Kiss Me'Mister ABสืบลับจับใจละลายรัก

 Group AB Kisses :

  อย่าหวังอะไรเลย คาดเดาไม่ได้หลอก

 

  เช้าประจำวันที่เรียกว่าสดใสก็ไม่ใช่  จะหม่นหมองก็ไม่เชิง

  ฉันนั่งอยู่บนรถยนต์คันหนึ่งซึ้งมีพี่ชายของตนเองเป็นผู้ขับ  และนี่คือเสียงจาดพี่ชายฉัน...

   "คริส   วันนี้ลงที่เดิมละกันนะ"

   อืม   เสียงเพราะดีอยู่หรอกนะ    แต่ฟังแล้วช่างไม่น่าพิสมัยเอาเสียเลย-*-

  "ไหงงี้ล่ะ   แล้วพี่ไม่เข้าโรงเรียนรึไง"  ฉันหันหน้ากลับไปแย้ง

  "พี่มีธุระ   กะว่าจะเข้าโรงเรียนตอนคาบสอง"

   คาร์ลพี่ชายฉันนิ่งไปนิดหน่อยก่อนจะตอบฉัน  เป็นคำตอบที่ไม่น่าให้อภัยอย่างยิ่ง   เอะอะอะไรก็บอกมีธุระได้

ตลอดล่ะ  ถามแบบนี้ทีไรก็ได้คำตอบว่า'มีธุระ'  แบบนี้คืนกลับมาทุกที=_=

  "เอาไว้เย็นนี้ค่อยเจอกันที่ลานจอดรถที่เดิมแล้วกันนะ   อย่างอนใส่พี่น่าคริส"  คาร์ลพูดเหมือนจะพยายามง้อ

งอนฉันอยู่หรอกนะ

     แต่ท่าทางที่เขาเริ่มชะลอความเร็วของรถลงแล้ว้ทียบข้างฟุตบาธริมกำแพงสูงของโรงเรียนก่อนจะจอดสนิท

     แล้วปลดล๊อคประตูให้พร้อมสำหรับที่จะให้ฉันเปิดแล้วก้าวลงไป....มันไม่ใช่เลยสักนิด-_-^

                 แต่ฉันจะแย้งอะไรได้มากเกินไปกว่าปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวแล้วถอนหายใจใส้พี่ชายแรงๆ

ก่อนจะบ่นเปรยให้ฉันว่าฉันไม่พอใจนักเฉยๆ

    "แล้วพี่ไม่คิดว่าฉันจะมีธุระรีบเข้าเรียนบ้างรึไง  ถึงได้ชอบส่งน้องสาวลงที่ข้างกำแพงโรงเรียนและปล่อยให้

หาทางเข้าเองได้บ่อยๆน่ะ"

    "เอาน่าคริส  เธอก็รู้วิธีแล้วนี่นา"  คาร์ลบอกพร้อมกับยกมือตบหัวฉันเบาๆสองสามที ก่อนจะเอื้อมมือผ่านตัว

ฉันมาเปิดประตูให้ "ลงไปได้แล้ว   เด๊วเข้าคาบแรกสายหรอก"

     ...ไม่รู้เป็นหนึ่งในบริจากพี่ชาย    หรือการขับไล่ทางอ้อมกันแน่-_-^

    "แล้วเจอกันละกัน"

    สุดท้ายฉันเลยได้แตจ่ถอนหายใจใส่หน้าพี่ชายอีกหนก่อนจะยอมก้าวขาลงจากรถโดยดี   และทันทีที่ลงจาก

รถเสร็จ  ปิดประตูยังไม่ทันสนิทดีคาร์ลก็ออกรถปรื๊ดไปอีกหนทันใด  แบบแทบไม่ทิ้งฝุ่นไว้ให้มองเลยทีเดียว

      เยี่ยม!  ลานจอดรถมีไม่เข้า  ประตูโรงเรียนมีไม่จอด  แต่ชอบจอดไล่น้องสาวแท้ๆ  ลงรถที่ริมกำแพงโรง

เรียน

   ฉันถอนหายใจให้กับตัวเองเพราะทำอะไรไม่ได้  สะพายกระเป๋าสีม่วงดำของตัวเองเข้ากับไหล่แล้วเดินเตะฝุ่น

