แค้นรัก!! นายสุดฮอตกับยัยเซ่อซ่า

 
"นี่ยัยตูนไปไหนมา ทำไมนานจังอะ ยัยเค้กมันมาตั้งนานแล้วนะ เอ่ แล้วนั่นเสื้อใครอ่ะ" พอฉันมาถึงโต๊ะยัยตูนก็ยิงคำถามใส่ฉันรั่ว
 
"ที่ละคำถามได้ไหม ยังนัต ฉันตอบไม่ถูกแล้วนะ"
 
"เออๆ แลเวแกไปไหนมาละ นานจัง"  ยัยนัตเริ่มคำถามที่ฉันหายไปนานมาถามก่อน
 
"พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อยนะ ไม่มีไรหรอ"  ฉันตอบยัยนัตไปตามจริงดูเหมือนยัยนัตกับยัยเค้กจะตกใจไม่น้อยเลย จะตกใจไปทำไมกันนะ
 
"เกิดอะไรขึ้นหรอ แล้วเป็นอะไรมากรึเปล่า"  ยัยนัตกับยัยเค้กถามออกมาพร้อมกันยังกะนัดกันมาแน่ะ
 
"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่มีไรมาก แค่ตอนเดินมาที่โต๊ะฉันก็ไปชนคนเข้า แล้น้ำของฉันเกิดไปเปื้อนเสื้อเขา เขาเลยเอาเสื้อมาให้ฉันซัก แล้วส่งคืนพรุ่งนี้ที่หน้าโรงเรียน ตอน5โมงนะ"  ฉันบอกยัยนัตกับยัยเค้กไปตามตรง
 
"หรอ แล้วเขาเป็นใครหรอ"  ยัยเค้กถามขึ้นมาบ้าง
 
"ไม่รู้สิ รู้แต่ว่าเขาเป็นผู้ชายตัวสูงๆ เท่ๆหน่อย ผิวขาว ผมยาวถึงต้นคอสีดำสนิท ตาคมสวย หุ่นนายแบบเลยละ ปากก็สวยได้รูปเลยละ แต่เสียดาย ปากเสียไปหน่อยนะ ฉันละเกลียดคนปากเสียที่สุดเลย"  ฉันอธิบายสัดส่วนรูปร่างเขาให้ยัยนัตกับยัยเค้กฟัง พร้อมกับตักเค้กคำสุดท้ายเข้าปากไป
 
"จริงหรอแก โดยรวมนิ คงหล่อไม่เบาเลยสินะ แต่ฉันยังสงสัยอยู่ว่า ทำไมไอ้ลักษณะ ที่แกพูดมาเหมือนกับ นายพาสต้า เลยอะ แต่ไอ้ปากเสียนิไม่ใช่นายพาสต้าแน่นอน ฉันรับประกันได้"  ยัยนัตพูดขึ้นอย่างสงสัยแกรนมั่นใจเล็กน้อย
 
อ๊อดดดดด  อ๊อดดดดดด 
 
"ฉันว่ารีบไปกันเถอะ ออดเรียนดังแล้วนะ เร็วๆ"  ยัยเค้กพูดขึ้นเมื่อออดเข้าเรียนดังพวกเราต่างรีบวิ่งไปเข้าเรียนเพราะห้องม.5อยู่ถึงชั้น3และอยู่คนละฝากกับโรงอาหารเลย
 
"แฮ่กๆๆ มาถึงจนได้นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว มาเรียนสายตั้งแต่วันแรกคงไม่ดีเท่าไร"  ฉันพูดไปหอบไป
 
"แฮ่กๆๆ นั้นดิ รีบเข้าห้องกันเถอะเดี๋ยอาจารย์คงใกล้มาแล้ว" ยัยเค้กพูดไปหอบไปเหมือนฉันไม่มีผิด
 
"พวกแกนิ แค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว อ่อนแอจริงๆเลย"  ก็แน่ละสิ ก็หล่อนอยู่ชมรมกรีฑานิยัง วิ่งแค่นี้จะไปเหนื่อยอะไรสำหรับแกห๊ะ
 
"ก็แน่สิ ก็แกอยู่ชมรมกรีฑา วิ่งแค่นี้แกจะไปเหนื่อยอะไร ต่างกับฉันที่อยู่ชมรมวาดรูป แล้วยัยเค้กก็อยู่ชมรมประดิษฐ์ วันๆไม่ต้องวิ่งเหมือนอย่างแกนิ"  ได้ทีฉันเลยบ่นไม่ยังเลยสะใจจริงๆ
 
