4 สหายพจญเเดนออเคมิส2 the civil war alchemy

"เฮ้อ...ถึงสักที"

ฉันหย่อนตัวลงบนเตียงนอนชั้นล่างสุดหลังจากที่วางกล่องลงกับพื้น ก่อนจะเหยียดเเขนชั่วครู่เพราะความเมื่อย ลูกเเมวตัวเเรกโพล่หัวออกมานอกกล่องก่อนจะร้องเหมี้ยวๆไม่หยุด

"อืม...ดูไปดูมาเเล้ว เจ้าพวกนี้ก็น่ารักเหมือนกันนะนี่"

"ห...หา!?! O_oll"

ฉันสดุ้งตกใจก่อนจะหันไปเค้นยัยภาวัชที่เพิ่งร้องเสียงหลงเมื่อกี้

"ปัดโธ่...จะตกใจอะไรกันนักกันหนา คนกำลังเคลิ้มๆอยู่นะเฟ้ย!"

เเต่หลังจากที่ฉันพูดประโยคนั้นภาวัชก็ทำตาโตราวกับเจออะไรที่น่ากลัวๆมาอย่างั้น

"ฉ...ฉันไม่ได้หูฟาดใช่มั้ย"

"หืม..."

"ธ..เธอบอกว่าลูกเเมวพวกนี้ัน่ารักหรอ..."

"อะไรของเธอล่ะเนี้ย..."

"อ่าว? จริงๆนะ วันนี้คงจะมีหิมะตกที่เมืองไทย..."

หัวฉันประเคนกับพื้นดังสนั่น ปัดโธ่เฟ้ย! ฉันชมเเมวว่าน่ารักมันผิดตรงไหนกัน!

"เเล้วมันเเปลกตรงไหนกันห๊า!!" ฉันพูดใส่ภาวัช มือก็นวดขมับที่ลงกับพื้นเมื่อกี้ อะไรจะตรงเป้าขนาดนั้น...

"คนที่ไม่ยอมให้ฉันเลี้ยงเเมวอย่างเธอเนี้ยนะ..."

"เเล้วที่ตึกมันเลี้ยงได้ซะเมื่อไรล่ะ ฉันไม่ได้พูดว่าฉันเกลียดเเมวซักคำ"

หลังจากที่ฉันพูดประโยคนั้นออกมาใจก็หวนระลึกถึงปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นที่โลกนั้น จะว่าไปปัญหาที่ทำให้ฉันหนักหัวที่สุดมันก็...

จะว่าไป ไอ้ปัญหาที่ฉันต้องมาตรวจเอกสารดึกๆดื่นๆที่นั่นมันก็เพราะเรื่องเเมวนี่หว่า...

"...ฟ...."

"ฟูมิทัล...ฟูมิทัล!"

"หืม...อ...อะไร"

นี่เราเหม่อขนาดไม่ได้ยินเสียงจากคนรอบข้างเลยหรอ

"จะว่าไป เธอเคยรู้เรื่องเเปลกๆที่โรงเรียนบ้างหรือเปล่า"

"อืม..."

ฉันตอบสั้นๆ เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนฉันเคยได้รับคำเชิญให้ไปหาผีมาเเล้ว ไอ้บนตึกเรียนน่ะหรือ เฮ้อ...ไม่อยากจะพูด

"เธอคิดว่าเกิดจากอะไร"

"อืม..ไม่รู้ดิ เธอคิดว่าไงล่ะ" ฉันถามขณะเิดินไปหยิบนมในตู้เย็นออกมาหนึ่งกล่องก่อนจะตัดมุมบนของกล่อง

เเละเทลงไปบนชามที่หยิบมาก่อนหน้านี้

"เหมี้ยวๆๆๆ"

หัวลูกเเมวโพล่ออกมาจากกล่องกระดาษเเละดินมายังชามที่ใส่นมไว้จนเต็ม

'ถึงว่าสิ....ทำไมอัลถึงชอบเเมวออกขนาดนั้น...'

ฉันคิดก่อนจะหันไปถามภาวัชว่า

"เเล้วทำไม เธอถึงถามเเบบนั้นล่ะ..."

ฉันเริ่มตั้งคำถามหลังจากที่ไม่ได้ยินเสียงตอบของภาวัช คงเป็นเพราะฉันจะถามเบาไปล่ะมั้ง

ภาวัชหยิบเเผ่นกระดาษบางอย่างที่พับไว้ในกระเป๋ากระโปรงก่อนจะคลี่ออกมาเบาๆ

"เเผนที่..."

"ใช่ เธอไม่สงสัยเลยหรอว่าทำไมมีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นที่โรงเีรียน เเต่ไม่ใช่เเค่ที่โรงเรียนนี้เท่านั้น.."

