4 สหายพจญเเดนออเคมิส2 the civil war alchemy

"เธอได้ไอ้นี่มาได้ยังไงกันน่ะ"

ฉันนั่งลงบนเตียง เบาะนุ่มๆยุบลงตามน้ำหนัก

"เอาเ้ป็นว่าฉันไม่ได้ซื้อมาจากร้านขายของที่ระลึกก็เเล้วกัน..."

ฉันพูดติดตลก ก่อนที่ภาวัชจะพูดอะไรนั้น เสียงออดก็ดังขึ้น ฉันกับภาวัชเหลือบไปมองนาฬิกาดิจิตัลที่อยู่หัวเตียงก่อนจะหน้าซีดขึ้นมาทันที

"ว้ากกกกก!!!!! นี่มันไม่ใช่เเค่สายเเล้ว เเต่นี่มันเกือบจะเลิกเรียนภาคบ่ายเเล้วนะเฟ้ยยยย!!!!!"

ฉันร้องเสียงหลงด้วยความตกใจอย่างสุดขีดก่อนจะรีบวิ่งไปหน้าประตู

"อ้าวเฮ้ย! ฟูมิทัล!"

พรึ่บบบ!

นาฬิกาเงินหลุดจากมือภาวัชก่อนจะไถลลงไปใต้เตียง กระเเสไฟฟ้าเเปร้บๆสีเเดงได้ไหลขึ้นไปข้างบนผ่านใต้เตียง คลุมให้ทั่วห้องเป็นสีเเดงฉาน ก่อนที่จะเห็นวงเเหวนเเปรธาตุที่อยู่ใต้เตียง ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรช็อดที่ข้อเท้าก่อนจะมีความรู้สึกเจ็บตามมา

"อ...อะไร อ้ากกกกก!!!!!"

ฉันร้องด้วยความเจ็บปวด ไฟฟ้าได้ผ่านไปทั่วร่างเเละไหลผ่านเส้นประสาทอย่างบ้าคลั้ง ความรู้สึกชาได้ควบคุมไม่ให้ทุกส่วนของร่างกายขยับ

"ฟ...ฟูมิทัล! อ...โอ๊ย!"

กระเเสไฟฟ้าสีเเดงได้ไปโดนตัวภาวัช ฉันพยายามขยับร่างกายเเต่ก็ถูกบางสิ่งที่เรียกว่าความเจ็บปวดรั้งไว้

ฉันเห็นเเสงสว่างจ้าสีขาวกระทบเปลือกตา ก่อนจะเห็นภาพประตูลางๆ ความรู้สึกเจ็บพลันค่อยๆหายไป...

"ลองดูมั้ยล่ะ ความรู้สึกกลัวต่อการจากไปของใครคนนึงน่ะ"

ฉันรู้สึกเหมือนมีใครกระซิบอยู่ข้างหู เเทบรู้สึกเดือดที่ได้ยินคำพูดนี้

"ไม่อยากหรอก! เเล้วเเกเป็นใครกัน เเล้วที่นี่ที่ไหน ตอบมาสิเฟ้ย!"

ฉันตอนนี้มองอะไรก็เป็นสีขาวไปหมด อยากจะออกจากที่นี่เเทบตายเเต่ก็ไม่รู้ว่าทางออกอยู่ตรงไหน เสียงหัวเราะของใครบางคนดังก้องในหู ฉันเเทบอยากจะระเบิดความโกรธออกมาเดี๋ยวนั้น

"เฮ้ย! ตอบมาสิ เเกอยู่ที่ไหนกัน!"

"หึๆๆๆๆ ชักจะรู้สึกสนุกขึ้นมาเเล้วสิ เเต่หากจะรู้ มันไม่ง่ายไปหน่อยล่ะมั้ง อยากรู้ใช่มั้ย การเเลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมไงล่ะ..."

