Kiss Me'Mister ABสืบลับจับใจละลายรัก

     เสียงเคาะประตูหน้าห้องฉันดังขึ้นในตอนเช้า ก่อนจะตามมาด้วยเสียงของคาร์ล

      "คริส ตื่นยัง กินข้าวได้แล้ว"

     "ตื่นแล้ว แต่งตัวเสร็จเสร็จแล้วด้วยน่า"

     ฉันเปิดประตูห้องออกไป สะพายกระเป๋าที่จัดเอาไว้เรียบร้อยแล้วก่อนจะเดินตามคาร์ลลงไปยังชั่นล่างของบ้าน

 เข้าไปในห้องครัว

    คาดเดาไม่ออกว่าอาหารเช้าประจำวันคืออะไรเพราะมันไม่มีกลิ่นอะไรบ่งชี้สักอย่าง จนกระทั่งมองเห็นได้มอง

เห็นกระจ่างตาด้วยตัวเอง

    "คอร์นเฟลกอีกแล้วเหรอคาร์ล=_=;"

   ฉันบ่นงึมงำเมื่อเห็นว่าอาหารที่วางบนโต๊ะกินข้าวไม่ใช่อะไรที่เรียกน้ำลายเลยสักนิด นอกจากเป็นคอร์นเฟลก

ธัญพืชใส่นมจืดพร่องมันเพยธรรมด๊าธรรมดา

   "ช่วยไม่ได้   เมื่อเช้าพราก็ตื่นสายเหมือนกัน"

  พอคาร์ลเห็นฉันบ่นใส่  เขาก็หันมาทำท่ายักไหลช่วยไม่ได้ใส่ฉันนิดหน่อยก่อนจะยกกาแฟของตัวเองเป่าเบาๆ

แล้วจิบช้าๆ

   เป็นเพราะว่าเราอยู่บ้านด้วยกันแค่2คนพี่น้องไม่มีแม่บ้านไม่มีพ่อบ้าน ดังนั้นอาหารเช้า ฉันกับคาร์ลเลยมักสลับ

ทำเสมอ แต่สำหรับอาหารเย็นส่วนใหญ่ฉันทำเอง เพราะถ้าให้คาร์สลับทำคงกินอย่างไม่มีความสุขแน่ๆ สู้ให้คาร์ล

ทำงานกวาดถูไปตอนระหว่างฉันทำอาหารเย็นยังดีเสียกว่า

   "เวรนายทีไรก็แบบนี้ทุกทีแหละ=_="ฉันบ่นใส่คาร์ล

    แต่เป็นเพราะเผลอใช้คำว่า'นาย'ไป คาร์ลก็เลยหันมาส่งสายตาดุใส่นิดหน่อย

   "บอกให้เรียกว่าพี่ไง เธอชอบเอานิสัยเด็กนอกมาใช้จริงนะ"

  "ฉันแค่ลืมน่า=_="

  ฉันบ่นตอบอุบอิบ  แหม  มันช่วยไม่ได้เหมือนกันน่ะแหละเรื่องนี้และระหส่างที่ตักคอร์นเฟลกเข้าปากอย่างจำใจ

กิน คาร์ลที่ยังจิบกาแฟร้อนๆ อยู่ก็เอ่ยขึ้น

   "วันนี้พี่ส่งเอลงที่เดิมนะ"

   "หือ?"

   "ฉันจะส่งเธอลงที่เดิม" คาร์ลลากเสียงก่อนเอ่ยต่ออย่างไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด "...ข้างกำแพงน่ะ"

   "โห นี่พี่จะให้ฉันปีนกำแพงเข้าอีกแล้วเหรอ"

   ฉันโวยวายกลับ หมดเลยทันใดรสชาติพอใช้ได้จากคอร์นเฟลก แทบหมดอารมณ์กินตอด้วยซ้ำ

   "เอาน่า"คาร์ลยักไหล่เบาๆ อีกหน "พี่มีธุระ"

   เฮอะ ตลอดล่ะ -__-^^!