ไปตามทางข้างกำแพงโรงเรียน  ก่อนจะหยุดฝีเท้าลงยังข้างกำแพงจุดหนึ่ง

   กำแพงของโรงเรียนทำด้วยหินก็จริงอยู่  แต่จะมีบางจุดที่กำแพงกร้อนจนเป็นร่องให้เข้าไป  และเมื่อใดที่มันเป็น

ร่อนหลายจุดตามความสูงของกำแพงขึ้นไปเช่นเดียวกับจุดนี้  มันก็จะแสนง่ายต่อการปีนเข้า...เสมือนเล่นำต่ผายัง

ไงยังงั้น

  และนี่แหละ...ก็คือ 'ประตูทางเข้าโรงเรียน'ซึ้งพี่ชายที่รักของฉันจัดให้เสมอโดยไม่ต้องรอให้ฉันเอ่ยคำร้องขอ

ใดๆ  ในช่วงหลังๆมานี้ -_-^

      ถ้าจะให้ฉันเดินเลาะข้างกำแพงไปเรื่อยๆจนถึงทางเข้าหน้าหรือหลังโรงเรียนน่ะหรอ...รู้รึเปล่าละว่าคาเมล๊อต

กว้างแค่ไหนน่ะ  ฉันคงไม่เลือกซ้อยส์เดินลากเท้าไปจนถึงทางเข้าหลักที่ประตูโรงเรียนของจริงหรอกนะ สู้ปึน

ข้ามกำแพงเข้าโรงเรียนเอายังง่ายกว่าเสียอีก

    คิดได้แบบนั้นฉันก็จัดการกระชับกระเป๋าตัวเองให้มั่นก่อนจะถอดเสื้อสูทออกมาผูกตรงกระโปรงจีบรอบลาย

สก๊อตสีเทาของตัวเองเอ้าไว้เพื่อกันโป๊  ก่อนจะถกแขนเสื้อเชิ๊ตสีขาวขึ้นจากข้อมือนิดหน่อยแล้วก็เริ่มต้นมากขึ้น

ทุกวี่วันก็เพราะการทำหน้าที่เป็นบันไดให้ฉันไต่หน่อยนี่แหละ

    หลังจากปีนขึ้นจนถึงจุดบนสุดของกำแพง  ฉันก็เอื้อมมือพาตัวเองไปยังกิ่งไม้ใหญ่ของต้นสุงใหญ่ต้นหนึ่งใน

สวนว้างที่ถูกใช้เป็นทางบันไดสำหรับขาลงจากกำแพงสูงสู่พื้นของฉัน...

    "...."

   ปกติแล้ว...มันเคยเป็นต้นไม้ 'ของฉัน'คนเดียวนะ

   เอ่อ  แต่ไหงวันนี้...

   ที่ที่เป็นของฉันเสมอกลับมีใครบางคนมาจับจองอยู่ด้วย  แถมหมอนี้ไม่ได้มาจับจองธรรมดาประเภทนั่งใต้ต้นไม้

 นั่งบนกิ่งเพื่อชมวิว  หรือมาปีนแอบใคร...แต่หมอนี่...

   "(-_-)ZZZ"

   ปืนขึ้นมาเพื่อนอนกลับ=_=

   ...ไม่ได้หลับแบบธรรมดาประเภทนั่งห้อยเขาเอาหัวพิงต้นไม้อะไรด้วยนะ  แต่กลับเป็นนอนกลับเอาตัวพิงต้นไม้

แล้วหันหน้าเหยียดขายาวไปตามกิ่งต้นไม้ประดุจหลับบนพื้นหญ้า  หรือไม่ก็กลับบนเปลญวนไม่ใช่ว่ากำลังหลับอยู่

บนกิ่งไม้ใหญ่ก็ตามจริง

        ประหลาดมาก...ไม่กลัวว่าตัวเองจะตกลงไปตอนที่กำลังหลับเพลินๆบ้างเลยรึไงกันนะ!

   "O_O?"

