แค้นรัก!! นายสุดฮอตกับยัยเซ่อซ่า

[ Pasta ]
 
ผมพาสต้า หนุ่มฮอตในโรงเรียน แต่ดูเหมือนว่าผมจะเจอกับยัยเซ่อ คนนึง ที่บังเอิญยัยนั่นมาชนผมจนเสื้อผมเปียกน้ำที่เธอถืออยู่ ผมเลยให้เธอไปซักเสื้อผม แต่ที่จริงผมไม่ได้โกรธอะไรหรอครับ แต่หน้ายัยนั่นผมมองที่ไรแล้วมันทำให้ผมอยากแกล้งเธอนะครับ เพราะเรียกได้ว่า น่ารักอยู่พอตัวเลยครับ แต่ที่ผมแกล้งเย็นชาแกล้งทำโหดๆต่อหน้าเธอ นั้นผมแค่โชว์ฟอร์มเฉยๆ เรื่องอะไรที่จะให้เธอรู้เลยที่เดียว ว่าผมสนใจเธออยู่
 
แล้วบังเอิญจิงๆครับที่ผมได้อยู่ห้องเดียวกับเธอนับว่าเป็นความโชคดีของผมเลยก็ว่าได้ แล้วผมเองก็ยังไปแกล้งยัยนั่นจนหน้ายัยนั่นแดงเลยครับ ถ้าไม่ติดตรงที่เพื่อนผมเรียกซะก่อนละก็ ผมอาจจะหอมแก้มเธอไปแล้วก็ได้ ฮ่าๆๆ ก็คนมันอยากแกล้งนิครับ
 
"ทางนี้ ไอ้ต้า กูจองที่ไว้ให้มึงแล้ว"  ไอ้มอสเรียกผม
 
"เออ ขอบใจมาก ไอ้มอส  แล้วไอ้โจอะยังไม่มาอีกหรอว่ะ"  ผมขอบใจมันและถามถึงไอ้โจไปด้วย
 
"ไอ้โจมันไปห้องน้ำ เดี๋ยวมันก็มา" ไอ้มอสตอบผม
 
เอาละ ผมจะแนะนำเพื่อนผมให้รู้จัก คนแรกเลย มอสก้า ครับ เพื่อนตัวกวนของผม สาวมันนะผมนับไปถ้วน แล้วมันชอบคบที่ละหลายๆคน แต่ตอนนี้ มันยังว่างอยู่ครับ บ้างที่รถไฟคันไหนเกิดชนกันมันก็ไม่สน มันกล้าคบได้ มันก็กล้าทิ้งได้เหมือนกัน แต่ก็แปลกที่นานๆรถไฟจะชนกันที่นึง ผมกับไอ้โจละ ทึงกับมันจิงๆ แล้วก็อีกคน โจติน ครับ เพื่อนคนนี้ไม่ต้องห่วงอะไรมาก เรื่องของผู้หญิงแทบจะไม่มีในสมองของมัน เรียกว่าต่างกับไอ้มอสลิบลับเลยครับ
 
"แล้วนี่ ไอ้ต้าแกมีเรื่องอะไรกับยัยตูนที่นั่งข้างหน้าต่างด้านหน้าหรอ กูเห็นมึงกระซิบอะไรกับยัยนั่นนะ"  ไอ้มอสถามผม คงจะหมายถึงผู้หญิงที่ผมสนใจอยู่แน่ๆ แต่เอ่ เมื่อกี้ไอ้มอสเรียกยัยนั้นว่าไรนะ ตูนหรอ อ้อ เธอชื่อตูนนี่เอง
 
"ไม่มีไรมากหรอ แค่ยัยนั่นมันมาทำให้เสื้อฉันเปียกนะ ฉันเลยให้ยัยนั้นซักเสื้อให้นะ ว่าแต่มึงรู้จักยัยนั่นด้วยหรอ"  ผมเล่าเหตุการณ์ให้ไอ้มอสฟังแล้วถามมันไปด้วย
 
"ก็นิดหน่อยว่ะ เมื่อปีที่แล้วยัยนี่อยู่ห้องเดียวกับกูนะ เลยรู้จักกันนิดหน่อย"  ไอ้มอสตอบผม
 