"เลิกคุยกันได้แล้ว รีบเข้าห้องเถอะ อาจารย์จะมาแล้วนะ"  ยัยเค้กพูดอีกครั้ง พวกเราเลยเข้าห้องไปหาที่นั่ง ที่ว่าง3ที่พอดี อยู่ข้างหน้าต่าง เป็นทำเลที่ดีมาก พวกเราดูเหมือนจะคิดเหมือนกันหมดต่างคนต่างตรงดึงไปที่โต๊ะ3ตัวนั้นแล้วนั่งที่กันเรียบร้อย โดยฉันนั่งหน้าแต่ไม่ใช่หน้าสุดหรอนะ มีโต๊ะข้างหน้าอีก2โต๊ะ ข้างขวาฉัน เป็นยัยเค้ก ส่วนด้านหลังเป็นยัยนัต ฉันมองไปรอบห้องก็มีเพื่อนที่เคยอยู่ด้วยกันมาก่อนบ้างแต่ไม่สนิทเท่าไรนัก แล้วก็ต้องหยุดความคิด เมื่อได้ยินเสียง
 
กรี๊ดดดดดดดดด  กรี๊ดดดดด
 
พวกสาวๆในห้องและนอกห้องต่างพากันกรี๊ดกัน ฉันก็ไม่รู้หรอนะว่ากรี๊ดอะไรกัน จนมีผู้ชายคนนึง เดินเข้ามา แล้วเสียงก็ดังขึ้นอีกจนห้องเรียนแทบแตก มันเกิดไรขึ้นเนี่ย หูฉันจะหนวกอยู่แล้วนะ
 
"นี่ ยัยตูน ยัยเค้ก เห็นเขาแล้วใช่ไหม พาสต้านะ เห็นไหม เขาเท่ใช่ไหมแก กรี๊ดดด"  ยัยนัดพูดขึ้นแข่งกับเสียงกรี๊ด แล้วฉันก็หันไปมองผู้ชายที่ยัยนัตบอกว่าชื่อพาสต้า แล้วฉันก็เห็น ถึงกับต้องอ้าปากค้าง
ผู้ชายคนนั้นมัน!! 
 
คนที่ฉันเดินชนจนต้องซักเสื้อให้เขาตอนนั้นนิ งั้นก็แปลว่า เสื้อนี้คงจะสำคัญกับพวกแฟนๆหมอนั่นมากแน่ๆ อาจจะถึงกลับแย่งกันจะเป็นจะตายเลยก็ได้ แต่มันกลับมาอยู่ในมือของฉันง่ายๆแบบนี้ เหลือเชื่อจิงๆ ฉันนี้โชคดีชะมัด ไม่สิ นี้เธอพูดอะไรอยู่เนี่ย ภายใต้ความหล่อนี้มันยังมีสิ่งที่ชั่วร้ายมากๆอยู่แต่ยังว่าแระหมอนั่งคงไม่แสดงออกมาให้ใครเห็นแน่ ได้การละ ฉันจะเป็นคนที่เปิดเผยความจริงนั้นเอง ฮ่าๆๆๆ นายตายแน่ ฉันจะแก้แค้นที่นายมาทำกับฉันแบบนี้
 
"ถอยไปเกกะ" เขาพูดออกมาแบบนั้นได้ไงอะ ไม่กลัวเสียภาพภจพน์รึไงนะ หมอนี่
 
กรี๊ดดดดดดดด
 
เหลือเชื่อ ขนาดเย็นชาขนาดนั้น สาวๆยังกรี๊ดลง แต่หมอนี่ไม่กลัวเรื่องพวกนี้เลยรึไง สงสัยจะเป็นพวกไม่แคร์สื่อหรอเนี่ย เอ่ งั้นก็แปลว่าแผนการแก้แค้นของฉันมันก็ล้มเหลวตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเลยรึเนี่ย ไม่จริงใช่ไหม หน็อย ไม่เป็นไร ไว้ค่อยเอาคืนใหม่ก็ได้
 
"นี่ ยัยนัตปกตินายพาสต้าเนี่ย เย็นชาขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย"  ฉันถามยัยนัตเพื่อความแน่ใจว่าแผนของฉันจะล้มเหลวจริงรึเปล่า
 
"ก็มีบ้างนะ แต่วันนี้ถ้าจะโกรธใครมาแน่ ทุกทีไม่รุนแรงแบบนี้หรอนะ แต่เขาเป็นคนที่เดาอารมณ์ยากเลยเป็นความท้าทาย เพราะเขาเป็นแบบนี้สาวๆเลยเข้าใกล้ได้ยาก"  ฉันพอจะเข้าใจแระ หมอนี่อารมณ์ขึ้นๆลงๆสินะ
 