   "ธุระอะไรของพี่เนี่ย อาทิตย์นี้พี่ส่งฉันลงข้างกำแพงสามวันแล้วนะ..สามวัน จากทั้งหมดสามวันด้วย"ฉันเน้น

เสียงใส่นิดหน่อยในประโยคท้าย

           ให้ตายสิ นี่คาร์ลเห็นฉันเป็นลิงรึไงกัน ถึงจะได้ฝึกให้ปีนต้นมะพร้าวอยู่ได้ไม่เลืก

   "ธุระก็คือธุระคริสติน"

    คาร์ลพูดพร้อมกับเน้นเสียงในชื่อจริงของฉันมานิดหน่อย นั่นเป็นการบอกทางอ้อมว่าฉันไม่ควรเซ้าซี้ให้มากไป

กว่านี้

      "เข้าใจแล้ว" และสุดท้ายฉันก้ได้แต่ถอนหายใจ ทำอะไรไม่ได้จริงๆ "ข้างกำแพงก็คือข้างกำแพง =_=!"

        การทะเลาะนิดหน่อยในยามเช้าครู่ประสาพี่น้องผ่านไปอย่างไม่มีติดใจจะพูดร้ายอะไรใส่กันอีกทั่งเวลา

อาหารเช้าจบลง และคาร์ลก็ขับรถมาส่งฉันที่โรงเรียนก่อนจะหนีไป'ธุระ'อะไรของเขาต่อ

         แต่ยังไงเสีย...ผลสุดท้ายก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดีนั่นก็คือฉันคงต้องปีนข้างกำแพงต่างประตูเข้าโรงเรียนเหมือน

เดิมU_U

       "เฮ้อ -_-;"

       ฉันถอนหายใจกับตัวเองเบาๆ เมื่อปีนตามกำแพงขึ้นมาจนถึงขอบบนสุดของกำแพงเรียบร้อย ก่อนจะค่อยๆ

เอื้อมมือ กระเถิบตัวไปยังกิ่งไม้ของต้นไม้ใหญ่ซึ้งต้องถูกใช้ต่างทางลง

      หือ...ไม่มีแฮะ =_=?

     วันนี้กิ่งไม้ตรงข้ามกับฉันไม่มีนายหัวสีส้มกางเกงยีนฟอกสีซีดกับสนีกเกอร์แดงสดมานานแผ่หลาอยู่หรอกนะ

...หรือวันนี้เขาจะไปนอนที่ต้นอื่นเพราะรำคาญที่เมื่อวานโดนฉันรบกวนรึเปล่าหว่า

     ช่างสิ...จะเป็นเพราะอะไร ยังไงซะมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันสักหน่อย

     ฉันคิดแบบนั้นก่อนจะหลับตาลงแล้วส่ายหน้าไปมาเบาๆไล่ความคิดทีนับวันจะไม่เข้าเรื่องให้ออกจากหัว ก่อน

จะลืมตาขึ้น

   ตุ้บ!

  "O_O!!"

  เงาวูบของอะไรบาบงอย่างพุ่งพรวดขึ้นมาจากด้านล่างไปยังกิ่งไม้ที่อยู่ด้านตรงข้ามกับฉัน และเป็นเพราะลืมตา

ปั๊ปจู่ๆ ก็เห็นเงาวูบๆพุ่งขึ้นมาฉันเลยสะดุ้งตกใจจนผงะ

  และ...หงาย O__O;;;

 เหวอออ!! กะ...ก็ตายน่ะสิแบบนนี้น่ะ =()=;;!

  หมับ!

   แต่ก่อนที่ฉันจะหงายหลังตกจากความสูงระดับต้นไม้ใหญ่ที่เหนือเกินกว่าศรีษะคนลงไปหลังจากกระแทกจน

อัมพาตอาจจะกินต่อ ก็กลับมีมือหนึ่งที่ช่วยดึงฉันเอาไว้จนตัวห้อยโตงเตงการอากาศ

   "...จะฆ่าตัวตายรึไง"

   นั่นคือน้ำเสียงคนที่กำลังช่วยชีวิตฉันเอาไว้

   น้ำเสียงนุ่มไม่มีระดับเสีงสูงต่ำของผู้ชายใบหน้าเนียนใส เส้นผมสีน้ำตาลจนออกส้ม ดวงตาคมสีประหลาดราว

กับมีทั้งสีฟ้าสีเทาปะปนกันจนแยกไม่ออกว่าเป็นสีไหน จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางๆ สีชมพู ทุกอย่างบนใบหน้า

ที่ประกอบเข้าด้วยกันมันช่างกลมกลืนและต่างกันเองได้เป็นอย่างดี

    เดี๊ยวนะ...สีผมนี้ ฉันจำได้นี่นา นายนี่ต้องเป็นผู้ชายสีผมน้ำตาลออกส้มเมื่อวานที่นอนอยู่บนทางกิ่งนั้น แล้ว

ฉันเองก็พยายามก้มแล้วก้มอีกเพื่อจะมองให้เห็นหน้าเขาให้ได้จนถอดใจไปน่ะ

     ไม่น่าเชื่อเลยแฮะ กลายเป็นว่าเมื่อวานที่ตั้งใจดูกลับเสียเปล่า แต่วันนี้มันกลับไม่ใช่ เขาโผล่หน้มาเผิญหน้า

กับฉันเองด้วยซ้ำ แม้ว่ามันจะเป็นเพราะอุบัติเหตุก็เหอะ

   "..."

   เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ นอกจากประโยคที่ว่า 'จะฆ่าตัวตายรึไง' เมื่อครู่ หากแต่นายผมสีน้ำตาลออกส้มนั่นค่อยๆ

ช่วยออกแรงดึงให้ฉันกลับมาขึ้นมาบนกิ่งไม้เหมือนเดิมอีกครั้ง

  และตอนนี้ฉันก็ปลอดภัยแล้ว ฟู่...ขอบคุณพระเข้าจริงๆ สำหรับวันนี้...ไม่สิ ความจริงแล้วต้องนึกขอบคุณนายผม

สีน้ำตาลออกส้มนี่ต่างหาก

   "ตกหมดเลยนะ"

   แล้วนายตาสีแปลกนี่ก็เปรยอะไรออกมาเบาๆ ราวกับกำลังพูดกับตัวเองอยู่ ฉันเข้าใจแบบนั้น จนกระทั่งเปรย

มาเบาๆ ออกมาอีกหน

   "ของเธอ...ตกกระจายหมดเลย -_-"

   "ของฉัน O_O?"

   "..."

    ไม่มีคำตอบรับกลับมา นอกเสียจากว่าหมอนี่มองฉันด้วยสายตาเนือยๆ เหมือนคนไปวิ่งจนเหนื่อยแล้วยิ้มหรือ

หัวเราะอะไรไม่ออก ก่อนเขาจะขยับตัวออกห่างจากฉันแล้วปันกลับปกิ่งไม้เดิมที่เขานอนหงายยาวเหยียดอยู่เมื่อ

วาน แถมยังนอนด้วยท่าเดิมเป๊ะๆ ซ้ำอีกครั้ง

    แม้จะยังไม่ทันได้ขอบคุณสักคำ แต่คไพดงึมงำชวนให้คิดของนายสีน้ำตาลส้มก็ทำให้ฉันอยากรู้

    'ตกหมดเลยนะ '

     อะไรตก -_-?

    'ของเธอ...ตกกระจายหมดเลย'

    ของของฉัน...คำนี้ทำให้ฉันนึกถึงกระเป๋าสะพายของตัวเองขึ้นมาได้แล้วพบว่าขณะที่วงแขนตัวเองกำลังว่าง

เปล่า นั้นเป็นเพราะว่า ณ ที่ เบื้องล่างนั้น...มีกระเป๋าฉันตกลงไปนอนตายสนิทอยู่เบื้องล่าง ซ้ำสารพัดข้าวของ

ที่อยู่ด้านล่างด้านในยังกระจายไปทั่วจุดประดุจโดนระเบิดอีกด้วย

  "ตายละ!! =()= โทรศัพท์!"

   แน่นอนว่าผู้เคราะห์ร้ายในเหตุการณ์กระเป๋าตกจากฟากฟ้าก็ยังมีไอโฟนในเคสสีเหลืองอ๋อยของฉันนอนสลบ

ไสลหงายเท้งเต้งอยู่ด้วย

    ฉันรีบกระโดลงไปก่อนจะเก็บข้าวของทุกยอ่างที่ตกอยู่โดยรอบเข้ากระเป๋า โชคดีจริงๆ ที่โทรศัพท์ยังปลิดภัย

อยู่ แค่เป็นรอยนิดหน่อยเท่านั้น

    ฉันเงยหน้าขึ้นไปด้านบนก่อนจะตะโดนไปยังนายผมสีน้ำตาลออกส้มที่กำลังหลับอยู่

    "นี่"

   ...แต่เงียบฉี่ ไร้คำตอบรั บางทีหมอนั่นอาจจะหลับไปแล้ว -_-?

