Love Plus [ The Predestination Love ]

"โฮลีเกรล ใต้ผืนน้ำ แสนสดใส    ผืนกว้างใหญ่ ไร้แสงดาว เจือปนเปื้อน"

"ในห้องแคบ กลางหอคอย อันบิดเบือน   เปรียบเสมือน วันเฝ้ารอ ขอคืนฅน"


"คุณเคยได้ยินบทความแบบนี้ไหม ?  แน่ล่ะ ต้องไม่เคยได้ยินแน่ๆเลย  เมื่อครั้งที่ชั้นเสียท่านพ่อกับท่านแม่ไปเพราะอุบัติเหตุนั้น ทางญาติๆทั้งหลายก็พากันผลักใสไล่ส่งตัวชั้นตั้งแต่เด็ก  เหตุก็เพราะด้วยฐานะที่ร่ำรวยของครอบครัวชั้น  พวกเขาจึงต้องการในทรัพย์สมบัติที่มีมากมายก่ายกอง  แล้วอีกอย่างพวกเค้าก็พากันกลัวเด็กที่ฉลาดเกินไปอย่างชั้นด้วย  เมื่อได้สิทธิ์ในการเลี้ยงดูมาได้แล้ว พวกเค้าก็ลงมือส่งชั้นมาเรียนที่นี่แทบจะในทันทีเลย  มันก็จริงอยู่หรอก ว่ามันอาจจะเป็นโรงเรียนที่ดี มีระดับที่เรียกได้ว่าสูงมากพอสมควร  แต่นั่นก็เป็นข้ออ้างเท่านั้นแหละ  เพราะความต้องการที่แท้จริงของพวกเค้าน่ะ  คือส่งชั้นไปให้ไกลหูไกลตาที่สุดเท่าที่ทำได้เพื่อที่จะใช้มรดกอย่างเต็มที่ต่างหาก  แต่ไม่มีวันซะล่ะเพราะชั้นได้วางหมากไว้แล้ว  ไม่มีทางหรอกนะที่จะได้ใช้มรดกของชั้นง่ายๆน่ะ หึหึ"

"เอาเถอะ  นอกเรื่องมามากแล้ว  เรามาเข้าเรื่องกันต่อดีกว่า  ไอ้เจ้าบทความที่ว่ามาข้างบนน่ะ  มันเป็นตำนานของโรงเรียนแห่งนี้น่ะนะ  เมื่อครั้งที่ชั้นเข้ามาเรียนไหม่ๆประมาณปีก่อน  ชั้นเคยได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับกลอนบทนี้  ว่ามันเป็นกลอนที่ซ่อนสมบัติลับโบราณเอาไว้  ว่ากันว่ามันเชื่อมต่อกับตำนานอื่นๆอยู่หลายตำนานอยู่เหมือนกัน  ทั้งตำนานกษัตริย์อาเธอร์  ตำนานของพระเยซูคริตส์  หรือกระทั่งตำนานของเจ้าหญิงแวมไพร์อัลทรูจ  และถ้าใครไขปริศนา  หรือบังเอิญได้มันไป  ว่ากันว่าคนผู้นั้นจะสมหวังในทุกๆอย่าง  แต่จะว่าไป  ไม่ว่าอันไหนมันก็เป็นแค่เรื่องเล่าเท่านั้น "

"อันที่จริงชั้นก็เคยคิดจะไขปริศนานี้อยู่เหมือนกัน  แต่ก็ไขปริศนาข้อความบางข้อไม่ออกซักที  แล้วชั้นก็ทิ้งเรื่องเหล่านี้ให้กลายเป็นตำนานต่อไป  จะว่าไปโรงเรียนนี้ก็สบายดี  ถึงจะแปลกๆไปสักหน่อยก็เถอะ  ผ่านมาปีกว่าๆ  ชั้นก็เริ่มเข้ากับทุกคนได้  เพื่อนก็เยอะด้วย  ตอนนี้ก็เริ่มเทอมใหม่แล้ว  ชั้นหวังว่านักเรียนไหม่ทุกคนจะมีความสุขในโรงเรียนแห่งนี้เหมือนชั้นนะ  ตอนนี้ก็ได้เวลาแล้วด้วย  ชั้นขอตัวล่ะ  เอ๊ะ!  อะไรนะ  ถามว่าชั้นเป็นใครเหรอ  แหมๆช่วยไม่ได้นี่นะจะแนะนำตัวสักหน่อยก็แล้วกัน  ชั้นก็คือ  เมด  ปริศนาไง "