หมอนี่มันคงจะไม่ชอบให้แฟนๆมาชอบเลยทำตัวไม่สนใจสินะ เฮ้อ นินทาเรื่องเขามาซะเยอะเลยฉัน เอ่ รู้สึกเหมือนมีใครมองอยู่เลย ฉันเลยหันไปมองก็เห็นนายพาสต้ามองมาทางฉันแล้วเดินเข้ามาใกล้
 
"เธอนะ อย่าลืมเรื่องนั้นซะละ แล้วเก็บเสื้อฉันเอาไว้ดีๆ อย่าให้ใครรู้ว่าเสื้อนั้นเป็นของฉันละ แล้วถ้าเธอทำไม่ได้ ฉันจะลงโทษเธอ เข้าใจไหม ยัยเซ่อ"  เขาเข้ามากระซิบเพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ แถมตอนที่เขาบอกว่า  ̀ฉันจะลงโทษเธอ ́ เขาก็เลื่อนเข้าใกล้อีกดูเหมือนคลายกับจะหอมแก้มฉันเลย -///- มันทำให้ฉันหน้าแดงไปเลย เสียงเขาที่ข้างหูเซ็กซี่มาก โอ๊ย ฉันจะบ้าตายไม่สิ นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย จะต้องไม่หวั่นไหวสิ ยัยตูน
 
กรี๊ดดดดดดด
 
เสียงกรี๊ดดังขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่อึงกับเหตุการณ์เมื่อกี้ ต่างคนต่างซุบซิบกันถ้าเดาไม่ผิดมันต้องเป็นเรื่องเมื่อกี้แน่ ซ่วยแล้วฉัน คิดแล้วแค้น นายทำให้ฉันต้องซ่วยอีกแล้วนะ นายพาสต้า ฉันจะต้องแก้แค้นนายให้ได้เลย ค่อยดู
 
"นี่เกิดไรขึ้น บอกพวกฉันมาเดี๋ยวนี่นะ ยัยตูน"  หลังจากเหตูการณ์ผ่านไปไม่นานยัยนัตก็ถามขึ้นมาเสียงดังเล่นเอาฉันหน้าแดงอีกรอบ ส่วนคนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้นะหรอ นั่งอยู่หลังห้องเหมือนกับไม่มีไรเกิดขึ้น หน็อย นายนี่มันหน้าด้านจิงๆเลย
 
"ใช่ๆ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ บอกมานะ ยัยตูน" เพื่อนในห้องต่างถามฉันยังกะ ฉันเป็นนักโทษประหาร ส่วนฉันก็อึงไม่รู้จะตอบไปว่าไรดีหันไปมองรอบห้องก็เห็นสายตาของหมอนั่นที่ทำให้ฉันนึกกึงคำที่เขาบอกกับฉันไว้ คิดอย่างนั้นมันก็ทำให้ฉันหน้าแดงขึ้นมาทุกที
 
"เอา เงียบๆกันหน่อย จะเริ่มเรียนแล้วนะ"  เสียงของอาจารย์ที่เข้ามาในห้อง เป็นเสียงที่ทำให้ฉันรอดพ้นจากคำถามจากเพื่อนในห้องมาได้ ขอบคุณมากค่ะ อาจารย์ ที่ช่วย ชีวิตหนูไว้แล้วยัยนัตก็กระซิบมาเบาๆว่า
 
"ตอนเที่ยงเธอต้องบอกมานะว่าเกิดไรขึ้น ไม่งั้นฉันไม่ยอมจิงๆด้วย"  ฮือๆๆ ไม่รอดหรอเนี่ย แต่ก็ยังดีที่ไม่ต้องบอกกับเพื่อนในห้อง ไม่งั้นฉันโดนหมอนั้นฆ่าแน่ๆเลย
 
แล้วชั่วโมงเรียนก็ผ่านไปโดนที่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย เพราะมั่วแต่คิดว่าจะบอกพวกนั่นว่ายังไงดี เฮ้อ ชีวิตที่มีความสุขในโรงเรียนมันหายไปไหนนะ ใช่ มันหายไปตั้งแต่มีนายพาสต้าเข้ามาในขีวิตฉัน เชอะ ฉันเกลียด เกลียดนายที่สุดเลย ได้ยินไหม นายพาสต้า
.........................................................................................................................
เหมือนเดิมนะจ้ะ ติชมกันได้