Love Plus [ The Predestination Love ]

ลำนำแห่งฤดูใบไม้ร่วง ตอนที่ 2 วันแรกของนักเรียนไหม่


  หลังจากการกล่าวต้อนรับผ่านไปด้วยดี ซึ่งมันก้ทำให้นักเรียนปี 1 ที่เพิ่งจะเข้ามาเรียนไหม่ งงกันทั่วหน้า ( โรงเรียนฮาคุโอมีหลายระดับฉะนั้น นักเรียนส่วนใหญ่จึงเลื่อนชั้นมาจากมัธยมต้นของโรงเรียนฮาคุโอทั้งนั้น รวมทั้งยูกิด้วย ) ทั้งเรื่องหน้าตาของประธานนักเรียนที่ไม่มีใครได้เห็น ( เพราะเจ๊แกเล่นต่อสายพูดเข้าห้องประชุมแต่ตัวดันอยู่บนดาดฟ้าโรงเรียน ) ทั้งเรื่องชมรมที่มีมากมายกว่า 70 ชมรม และเรื่องต่างๆอีกมากมายหลายหลากจนยากจะเข้าใจ ไม่เว้นแม้แต่ตัวของเรนะกับยูกิที่กำลังเดินออกมาจากหอประชุมเป็นชุดสุดท้ายด้วย

" เป็นอะไรเหรอค่ะ คุณเรนะ " ยูกิถามด้วยความสงสัยเพราะเห็นเรนะกุมขมับตัวเองตั้งแต่เดินออกมาแล้ว

" ปล่าวๆ ช่างมันเถอะ "

เรนะกำลังเรียบเรียงหลายๆอย่างที่กระจุกตัวกันอยู่ในหัวของเธอให้กระจายๆไปทั่วๆ ก่อนที่เธอจะสะบัดหัวสักครู่แล้วกลับมาแจ่มใสเหมือนเดิม แต่ในขณะที่ทั้งคู่เดินห่างจากบันใดของหอประชุมเรียบร้อยแล้ว ยูกิก็หยุดการเดินแล้วค่อยๆหันหลังกลับไปมองหอประชุมที่อยู่ด้านหลังเมื่อเธอได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง  เรนะเห็นยูกิหยุดเธอก็หยุดตามก่อนที่ตัวของเรนะจะต้องจัดความรู้ในสมองเธออีกครั้ง เมื่อโดมหลังเต่าขนาดใหญ่ที่พวกเธอใช้เป็นหอประชุมอยู่เมื่อสักครู่เริ่มยุบตัวลงไปในพื้นดิน และจมลงไปใต้ดินพร้อมๆกับสนามหญ้าที่ค่อยๆเลื่อนมาปิดจุดที่หอประชุมอยู่จนหมด

" ....! "

เหตุการณ์เล็กๆน้อยๆในชีวิตประจำวันผ่านไป ทั้งคู่ก็เดินขึ้นไปบนตึกเรียนหลักและคอยๆเดินเอื่อยๆ ไปตามทางเดินของชั้นเรียนที่ลาดยาวเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด ก่อนจะชำเลืองตาดูชื่อของตนที่ติดอยู่หน้าห้องทีละห้องๆ จนไปสะดุดเอาที่ห้อง C-5 ( โรงเรียนฮาคุโอมีห้อง A-F อย่างละ 10 ห้องต่อ 1 ชั้นปี ) และแล้วยูกิก็ต้องยิ้มอีกครั้งเมื่อชื่อของเธอทั้งคู่อยู่ห้องเดียวกัน ต่างจากเรนะที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับอย่างชัดเจน

" ท่าทางเราจะมีวาสนากันนะค่ะตั้ง 60 ห้อง ยังได้อยู่ห้องเดียวกันซะแบบนี้ "

" อืม แต่ในสายตาชั้นน่ะ  นรกดีๆเลยล่ะ  ที่ต้องมารับผิดชอบตัวเธอในฐานะเพื่อนห้องเดียวกันน่ะ "

