Godlike

 
 
 
                ถึงอย่างนั้น ... ได้ตื่นเต้นอยู่ตลอด มันก็คงไม่ดีนัก
 
 
 
                “... ก็เลยจะมาจับตัวผมไปสินะ —”
                “ม-ไม่ๆ! ไม่ใช่แบบนั้นนะ!! เรา— ... คือ ... —”
 
                นัยน์ตาต่างสีสบมองกันเงียบๆ ก่อนเจ้าของดวงตาสีเขียวจะหลบตาคอตกทำหน้าสลดหมดคำพูด เมื่ออีกฝ่ายมองกลับมาด้วยกรอบแว่นตาที่ไร้อารมณ์ใดๆ ในห้องครัวเล็กๆ ที่จับเอาโต๊ะอาหารใช้เป็นโต๊ะรับแขกชั่วคราวนี้ แม้แต่แบล็กกี้ก็ยังนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนปอร์น ให้ดวงตาใสแป๊วนั้นจ้องมองหญิงสาวฝั่งตรงข้ามของโต๊ะไม่วางตา แทบไม่ต่างอะไรกับอากัปกิริยาของผู้เป็นเจ้าของ
                เพราะสาวผมทองผิวขาวผ่องเป็นยองใยที่นั่งจ๋อยอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ช่างแตกต่างลิบลับกับแม่สาวตีนตุ๊กแกลายจุดยิ่งนัก ทั้งที่เป็นคนๆ เดียวกันแท้ๆ
 
                กระนั้น นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นที่ปอร์นนั่งเงียบอยู่ร่วมนาที
 
                “... ไปหาคนอื่นเถอะ ...”
                “!? — ร-เราไม่ได้ตั้งใจจริงๆ—”
                “... เปล่า”
 
                การเอ่ยปากขัดจังหวะที่ได้ผลดียิ่ง จากเสียงเรียบๆ ยืดๆ ไร้อารมณ์ เปลี่ยนเป็นเสียงโทนต่ำเน้นหนักคำเดียว ปอร์นมองหน้าสาวฝรั่งลูกครึ่งไทยอยู่เงียบๆ ชั่วอึดใจ ก่อนจะเอ่ยปากพูดความในใจที่เรียบเรียงไว้ออกมาให้ได้ยิน
 
 
“ผมเชื่อเรื่องที่คุณเล่า ... ทั้งหมด ... คุณมากาเล็ต”
 
 
“บนโลกนี้มีผู้มีพลังพิเศษ ผมเห็นคุณไปแล้ว ก็ชัดๆ อยู่”
 
“แต่ขณะเดียวกัน ก็มีกลุ่มผู้มีพลังพิเศษที่คิดจะใช้พลังควบคุมโลก”
 
“กระทั่งที่คุณบอกว่าตัวเองเป็นหนึ่งในกลุ่มต่อต้านพวกเมื่อครู่นี้”
 
“รวมถึงเรื่องที่คุณตั้งใจจะหาสมัครพรรคพวก ... ให้ได้ก่อนที่ศัตรูจะจับตัวไป”
 
 
 
“... แต่ผมไม่เชื่อ ... เรื่องเดียว ...”
 
                มือขวาที่มีรอยแผลเป็น เอื้อมจับกรอบแว่นสายตาดึงออกช้าๆ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดแว่นออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วเริ่มก้มหน้าก้มตาเช็ดแว่นของตนเองไปเงียบๆ ปล่อยให้แมวดำตัวน้อยไถลลงไปนอนบนตัก โดยไม่คิดจะสนใจอาการสะดุ้งเผลอถอยหลังไปติดเก้าอี้ของผู้ฟังฝั่งตรงข้ามของโต๊ะเลยแม้แต่น้อย
                ถึงจะคิดมาดีแล้ว แต่เขาก็พูดออกมาให้หมดในทีเดียวไม่ได้ เพราะเหตุนี้ ปอร์นจึงอาศัยช่องว่างเล็กๆ ระหว่างที่เช็ดแว่นที่เลนส์ใสสว่างสะอาดดีอยู่แล้ว คิดเรียบเรียงบทพูดถัดไปให้ชัดเจนที่สุด
 
                เอาให้ฝ่ายตรงข้าม ไม่สามารถโต้แย้งใดๆ ได้ ... นั่นแหละ
 
                “— ล-แล้วมันเรื่องอะไรกันล่ะ!?”
 