ลำนำแห่งฤดูใบไม้ร่วง ตอนที่ 1 ภาคเรียนไหม่ของโรงเรียนฮาคุโอ


ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเช้าของฤดูใบไม้ร่วงที่ร้อนอบอ้าว ถึงแม้มันจะไม่เท่าความร้อนของฤดูร้อนที่เพิ่งจะผ่านไปหมาดๆก็เถอะ แต่มันก็ทำให้อารมณ์ของใครหลายๆคนหงุดหงิดขึ้นได้ง่ายๆเหมือนกัน และเช่นกันกับตอนนี้ สำหรับเด็กสาวที่เพิ่งจะก้าวลงจากรถรางที่นำพาเธอมาส่งจากส่วนของหอพักในโรงเรียนฮาคุโอเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงที่แล้ว สู่ตึกเรียนของเหล่ามัธยมปลายที่เธอจะได้เข้ามาอยู่นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป

" เดินไปตามทางนี้สักหน่อยก็ถึงเขตตึกเรียนแล้วล่ะหนุ " คุณลุงคนขับรถรางบอกกับเด็กสาว ก่อนจะโบกมือลา ซึ่งเด็กสาวก็โค้งเพื่อเป็นการขอบคุณ  ก่อนจะหันหลังมองเข้าไปทางเดินหินเล็กๆที่ตรงลิ่วลึกเข้าไป

" ที่นี่เหรอ ส่วนของโรงเรียนมัธยมปลายน่ะ? "

เด็กสาวบ่นเบาๆ เนื่องจากนี่นับเป็นครั้งแรก ที่เธอเข้ามาสัมผัสกับส่วนของนักเรียนมัธยมปลาย เพราะขนาดตอนที่เธอมาสมัครเข้าโรงเรียนฮาคุโอแห่งนี้ตามคำบอกเล่าของคุณพ่อของเธอ เธอยังได้เข้ามาแค่ส่วนหน้าเท่านั้นเอง เดิมทีตัวเธอก็ไม่ได้คิดจะเข้ามาพักในส่วนหอพักด้วยซ้ำไป แต่แล้วเธอก็ต้องเปลี่ยนใจเมื่อได้เห็นในส่วนของหอพักโรงเรียนฮาคุโอ

" เอ… แล้วมันอยู่ตรงไหนล่ะเนี่ย ไอ้หอประชุมที่ว่าเนี่ย "

หญิงสาวเกาหัวยิกๆ ก่อนจะดึงกระดาษแผ่นน้อยที่น่าจะเป็นแผนที่ของส่วนมัธยมปลายออกมาดู

" เอ่อ ขอโทษค่ะ พอจะรู้ไหมค่ะว่าห้องประชุมอยู่ที่ไหน "

เสียงเล็กๆดังขึ้นด้านหลังของเด็กสาวซึ่งก็ทำให้เธอตกใจไม่น้อย เด็กสาวหันหลังกลับไปดูก็พบกับเด็กสาวอีกคนในชุดของนักเรียนมัธยมปลายของฮาคุโอยืนอยู่ด้านหลังของเธอ นัยน์ตาสีดำที่ไม่เข้ากับผมสีบอร์นทองซอยสั้นของเด็กสาว จ้องมองเธอด้วยคำถาม และมันก็ทำให้เธอรู้สึกใจหายเล็กน้อย เพราะเท่าที่เธอจำได้คนที่ลงจากรถรางเมื่อครู่นั้น มีแต่เธอคนเดียวเท่านั้นนี่นา