   และเพราะด้วยความอยากรู้อยากเห็นหน้าตาของคนที่นอนได้ประหลาดแบบนั้น  ฉันเลยพยายามจะชะโงกหน้า

ผ่านกิ่งไม้ที่ตัวเองเกาะนั่งอยู่ไปยังกิ่งไม้ใหญ่ที่จับจองแทนที่นอนของใครบางคนซึ้งอยู่ค่อยข้างตรงข้ามกัน

   แต่เพราะว่าต้นไม้มีลำต้นที่ใหญ่เกินไปนิด  ดังนั้นแม้ว่าฉันจะชะโงกจนสุดตัวแทบจะตกรอมร่อ  ฉันก็ไม่ได้เห็น

หน้าเขาชัดๆของผู้ชายคนนั้น  นอกเสียจากเสี้ยวหนึ่งของใบหน้าด้านข้างที่ขาวเนียนกับเส้นผมสีน้ำตาลจนเกือบส้ม

 และยังสังเกตุขึ้นได้อีกอย่างว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้อยู่ในชุดคาเมล๊อต หากแต่ส้มเสื้อยีดสีเทาอ่อน กางเกงยีนซีดจัด

แถมยังมีรอยขาเถวๆเข่า แล้วก็ตามด้วยรองเท้าสนักเกอร์สีแดงสดอีกต่างหาก

      อืม   ใจจริงก็ยิ่งอยากเห็นมากกว่าเดิมอยู่หรอกนะ  แต่ว่านี่มันก็ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว  มันคงดีไม่เท่าไหรถ้า

ฉันจะกระโดดคาบเรียนแรกเพื่อเอามาพยายามชะโงกดูหน้าผู้ชายบนต้นไม้คนนี้-_-

    ตุ๊บ!!

    เพราะงั้นฉันเลยตัดสินใจให้เลิกสนใจแล้วขยับปีนไต่ลงมายังกิ่งที่ต่ำกว่อีกเล็กน้อย  ก่อนจะกระโดดลงพื้นหญ้า

เขียวสดอย่างสวยงาม

   "..."

   ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนอีกนิดหน่อย  แต่จากมุมที่อยู่ต่ำกว่าแบบนี้ก็ไม่ได้มีมุมมองชัดเจนอะไรที่ดีเกินไป

กว่ามุมซึ่งถูกบังด้วยลำต้นเหมือนตอนแรกเลย...ยังไงฉันก็มองไม่เห็นผู้ชายปริศนารองเท้าสีแดงคนนั้นอยู่ดี

     แต๊ง...แต๊ง

     เสียงระฆังซึ่งจะต้องดังประจำในเวลาแปดโมงเช้าของทุกวันแว่วเสียงตามสายลม ทำให้ฉันรีบก้มองนาฬิกา

     ข้อมมือตัวเองตามปฎิกิริยาอัตโนมัติของร่ายกายทันใด  ก่อนจะแทบร้องกร๊ด

     "ตายละ  แปดโมงแล้ว!"

    เลิกเลย...ไม่สงไม่สนมันแล้ว   เพราะมัวแต่ชะเง้อดูนั่นแหละ  วันนี้เลยได้เข้าเรียนสายเลย  เฮ้อออ!

    หลังจากผ่านคาบเรียนไปได้2คาบและย่างสู่คาบเรียนที่3ไอซ์เพื่อนรักที่นั่งข้างๆ  ก็สะกิดยิกๆ  เข้าที่ชายโครง

ฉัน

   "คริส   โทรศัพท์ฉันแบต  หมด...ยืมของเธอโทรหาพ่อหน่อยได้มั๊ย><?"

   "อือ"

   ฉันหยักหน้ารับก่อนจะหยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมาควานหาโทรศัพท์

   "-_-??"

   แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ  ไม่ว่าจะมุมซ้ายหรือมุมขวา จนกระทั่งฉันแทบจะเทของทุกอย่างในกระเป๋าออกมา

กองรื้อหาบนโต๊ะ ฉันก็ยังไม่เจอโทรศัพท์ของตัวเอง

    "หาไม่เจอเหรอO_O?"ไอซ์ถามพลางทำหน้าตกใจตามฉันไปด้วย

    "อือ  จำได้ว่าเมื่อเช้าหยิบมาแล้วนะ" ฉันหยักหน้าตอบพร้อมกับพยายามรื้อค้นของที่อยู่ในกระเป๋าของตัวเอง

ใหม่อีกหน   แต่จะรื้อมุมไหนมันก็ไม่มีอยู่ดี

    ตายล่ะ! แล้วโทรศัพท์ฉันอยู่ไหรล่ะ!! เมื่อเช้าหลังจากมันปลุก ฉันจำได้แม่นนะว่าหยิบมันมากย่อนลงมากระ