                พริบตาหนึ่งที่ปอร์นนิ่งเงียบคิ้วขมวดหรี่ตาหน้ามุ่ย เรียกการชะงักของหญิงสาวผู้เอ่ยปากถามได้ชะงัด หากดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นกลับไม่ได้มองมายังเธอ ชั่วอึดใจนั้น มากาเล็ตคิดว่าต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น คำพูดของเธออาจจะไปทำให้ปอร์นไม่พอใจ เธออาจจะไปล้ำเส้นอะไรของปอร์นเข้า หรือไม่ปอร์นก็อาจจะมีความสามารถอื่นนอกเหนือจากที่เธอรู้ บางทีปอร์นอาจจะสัมผัสได้ถึงพวกพ้องของเธอในรถแวนข้างล่าง หรือบางทีปอร์นอาจจะมองเห็นอนาคตข้างหน้าได้ ไม่ก็อาจจะตรวจจับศัตรูได้ในระยะไกลขนาดที่พวกของเธอก็ยังไม่ทันรับรู้!!
 
                “... แบล็กกี้ ... พี่อุตส่าห์เช็ดแว่นเอี่ยมแล้วนะ ...”
                “เหมี้ยวววว~~”
 
                กรอบแว่นถูกยกสูงขึ้นมาจนดวงตาสีเขียวของมากาเล็ตมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ และนั่นก็ทำเอาสาวเจ้านั่งอ้าปากค้างไปได้พักใหญ่ๆ เมื่อสิ่งที่เธอพบมีเพียงรอยอุ้งเท้าแมวแสตมป์ติดอยู่บนเลนส์แว่นแค่นั้น
 
                “... ถึงไหนแล้วนะ ... ? ...”
 
                แล้วสิ่งที่ทำมากาเล็ตช็อกซ้ำสองก็ตามมาติดๆ นั่นคือการที่ปอร์นสวมแว่นคุยต่อหน้าตาเฉย โดยไม่เช็ดเอารอยอุ้งเท้าแมวบนเลนส์แว่นออกไปเลย และดูจะไม่มีท่าทีจะคิดถึงเรื่องนั้นเลยสักนิด เมื่อผ้าเช็ดแว่นถูกพับเก็บใส่กระเป๋าเสื้อไปเรียบร้อยแล้ว
 
                “— ... อ๋อใช่ ... ผมไม่เชื่ออยู่เรื่องเดียว นั่นคือเรื่องที่คุณบอกว่าผมมีพลังประเภทรักษา คุณมากาเล็ต ...”
                “— ... ... ... หะ? !? ... ท-ทำไม-ล่ะ?”
 
                สติที่เตลิดไปแล้วของสาวเจ้าถูกกระชากกลับมาได้ หลังจากสังเกตเห็นภาพตัวเองนั่งอ้าปากค้างสะท้อนเด่นอยู่บนเลนส์แว่นปอร์น ให้ดวงหน้าขาวแต้มสีระเรื่อขึ้นมาแทบจะในทันทีที่เอ่ยปากถามตะกุกตะกักออกไป
                หากดวงตาสีเขียวคู่สวยนั้นก็ไม่ได้เลี่ยงหลบตาเพราะความกระดากอายแต่อย่างใด เธอยังคงจับจ้องมองเด็กหนุ่มเบื้องหน้าอย่างคาดหมายว่าจะได้รับฟังเหตุผลเหมือนเช่นคนก่อนๆ ที่เธอเคยไปรับตัวมา เหตุผลที่มากาเล็ตสามารถชี้แจงกลับไปได้จากประสบการณ์และการสอนสั่งจากหัวหน้ากลุ่มของเธอ
 
                “... คุณบอกว่าพลังพิเศษ อาจใช้มันออกมาได้ตั้งแต่เกิด ... หรือไม่ก็ตื่นขึ้นมาหลังจากได้เผชิญเหตุการณ์ที่มากระตุ้นให้ใช้พลัง ... ใช่ไหม?”
                “? อื้ม! ถูกต้อง”
 
                แต่เคสของปอร์น กลับแตกต่างออกไป ... อย่างมาก
 
 
“... แม่ผม ท่านตายตอนที่ผมเกิด ...”
 
“พ่อกับพี่สาวประสบอุบัติเหตุ ... ตายในโรงพยาบาลต่อหน้าผม”
 
“แม่ของแบล็กกี้ ... ถูกวางยาเบื่อตาย”
 
“พี่ของแบล็กกี้ ... ป่วยตายทั้ง 2 ตัว”
 
“... และต่อให้พลังนี้ใช้ได้แค่กับตัวผม ...”
 
 
                ปอร์นค่อยๆ ยกมือขวาขึ้นช้าๆ หันหลังมือไปหามากาเล็ต ให้ดวงตาสีเขียวของคู่สนทนาสะท้อนภาพรอยแผลเป็นเด่นชัดเต็มสองตา จนสาวลูกครึ่งรู้ซึ้งถึงใจความประโยคถัดไป ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเอ่ยปากพูดเสียด้วยซ้ำ
 
 
 
 
 
 
 
“... แล้วนี่ ... คุณจะให้ผมคิดยังไงได้อีก ... ? ... คุณมากาเล็ต ...”
 
 
 
 
02 – You’re Wrong.