เรนะคิด และมันก้เป็นเพียงความคิดเท่านั้น เมื่อมือของเรนะถุกยูกิกุมไว้แน่น ก่อนที่เธอจะถูกยูกิฉุดกระชากลากไถเข้าห้องเรียนไปโดยที่ไม่สามารถขัดขืนได้เลย ขนาดตัวเรนะเองยังต้องทึ่งเพราะตัวเรนะเองก็หมั่นฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ในเวลาว่างๆตลอด เรียกได้ว่าเรื่องเรียวแรงไม่เป็นรองใครแน่ๆ แต่กลับถูกยูกิดึงไปอย่างง่ายดายซะงั้น ท่าทางตัวเธอคงต้องมองเด็กอย่างยูกิไหม่ซะแล้วสิเนี่ย หลังจากที่ทั้งคู่เดินเข้าห้องไปได้สักพัก เสียงจอแจของนักเรียนทั้งหลายที่นั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ภายในห้องก็เงียบลง สาเหตุก็เพราะประตูเลื่อนถูกเปิดออก ชายหนุ่มอายุประมาณ 20 กลางๆในชุดนักบวชของคริสต์ศาสนาเดินเข้ามาในห้องนั่นเอง

" เอาล่ะ นักเรียนทั้งหลายเงียบๆกันได้แล้ว "

" มาแนะนำตัวกันก่อนก้แล้วกัน พ่อชื่อ ฟรันเดอร์ริค เซเรม แต่พ่อว่ามันยาวไปเพราะฉะนั้นเรียกสั้นๆว่า ฟรานก็พอ พ่อเป็นที่ปรึกษาของห้องนี้ ถ้ามีอะไรจะปรึกษาก็เชิญได้ที่โบสถ์เลย " หลวงพ่อเซเรมบอกกับนักเรียนในห้อง ก่อนที่จะเริ่มชำเลืองสายตาไปมาในห้อง แล้วลงมือขีดสมุดรายชื่ออย่างเมามันโดยไม่ถามความคิดเห็นนักเรียนซักนิดเลย  ว่านักเรียนมากันครบรึปล่าว แถมยังไม่เปิดโอกาสให้นักเรียนที่ยกมือขึ้นได้ถามอีกต่างหาก

" เอาล่ะ ก่อนจะเริ่มการเรียนการสอนพ่อจะอธิบายเกี่ยวกับเทศกาลชมรมที่จะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้ก่อนก็แล้วกัน " ยังไม่ทันที่จะได้พูดต่อก็มีนักเรียนคนหนึ่งยกมือขึ้นซะก่อน ซึ่งหลวงพ่อเซเรมก็พยักหน้าอนุญาต

" เทศกาลชมรมคืออะไรครับ? พอดีผมเพิ่งเข้าเรียนปีแรกเอง " เด็กหนุ่มคนนั้นถามซึ่งหลวงพ่อเซเรมก็ฉีกยิ้มนิดๆหน่อยๆพอเป็นพิธี ก่อนจะเริ่มพูดต่อ

" สำหรับพวกที่อยู่มาแล้วคงรู้ซึ้งดีถึงกิจกรรมนี้ว่าเป็นยังไง แต่สำหรับพวกที่มาไหม่ก็ขอให้ทำใจไว้ด้วย เทศกาลนี้ไม่ได้สนุกเหมือนที่พวกเธอคิดหรอกนะ "

หลวงพ่อเซเรมขู่นักเรียนชายคนนั้นนิดหน่อย ก่อนที่จะเริ่มอธิบายรายละเอียดต่างๆให้นักเรียนใหม่ได้รับทราบและเตรียมใจไว้ก่อน เรนะที่นั่งฟังอยู่ก็ทำหน้าเหย่นิดหน่อย ถึงจะบอกว่าเป็นเทศกาลก็เถอะ แต่ยังไงๆมันก็คงไม่แตกต่างไปจากการรับรุ่นน้องหน้าไหม่ๆเข้าชมรมธรรมดาๆนี่ล่ะมั้ง อย่างที่รู้ๆกันอยู่ โรงเรียนฮาคุโอแห่งนี้มีหลายระดับชั้น แต่กลับมีชมรมแค่ชมรมเดียวต่อ1ชนิดในโรงเรียน ( ชมรมเคนโด้ก็จะรวมหมดทั้ง ประถม มัธยม มหาลัย ยกเว้นอนุบาลที่เข้าชมรมไม่ได้ ) ฉะนั้นแต่ละชมรมจึงมีสมาชิกมากมายหลากหลาย และการเพิ่มจำนวนสมาชิกหรือการดูดสมาชิกให้เข้าชมรมได้มากๆก็หมายถึงงบชมรมที่จะเพิ่มขึ้นด้วย ซึ่งข้อนี้เองเรนะก็รู้ดี  เพราะโรงเรียนไหนๆก็เป็นแบบนี้