   "ขอบใจที่ช่วยนะ"

   ฉันพูดเสร็จก็เดินออกจากต้นไม้ต้นนั้น ปล่อยให้นายหัวส้มนอนตามปรารถนา แต่ช่างเถอะ จะหลับไม่รับรู้ หรือ

แกล้งหลับเพราะขี้เกียจรับฟัง ยังไงก็ถือว่าบอกขอบคุณในความช่วยเหลือไปแล้วละกัน~

 

   และเพราะเหตุการณ์นี่เอากระเป๋าไปเทกระจาดเมื่อเช้า

   ฉันผู้ซึ่งคิดว่าตัวเองหยิบทุกอย่างที่ตกยัดใส้ลงกระเป๋าเรียบรเอยแล้ว ยามเมื่อกลางวันมาถึง มันก็ค่อยตอบข้อ

สงสัยฉันว่ามันไม่ใช่ -_-;

  "รับอะไรดีจ๊า ^^"

   คุณป้าประจำร้านซุ้มร้านหนึ่งในคาล็อตส่งยิ้มละไมเอ่ยถามฉันทียิ้มตอบกลับไปเช่นกัน

   "เอาสปาเกตตี้กุ้งค่า"

  ฉันตอบหลังจากเลือกเมนูได้เรียบร้อยแล้ว อาหารตะวันตกพวกนี้มันได้น้อยครั้งมากที่จะทำกินกับค่าร์ลหรือทำ

ให้คาร์ลกิน เพราะคาร์ลยืนยันกับฉันตลอดเวลาว่ายังไงก็โปรดอาหารไทยมากกว่าตะวันตก

   ...ทั้งที่เป็นลูกครึ่งแท้ๆ น้า U_U

  และเพราะดังนั้น ฉันเลยต้องมาหาอาหารตะวันตกพวกนี้กินเอาจากนอกบ้านแบบนี้ไงล่ะ

    "เท่าไหร่คะ ^^"

   ฉันถามหลังจากออกปากสั่งรายการอาหารไปเรียบร้อยพลางเปิดประเป๋าถือ เอามือล้วงหากระเป๋าสตางค์ในนั้น

แต่มันกลับ...หายไปเฉยๆหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ จนกระทั่งคุณป้าเงียหน้าขึ้นมาส่งยิ้มพร้อมตอบคำถาม

   "50จ๊ะ"

   คุณป้าตอบมาแบนั้น แต่ฉันก็ยังคงหากระเป๋าสตางค์ในนั้น แต่มันกลับ...หายไปเฉยๆหาเท่าไหร่ก็ไม่เจออยู่ดี

เวรกรรม...ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยแน่ๆพนันได้เลย ว่ามันต้องตกอยู่แถวมุมใดมุมหนึ่งใกล้กับโคนต้ไม้นั่นตอนที่กระ

เป๋าตกจากต้นไม้ลงไปเทกระจาดกับพื้นแน่ -_-;!

   "เอ่อ ป้าขา"และแล้วเมื่อไม่มีเงินจ่าย ก็จำต้องชิ่ง "คือ...ยังไม่เอาตอนนี้ดีกว่าคะ เพิ่งคิดได้ว่าตอนนี้ยังไม่หิว

เลยสักนิด แหะๆ ^^;;"

   "หา =_=?"

    "คือว่า...เดี๋ยวหนูกลับมาแล้วกันนะคะ"

    ฉันพูดพร้อมส่งยิ้มแห้งแหะๆ ก่อนจะถอยเท้าตั้งหลักแล้วหันหลังเดินเร่งเท้าจ้ำพรวดออกปให้ไกลจากร้านทัน

ใดแบบไม่เหลียวหลังกลับไปมองว่าป้าแกจะเขวี้ยงอะไรจตามมาใส่รึเปล่า

   แย่ แย่ แย่...!

   ฉันเดินเร่งเท้าเข้าไปในสวนพลางบ่นในใจรับเสียงท้องร้องที่ร้องไม่หยุดของตัวเองไปด้วย

   บ้าที่สุดเลย...ฉันจะมีปัญหาอะไรกับข้าวของตกหายนักหนานะ หวังว่าคราวนี้ไปถึงกระเป๋าสตาง๕ของฉันอยู่

เหมือนมือถือเมื่อวานนะ ถ้าหายขึ้นมาละแย่เลย =_=!

     และทันทีที่เข้าไปถึงสวน เดินไปยังต้นไม้ต้นใหญ่ต้นเดิม...ภาพคล้ายๆ กับเหตุการณ์เมื่อวานก็ปรากฎขึ้นใน

ความทรงจำ...

