Love Plus [ The Predestination Love ]

ลำนำแห่งฤดูใบไม้ร่วง ตอนที่  8  ชมรมดนตรี

 

 

เสียงอึกทึกของเครื่องดนตรีนานาชนิดดังกึกก้องไปทั่วทั้งป่า  มันไม่ใช่เรื่องน่าแปลกหรือเป็นการรบกวนอะไรสำหรับนักเรียนหรือเหล่าผู้คนที่สัญจรไปมา  เพราะยังไงซะ  ที่นี่ก็เป็นที่ตั้งของชมรมดนตรีมาตั้งแต่เริ่มแรกที่มีการตั้งชมรม  ตึกหลังใหญ่สีครีมใช้สถาปัตยกรรมแบบสเปนแปลกๆ  สูงสี่ชั้น  จำนวนห้องภายในมีประมาณ 80 ห้องใหญ่  และห้องเล็กอีกนับไม่ถ้วน แบ่งออกเป็น  5 โซนใหญ่ๆ  เนื่องจากชมรมดนตรีนั้น  รวมเอาดนตรีทุกประเภทเอาไว้ด้วยกันทั้งคลาสสิก  ร็อค  พื้นบ้านประเทศต่างๆ  การแสดง  และยังมีอื่นๆที่เกี่ยวข้องจึงต้องแบ่งเป็นส่วนต่างๆเพื่อไม่ให้สับสน  แต่ละส่วนก็จะมีอาจารย์ที่ปรึกษาต่างกันไปด้วย    แล้วที่รู้กัน  ว่าโรงเรียนฮาคุโอนั้นแต่ละชมรมจะไม่แยกชั้นปี  ชมรมแต่ละชมรมจึงมีขนาดใหญ่มาก

 

" นี่ยูกิ  "

 

" มีอะไรเหรอ? เรนะจัง " ยูกิถามเรนะกลับด้วยรอยยิ้มที่มีอยู่บนใบหน้าเธอเสมอๆ  ในขณะที่ทั้งคู่นั่งอยู่ในรถราง  เพื่อเดินทางไปชมรมดนตรี

 

" พอจะมีวิธีเจอประธานนักเรียนไหม? "

 

คำบอกเล่าของฮิโยยังคงรบกวนความรู้สึกนึกคิดของเรนะมาตลอดตั้งแต่เมื่อวานนี้  พอได้ยินว่าประธานนักเรียนเป็นคนใช้กีตาร์ตัวนั้นต่อจากคุณแม่ของเธอแล้ว  เรนะก็อยากพบขึ้นมาตะหงิดๆเลยทีเดียว  มันไม่ใช่ความรู้สึกแค้นเคือง อิจฉา หรือริษยา เธอแค่อยากรู้ว่าคนๆนั้นเป็นคนยังไงเท่านั้น

 

" พูดอะไรอย่างงั้นล่ะเรนะจัง  รุ่นพี่โอโมเอะอยู่ปีสองเองนะ  ขึ้นไปหาเลยก็ได้ "

 

" หา ! ปีสอง?  มัธยมปลายปีสองเนี่ยนะ  ตอนแรกที่ชั้นยิน  ชั้นนึกว่าประธานนักเรียนอยู่มหาลัยปีสองซะอีก "  เรนะอุทานขึ้นมาเสียงดังฟังชัด

 

ที่จริงเธอก็พอจะรู้หรอก  ว่าโรงเรียนฮาคุโอใช้วิธีบริหารนักเรียนแบบประธานนักเรียนเป็นจุดศูนย์กลางของโรงเรียน  แล้วอย่างที่รู้กันว่าโรงเรียนฮาคุโอใหญ่แค่ไหน  แถมมีทั้งอนุบาล  ประถม  มัธยม  หรือแม้แต่มหาวิทยาลัย  เพราะฉะนั้นการให้ประธานนักเรียนมาบริหารทั้งหมด  คนที่มาเป็นได้ต้องมีความสามารถ  ซึ่งเธอไม่ได้คิดว่าคนที่พูดถึงจะอยู่แค่มัธยมปลายปีสอง

