคาตะ มิโย อาจารย์ที่ปรึกษาของชมรมดนตรีนั่นเอง

ทั้งสามต่างเดินเข้าไปหามิโยไกล้ๆ แต่ดุเหมือนเขาจะไม่ได้รุ้ตัวเลยสักนิดว่าพวกของเรนะนั่งอยู่ด้านหลัง พวกเธอนั่งฟังมิโยดีดกีต้าร์อยู่นานพอสมควรจนกระทั่งมิโยเล่นเพลงจบลง เสียงปรบมือดังขึ้นจากผู้ชมที่อยู่รอบด้าน มิโยโค้งให้กับผู้ชมเล็กน้อย ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในรถขายราเม็งของเขาที่จอดอยู่ข้างๆ แต่แล้วสายตาของมิโยก็พลันชำเลืองมองไปเห็นพวกของเรนะที่นั่งอยุ่ด้านหลังของเขาเมื่อสักครู่

" อ้าว! พวกเธอ มาทำอะไรกันแถวนี้เนี่ย "

มิโยถาม แต่เขาก็ไม่ได้อยุ่รอฟังเนื่องจากต้องรีบไปทำราเม็งให้กับลุกค้าที่มารอ ทั้งสามเห็นแบบนั้นก็ยิ้มแล้วมองหน้ากันสักพัก ก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่งในรถขายราเม็งของมิโย

" นานๆที กินแบบนี้ก็ดีนะเนี่ย "

ทั้งสามนั่งกินราเม็งอย่างสนุกสนานจนเริ่มจะดึก เซนะกับยูกิจึงขอตัวกลับไปก่อน ( อันที่จริงยูกิไม่อยากจะกลับ แต่ทั้งคู่อยุ่หอระดับ 3 เหมือนกัน จึงโดนเซนะลากกลับกันหลงทาง ) เมื่อเพื่อนทั้งสองกลับไปเรียบร้อยแล้ว เรนะก็นั่งนิ่งมองหน้ามิโยเขม็ง จนมิโยรู้สึกแปลกๆ

" เธอจ้องหน้าครูทำไมเหรอ หรือว่า …  อย่านะเราเป็นศิษย์-อาจารย์กันนะ " มิโยบอกกับเรนะด้วยท่าทางเขินอายชวนอ๊วก แต่เรนะที่ตามมุขไม่ทันกลับทำหน้างงใส่มิโย

" อาจารย์มิโยหมายถึง เธอหลงรักอาจารย์มิโยเข้าแล้วน่ะจ้า "

เสียงของหญิงสาวที่ไม่รู้จัก ช่วยแจ้งแถลงไขในคำพูดและการกระทำของมิโย เมื่อเรนะได้รับรู้ความหมายเธอก็หน้าแดงขึ้นมาในทันใด เรนะกระโดดเด้งออกมาด้านหลังตรงที่เธอนั่งอยู่เมื่อครู่ แล้วยืนโบกไม้โบกมือและส่ายหน้าไปมา

" ปะ ปล่าวนะค่ะ ไม่ใช่แบบน๊านนน "

เรนะบอก ท่าทางที่ดูร้อนรนของเธอก็ดูน่ารักดีไปอีกแบบ มือน้อยๆที่โผล่มาจากด้านหลังกอดเอวของเรนะไว้แน่น ตามด้วยมืออีกข้างที่ลูบหัวเรนะเบาๆ มันทำให้เรนะรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

" โอ๋ๆ อย่าซีเรียสจ้า มิโยคุงเค้าล้อเล่นไปงั้นแหละ "

หญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังบอก แต่มือเธอก็ยังกอดและลุบหัวเรนะจากด้านหลังอยุ่เหมือนเดิม เมื่อเรนะรู้สึกตัว เรนะก็สะดุ้งเล้กน้อยก่อนที่จะผละร่างของเธอออกไปยืนห่างจากหญิงสาว แล้วเริ่มพิจารณาหญิงสาวผมดำยาวมันรวบหางม้าไว้ด้านหลัง แถมใส่ชุดเมดทางตะวันตกอีกด้วย


" คุณเป็นใครค่ะ ? " เรนะถาม

" อ้าวๆ เรนะจัง จำชั้นไม่ได้แล้วเหรอจ้า เสียใจมากเลยนะเนี่ย "

หญิงสาวทรุดลงไป นั่งร้องให้ แต่ดูยังไงๆก็เหมือนกับเล่นละครซะมากกว่า เรนะจึงไม่ตามลงไปปลอบ ส่วนหญิงสาวเมื่อเห็นเรนะไม่หลงกลเข้ามาก็เลิกร้องไห้ แล้วยืนขึ้นเดินผ่านเรนะไปคุยกับมิโยที่อยู่ด้านหลังแทน สร้างความสับสนงงงวยให้กับเรนะพอสมควร เมื่อเธอคุยกับฮิโยเสร็จ หญิงสาวก็เดินมาทางเรนะ เธอยกมือลุบหัวเรนะอีกครั้ง แล้วหญิงสาวก็จากไป

" เอ่อ?? "

เรนะเอ๋อไปพักใหญ่ๆ กับการกระทำที่ไม่สามารถเข้าใจได้ของหญิงสาว ฮิโยะเห็นท่าทางของเรนะก็ยิ้ม

" ไม่ต้องไปสนใจมากหรอก มายุก็เป็นแบบนี้แหละ ว่าแต่มีธุระอะไรจะคุยกับผมเหรอ ?? " ฮิโยเปลี่ยนเรื่อง แล้วยิ้มให้เรนะ เหมือนเขาจะรู้เหตุผลที่เรนะยังอยู่ที่นี่ไม่ตามพวกยูกิกลับไป

เรนะก็ทำท่าทีลำบากใจสักครู่ มันไม่ใช่เพราะเธอเกรงใจที่จะถามฮิโยเกี่ยวกับเรื่องที่สงสัย แต่ที่เธอมีท่าทีแบบนั้นก็เพราะกลัวว่ามิโยจะให้คำตอบเรื่องที่เธอสงสัยไม่ได้ต่างหาก เรนะทำท่าทีลังเลอยู่สักพัก แต่สุดท้าย เธอก็หันไปหาฮิโย

" เอ่อ คือว่า… "


ภายในห้องพักของเรนะ เมื่อเรนะกลับมาถึงเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่ทำธุระส่วนตัวก่อนที่จะเข้านอนเรียบร้อยแล้ว เรนะก็คิดถึงและทบทวนเรื่องราวที่ได้รับฟังจากฮิโยก่อนหน้านี้อย่างตั้งใจ

" คนที่ 2 ที่ใช้กีต้าร์ตัวนั้นได้ ต่อจากคุณแม่ของเธอคือประธานนักเรียนโอโมเอะ "

และนั่นคือคำบอกเล่าของฮิโย อาจารย์ที่ปรึกษาชมรมดนตรี ซึ่งมันก็ทำให้เรนะเกิดคำถามขึ้นในหัวมากมายกว่าที่เธอคิด

" สงสัยต้องไปเจอกับประธานนักเรียนดูซักทีแล้วล่ะมั้งเนี่ย "

เรนะคิด แล้วร่างในชุดนอนบอบบางสีชมพูลายดอกไม้สีแดงสด ก็ล้มลงบนเตียงสีขาวบริสุทธิ์ แล้วหญิงสาวก็หลับไปในนาทีต่อมา