"อ้าว ไอ้ต้ามาแล้วหรอ เกือบไม่ทันอีกแล้วนะมึง"  ไอ้โจที่พึงเข้าห้องมาทักผม
 
"มึงเองเถอะ มาเร็วแต่หายไปไหนของมึงแบบนี้ มันก็มีค่าเท่ากันละโว้ย"  ผมด่ามันไป
 
"เออ กูไม่เถียงกับมึงแระ อาจารย์มาแล้ว"  มันบอกผมแล้วไปนั่งที่ เมื่อมันเห็นอาจารย์มา
 
ในชั่วโมงเรียนผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย เพราะกำลังคิดว่ายัยนั่นจะตอบเพื่อนไปว่ายังไงนะ ชักอยากรู้แล้วสิ เพราะทุกที ที่เธอโดนเพื่อนเธอถามขึ้นเธอจะหน้าแดงขึ้นมาทุกที น่ารักสุดๆเลย สงสัยผมต้องตามไปดูซะแล้วสิ ฮ่าๆๆ
 
[Cartoon]
 
ออดดดดดดด  ออดดดด
 
ออดพักเที่ยงดังขึ้น ฉันกับยัยนัตและยัยเค้กก็ไปหาไรกินกัน ฉันได้ข้าวไข่เจียวมากินที่โต๊ะ ส่วนยัย2ตัวนั้น ได้ราดหน้ามากินพอมาถึงโต๊ะ ยัยนัตก็เปิดประเด็นทันที
 
"ยัยตูน บอกฉันมาว่าแกกับพาสต้ามีเรื่องอะไรกัน"  ยัยนัตถามขึ้น
 
"เออ แล้วแกจำเรื่องที่ฉันบอกว่าไปชนผู้ชายคนนึงเข้านะ แกจำได้ไหม"  ฉันถามยัยนัตกับไป
 
"เออ จำได้ดิ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ฉันถามแกว่ะ อย่ามานอกเรื่องนะแก" 
 
"ฉันนอกเรื่องตรงไหนว่ะ ในเมื่อคนที่ฉันชนนะคือ นายพาสต้าของแกนั่นแระ"  ฉันบอกยัยนั่นไปตามตรง
 
"เห้ย!  จิงดิแก โห้ แกนี้โชคดีชะมัดเลยว่ะ งั้นเสื้อนั้นก็เป็นของเขานะสิ ฉันขอเอาไปซักให้แกเองนะ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะเอามาคืนแก แล้วแกก็ค่อยไปคืนเขานะ ฉันว่าเสื้อเขาต้องหอมมากๆแน่เลยอะแก"  ดูยัยจะตกใจไม่น้อยแต่ก็เปลี่ยนอารมณ์ได้ไวมาก แถมมันยังขอซักเสื้อนั่นแทนฉันอีก แล้วถ้าฉันให้แกไป ฉันว่าฉันคงไม่ได้คืนแน่ๆ
 
"ไม่ต้องเลยแก ถ้าฉันให้แกไปซักฉันคงไม่ได้คืนแน่ แล้วถ้าฉันไม่มีเสื้อไปส่งหมอนั่นคืน ฉันว่าฉันต้องโดนฆ่าตายแน่ๆ แล้วก็พวกแกห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ ไม่งั้นฉันซ่วยแน่ เข้าใจ"  ฉันบอกยัย2ตัวนั่น แต่ดูเหมือนยัยนัตจะหน้าจ๋อยไปเลย ฮ่าๆ
 
"เออๆ ก็ได้แต่แกต้องซักให้สะอาดเลยนะเว้ย ไม่งั้นฉันไม่ยอมจิงๆด้วย"  ยัยนัตกำชับฉันยังกะว่า ถ้าฉันซักเสื้อนี้ไม่สะอาดฉันจะต้องโดนไล่ออกแน่ะ
 
"เออ เชื่อมือได้หน่า แต่ว่านะ แกไม่ไปชมรมหรอ เดี๋ยวก็โดนไล่ออกหรอ ยัยนัต"  ฉันตอบออกไปและถามถึงชมรมยัยนัตไปด้วย เพราะปกติยัยนั่นต้องไปชมรมตอนพักเที่ยงมันเป็นกฏของชมรมยัยนั่นนะ
 