 

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันถึงเรื่องนี้อย่างสนุกสนาน  ในที่สุด  รถรางที่เธอสองคนนั่งอยู่ก็หยุดลง  เรนะกับยูกิโค้งให้กับคุณลุงคนขับรถ  แล้วเดินไปต่อตามทางเดินแคบๆ  ล้อมรอบด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ที่ผลิใบสีเขียวขจีตลอดสองข้างทาง  แต่จะว่าไปมันก็ไม่ได้แปลกอะไร  เพราะจุดจอดรถทุกๆที่เท่าที่เรนะเคยนั่งมามันเป็นแบบนี้หมดอยู่แล้ว

 

" ถึงแล้วจ้าเรนะจัง "  ยูกิกุมมือของเรนะเอาไว้  แล้วลากเรนะเดินตามตัวเองไปโดยที่เรนะไม่มีโอกาสยือหรือขัดขีนได้เลยแม้แต่น้อย  จนกระทั้งทั้งคู่ถึงหน้าห้องชมรมที่อยู่ชั้นสาม

 

 

โอ๊~~ฮาโย !

 

เสียงทักทายของยูกิดังลั่นไปทั่วห้องชมรม  แต่กลับไม่มีเสียงใดๆตอบเธอกลับมาเลยแม้แต่คนเดียว  เพราะในห้องนั้นว่างเปล่าไร้ซึ่งเงาของสมาชิกคนอื่นๆ  ทั้งๆที่เวลานี้น่าจะมีคนอยู่เต็มห้องด้วยซ้ำ

 

" ไปไหนกันหมดล่ะเนี่ย? " เรนะหันไปถามยุกิที่อยู่ข้างๆ  แล้วเธอก็พบว่าไม่ควรถามเลย  เมื่อสบตาของยูกิ  ดวงตาที่ใคร่รู้เหมือนกัน   

 

" วันนี้ไม่มีกิจกรรมอะไรที่ต้องออกไปนอกสถานที่นี่นา "

 

" อืมม  จริงด้วยนะ  ไม่งั้นอาจารย์มิโยคงบอกตั้งแต่เมื่อวาน  ไม่ก็เมื่อคืนแล้วล่ะมั้ง "  เรนะเห็นด้วยกับยูกิ 

 

เมื่อในห้องไม่มีใคร   แถมยังไม่มีสิ่งใดๆบ่งบอกว่าควรจะไปไหน  ทั้งสองก็ตกลงกันว่าจะซ้อมดนตรีกันต่อเพื่อไม่ให้เสียเวลา  เพราะยังไงก็มาถึงแล้วนี่นะ  ยูกิเดินไปด้านหลังของห้อง  เสียงโครมครามดังขึ้นชั่วครู่  ก่อนที่ยูกิจะแบกเบสสีน้ำเงินเข้ม  ประดับลวดลายหัวกะโหลกสีขาวที่ถูกไม้เลื้อยมีหนามทิ่มแทงรัดพันเอาไว้ออกมาจากด้านหลัง

 

" … "

 

" อย่าบอกนะ  ว่านี่ของเธอ " เรนะถามด้วยความสงสัย  คิ้วของเอขมวดจนแทบจะติดกันแล้ว  ตั้งแต่ยูกิแบกมันออกมา

 

" ใช่แล้วล่ะเรนะจัง  ทำไมเหรอ? "

 

" ปล่าว   แค่คิดว่าลายมันร้อนแรงไปไหมสำหรับเธอ "

 

" แหมๆ เรนะจังก็..  พุดเหมือนเซนะจังเลย  ลายนี้แหละออกจะสวย  เลือกตั้งนานนะเนี่ย "ยูกิยิ้ม  พลางลูบคลำเบสตัวโปรดของเธออย่างพอใจ

 