" เทศกาลชมรมนี่มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอยูกิ "

" หือ? ก็ไม่นี่ค่ะ แค่วุ่นวายนิดหน่อยเท่านั้นเอง "

ยูกิบอกกับเรนะพร้อมกับแจกรอยยิ้มน้อยๆมาให้ด้วย ซึ่งเรนะก็ไม่สนใจอยู่แล้ว อีกอย่างเรื่องชมรมก็ด้วย เพราะเรนะเองก็มีชมรมที่เธอต้องการจะเข้าเหมือนกัน แต่ครั้นจะถามยูกิดูก็คงไม่รู้อยุ่แล้ว เธอจึงคิดว่าหลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จเธอต้องไปหาชมรมที่ว่าดูสักที และก็นับได้ว่าโชคดีที่คนที่ขึ้นมาจากมัธยมต้นของฮาคุโอมีอยู่เยอะแยะ เพราะฉะนั้นคงหาชมรมดนตรีได้ไม่ยากแน่ๆ และเมื่อสัญญาณพักเที่ยงดังขึ้นเรนะก็บิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนที่จะเดินตามยูกิไปที่ห้องอาหารที่อยุ่ด้านล่าง

" ขอโทษค่ะ ขอนั่งด้วยได้ไหม? " หญิงสาวร่างอรชร ผิวกายสีขาวกระจ่างส่วนสูงราวๆ150ปลายๆ เรือนผมสีเหลืองยาวทักเธอกับยูกิที่นั่งอยู่ก่อน เมื่อยูกิเงยหน้าขึ้นมาจากอาหารก็ยิ้มแล้วกระโดดกอดหญิงสาวผู้มาใหม่อย่างไม่เคอะเขินเลยสักนิด

" เซนะจัง " ยูกิร้องก่อนจะปล่อยมือออก แล้วทั้งสามคนก็ร่วมโต๊ะอาหารด้วยกัน  พลางพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

เท่าที่จับใจความได้นั้น ยูกิกับเซนะ ( หรือชื่อจริงว่า เซเทียร์น่า โรซานเรีย ) นั้น เคยเรียนด้วยกันมาก่อนเมื่อสมัยมัธยมต้น และทั้งคู่ก็สนิทกันมากซะด้วย แต่ด้วยความที่ว่าเซนะนั้นมีน้องจอมเกเรอยู่หนึ่งคน เธอจึงสามารถดูแลยูกิที่ชอบเหม่อลอยได้ดี แต่ตอนนี้เซนะนั้นอยู่ที่ห้อง F-1 เธอจึงฝากฝังให้เรนะดูแลยูกิให้ด้วย ซึ่งมันก็ทำให้เรนะหนักใจอยู่ไม่น้อย ก่อนที่ทั้งสามจะจากกันไปเรนะก้นึกขึ้นได้ว่า น่าจะขอให้เซนะพาเธอไปที่ชมรมดนตรีน่าจะดีกว่า และเมื่อคิดได้ดังนั้น เธอจึงถามกับเซนะถึงเรื่องชมรมดนตรีไป

" เอ่ ชมรมดนตรีเหรอค่ะ? "

" อื้อ ชมรมดนตรี ชั้นคิดว่าเธอน่าจะพาชั้นไปถูกนะ " เรนะบอก  ซึ่งมันก็ทำให้เซนะต้องยกมือขึ้นมากอดอกอยู่ครู่นึง

" ถ้าเรื่องชมรมดนตรี ถามยูกิไม่ดีกว่าเหรอค่ะ เพราะยูกิก็อยู่ชมรมดนตรีเหมือนกัน "

หลังจากทำให้เรนะอึ้งไปครู่นึง เซนะก็ขอตัวไปที่ชมรมของเธอเพื่อช่วยงานในตอนบ่าย ส่วนเรนะกับยูกิก็พากันไปชมรมดนตรีเหมือนกัน และเมื่อเซนะเดินทางด้วยรถรางจนมาถึงชมรมชงชา เซนะก็รีบเดินเข้าไปยังห้องเล็กๆที่ถุกจัดไว้ด้านหน้าเพื่อใช้เป็นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของสมาชิกในชมรม ก่อนที่เธอจะสวมชุดกิโมโนลายผีเสื้อสีแดงฉูดฉาด แล้วเร่งเดินเข้าไปยังห้องฝึกที่อยู่ติดกัน  แต่แล้ว  การเดินของเซนะก็ถูกหยุดลงด้วยพัดญี่ปุ่นเล่มเล็กๆที่เคาะเข้าที่หัวของเซนะเบาๆจากด้านข้าง