" อ่า ขอโทษที่เสียมารยาทเมื่อครู่นะค่ะ ชั้นชื่อ ยูกิ ฮาคุโนะ ค่ะ ถึงแม้ตอนที่เรียนมัธยมต้นชั้นจะเรียนที่นี่ แต่ชั้นไม่เคยเข้ามาส่วนมัธยมปลายเลย เลยไม่รู้ว่าห้องประชุมอยู่ที่ไหนเลยอยากให้รุ่นพี่แนะนำหน่อยจะได้ไหมค่ะ "

หญิงสาวที่ชื่อ ยูกิ บอก แต่มันก็ทำให้หญิงสาวที่ถูกถามช๊อคไปพอสมควร หญิงสาวก้มหน้านิ่งบ่นงึมงำๆสักพัก หลังจากนั้นก็หันหน้ากลับมาทางยูกิแล้วใช้มือทั้งสองข้างกุมไหล่ของยุกิไว้ก่อนจะบีบเบาๆ แต่สำหรับยูกิเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นก็เกิดอาการสะดุ้งนิดหน่อย ก่อนที่จะกลืนน้ำลายลงคอไปเอือกใหญ่เมื่อได้มองเห็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจของหญิงสาวที่อยู่หน้าเธอ

" ยินดีที่ได้รู้จักนะ ยูกิจัง ชั้นชื่อ สึคิยามะ เรนะ แล้วชั้นก็ไม่ใช่รุ่นพี่เธอด้วย ชั้นก็อยู่ปี 1 เหมือนเธอนั่นแหละ "

เรนะบอกกับยูกิ ยูกิก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับเท่านั้น เมื่อทั้งคู่แนะนำตัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ยูกิก็แนะนำเรื่องราวเกี่ยวกับโรงเรียนฮาคุโอให้กับเรนะฟังอย่างคร่าวๆ รวมทั้งสาเหตุที่ยูกิเข้ามาด้านหลังของเรนะได้ยังไงทั้งๆที่มีแค่เรนะคนเดียวที่ขึ้นรถรางมา ทั้งคู่คุยกันนานพอสมควรจนในที่สุด ทั้งคู่ก็เดินทางทะลุทางเดินมาจนถึงลานกว้างที่เรียกได้ว่าเป็นเขตของส่วนมัธยมปลายจริงๆ

" โห ใหญ่จังแฮะ " เรนะพูดขึ้น ก่อนหันไปที่ยูกิที่อยู่ด้านหลัง แต่ยูกิก็อันตธานหายไปซะแล้ว

เรนะไม่ได้สนใจเท่าไหร่กับการหายตัวไปของยูกิ ความสนใจของเธอในตอนนี้คือการหาหอประชุมมากกว่า และถึงรอบข้างเธอจะมีนักเรียนเดินขวักไขว่กันมากหน้าหลายตา แต่เธอก็ไม่คิดจะเข้าไปถามใครในตอนนี้เพราะเธอคิดว่าการหาด้วยตัวเองน่าจะสนุกกว่า

" เป็นไง หาเจอรึปล่าว " เสียงร้อนรนดังขึ้นมาจากทางด้านหน้าของเรนะ และเมื่อเธอหันไปมองก็พบกับนักเรียนกลุ่มหนึ่งที่จับกลุ่มคุยกันโดยที่แต่ละคนมีสีหน้าที่เหนื่อยอ่อนเหลือเกิน

" แย่จัง ไปซ่อนอยู่ที่ไหนเนี่ย คิดอะไรอยู่ นี่ก็ไกล้เวลาแล้วซะด้วยสิ " หนึ่งในนั้นพูดขึ้น

" นั่นสิครับ ปกติก็ไม่เป็นแบบนี้นี่นา ไม่รู้คิดอะไรอยู่ "

