Godlike

                แต่บางที ... ชีวิตก็ควรจะมีสีสันกันบ้าง

                “— งั้นที่เหลือไว้ต่อพรุ่งนี้ก็แล้วกัน”

                ประดุจดั่งเสียงสวรรค์สำหรับคนในห้องร่วมสิบชีวิต เอกสารต่างๆ จากการประชุมถูกเก็บลงกระเป๋าของแต่ละคนอย่างรวดเร็ว ประตูห้องที่ถูกปิดตายมากว่า 2 ชั่วโมงครึ่งเปิดออกใน 5 วินาที ก่อนที่ผู้เข้าร่วมประชุมทั้งหมดจะกรูกันออกมาจากห้องในสภาพเหงื่อท่วมกันถ้วนหน้า เพราะใน 20 นาทีแรกของการประชุม ไฟฟ้าทั้งหมดก็ตัดไป โดยไม่มีท่าทีว่าจะมีการแก้ไขอะไรได้เลย

                สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น คือการเปิดหน้าต่างรับลมที่แทบไม่พัดผ่าน แล้วประชุมกันต่อด้วยเอกสารและปากเปล่าต่อเนื่องยาวมาอีก 2 ชั่วโมง

                ส่วนตอนนี้ ก็เหลือแค่ปอร์นคนเดียวที่รั้งท้ายอยู่หน้าห้องประชุม ในขณะที่คนอื่นๆ เกาะกลุ่มกันเดินลงบันไดกันไปหมดแล้ว

                ‘... วันนี้เรียนบ่าย ... ก็อีกราว 2 ชั่วโมง ...’

                “... กลับห้องก่อนดีกว่า ...”

                การเดินทางที่ไร้สีสัน เพียงแค่ก้าวเท้าเดินหน้ามองพื้นเบื้องหน้าไปเรื่อยๆ ประหนึ่งพระสงฆ์องค์เจ้าออกบิณฑบาต สายตาที่แทบไม่เคยเหลือบขึ้นมองหน้าเพื่อนร่วมโลกรอบตัว ไร้ซึ่งความสนใจใดๆ ปรากฏอยู่ในแววตาสีน้ำตาลอ่อนที่ซ่อนอยู่หลังกรอบแว่นดำ

                นั่นคือสภาวะปกติของปอร์น หากแต่ครั้งนี้ บางสิ่งบางอย่างก็ดึงดูดความสนใจจากชายหนุ่มได้ ในระหว่างที่ก้าวออกจากรั้วประตูมหาวิทยาลัย

                “... นี่มัน ... ยังกับพวกรถในหนังมาเฟียเลย ...”

                รถแวนคันใหญ่กว่าปกติที่ทาสีและติดฟิล์มสีดำล้วนจนชวนให้คิดสงสัยว่ารอดมือตำรวจมาได้ยังไง จอดนิ่งสนิทอยู่ริมฟุตบาทหน้าอาคารที่พักของปอร์น กระนั้นเด็กหนุ่มก็ละทิ้งซึ่งความสงสัยไปในชั่วอึดใจ ปอร์นเลือกที่จะเดินข้ามถนนตัดตรงเข้าที่พักไป หลังจากเห็นว่ามีคนมากมายแค่ไหนที่สนอกสนใจรถแปลกหน้าคันนี้

                ในเมื่อมันไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา และปอร์นก็ไม่คิดจะสนใจสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านเหมือนคนทั่วไป ก็ไม่จำเป็นต้องไปสนใจ แม้จะรู้สึกแปลกๆ ตอนที่เดินตัดผ่านหน้ารถไปก็ตามที

                ‘... ลุงยาม ... เดินตรวจพื้นที่เหรอ ...’

                สมองคิดสงสัยขณะกรอกตามองไปรอบๆ ทางเข้าอย่างรวดเร็ว เก้าอี้ที่นั่งพักประจำไม่มีเจ้าของนั่งอยู่ แต่รถจักรยานของลุงยามก็ยังจอดอยู่ที่เดิม ความคิดแรกก็จำต้องพับเก็บลงไประหว่างเดินผ่านประตูที่เปิดออกหลังปอร์นแตะคีย์การ์ดเข้ากับเครื่องหน้าประตู

                “... ห้องน้ำล่ะมั้ง ...”

                บทสรุปเสียงกระซิบที่เอ่ยผ่านริมฝีปากเม้มบาง ก่อนที่ปอร์นจะละสิ้นทุกความสนใจ แล้วเดินเข้าลิฟต์ที่ว่างเปล่าไปกดปุ่มที่ชั้น 7 อันเป็นที่ตั้งของห้องพักหมายเลข 713 บ้านที่เด็กหนุ่มใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวมาร่วม 2 ปีกว่า นับตั้งแต่ที่ปอร์นสมัครเข้าเรียนมหา’ลัยฝั่งตรงข้ามนี้ได้แบบไม่ต้องเปลืองสมอง

                แต่วันนี้ เวลานี้ เมื่อปอร์นไขกุญแจเปิดประตูห้องเข้าไป เด็กหนุ่มก็พบกับความผิดปกติจากสภาพห้องอย่างชัดเจน

                “... เละแบบนี้ ... ไม่ใช่แบล็กกี้แน่ ...”

                “—H-Help!!”