    อืม...จะผิดไปหน่อยตรงที่เมื่อวานกับเรื่องราวไอโฟนที่รักของฉันแม้ว่ามันจะแหกปากร้องเป็นสิบรอบอยู่ที่ใต้ต้น

ไม้ซึ่งฉันทำตกทิ้งเอ้าไว้ร่วมเป็นชั่วโมง แต่นายผมสีน้ำตาลส้มก็ไม่ยอมตื่นขยับตัสลงมาสักนิด ยังคงหลับนิ่งสบาย

เหมือนมันร้องเพลงกล่มองเสียมากกว่า

    แต่คราวนี้...ถึงคราวของกระเป๋าสตางค์ของฉันซึ่งร้องรำทำเพลงตะโดนแผดเสียงไม่ได้สักแอะ มันไม่มีทางส่ง

เสียงรบกวนประสาทหูของใครได้แน่ๆ แต่กลับมีนายผมสีต้ำตาลส้มนั่นนั่งยองๆ กับพื้นหญ้าแล้วจ้องมันอยู่ราวกับ

กำลังใช้ความคิดพินิจเคราะห์

   ฉันก้าวเท้าเดินไปยังกระเป๋าสตางค์ของตัวเองซึ่งกำลังตกลงมาเปิดหงายท้องอยู่ และกำลังอยู่ภายใต้สายตา

สนอกสนใจอย่างออกกน้าออกตาของคนประหลาดบางคน ก่อนจะเอ่ยถามไอย่างสงสัย

      "นายดูอะไร -_-"

    "...."

    แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากนายผมสีน้ำตาลส้ม แถมหมอนั่นก็ยังไม่มีทีท่าจะขยับตังจากท่านั่งยองๆ ตอนแรกอีก

ด้วย

    "ขอเก็บนะ"

   ฉันพูดอีกหนก่อนจะหยิบมันขึ้นมาพับปิดเก็บใส่กระเป๋าสะพายอย่างเก่า และพอทำแบบนั้น คนที่นั่งยองๆ จ้อง

กระเป๋าสตางค์ฉันราวกับเป็นแมลงสาบพันธุ์ใหม่ที่ยังไม่มีใครค้นพบบนโลกนี้ก็เริ่มขยับตัว

    เปล่าเลย...เขาไม่ได้ลุกยืน ทำเพียงแค่หันหน้ากลับมาทางฉันแล้วเงบหน้าขึ้นมาสบตาเท่านั้น

    "....ของเธอเหรอ" เขาเอ่อยมาสั้นๆ ง่ายๆ แต่ได้ใจความ

    "ใช่" ฉันพยักหน้า

     ในตอนแรกตั้งใจว่าจะลองเปิดนับเงินในกระเป๋าสำรวจดูคร่าวๆเสียหน่อยว่ามีอะไรหายไปบ้างรึป่าว แต่แล้วมัน

กลับไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง

    หมอนี่อยู่ในชุดนักเรียนของคาล็อตนี่นา เสื้อเชิ๊ตสีขาว กางเกขายาวลายสก๊อตสีเทา

       ใช่แน่...เครื่องแบบนี้มันคือเครื่องแบบของคาล็อตชัดๆ งั้นก็แปลว่าเขาคือนักเรียนที่นี่..อืม นี่เป็นเรื่องที่ไม่

ค่อยคาดฝันเลยแฮะ ภาพลักษณ์แลดูต่างจากชุดที่หมอนี่สวมเมื่อวานลิบลับเลย

     แลเวจู่ๆนายหัวสีน้ำตาลส้มนี่ก็เอ่ยอะไรยางอย่างออกมา

       "ผู้ชายในภาพ"เขาพูดแค่นั้น แล้วทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อแต่กลับไม่เอ่ย

     ผู้ชายในภาพงั้นเหรอ...อืม คงหมายถึงของฉันถ่ายคู่กับคาร์ลที่สอดอยู่ในช่องใส่ประเป๋าสตางค์ซินะ

    แล้วหมอนี่จะเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาทำไมกันล่ะ อืม...น่าสงสัย และฉันก็อยากรู้ ดังนั้น...ฉันเลยแกล้งถามไปต่อ

     "ทำไม"

   "คนรักของเธอรึไง -_-" เขาถามด้วยสีหน้าตายอย่างยิ่ง

   "=__="

   ...คนรัก!!

    โอ๊ย! เมื่อกี้ฉันแทบจะลืมตัวพ้นน้ำลายใส่หน้าเขาแน่ะ ดูยังไงทางมุมไหนถึงได้เดาเอาว่าคาร์ลกับฉันเป็นแฟน

กันได้ยังไงละเนี้ย