หลังจากที่เรนะนั่งจับใจความคร่าวๆเกี่ยวกับเรื่องที่พวกเขาคุยกันก็ได้ความว่า คนที่จะกล่าวโอวาทในที่ประชุมหรือก็คือประธานนักเรียน กลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือไว้แค่จดหมายว่ามาทันแน่นอน พวกเขาจึงได้รับคำสั่งจากสมาชิกหลักที่เหลือให้ออกตามหา แต่จนแล้วจนรอดก็ยังหาตัวไม่เจออยู่ดี แต่ถึงยังไงก็ไม่เกี่ยวกับตัวเธออยู่ดี แต่ในขณะที่เรนะกำลังจะหาห้องประชุมต่อนั้น เสียงจากชมรมกระจายเสียง ( ชมรมกระจายเสียงเป็นหนึ่งในชมรมที่มีอยู่มากมายของฮาคุโอ มีหน้าที่หลักคือการประกาศข่าวต่างๆตามที่โรงเรียนและนักเรียนขอร้อง ) ก็ดังก้องออกมาจากลำโพงที่มีอยู่ทั่วไปของโรงเรียน ( ย้ำว่าทั้งโรงเรียนไม่ใช่แค่ส่วนของมัธยมปลาย )

" ขอให้นักเรียนที่มาไหม่ทุกท่าน เข้าประชุมอย่างพร้อมเพรียงในหอประชุมในส่วนของท่านด้วยค่ะ และสำหรับนักเรียนมัธยมปลายจะมีประธานนักเรียนมาคุยกับทุกท่านด้วยค่ะ "

เมื่อเสียงประกาศหายไป กลุ่มคนที่เคยยืนคุยจ้อกันตามส่วนต่างๆของลานหน้าตึกเรียนก็ค่อยๆทยอยกันไปยังหอประชุม ซึ่งนั่นมันก็ทำให้ตัวเรนะรู้สึกเบื่อขึ้นมาเลยทีเดียว เพราะความสนุกในการหาสถานที่ของเธอพลันหมดไปกับการที่ฝูงชนค่อยๆเดินทยอยกันไปยังทิศทางที่เธอหาอยู่จนหมด และหลังจากที่เธอเดินตามคนอื่นๆไปจนถึงหน้าหอประชุมเรนะก็ต้องยืนอึ้งไปครู่นึงเมื่อมองเห็นหอประชุมที่อยุ่ตรงหน้าของเธอ

" โอ้โห! นี่มันหอประชุมหรือโตเกียวโดมเนี่ย "

เรนะอ้าปากค้างไปสักครู่นึงเมื่อเห็นความใหญ่โตของหอประชุมที่มีรูปร่างเป็นโดมหลังเต่าทารองพื้นเป็นสีครีมทึ้มๆและปูหลังคาอันใหญ่โตเป็นสีเดียวกัน แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้เรนะตกใจเท่ากับขบวนนักเรียนที่แห่แหนกันเข้าไปในโดมอย่างล้นหลาม เท่าที่เรนะได้ยินมานั้น มีเพียงปีหนึ่งเท่านั้นที่จะได้ร่วมประชุม ซึ่งถ้ามันเป็นจริงแล้วล่ะก็ เธอก็ชักหวั่นๆใจซะแล้ว

เมื่อเข้าไปยังห้องประชุมที่มีเก้าอี้เรียงกันเป็นระเบียบเรียบร้อย เรียงเป็นตับลดหลั่นกันลงมาเหมือนขั้นบันได เรนะก็หาที่ๆพอจะนั่งและลุกได้สะดวกๆ แล้วเธอก็ไปจ๊ะเอ๋เข้ากับคนคุ้นหน้าคุ้นตา ที่หายไปก่อนหน้านี้ หรือก็คือยูกินั่นเอง

" สวัสดีอีกครั้งนะค่ะ คุณเรนะ " ยูกิยิ้มทักทายก่อนจะเรียกให้เรนะมานั่งด้วยกัน เรนะเองก็ยิ้มแห้งๆแล้วมานั่งข้างๆยูกิอย่างเลี่ยงไม่ได้