เรนะยิ้มแห้งๆกลับให้ยูกิ  เธอมองเบสตัวนั้นอีกครั้งแล้วมองหน้ายูกิอีกหน  ถ้าถามความเหมาะสมใครๆมาเห็นคงต้องพูดแบบเธอกันทั้งนั้น  เพราะลักษณะของยูกิมันเหมาะกับสีสดใสๆ  ไม่ก็สีที่ดูบริสุทธิ์ผุดผ่องมากกว่า  แต่ก็อย่างว่าล่ะ  รสนิยมมันห้ามกันไม่ได้นี่นะ

 

" แต่ว!  แต่ว! แต่ว! "

 

ยูกิเริ่มปรับเสียงเบสของตัวเองตามปกติ  ส่วนเรนะที่ยังไม่มีเครื่องดนตรีเป็นของตัวเองก็เดินเล่นไปทั่วห้อง  สายตาของเรนะมองไปยังเครื่องดนตรีต่างๆของคนอื่นที่วางระเกะระกะอยู่ทั่วไปในห้องพลางใช้ความคิด  ถึงเรนะจะเป็นลูกสาวของอดีตนักดนตรีชื่อดังที่ปัจจุบันเป็นดาราฮอลลิวูดไปแล้ว  แต่เธอกลับเล่นดนตรีไม่เก่งเลย  ไม่ว่าจะอันไหนๆ

 

" หืม? "

 

เรนะหยุดเดินตรงหน้ากีต้าร์ตัวหนึ่งที่ตั้งเอาไว้ไม่ห่างจากยูกิเท่าไหร่  เธอยังคงติดใจเรื่อง    Gaetano Vinaccia  ตัวเมื่อวานอยู่   แต่เพียงไม่นานขณะที่เธอกำลังจะใช้ความคิด  เสียงเบสของยูกิก็ดังขึ้นหลังจากตั้งสายเสร็จ  ยูกิกำลังใช้เบสโซโล่เป็นเพลงเพลงนึงออกมา  มันทำให้ความคิดที่กำลังยุ่งเหยิ่งของเรนะหายไป

 

 

แปะๆๆ 

 

เรนะปรบมือให้ยูกิเมื่อเธอโซโล่เพลงจบไปแล้ว  ยูกิโค้งให้เรนะแทนคำขอบคุณ

 

" เพลง Chasse สินะ? "  เรนะถามเพื่อความแน่ใจ

 

" ใช่แล้ว  เรนะจังเคยฟังเพลงนี้ด้วยเหรอ? "

 

เรนะพยักหน้าแล้วส่งยิ้มแทนคำตอบ   เธอไม่อยากจะบอกเลยว่าฟังมันอยู่เกือบทุกวันในวิทยุซึ่งเป็นคลื่นของชมรมกระจายเสียง  ถึงแนวเพลงมันจะดูเด็กๆไปสักหน่อยก็เถอะ  อย่างน้อยๆมันก็ดีกว่าฟังเพลงแหกปากลั่นห้องของชมรมวิจัยเฮฟวีเมทัล  หรือเพลงปลุกระดมความรักชาติของชมรมวิจัยสงครามภาคพื้นดินล่ะนะ

 

" งั้น..  เพลงนี้ล่ะ " ยูกิเริ่มเล่นเบสในมืออีกครั้ง   แต่ครั้งนี้เมื่อเล่นจบเธอก็เริ่มเล่นใหม่อีกเพลงทันที  เรนะหลับตาฟังจนยูกิเล่นจบทั้งสามเพลงแล้วเธอก็ยิ้มออกมา

 

" SoraZora Aozora , Smile Again  กับ  I  Love "

 

ปรากฏว่าเรนะทายถูก  หลังจากนั้นยูกิก็โซโล่เบสของเธอไปเรื่อยๆเพื่อให้เรนะทาย  แต่ไม่ว่ายูกิจะเล่นเพลงไหน  เรนะก็ทายถูกหมดทุกเพลง  มันไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเรนะที่เธอทายถูก  เพราะเกือบทุกเพลงที่ยูกิเล่นนั้น  มันเป็นเพลงที่เปิดอยู่เกือบทุกวันทางคลื่นชมรมกระจายเสียง  น่ากลัวว่ายูกิเองก็คงจะฟังคลื่นนี้ด้วยเหมือนกัน