" คุณเซนะ ที่นี่เป็นชมรมที่มีความสำรวมนะค่ะ การที่คุณรีบเร่งถือเป็นการทำผิดอย่างนึงนะค่ะ " หญิงสาวที่เคาะเซนะด้วยพัดบ่น ซึ่งเซนะเองก็ก้มหน้ายอมรับผิดแต่โดยดี

" ขอโทษด้วยค่ะ รุ่นพี่อาริซะ แต่ว่า.. "

" ไม่มีแต่ค่ะ ชั้นรู้นะค่ะว่าคุณเป็นห่วงน้องของคุณ แต่ไม่ต้องห่วงค่ะ เมื่อครู่ประธานนักเรียนเข้ามาเยี่ยมที่นี่ แล้วก็รับน้องของคุณไปด้วยกันแล้ว "

อาริซะบอกกับเซนะ แต่มันกลับทำให้เซนะหนักใจเข้าไปอีกเพราะเธอรุ้นิสัยของน้องเธอดี แล้วเธอก็กลัวว่าน้องของเธอจะสร้างความลำบากให้กับประธานนักเรียนอีกด้วย แต่ความกังวลของเซนะก็ไม่อาจจะรอดพ้นสายตาอันแหลมคมของอาริซะไปได้ พัดญี่ปุ่นที่อยู่ในมือของอาริซะเคาะที่หัวของเซนะเบาๆอีกครั้ง

" อย่าห่วงเลยค่ะ ตอนนี้น้องของคุณน่าจะอยู่ในสวนหมอกกับประธานนักเรียน ไม่เป็นไรหรอกค่ะ "

ถึงแม้อาริซะจะย้ำเรื่องนี้ให้เซนะฟังอีกครั้ง แต่เซนะก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี ซึ่งอาริซะที่ดูท่าทางของเซนะออกถอนหายใจออกมาเบาๆ

" คุณเซนะ น้องของคุณเค้าไม่ใช่เด็กตลอดไปนะค่ะ สักวันเค้าก็ต้องออกไปจากชีวิตของคุณ นานๆที่ลองปล่อยเค้าไปดีกว่ามั้งค่ะ "

อาริซะบอกกับเซนะ ถึงลึกๆตัวอาริซะจะไม่ค่อยพอใจในตัวเซนะที่ย้ายมาเข้าชมรมชงชาเพราะเหตุผลที่ต้องการจะสั่งสอนน้องจอมเกเรก็เถอะ แต่การที่เซนะทำแบบนี้ก็เท่ากับว่าทิ้งสิ่งที่ตัวเองรักมา ซึ่งสิ่งนี้แหละที่ทำให้อาริซะไม่ค่อยชอบเซนะเท่าไหร่ แต่ถึงยังไงตัวอาริซะก็แยกแยะเรื่องส่วนตัวได้ เธอจึงเปลี่ยนความไม่พอใจนั้นมาเป็นเข้มงวดกับรุ่นน้องคนนี้แทน เพื่อสอนให้เซนะทำอะไรๆเพื่อตัวเองบ้าง

" เอาล่ะค่ะ เมื่อเข้าใจกันแล้วเราก็มาเตรียมการรับสมาชิกใหม่ในวันพรุ่งนี้ดีกว่า " เซนะพยักหน้ารับ แล้วเดินตามหลังอาริซะเพื่อเตรียมงานในวันพรุ่ง

   ด้านของเรนะกับยูกิที่แยกกับเซนะก่อนหน้านี้เพื่อไปที่ชมรมดนตรี แต่จนแล้วจนรอดหลังจากที่ยูกิพาเรนะเดินทะลุป่าทะลุดง ข้ามภูเขา ข้ามลำธารมากว่า 30 นาที ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเจอชมรมดนตรีเลยแม้แต่นิดเดียว จนเรนะเริ่มจะโมโหขึ้นมา

" นี่ยูกิ ยังไม่ถึงอีกเหรอชมรมดนตรีน่ะ ก็รู้นะว่าโรงเรียนฮาคุโอน่ะใหญ่ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ ทำไมมันไกลจัง " เรนะถามยูกิที่อยู่ข้างๆ และเธอก็มีท่าทีไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลยสักนิด

" เอ่อ ไม่รู้สิชั้นเพิ่งเคยมาแถวๆเขตมัธยมปลายวันนี้นี่เอง เลยยังไม่รู้เส้นทางที่จะไปชมรมดนตรีน่ะ "

ยูกิบอกกับเรนะ และมันก็ทำให้เรนะต้องกุมขมับอีกครั้ง แต่ไม่เป็นไร เพราะอย่างน้อยเรนะก็คิดว่ายูกิคงจะรู้ดี ว่าตัวเองอยู่ตรงไหนของโรงเรียนฮาคุโอ เพราะดูตัวเธอไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรกับเค้าเลย เมื่อคิดได้อย่างนั้น เรนะก็เดินตามหลังยูกิไปเรื่อยๆ แต่เวลาผ่านไปนานกลับไม่มีทีท่าว่าจะไปถึงชมรมดนตรีได้เลย เรนะจึงลองถามยูกิอีกครั้ง แม้เธอจะไม่อยากฟังคำตอบก็ตาม เพราะเธอกลัวว่าคำตอบที่ได้รับฟังมันจะเป็นอย่างที่เธอคิด

" อ๋อ ตอนนี้พวกเราหลงทางแล้วค่ะ " ยูกิตอบและมันก็ทำให้เรนะต้องเอามือกุมขมับส่ายหน้าอีกที

" นี่อย่าบอกนะว่าเธอรู้อยุ่แล้วน่ะ "

" ค่ะใช่แล้ว แต่คุณเรนะไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆอยู่แล้วค่ะ "

คำพูดของยูกิทำเอาเรนะปวดหัวตุ๊บๆ แต่เธอก็รู้สึกสะกิดใจในคำพุดของยูกิขึ้นมาตะหงิดๆอยุ่เหมือนกัน " บ่อยๆ เหรอ " นี่จะบอกว่าที่ยูกิหลงทางนี่มันไม่ใช่ครั้งแรกเหรอ ตอนนี้เรนะเริ่มจะเข้าใจที่ยูกิอยุ่ๆก็หายตัวไปดื้อๆ แล้วก็การที่ซานะจะต้องคอยดูแลยูกิแล้วสิ แต่ถึงแม้จะเข้าใจแล้วก็เถอะ มันก็ไม่ได้ทำให้เรนะรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย

" เฮ้อ ให้ตายสิ " เรนะถอนหายใจเบาๆแล้วยื่นมือทั้งคู่ของตนไปดึงแก้มของยูกิ แล้วบิดไปๆมาๆจนยูกิรู้สึกเจ็บ

" เอาล่ะคุณยูกิ คุณบอกว่าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆสินะค่ะ งั้นช่วยบอกเด็กใหม่ใสปิ้งๆคนนี้หน่อยได้ไหมค่ะ ว่าทุกทีคุณเอาตัวรอดยังไง "

เรนะปล่อยมือจากแก้มของยูกิ ซึ่งยูกิเองก็เอามือของตัวเองไปประคบแก้มที่โดนเรนะทำมิดีมิร้ายไปเมื่อครู่ เมื่อรู้สึกสบายขึ้นนิดหน่อย ยูกิก็หันไปมองหน้าเรนะที่รอคำตอบอยู่ แต่ยังไม่ทันจะได้พุดอะไรต่อ พุ่มไม้ที่อยุ่ไกล้ๆก็สั่นอย่างผิดสังเกต เรนะเห้นดังนั้นก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะโจมตีและป้องกันยุกิที่อยุ่ด้านหลัง

" ชิ โรงเรียนใหญ่ๆแบบนี้จะมีหมีออกมาก็ไม่แปลกสินะ เอาเถอะ จะเป็นหมีหรืออะไรชั้นก็จะต่อยให้กลิ้งเลย " เรนะคิด แถมไม่คิดเปล่ายังกระโดดเข้าไปทางพุ่มไม้ที่ขยับแปลกๆโดยไม่กลัวเกรง และง้างหมัดเพื่อต่อย " อะไรก็ช่าง " ที่อยู่หลังพุ่มไม้ให้กระเด็น

" เดี๋ยวเรนะจัง "