เมื่อทุกคนได้ที่นั่งเรียบร้อยแล้ว ไฟภายในห้องประชุมก็ถูกปิดจนหมด ยกเว้นแต่ไฟอีกดวงที่ส่องไปยังกลางเวทีที่อยู่ด้านล่างเพื่อส่องให้เห็นหน้าตาของผู้ขึ้นไปกล่าวโอวาท นักเรียนที่นั่งอยู่ก็พากันเงียบไปหมดเพื่อรอคนที่พวกเขาเรียกว่า " ประธานนักเรียน " ขึ้นมาพูด แต่ผ่านไปเกือบๆ 30 นาทีก็ยังไม่เห็นใครสักคนที่จะโผล่มาจนนักเรียนที่นั่งอยุ่เริ่มจะคุยกันเสียงดังขึ้นๆจนประธานชั้นปีและสมาชิกคนอื่นๆเริ่มจะรับมือไม่อยู่ แต่แล้วเสียงอึกทึกครึกโครมก็ต้องเงียบไปเมื่อเสียงใสๆของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นมาทั่วห้องประชุมและมันก้ทำให้ความวุ่นวายที่กำลังจะเริ่มขึ้นหยุดในทันที

" หุบปากซะ เจ้าพวกบ้าทั้งหลาย กะอีแค่ 30 นาทียังรอไม่ได้ แล้วคิดว่าจะอยู่ในโรงเรียนฮาคุโอได้เหรอ "

เสียงที่ว่านี้คือเสียงของประธานนักเรียนที่ต้องมากล่าวต้อนรับนักเรียนไหม่ในวันนี้นั่นเอง แต่ถึงจะมีแค่เสียงที่มาจากไหนก้ไม่รู้ แต่มันก็ทำให้ทุกอย่างอยุ่ในความสงบได้ เมื่อทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ประธานนักเรียนก็เริ่มร่ายยาวถึงเรื่องต่างๆในโรงเรียน ไปจนถึงชมรมและคณะครูอาจารย์ที่มีในส่วนของมัธยมปลาย ก่อนที่จะหายไปเมื่อเสร็จภารกิจ ทำเอานักเรียนคนอื่นๆงงกันไปทั่วหน้า

" เล่นง่ายจังเลยแหะ " เรนะบ่นกับยูกิก่อนที่คนต่อไปจะมากล่าวต้อนรับต่อจากประธานนักเรียน



ด้านบนของตึกเรียนหลักของโรงเรียนฮาคุโอ บริเวณดาดฟ้า ในขณะที่นักเรียนส่วนใหญ่อยู่ในห้องประชุม หรือไม่ก็กำลังยุ่งกับการสร้างซุ้มรับสมาชิกใหม่ของชมรมที่กำลังจะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้ แต่หญิงสาวผู้นี้กลับไม่มีทีท่าว่าจะไปยุ่งกับพวกเขาเลย ดวงตาคมกล้าสีแดงทับทิมของเธอกลับจ้องมองทุกอย่างที่เกิดขึ้นเบื้องล่างผ่านรั้วลูกกรงอย่างใจจดใจจ่อในทุกๆอย่าง จวบจนกระทั่งมีหญิงสาวอีกคนเดินเข้ามาหาเธอ

" คิดไว้แล้วเชียวว่าน่าจะอยุ่แถวนี้ คิดจะมาแย่งที่นอนชั้นเหรอ " หญิงสาวผมสีชมพูยาวที่มาไหม่บอกกับเธอ ซึ่งหญิงสาวที่ยืนอยู่ก่อนก็ละสายตาจากกลุ่มคนที่อยุ่เบื้องล่าง  มามองที่หญิงสาวคนใหม่

" ชิกะเองเหรอ มีอะไรล่ะ หรือจะมาเพราะเรื่องชมรมการแสดงที่เธอยื่นเรื่องมาเมื่อครึ่งปีก่อนล่ะ " หญิงสาวถาม

" ปล่าว เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เอาไว้คุยกันทีหลังก็ได้ ว่าแต่เมื่อกี้ในห้องประชุมพูดได้แย่มากเลยนะ หรือว่าคิดจะสละตำแหน่งประธานนักเรียนรึไง "

" ไม่รู้สิ " ประธานนักเรียนบอกกับชิกะก่อนที่จะหันไปมองกลุ่มคนที่วิ่งพลุ้งพล่านอยู่ข้างล่างเพื่อทำหน้าที่ของตน

" ชั้นว่า บางทีปีนี้อาจจะสนุกกว่าที่ชั้นคิดแน่ๆเลย "