 

" เรนะจังทายถูกหมดเลยเก่งจัง "

 

ยูกิชมเมื่อเรนะทายเพลงที่เธอเล่นได้หมด  แต่ในใจเรนะกลับไม่คิดแบบนั้น  การที่เรนะทายถูก  นั่นก็เพราะเรนะฟังมันมาตลอดตั้งแต่เริ่มเรียนที่นี่มา  แต่สำหรับยูกิกลับเล่นได้สบายๆโดยไม่ติดขัดอะไรเลย สงสัยเธอคงจะฝึกหนักน่าดูกว่าจะทำได้ขนาดนี้  มันทำให้เรนะรู้สึกชื่นชมยูกิขึ้นมาไม่น้อย

 

" อ๋า  คิดออกแล้ว "  ยูกิร้องขึ้นมาเบาๆ  พลางส่งสายตาไปหาเรนะ  พลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

 

" อะไรเหรอ? คิดอะไรออกเหรอ? "

 

" ก็คิดเพลงที่เรนะจังน่าจะทายไม่ถูกออกแล้ว  รับรองว่าเพลงนี้เรนะจังต้องตอบผิดแน่ๆเลย "

 

โดยไม่ต้องรอให้เรนะตอบคำถาม  ยูกิเริ่มบรรเลงเพลงด้วยเบสในมือของเธออีกครั้ง  รอยยิ้มของยูกิพลันหายไปจากใบหน้า  มันทำให้เรนะแปลกใจมากเพราะเธอไม่เคยเห็นยูกิทำสีหน้าจริงจังแบบนี้เลย  ดนตรีจังหวะเบาๆเอื่อยเฉื่อยในตอนแรกที่ยูกิเริ่มบรรเลง  ค่อยๆร้อนแรงขึ้นไปตามจังหวะ  มันมากขึ้นๆจนน่าใจหาย  แต่กลับชวนให้หลงใหลน่าติดตาม  จวบจนจังหวะดนตรีนั้นกลับมาสงบอีกครั้งแล้วเงียบหายไปราวกับนิยายที่ถึงตอนจบ  หากแต่ถ้านี่เป็นนิยายล่ะก็  ถ้าวิเคราะห์จากอารมณ์ที่ยูกิแสดงออกมาให้ฟังนั้น  น่าจะเชื่อได้ว่าตอนจบคงไม่สวยงามเท่าไหร่แน่ๆ

 

" เพลงอะไรเอ่ย? " 

 

ตอนนี้รอยยิ้มของยูกิกลับมาแล้ว  มาพร้อมกับคำถามที่ถามมาตลอดตั้งแต่พวกเอทั้งคู่เข้ามาในห้องชมรม  และคำถามนี้เรนะนั้นตอบถูกมาโดยตลอด  แต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่ 

 

" อืมมมม "

 

เรนะพยายามใช้ความคิดเพื่อทบทวนความจำในหัวสมองที่ไม่ค่อยจะได้ใช้งานหนักเท่าไหร่นอกจากตอนใกล้สอบ  เธอใช้มือทั้งสองข้างขึ้นมากอดอกโดยไม่รู้ตัว  แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ยังนึกไม่ออกซักทีว่ามันเป็นเพลงอะไร  แต่ถ้าจะพูดให้ถูก  มันน่าจะเป็นเธอไม่เคยได้ฟังซะมากกว่า

 

" ว่ายังไงเอ่ย? เรนะจัง? "  ยูกิยิ้มให้เรนะ  พลางถามคำถาม

 

" ไม่รู้สิ ไม่เคยได้ยินเลย "  เรนะตอบ

 

ยูกิหัวเราะในลำคอเบาๆ  เธอมองเรนะตรงหน้าด้วยความพอใจ  เพราะในที่สุดเธอก็สามารถเล่นเพลงที่เรนะไม่สามารถตอบถูกได้แล้ว  ยูกิวางเบสของตัวเองเอาไว้ข้างๆ  แล้วใช้มือทั้งสองข้างโอบแขนเรนะเอาไว้  ก่อนที่จะซุกหน้าของเธอไว้ที่ต้นแขนของเรนะ 