เป๋าเอาไว้ก่อนอาบน้ำ  แล้วมันอยู่ไหนกันนะ-_-;;

    "เธอได้คุยโทรศัพท์ที่ไหนรึเปล่า" ไอซ์ตั้งข้อสังเกตุ  ทำให้ฉันนิ่งไปครุหนึ่งก่อนจะนึกขึ้นได้ทันใด

       จริงด้วยสิ!  เมื่อเช้าตอนอยู่ในรถของคาร์ล ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาพ่อที่อเมริกานี่นา

           ฟู่...ถ้าอย่างนั้น ตามความน่าจะเป็นแล้วมันก็ต้องอยู่ในสูทฉันสินะ U_U

      ฉันถอยหายใจโล่งอกก่อนจะหันหลังไปหยิบเอาสูทสีเทาอ่อนของตัวเองที่แขวนไว้อยู่กับเก้าอี้ทางด้านหลัง

มาล้วงเข้าไปในกระเป๋าทั้ง2ข้าง

      ซ้าย และขวา...

      กลับมา...ขวา และซ้าย...

     แต่ให้ตายสิ หากี่รอบมันก็ยังไม่มีอะไรอีกเหมือนเคย...เวรแล้วสิ=__=;;

     นี่ฉันเอาไปทำหล่นไว้ที่ไหนล่ะเนี้ย แย่ละสิ นี่ถ้าคาร์ลรู้คงได้ฆ่าฉันแน่ๆก็โทรศัพท์เครื่องนั้นน่ะ คาร์ลเพิ่งซื้อ

ให้ฉันเมื่อวันเกิดที่ผ่านมาเองนะ~!

    "ตายล่ะลไอซ์...โทรศัพท์ฉันหายแน่ๆ เลย =_=;;"

   "คิดดีๆ จะหายไปได้ไงกันล่ะ"

    "ไม่รู้สิ  เมื่อเช้าฉันยังคุยกับพ่อแล้วใส่ไว้ในสูทอยู่เลยนะ  แต่ตอนนี้มันหาไม่เจอแล้ว"

    ฉันหันไปบ่นใส่ไอซ์ก่อนจะพยายามนึกใหม่อีกหนสว่าตัวเองทำหายตอนไหน  ในเมื่อฉันจำได้ว่าตอนอยู่ในรถ

คาร์ล โทรศัพท์ยังอยู่ดีจะโทรถามคาร์ลว่าตกในรถรึเปล่า ถ้าตกจริงก็คงไม่เป็นอะไร ถ้าไม่ได้ตกอยู่ ฉันคงโดน

คาร์ลโดนด่าเปิงแน่ๆ...เพราะงั้นไม่เอาดีกว่านะ

    หืม...เดี๊ยวนะ เมื่อเช้าฉันควรจะเอาโทรศัพท์ใส่สูท แล้วฉันก็ถอดสูทมาฉันพันกระโปรงเอาไว้ตอนปีนกำแพง...

เพราะงั้นถ้ามันหล่นก็น่าจะอยู่แถวๆกำแพง...หรือไม่ก็ต้นไม่นั้น

     จริงด้วย!!!

    "ขอไปเข้าห้องน้ำนะคะ"

    ฉันยกมือพรวดพร้อมกับขออนุญาติแล้ววิ่งออกจากห้องทันใดโดยไม่ต้องรอให้อาจาร์ยอนุญาติ ปล่อยให้เขาคิด

ว่าฉันต้องรีบไประบายทุกข์หนักก็แล้วกัน

   ฉันวิ่งออกจากห้องเรียนลงลิฟต์มายังชั้นล่าง ก่อนจะวิ่งตามทางเข้าไปในสวนที่ซึ่งฉันจากมาในยามเช้า วิ่งจน

กระทั่งถึงต้นไม้ใหญ่ที่เคยคุ้น

   เยสสส!  แล้วมันก็อยู่ตรงนั้นจริงๆ ด้วย  TOT! ต้องขอบคุณความดีความชอบของเคสซิลิโคนสีเหลืองอ๋อยที่

คาร์ลใส่ครอบำอโฟนเอาไว้แต่แรกที่ทำให้ฉันสะดุดตาทันทีที่วิ่งมาถึงแบบไม่ต้องหาให้มากเรื่อง

 "อืม..."

 "O_O!"