"เออ จิงด้วยฉันลืมไปเลย ขอบใจที่เตือนนะ งั้นฉันไปละแล้วเจอกันที่ห้องนะ"  ยัยนัตพูดด้วยท่าทีร้อนร้นพร้อมกับดื่มน้ำจนหมดแก้วแล้ววิ่งไปเลย
 
"จิงๆเลยยัยนัต ต้องให้เตือนตลอด"  ฉันบ่นออกมา
 
"นั้นสิ แต่ยัยนัตก็เป็นแบบนี้แระ เพราะถ้ายัยนัตไม่เป็นแบบนี้พวกเราก็คงไม่สนุกหรอ จริงไหม" ยัยเค้กที่เงียบไปนานพูดขึ้น
 
"นั้นสินะ"  ฉันตอบออกไปอยากเห็นด้วยกับยัยเค้ก เพราะตั้งแต่ยัยนัตเข้ามาในชีวิตของฉันกับยัยเค้ก มันทำให้ฉันมีความสุขมากจิงๆ
 
ออดดดดดด ออดดดดด
 
"อะออดดังแล้ว พวกเรากลับห้องเรียนกันเถอะ"  ยัยเค้กพูดขึ้นหลังได้ยินเสียงออดดังขึ้น
 
"อืม"  ฉันตอบยัยเค้กไป แล้วฉันกับยัยเค้กก็ออกเดินไปห้องเรียนกันแล้วฉันกับยัยเค้กก็มาถึงห้องเรียนพร้อมกับนั่งที่โต๊ะประจำของฉันแล้วนั่งคุยกับยัยเค้กไปด้วย
 
"ไง ยัยตูนยัยเค้ก" เสียงยัยนัตพูดขึ้น ทำเอาฉันกับยัยเค้กหันไปตามเสียงเรียกของยัยนัต
 
"อ้าว มาแล้วหรอยัยนัตเป็นไงบ้างเหนื่อยไหม"  ฉันถามยัยนัตไปหลังจากยัยนัตมานั่งที่โต๊ะของตัวเอง
 
"ไม่หรอ ก็เหมือนทุกทีนั้นแระ อ้อ ขากลับมานะ ฉันได้ยินเสียงซุบซิบมานะ เกี่ยวกับเรื่องเมื่อเช้าด้วยนะ แกจะทำยังไงต่อหรอ ยัยตูน ฉันว่าปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่" ยัยตูนคงหมายถึงเรื่องที่นายพาสต้ามากระซิบอะไรที่ข้างหูฉันสินะ เฮ้อ แล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ย
 
"ฉันยังไม่รู้เลยอะ แต่มันคงไม่มีอะไรหรอมั่ง"  ฉันพูดออกไปอย่างงั้นก็จิงแต่ในใจฉันรู้สึกไม่ดียังไงก็ไม่รู้
 
"นี่ ทุกคน ในห้องนี้มีคนชื่อการ์ตูนรึเปล่า"  มีเสียงของเด็กนักเรียนห้องอื่นคนนึงถามถึงฉันหรอ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นงั้นหรอ
 
"ฉันเอง มีอะไรหรอ"  ฉันตัดสินใจถามไป
 
"ฉันก็ไม่รู้หรอนะว่าเรื่องอะไร แต่มีคนฝากฉันมาบอกเธอนะว่า หลังเลิกเรียนให้เธอไปรอที่หลังตึกม.6นะ งั้นฉันไปก่อนนะ"  เด็กคนนั่นตอบขึ้น
 
"งั้นหรอ งั้นก็ขอบใจนะที่มาบอก"  เรื่องอะไรกันนะ แต่ฉันสังหรณ์ไม่ดียังไงไม่รู้สิ ขออยากให้เป็นอย่างที่ฉันคิดก็ดีนะสิ
 
"นี่ ยัยตูน จะให้ฉันกับยัยเค้กไปด้วยไหมละ"  ยัยนัตพูดขึ้นหลังจากที่เด็กนั่นไปได้ไม่นาน
 
"ไม่เป็นไรหรอ ฉันไปคนเดียวได้ ไม่ต้องห่วงฉันหรอ"  ทำไมฉันตอบไปแบบนั้นนะ ทั้งที่ก็กลัวอยู่เหมือนกัน แต่เหมือนว่าตอนเลิกเรียนมันจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
  ..........................................................................
เอาละ ติชมกันได้เหมือนเดิมน่ะ