 

" อิอิ    แน่~อยู่~แล้ว   ก็เพลงนี้ยังไม่มีใครเคยฟังนี่นา  เรนะจังเคยดู  อนิเมะ  Maid or Alive  ที่ฉายตอน 5 โมงเย็นของวันศุกร์รึปล่าว  "

 

เรนะส่ายหน้าทันทีที่ได้ยิน  จะว่าไปแล้วมันก็เป็นเรื่องที่น่าอายอยู่นิดหน่อย  เพราะตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ได้จนจะเกือบเดือนแล้ว  เธอยังไม่เคยเปิดดูโทรทัศน์หรือคอมพิวเตอร์เลยแม้แต่ครั้งเดียว    ถึงแม้ว่ามันจะตั้งอยู่ในห้องก็ตาม  ส่วนหนึ่งคงจะมาจากการที่เธอเพิ่งจะย้ายโรงเรียนเข้ามาด้วย  ทำให้เธอไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่  ( ส่วนวิทยุไม่เกี่ยว  เพราะเรนะชอบเปิดวิทยุนอน )

 

" เพลงที่เล่นไปเมื่อกี้เป็นเพลง op ของเมะเรื่องนี้แหละเรนะจัง  แต่ว่ามันเป็นเพลง op ของเนื้อเรื่องครึ่งหลัง  ก็เลยยังไม่มีใครเคยได้ยิน  เพราะเนื้อเรื่องครึ่งหลังจะมาอีกสองสามอาทิตย์แน่ะ   "

 

" อ้าว! แบบนี้เธอก็โกงชั้นสิเนี่ย  ถ้าเป็นเพลงที่ไม่เคยออกวิทยุรึไม่เคยมีใครได้ยิน  ชั้นจะทายถูกได้ยังไง? "

 

เรนะจังเพิ่งจะคิดออกหลังจากฟังที่มาที่ไปของเพลงเรียบร้อยแล้ว  เธอนึกอยากจะเล่นวิ่งไล่จับยูกิขึ้นมาตะหงิดๆ แต่พอมองรอยยิ้มพิมพ์ใจของยูกิที่กอดแขนเธอเอาไว้แนบชิด  แถมยังแหงนหน้าส่งตาแป๋วขึ้นมาสบตากับเรนะ  เธอกลับยิ่งทำไม่ลง  อีกอย่าง  ถ้าเธอวิ่งไล่ยูกิจริงๆมันอาจจะเกิดเรื่องรายแรงถึงชีวิตเพราะความเอ๋อของยูกิก็ได้  ฉะนั้น  เพื่อความปลอดภัย  เรนะจึงตัดสินใจเก็บมันเอาไว้แค่ในความคิดพอ

 

" เอาเถอะ ว่าแต่ว่า  ถ้ามันเป็นเพลงที่ไม่เคยมีใครได้ยิน  แล้วเธอ.. "

 

 

ปัง!!

 

เสียงกระแทกประตูดังลั่นขึ้นมาแบบไม่ตั้งตัว  ยุกิกับเรนะถึงกับสะดุ้งหันหน้าไปมองต้นเสียงตรงหน้าประตู แล้วพวกเธอทั้งคู่ก็พบกับชายคนหนึ่งยืนจังก้ามองพวกเธออยู่หน้าประตู

 

" อ้าว  พวกเธอสองคนมาทำอะไรกันที่นี่ ? ไม่ไปเวทีกลางล่ะ?  "

 

ฮิโย  อาจารย์ที่ปรึกษาของชมรมดนตรีระดับมัธยมปลายถามพวกเธอกลังจากตัวเขาทำให้เรนะกับยูกิต้องอกสั่นขวัญแขวนกันไปเมื่อสักครู่  ฮิโยเดินดุ่มๆเข้ามาในห้องชมรมพลางคุ้ยหาอะไรสักอย่างหลังห้องตรงตู้ล็อกเกอร์เก็บของ  ก่อนที่เจ้าตัวจะหยิบกล่องลูกบากศ์สีน้ำตาลขนาดพอๆกับลูกฟุตบอลออกมาอุ้มเอาไว้

