4 สหายพจญเเดนออเคมิส2 the civil war alchemy

"เฮ้อ...ถึงสักที"
ฉันหย่อนตัวลงบนเตียงนอนชั้นล่างสุดหลังจากที่วางกล่องลงกับพื้น ก่อนจะเหยียดเเขนชั่วครู่เพราะความเมื่อย ลูกเเมวตัวเเรกโพล่หัวออกมานอกกล่องก่อนจะร้องเหมี้ยวๆไม่หยุด
"อืม...ดูไปดูมาเเล้ว เจ้าพวกนี้ก็น่ารักเหมือนกันนะนี่"
"ห...หา!?! O_oll"
ฉันสดุ้งตกใจก่อนจะหันไปเค้นยัยภาวัชที่เพิ่งร้องเสียงหลงเมื่อกี้
"ปัดโธ่...จะตกใจอะไรกันนักกันหนา คนกำลังเคลิ้มๆอยู่นะเฟ้ย!"
เเต่หลังจากที่ฉันพูดประโยคนั้นภาวัชก็ทำตาโตราวกับเจออะไรที่น่ากลัวๆมาอย่างั้น
"ฉ...ฉันไม่ได้หูฟาดใช่มั้ย"
"หืม..."
"ธ..เธอบอกว่าลูกเเมวพวกนี้ัน่ารักหรอ..."
"อะไรของเธอล่ะเนี้ย..."
"อ่าว? จริงๆนะ วันนี้คงจะมีหิมะตกที่เมืองไทย..."
หัวฉันประเคนกับพื้นดังสนั่น ปัดโธ่เฟ้ย! ฉันชมเเมวว่าน่ารักมันผิดตรงไหนกัน!
"เเล้วมันเเปลกตรงไหนกันห๊า!!" ฉันพูดใส่ภาวัช มือก็นวดขมับที่ลงกับพื้นเมื่อกี้ อะไรจะตรงเป้าขนาดนั้น...
"คนที่ไม่ยอมให้ฉันเลี้ยงเเมวอย่างเธอเนี้ยนะ..."
"เเล้วที่ตึกมันเลี้ยงได้ซะเมื่อไรล่ะ ฉันไม่ได้พูดว่าฉันเกลียดเเมวซักคำ"
หลังจากที่ฉันพูดประโยคนั้นออกมาใจก็หวนระลึกถึงปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นที่โลกนั้น จะว่าไปปัญหาที่ทำให้ฉันหนักหัวที่สุดมันก็...

จะว่าไป ไอ้ปัญหาที่ฉันต้องมาตรวจเอกสารดึกๆดื่นๆที่นั่นมันก็เพราะเรื่องเเมวนี่หว่า...
"...ฟ...."
"ฟูมิทัล...ฟูมิทัล!"
"หืม...อ...อะไร"
นี่เราเหม่อขนาดไม่ได้ยินเสียงจากคนรอบข้างเลยหรอ
"จะว่าไป เธอเคยรู้เรื่องเเปลกๆที่โรงเรียนบ้างหรือเปล่า"
"อืม..."
ฉันตอบสั้นๆ เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนฉันเคยได้รับคำเชิญให้ไปหาผีมาเเล้ว ไอ้บนตึกเรียนน่ะหรือ เฮ้อ...ไม่อยากจะพูด
"เธอคิดว่าเกิดจากอะไร"
"อืม..ไม่รู้ดิ เธอคิดว่าไงล่ะ" ฉันถามขณะเิดินไปหยิบนมในตู้เย็นออกมาหนึ่งกล่องก่อนจะตัดมุมบนของกล่อง
เเละเทลงไปบนชามที่หยิบมาก่อนหน้านี้
"เหมี้ยวๆๆๆ"
หัวลูกเเมวโพล่ออกมาจากกล่องกระดาษเเละดินมายังชามที่ใส่นมไว้จนเต็ม
'ถึงว่าสิ....ทำไมอัลถึงชอบเเมวออกขนาดนั้น...'
ฉันคิดก่อนจะหันไปถามภาวัชว่า
"เเล้วทำไม เธอถึงถามเเบบนั้นล่ะ..."
ฉันเริ่มตั้งคำถามหลังจากที่ไม่ได้ยินเสียงตอบของภาวัช คงเป็นเพราะฉันจะถามเบาไปล่ะมั้ง
ภาวัชหยิบเเผ่นกระดาษบางอย่างที่พับไว้ในกระเป๋ากระโปรงก่อนจะคลี่ออกมาเบาๆ
"เเผนที่..."
"ใช่ เธอไม่สงสัยเลยหรอว่าทำไมมีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นที่โรงเีรียน เเต่ไม่ใช่เเค่ที่โรงเรียนนี้เท่านั้น.."
นิ้วของภาวัชชี้ไปยังตึกหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนนัก
"หากเธอมาตรงนี้คงจะไม่สามารถโทร.ออกหรือรับได้ใช่หรือเปล่า"
"อืม...เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าตรงนี้มีครื่นรบกวนเพราะมีโลหะรบกวนคลื่นโทรศัพท์อยู่มาก"
"เเล้วเธอคิดหรอว่ามันจะจริงหรอ ตึกนี้ถูกปล่อยร้างมาหลายปีเเล้ว เเถมด้านหน้าตึกก็เป็นป้ายรถเมย์ เเล้วทำไมคนอื่นๆถึงไม่พูดถึงปัญหาด้านสัญญาณโทรศัพท์เลยล่ะ จนกระทั่งเมื่อ2สัปดาห์ก่อนนี่เเหละ"
ฉันฟังคำอธิบายของภาวัชก่อนจะมานั่งดีดลูกคิดทบทวนเป็นการณ์ใหญ่ ที่เเท้สัญญาณรบกวนนั้นดูท่าจะไม่ได้เกิดจากโลหะเเละอลูมิเนียมอย่างเหล็กเชื่อมเสาซะเเล้ว
"ที่น่าเเปลกใจกว่านั้นคือ ทำไมนักข่าวถึงไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลยล่ะ"
"คงเป็นเพราะพวกเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องทั่วไปล่ะมั้ง เเต่หากโลหะที่รบกวนคลื่นโทรศัพท์เเรงขนาดนั้นมันก็ไม่น่าใช่โลหะธรรมดาๆหรอก..."
ฉันตอบเเม้จะไม่มั่นใจว่าจะถูกต้องสักเท่าไรนัก
ภาวัชลุกขึ้นก่อนจะถอนหายใจเฮือกยาวๆ ก่อนจะเก็บเเผนที่ไว้ในกระเป๋ากระโปรง
"เอาเถอะ ฉันเอามาให้เธอดูเล่นๆเท่านั้นเเหละ มันไม่ใช่หน้าที่พวกเราที่ต้องค้นหาสาเหตุพวกนี้หรอก"
"มันอาจจะมีสาเหตุก็ได้นะ เธอคงอยากจะดูนี่หน่อย"
ฉันหยิบอะไรบางอย่างในเป้ก่อนจะโยนให้ภาวัช
ภาวัชพลิกสิ่งมันวาวที่เป็นเงินพบรูปสิงโต สัญลักษณ์ของกองทัพอยู่ด้านบน                                           
 