นิ้วของภาวัชชี้ไปยังตึกหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนนัก

"หากเธอมาตรงนี้คงจะไม่สามารถโทร.ออกหรือรับได้ใช่หรือเปล่า"

"อืม...เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าตรงนี้มีครื่นรบกวนเพราะมีโลหะรบกวนคลื่นโทรศัพท์อยู่มาก"

"เเล้วเธอคิดหรอว่ามันจะจริงหรอ ตึกนี้ถูกปล่อยร้างมาหลายปีเเล้ว เเถมด้านหน้าตึกก็เป็นป้ายรถเมย์ เเล้วทำไมคนอื่นๆถึงไม่พูดถึงปัญหาด้านสัญญาณโทรศัพท์เลยล่ะ จนกระทั่งเมื่อ2สัปดาห์ก่อนนี่เเหละ"

ฉันฟังคำอธิบายของภาวัชก่อนจะมานั่งดีดลูกคิดทบทวนเป็นการณ์ใหญ่ ที่เเท้สัญญาณรบกวนนั้นดูท่าจะไม่ได้เกิดจากโลหะเเละอลูมิเนียมอย่างเหล็กเชื่อมเสาซะเเล้ว

"ที่น่าเเปลกใจกว่านั้นคือ ทำไมนักข่าวถึงไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลยล่ะ"

"คงเป็นเพราะพวกเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องทั่วไปล่ะมั้ง เเต่หากโลหะที่รบกวนคลื่นโทรศัพท์เเรงขนาดนั้นมันก็ไม่น่าใช่โลหะธรรมดาๆหรอก..."

ฉันตอบเเม้จะไม่มั่นใจว่าจะถูกต้องสักเท่าไรนัก

ภาวัชลุกขึ้นก่อนจะถอนหายใจเฮือกยาวๆ ก่อนจะเก็บเเผนที่ไว้ในกระเป๋ากระโปรง

"เอาเถอะ ฉันเอามาให้เธอดูเล่นๆเท่านั้นเเหละ มันไม่ใช่หน้าที่พวกเราที่ต้องค้นหาสาเหตุพวกนี้หรอก"

"มันอาจจะมีสาเหตุก็ได้นะ เธอคงอยากจะดูนี่หน่อย"

ฉันหยิบอะไรบางอย่างในเป้ก่อนจะโยนให้ภาวัช

ภาวัชพลิกสิ่งมันวาวที่เป็นเงินพบรูปสิงโต สัญลักษณ์ของกองทัพอยู่ด้านบน                                           

มันคือนาฬิากาเงินของนักเล่นเเร่เเปรธาตุเเห่งราชอาณาจักร....

*******************************************************************

นิยายนี้คือนิยายอะไร เเต่งได้ห่วยชะมัด...

ผมเชื่อว่าคำนี้น่าจะอยู่ในหัวของใครบางคนเเน่ๆหลังจากที่ได้อ่านนิยายนี้ คำนี้ผมไม่ขัดหรอก เพราะผมไม่ใช่นักเขียนฝีมือดีเท่าไรนัก เฮ้อ เเต่เสียใจด้วยล่ะกัน ที่ต้องทำให้คุณต้องมาเสียเวลานั่งฟังนักเขียนจอมบื้อที่บ้าเเขนกลยังกะอะไรดีคนนี้...

หากต้องการได้สิ่งหนึ่งต้องจ่ายสิ่งที่มีค่าเท่าเทียมกันออกไป...

เเล้วถ้าต้องการชีวิตของคนอื่นต้องจ่ายชีวิตของตนเองไปอย่างนั้นหรือ...

คิดว่ายังไงล่ะ เรื่องนี้มันออกจะเเปลกไปจริงมั้ย อยากได้อะไรต้องจ่ายสิ่งที่เท่าเทียมออกไป

มันจะจริงหรอ ไอ้กฎเหล็กที่ว่า....

เอาเถอะ ผมจะไม่ขัดเวลาคิดของคุณละกัน เพราะสิ่งนี้คุณต้องคิดด้วยตัวคุณเอง ผมขอจบการรายงานความคืบหน้าเพียงเท่านี้ เเล้วผมจะมาเขียนต่อถ้าหากผมยังมีชีวิตอยู่ก็เเล้วกัน

ปล.เเล้วอย่าลืมว่าหากมีใครเเลกเปลี่ยนชีวิตคุณไปคุณก็จะไม่ได้อ่านความคืบหน้าต่อจากนี้ หวังว่าคุณจะยังมีชีวิตอยู่จนอ่านนิยายเรื่องนี้จบละกัน เเล้วโปรดใช้ชีวิตของคุณตามที่เป็นปกติให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะถ้าหากคุณตายไปเเล้วคุณก็ไม่มานั่งอ่านรายงานนี้หรอก จริงมั้ย?

ขอให้โชคดี เเละขอให้คุณมีชีวิตอยู่จนกว่าเหตุการณ์เหล่านี้จะจบลง...

เอ็ดเวิร์ เอลริค นักเล่นเเร่เเปรธาตุเหล็กไหล