 

" เอ้าๆไปได้แล้ว "  ฮิโยผลักหลังเด็กสาวทั้งคู่ให้เดินขึ้นหน้าไปก่อน  ส่วนตัวเขานั้นหลังจากปิดประตูห้องดนตรีเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ก็ค่อยๆเดินตามหลังเรนะกับยูกิไปติดๆ 

 

ทั้งสามเดินตรงรี่ลงไปชั้นหนึ่งโดยมียูกิเดินนำหน้า  เรนะต่อมา  ตามด้วยฮิโยที่รั้งท้าย  ทั้งสามเดินเรียงแถวเป็นระเบียบเรียบร้อยดีมาก  แต่ก็มีบ้างที่หัวแถวอย่างยูกิจะเดินเป๋ออกนอกแถวเพราะมีจิ้งหรีด  มด  หรืออะไรสักอย่างผ่านหน้าไป  ต้องร้อนถึงเรนะที่ต้องตามตัวกลับมา  จนกระทั้งทั้งสามเดินมาถึงเวทีกลางซึ่งอยู่ชั้นหนึ่งด้านหลังห้องโถงใหญ่จนได้

 

สำหรับเวทีกลางนั้น  มันเป็นเวทีสำหรับฝึกซ้อมจริงก่อนเริ่มการแสดงที่โถงใหญ่  ตัวเวทีขนาดไม่ได้กว้างมากมายเท่าไหร่  แต่มีอุปกรณ์ใช้สอยครบครัน  ไม่ว่าจะเป็นฉากหลัง  ม่าน  เครื่องดนตรี  ชุดในการแสดง  หรืออะไรต่างๆที่ต้องใช้  จากที่ฮิโยเล่าให้ฟัง  หากมีผู้ขอใช้เวทีกลาง  ทุกๆคนในชมรมจะต้องมานั่งรับชมไม่ว่าจะเป็นการแสดงของหมวดไหนโซนไหนก็ตาม  เพื่อให้นักแสดงได้รับประสบการณ์ในการแสดงสดจริงๆไม่ใช่เพียงแค่ซ้อม   แล้วมันก็เป็นการแสดงให้เห็นถึงความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันของชมรมดนตรีด้วย  ว่าพวกเขาไม่แบ่งแยกว่าจะอยู่สาขาไหนชั้นใด  ขอเพียงเป็นเรื่องของชมรม  พวกเขาก็พร้อมจะช่วยเหลือถึงจะไม่มีความรู้ด้านนั้นเลยก็เถอะ

 

" ดูเอาไว้นะ  ซักวันเธอก็ต้องผ่านเวทีนี่เหมือนกัน  ไม่วันใดก็วันนึง "

 

ฮิโยบอกกับเรนะ  ก่อนที่เสียงปรบมือจะดังกึกก้องไปทั่ว  พร้อมๆกับการปรากฏกายของหญิงสาวและกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีดำมืดใบหนึ่งที่ตั้งอยู่บนเวที

 

 

เพิ่มเติมบทที่  8

- เพลงที่ยูกิเล่นมาทั้งหมดเป็นเพลงประกอบอนิเมะ ( i Love [Amagami ss] , Smile Agian [ Aria ] , Chasse [ Hayate no Gotoku ] , Sora Sora Aozora [-] )

 

- เพลงสุดท้ายที่ยูกิเล่นเป็นเพลงที่เธอมีส่วนร่วมในการสร้าง  เธอจึงสามารถเล่นได้แบบไม่ติดขัด

 

- Maid or Alive  เป็นอนิเมะที่ฉายทุกๆวันศุกร์ 5 โมงเย็น  เป็นอนิเมที่ฮิตมากในโรงเรียนฮาคุโอ  คนที่อาศัยอยู่ในโรงเรียนฮาคุโอติดกันงอมแงม