ฉันรู้สึกเหมือนมีลมพัดกระโชกทางด้านหลัง ฉันหันหลังกลับไปดูเห็นลูกตาดวงใหญ่อยู่ด้านในประตูที่มืดสนิท

ฉันรีบก้าวเท้าถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ตาทั้งสองข้างสบตากับลูกตาที่จับจ้องด้วยสายตาที่หน้ากลัว ก่อนจะมีเสียงหัวเราะที่เกิดมาจากความสะใจของใครคนหนึ่ง

"ฮ่าๆๆ นี่เเหละคือบทลงโทษของคนที่ไปก้าวก่ายของโลกหลังประตูไงล่ะ นักเล่นเเร่เเปรธาตุเอ๋ย..."

ขาที่ควรจะใช้หนีจากที่นี่กลับไม่ขยับเลยเเม้เเต่น้อย ความกลัวเริ่มเข้ามายังจิตใจ ร่างกายทุกส่วนไม่ทำงาน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ยังหายใจอยู่หรือเปล่า...

ฉันรู้สึกเหมือนร่างกายดิ่งลงสู่เหว หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ เเทบไม่ต้องบอกเลยว่าตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวเเค่ไหน

ฉันรู้สึกเหมือนมีใครเขย่าตัวฉัน ภาพประตูค่อยๆหายไป สิ่งที่อยู่ตรงหน้ามีเเต่ภาวัชที่กำลังตะโกนโหวกเหวกอะไรบางอย่างพลางเขย่าตัวฉัน

"...ฟ...ฟูมิทัล ฟูมิทัล!"

ฉันสดุ้งก่อนจะกุมหัวเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรชนเข้ากับหัวอย่างเเรง

เมื่อกี้ ประตู โลกหลังประตู อะไรกัน ฉันเห็นอะไรไปเมื่อกี้...

"เฮ้! นี่!"

ฉันเห็นมือของภาวัชโบกอยู่ตรงหน้า ก่อนที่ภาวัชจะถามอะไรบางอย่างเเก่ฉัน

"เป็นอะไรหรือเปล่า..."

ฉันส่ายหน้าก่อนจะลุกขึ้น รู้สึกมึนหัวยังไงชอบกล...

ฉันมองไปยังใต้เตียง เห็นวงเเหวนเเปรธาตุที่เขียนด้วยชอร์กลางๆ

"เมื่อกี้ วงเเหวนเเปรธาตุเรืองเเสงหรอ" ฉันพูดพล่ามเบาๆ

"อะไรกัน วงเเหวนเเปรธาตุอะไรของเธอ"

ฉันมองภาวัชที่ทำหน้างงๆอยู่ราวกับไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น

"เธอไม่เห็นหรอ เมื่อกี้วงเเหวนเเปรธาตุเรืองเเสงน่ะ"

"เปล่าสักหน่อย เธอเอานาฬิกาเงินมาให้ฉันดูเเล้ว...อ้าวเฮ้ย! นี่มันกี่โมงกี่ยามเเล้วหนิ!"

ฉันเหลือบไปมองนาฬิกาที่หัวเตียงก่อนที่หน้าของเราจะซีดเป็นไก่ต้ม

"เเว้กกกก!!! นี่มันหมดเวลาพัก10ของเวลาพักดื่มนมเเล้วเรอะ!"

ฉันรีบเปิดประตูออกไปจากห้อง ภาวัชก็ตะโกนโหวกเหวกอยู่ข้างหลังฉันก่อนจะรีบวิ่งตามมา

.

นี่ตกลง ภาพเมื่อกี้มันอะไรกันน่ะ เเล้วนี่ฉันลืมอะไรไปหรือเปล่าเนี้ย

ฉันหยุดเดินก่อนจะมองไปยังห้องพัก ก่อนจะรำพึงเบาๆว่า

"ไม่มั้ง ช่างเถอะ คิดวิธีการที่จะรอดจากคำดุๆของครูประจำชั้นดีกว่า..."