  ฉันมั่วแต่ดีใจไปกับโทรศัพท์ที่หาเจอจนต้องสะดุ้งเฮือกกับเสียงปีหลาดที่ดังมาจากที่ไหนสักแห่ง

 'อืม' งั้นเหรอ...-_-;;

 ผีเหรอ    ไม่หรอกมั้ง =___=;;

 ป๊อก><!

 อะไบงอย่างหล่นมาใส่หัวฉันจนต้องเงยหน้าตามขึ้นไปมองหลังลูบหัวตัวเองป้อยๆ เสร็จ โดยลืมความคิดเมื่อครู่

ของตัวเองไปสิ้นถ้าหากเป็นเสียงของผีมีจริงอย่างว่า ถ้าเงยหน้าขึ้นไป...บางทีคงไม่ค่อยน่มองหรือชวนปลื้มเท่า

ไหร่

     แต่ไม่ใช่...บนต้นไม้ไม่ใช่ผีสางที่ไหนห้อยตัวกลับหัวร้องแฮ่หรือสางผมอยู่ แต่บนต้นไม้นั่นมีสิ่งที่ฉันเกือบลืม

ไปแล้ว...

     ผู้ชายผมสีน้ำตาลส้มคนนั้น กับกางเกงยีนสีซีดและรองเท้าสนีกเกอร์สีแดงสด...

    เขายังคงนอนอยู่บนนั้น นอนที่เดิม ท่าเดิม ตำแหน่งเดิมเป๊ะๆ แถมยังดูเหมือนจะยังไม่ตื่นเลยนับตั้งแต่ตอนที่

ฉันเห็นทั้งที่เวลามันผ่านมาได้ร่วมเกือบสามชั่วโมงเข้าไปแล้ว แต่หมอนี่ยังคงนอนพิงลำต้นเหยียดขยาวไปกับ

ไปกับกิ่งไม้อยู่ดี

      ชักสงสัยแล้วสิ....หมอนั้นเป็นคนแน่เหรอเนี่ย นอนนิ่งเกินไปแล้วมั้ง=O=;

      ฉันพยายามจะมองหน้าให้เห็นใบหน้าของมนุษย์ประหลาดอีกสักรอบ แต่ฉันก็คงมองไม่เห็นอยู่ดี หนำซ้ำ

เสียงโทรศัพท์มือถือในมือฉันยังร้องดังลั่นขึ้นมาซะดื้อๆโดยเบอร์ของคนที่โทรมาไม่ใชใครซะที่ไหน  นอกจาก

คาร์ลลพี่ชายฉันเอง

      และทันทีที่รับ  รับคาร์ลก็ส่งเสียงบ่นดังลั่นชวนแสแก้วหูมาตามสัญญาณโทรศัพท์ทันใด

    (ทำไมพี่โทรไปเป็นสิบรอบไม่รับฮะ)

     "=__=;"

       ฉันยืดมือสุดแขนเพื่อเอาโทรศัพท์ออกห่างจากรูหูตัวเองให้มากที่สุดเพื่อความปลอดภัยของแก้วหู

      (แล้วนี่ตกลงเข้าโณงเรียนเรียบร้อยแล้วใช่มั๊ย)

     "อือ"

   ฉันพยักหน้าตอบและเผลอแหงนหน้าขึ้นไปมองยังด้านบนของตัวเองโดยอัตโนมัติ

    ประหลาดคนจริงๆนั่นแหละ ถ้าคาร์ลบอกว่าโทรมาหลายรอบแล่วก็แปลว่าไอ้เสียงที่เรียกเข้าโทรศัพท์ชวน

หนวกหูของฉันก็ต้องดังรวมสิบแล้วได้แล้วสิ

   แต่...คนด้านบนก็บังคงหลับนั่งสนิทเหมือนเดิมราวกับเป็นรูปปั้นที่มีชีวิตทำนองนั้น ไม่มีกระดิก ไม่เคลื่อนไหว

 อะไรสักนิดเดียว

      ฉันส่ายหน้าให้กับตัวเองนิดหน่อยก่อนจะเริ่มต้นเดินออกไป  ปล่อยให้นายรุปปั้นเจ้าชายนิทราบนต้นไม้นั่นคง

แบบนั้นต่อไปตราบกาลนาน

     เฮ้อออ...ประหลาดคน ประหลาดคนจริงๆด้วย =_=