                ต้นเสียงร้องขอเสียงสั่น ดังออกมาจากห้องครัวในระหว่างที่ปอร์นปิดล็อกประตูไปตามปกติ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองผ่านกรอบแว่นไปทางช่องประตูห้องครัวเล็กน้อยอย่างชั่งใจ หากปอร์นก็ตัดสินใจถอดรองเท้าทิ้งไว้ แล้วเดินตรงเข้าไปนิ่มๆ เรียบๆ

                สิ่งแรกที่เด็กหนุ่มสนใจมอง คือร่างของลูกแมวดำตัวน้อยแบล็กกี้ ที่กำลังนั่งนิ่งอยู่บนโต๊ะทานข้าวตรงกลางพร้อมแหงนหน้ามองเพดานห้องฝั่งหนึ่งอยู่ ทิศทางสายตาที่คาดคะเนได้ดึงดูดให้ปอร์นมองไปตามทิศทางนั้น ซึ่งพอดีกันกับเสียงร้องขอความช่วยเหลือเสียงสั่นราวกับจะร้องไห้อยู่รอมร่อเอ่ยดังขึ้นอีกครั้ง

                ดวงตาสีอำพันสบมองมาอย่างวิงวอน หยดน้ำตาเม็ดเล็กๆ สั่นระริกอยู่บนขนตาล่างที่เรียงหนาเป็นแพไม่แพ้ขนตาบน กระนั้นรูม่านตาสีดำกลับเป็นขีดเส้นตรงหนาๆ ยาวผ่าลงมา ผิวกายขาวสว่างแปลกตาแต่งแต้มด้วยจุดเล็กใหญ่สีส้มอยู่ทั่วไป และที่ยิ่งประหลาดใจก็คือฝ่ามือและฝ่าเท้าที่เกาะหนึบอยู่มุมห้องซึ่งดูอย่างไรก็เหมือนตีนตุ๊กแก หากรูปลักษณ์อื่นๆ นั้นก็ไม่ได้ต่างอะไรกับหญิงสาวชาวต่างชาติผมทองยาวสวอนแต่อย่างใด โดยเฉพาะเมื่อปอร์นตัดสินให้จากเสื้อเชิ้ตขาวแขนยาวเนื้อบางจนเห็นบรา กับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินตัวสั้นที่ไม่ได้มากไปกว่ากางเกงใน ซึ่งไม่มีทางจะใช่ชุดใส่เดินเล่นของชาวบ้านแถวนี้อย่างแน่นอน

                “... ... ... แบล็กกี้ ... ... ... พี่บอกกี่ทีแล้ว ... ว่าอย่าเอาตัวอะไรแปลกๆ เข้าบ้าน ... ... ...”

                “... เหมียววว~?”

                คำขานรับที่ไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควรจากผู้เป็นเจ้าของ เพราะทีท่าของสาวประหลาดที่สะดุ้งโหย่งไปกับคำพูดของปอร์นจนน้ำตากระเด็น ดึงดูดความสนใจจากเด็กหนุ่มได้ดีกว่าเยอะ

                “—Y-You! — !! S-Stop!! Stoppp—!! Please—, get it backkk—!!!”

                ครั้งนี้ท่าทีรนลานหวาดกลัวโดดเด่นเห็นชัด จนปอร์นที่เพิ่งจะเดินไปอุ้มแบล็กกี้มาวางแปะบนหัว ต้องหยุดมองสาวเจ้าที่ทำท่าเหมือนจะรีดตัวเองให้ทะลุเพดานห้องขึ้นไปเสียให้ได้ ปฏิกิริยานั่นทำให้เด็กหนุ่มเจ้าของห้องยืนหลับตาครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ระหว่างเกาหลังเกาคอน้องแมวน้อยที่นอนหางส่ายตาแป๊วจ้องมองแขกไม่ได้รับเชิญที่ตัวสั่นระริกน้ำตาร่วงพล่อยๆ ยังกับก๊อกน้ำที่ปิดไม่สุด

                ในที่สุด ปอร์นก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองแม่สาวตุ๊กแกที่สบมองกลับมาอย่างมีความหวัง แล้วค่อยๆ เอ่ยข้อความที่คัดสรรดีแล้วออกไปด้วยสีหน้าใสซื่อแสนเรียบเฉยภายใต้กรอบแว่นสีดำที่จู่ๆ ก็วาวแสงจนมองไม่เห็นดวงตาผู้สวมใส่

                “Ummm ... Sorry, I don’t understand what do you said. ... My English grade is always D or F only.”

                หากนี่เป็นการ์ตูน สาวผู้บุกรุกคงอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างจากฉากช็อกสุดฮาของเรื่องหน้ากากแก้วเท่าใดนัก ปอร์นเกือบจะได้เห็นมนุษย์ตุ๊กแกร่วงตกจากเพดานมานอนแหมบอยู่กับพื้นห้องครัวอยู่แล้ว หากสาวเจ้าก็ดูจะยังมีสติอยู่บ้าง มือซ้ายกับเท้าซ้ายถึงได้หลุดออกมาแค่ 2 จาก 4 และยังมีแรงพอจะสะอื้นไห้ตัวสั่นระริกได้อยู่เล็กน้อย

                ความเงียบเกิดขึ้นอยู่ชั่วอึดใจใหญ่ๆ ไม่มีใครขยับตัวหรือปริปากส่งเสียงอันใด จนกระทั่ง...

                “... ฮึก ... ฮือ— ... ต— ตอแหลที่สุดเลยยยยยย!!!”

                “... โห ... พูดไทยชัดดีนะ ...”

                “... เมี้ยววว?”

“... ว่าแต่ ... เธอเป็นใครเหรอ? ...”

01 – Who are you?