มันคือนาฬิากาเงินของนักเล่นเเร่เเปรธาตุเเห่งราชอาณาจักร....
*******************************************************************
นิยายนี้คือนิยายอะไร เเต่งได้ห่วยชะมัด...
ผมเชื่อว่าคำนี้น่าจะอยู่ในหัวของใครบางคนเเน่ๆหลังจากที่ได้อ่านนิยายนี้ คำนี้ผมไม่ขัดหรอก เพราะผมไม่ใช่นักเขียนฝีมือดีเท่าไรนัก เฮ้อ เเต่เสียใจด้วยล่ะกัน ที่ต้องทำให้คุณต้องมาเสียเวลานั่งฟังนักเขียนจอมบื้อที่บ้าเเขนกลยังกะอะไรดีคนนี้...
หากต้องการได้สิ่งหนึ่งต้องจ่ายสิ่งที่มีค่าเท่าเทียมกันออกไป...
เเล้วถ้าต้องการชีวิตของคนอื่นต้องจ่ายชีวิตของตนเองไปอย่างนั้นหรือ...
คิดว่ายังไงล่ะ เรื่องนี้มันออกจะเเปลกไปจริงมั้ย อยากได้อะไรต้องจ่ายสิ่งที่เท่าเทียมออกไป
มันจะจริงหรอ ไอ้กฎเหล็กที่ว่า....
เอาเถอะ ผมจะไม่ขัดเวลาคิดของคุณละกัน เพราะสิ่งนี้คุณต้องคิดด้วยตัวคุณเอง ผมขอจบการรายงานความคืบหน้าเพียงเท่านี้ เเล้วผมจะมาเขียนต่อถ้าหากผมยังมีชีวิตอยู่ก็เเล้วกัน
ปล.เเล้วอย่าลืมว่าหากมีใครเเลกเปลี่ยนชีวิตคุณไปคุณก็จะไม่ได้อ่านความคืบหน้าต่อจากนี้ หวังว่าคุณจะยังมีชีวิตอยู่จนอ่านนิยายเรื่องนี้จบละกัน เเล้วโปรดใช้ชีวิตของคุณตามที่เป็นปกติให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะถ้าหากคุณตายไปเเล้วคุณก็ไม่มานั่งอ่านรายงานนี้หรอก จริงมั้ย?
ขอให้โชคดี เเละขอให้คุณมีชีวิตอยู่จนกว่าเหตุการณ์เหล่านี้จะจบลง...
เอ็ดเวิร์ เอลริค นักเล่นเเร่เเปรธาตุเหล็กไหล