เสียงร้องของยูกิทำให้เรนะชะงักไปชั่วครู่ ทำให้เรนะเสียจังหวะไปชั่วขณะ แถมตัวเรนะก็สะดุดเข้ากับก้อนหินที่นอนเรียงรายอยู่บนพื้นอีกด้วย ทำให้เรนะเสียหลักหน้าทิ่มพื้นไปโดยปริยาย แต่ในจังหวะที่เรนะกำลังจะหน้าทิ่มพื้นนั่นเอง สิ่งที่หลบอยุ่หลังพุ่มไม้ก็กระโจนออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่มันจะหมอบอยู่ที่พื้นเพื่อเป็นหมอนรองรับร่างที่กำลังเสียหลักของเรนะ ทำให้เรนะรอดพ้นจากการบาดเจ็บไปได้

" อะ อูย เกือบไปแล้วนะเนี่ย ว่าแต่อะไรเนี่ย นิ่มๆ "

เรนะพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะมองไปยังวัตถุขนาดใหญ่ที่นอนขดอยู่ตรงหน้าเพื่อเป็นหมอนรองรับเธอ ขนสีดำสนิทเป็นเงาค่อยๆขยายสูงขึ้นๆ แล้วมันหันหน้าลงมามองเรนะที่เกาะอยุ่ส่วนพุงของมัน เมื่อเรนะเห็นมันเธอถึงกับสั่น อะไรกันเนี่ยมันมีจริงเหรอ เรนะคิด เพราะที่อยู่ตรงหน้าของเรนะนี้ คือหมีภุเขาที่มีขนาดตัวมากกว่า 2 เมตรที่กำลังจ้องหน้าเรนะด้วยสีหน้าที่บอกไม่ถุก และที่สำคัญร่างกายของเรนะกำลังพิงมันอยู่ซะด้วย

" เดี๋ยวเถอะ คุมะจัง อย่างไปจ้องหน้าคุณเรนะแบบนั้นสิ นิสัยไม่ดีนะเรา "

ยูกิบ่นและชี้ไปยังหมีตัวดังกล่าว เมื่อหมีตัวนั้นได้ยินเสียงของยูกิ มันก็หยุดจ้องมองเรนะ ก่อนจะวิ่งไปหายูกิและหมอบลงต่อหน้าเธอ

" เด็กดีๆ "

ยูกิลูบหัวมีอย่างสบายใจจนเรนะตกใจ " อะไรกันล่ะเนี่ย ทำไมโรงเรียนนี้มีแต่เรื่องแปลกๆทั้งนั้น " เรนะคิด เมื่อเรนะมองดูยุกิเล่นกับหมีตัวใหญ่กว่า 2 เมตรโดยที่ไม่ได้รับอันตรายใดๆเลยสักครู่ หมีตัวนั้นก็เดินหายลับเข้าป่าไปเหลือไว้แต่เธอกับยูกิแค่ 2 คน เหมือนเดิม

" นี่เป็นสัญญาณที่ดีค่ะ แสดงว่าพวกเค้ารู้แล้วว่าเราอยู่ที่ไหน " ยูกิบอก

" พวกเค้า ?? "

" ใช่ค่ะ " ยูกิเน้นเสียงสักพักก่อนที่จะเริ่มพูดต่อ

" พวกของชมรมเดินเล่น !! "

" ชมรมเดินเล่น ?? " คำถามแรกถุกยิงเข้าสู่สมองของเรนะ หลังจากที่เธอได้ยินที่ยูกิบอกเล่าไปเมื่อครู่ ถ้าจำไม่ผิดตอนเธออยู่ในหอประชุมเธอก็ได้ยินคำแนะนำของชมรมนี้อยุ่เหมือนกัน เพราะชมรมนี้ก็เป็นหนึ่งในชมรมที่ได้แนะนำตัวตอนกล่าวต้อนรับ ( ชมรมที่ได้ขึ้นไปแนะนำตัวตอนกล่าวทักทายในหอประชุมจะมีเพียง 9 โรงเท่านั้น ซึ่งจะนับตามอันดับที่ของชมรม ) แต่เธอก็ไม่ได้เห็นว่ามันสำคัญเท่าไหร่กับแค่ชมรมที่มีสมาชิกมากที่สุดในโรงเรียนฮาคุโอเท่านั้นเอง และมันจะมีประโยชน์อะไรที่พวกเขาจะมาเจอ

" นั่นไง มาแล้ว "

ความคิดของเรนะก้ต้องหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงของยูกิ เรนะมองไปที่ยุกิก่อนจะเริ่มเลื่อนสายตาของตัวเองไปยังทิศทางที่นิ้วของยูกิชี้ไป และเธอก้ได้พบกับ " เขา?? "