4 สหายพจญเเดนออเคมิส2 the civil war alchemy

ลมพัดปะทะเข้าใบหน้าฉันเบาๆ ฉันลุกขึ้นก่อนจะมองไปยังกองดินที่มีไม้บักไว้ ฉันหันไปหาภาวัชที่ตอนนี้หายร้องเเล้วเเต่ก็ยังมีรอยน้ำตาหลงเหลืออยู่
"หายร้องเเล้วหนิ..." ฉันพูดเปรยกับภาวัชเบาๆ ภาวัชเอามือเช็ดรอยน้ำตาก่อนจะมองไปยังหลุมศพที่ฉันพึ่งทำเสร็จ
"เเล้วคราวนี้...เราจะทำยังไงต่อล่ะฟูมิทัล..."
ฉันหันไปยังลังนมที่ฉันเก็บมาหลังโรงอาหาร มีลูกเเมวตัวเล็กๆอยู่ในกล่องประมาณ6ตัว เเต่ละตัวส่งเสียงร้องเหมียวๆ จนฉันเริ่มใจคอไม่ดีว่าหากมีคนได้ยินเสียงเเล้วจะทำัไงกันดีต่อจากนี้
"เจ้ามิวนี่..ตายเเล้วยังหาภาระให้อีกเนอะ" ฉันพูดเล่นๆหวังจะปลอบใจเพื่อนที่เพิ่งจะร้องเสร็จ ก่อนจะเอามือซุกกระเป๋ากระโปรงลึกมากขึ้น
"เเล้วเราเลี้ยงมันได้หรือเปล่าล่ะ"
ฉันส่ายหัวช้าๆ ภาวัชทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย นี่เธอจะหางานให้ฉันทำเหมือนหมอนั่นหรือเปล่าเนี้ย...
"เธอคิดว่าที่ตึกประจำเลี้ยงได้ไหมเล่า"
"เเล้วจะทำยังไงล่ะ ขืนเอามันขึ้นตึกเรียนมีหวังโดนลากเข้าห้องปกครองเเน่ๆ"
ฉันครุ่นคิดอยู่นาน เวลาเริ่มเดินไปเรื่อยๆ เพราะถ้าขึ้นตึกเรียนช้าก็คงโดนครูดุกันเเน่ๆ
"เอ้อ! จริงสิ เราเอามันไว้ในห้องพักเราก่อนมั้ยล่ะ"
"เเล้วถ้าถูกจับได้ล่ะ"
"เธอคิดว่าฉันเป็นใครกันหึ..."
รอยยิ้มเริ่มกระตุกที่มุมปาก ฉันปิดฝากล่องนมก่อนจะยกมันขึ้น น้ำหนักกล่องทำให้เจ็บเเปร้บที่ไหล่ขวานิดๆ
"ภาวัช ใจคอเธอคิดจะไม่ช่วยฉันเลยหรือไง"
"เเล้วทำไมถึงไม่บอกให้ช่วยเล่า!"
ฉันกับภาวัชเริ่มเถียงกัน นาฬิกาเริ่มเดินเข็มนาทีไปถึงเลขสิบเอ็ด นั่นเเสดงว่าอีกห้านาทีจะหมดเวลาพัก
"เหวออออ!"
ฉันเพลอร้องเสียงหลง ขาทั้ง2ข้างรีบสาวไปยังตึกประจำ เเต่เราดันมีปัญหาหนึ่งที่ต้องเเก้ก่อนจะขึ้นตึก...
"เเล้วครูเวรหน้าตึกล่ะ..." ภาวัชเอ๋ยขึ้นหลังจากที่เรามาหยุดที่หน้าตึก
"เอ่อ...."
.
.
"นี่พวกเธอมาทำอะไรกัน"
"พวกเราเอานมมาให้ครับ ^ ^ll"
ฉันรีบจนเพลอพูดคำว่า 'ครับ' ที่ติดมาหลังจากที่พึ่งกลับมาจากโลกโน้นหมาดๆ
สายตาโหดๆที่ผ่านเลนส์สี่เหลี่ยมของครูเวรสบตากับฉันเข้าอย่างจัง นี่คือการต้อนรับหรือว่าอะไรกันล่ะเนี้ย!

สายตาครูเวรจับจ้องที่กล่องที่เราถือมา ฉันเสียวหลังวาบๆไม่ต่างจากภาวัช
"เเล้วนี่ครูประจำชั้นสั่งมาหรือ.." ครูเวรเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบตามเเบบฉบับของครูที่มีประสบการณ์ตรวจตราความเรียบร้อยมานาน
"อ่า...ครับ"
"เเล้วนี่มันพึ่งเที่ยงเองไม่ใช่หรือ"
"เอ่อ พอดีนมพึ่งส่งมาตอนนี้พอดีครับ"
"เวลาพูดกับครูต้องพูดคำว่า'ค่ะ'สิ"
"ค....ค่ะ"
ฉันทำใจดีสู้เสือ เเถมเป็นเสือที่พร้อมที่จะลากพวกเราเข้าถ้ำ(ห้องปกครอง)ได้ทุกเมื่อ เหงื่อเริ่มตกลงมาจากใบหน้าฉันกับภาวัช
"เอาล่ะ..." ครูเริ่มพูดขึ้นหลังจากถามคำถามต่างๆนาๆเเก่ฉัน "ต่อไปนี้ หากยังไม่ถึงตอนบ่ายให้เก็บนมไว้ก่อน เเล้วถ้าเห็นว่ามาขึ้นตึกเวลานี้ล่ะก็...ครูจะส่งพวกเธอไปหาหัวหน้าเเผนก"
'ย...เยส' ฉันคิดดีใจในใจ เเต่ความจริงอยากร้องออกมาดังๆเลยด้วยซ้ำ
"เชิญ..." ครูพูดก่อนจะเดินไปตรวจตราความเรียบร้อยหลังตึก ฉันอุ้มกล่องก่อนจะเดินไปพร้อมกับภาวัช
"หัวใจจะวาย..." ภาวัชเอ่ยขึ้นขณะเดินถือกล่องด้านฝั่งตรงข้าม
"ฉันน่าจะวายมากกว่าเธอนะภาวัช = ="
"จ้าาา ^ ^"
ภาวัชพูดอย่างร่าเริง ฉันเเอบดีใจนิดๆที่ยัยนี่หายเศร้าเเล้ว
"เหมี้ยว~"
เเมวที่อยู่ในกล่องโพล่มามองฉัน จนฉันสังเกตว่าใบหน้าฉันเเดงเเจ๋จนถึงใบหู
"เป็นอะไรหรอฟูมิทัล"
"ป...เปล่า" ฉันรีบเบนหน้ากลบเกลื่อน บ้าเอ้ย เราเป็นผู้หญิงนะเฟ้ย! คงจะเป็นเพราะอากาศร้อน ใช่...ต้องใช่เเน่ๆ
.
เอาเถอะ ถึงยังไงนี่มันก็ไม่ใช่ครั้งเเรกที่ฉันต้องมาปวดหัวเพราะเเมวนี่นา
ฉันหยุดเดินก่อนจะมองขึ้นไปบนฟ้า ท้องฟ้าที่ขุ่นมัวได้เปลี่ยนเป็นสีครามสดใส ราวกับว่ามันเป็นกระจกที่มองลึกไปยังโลกอีกใบได้ ดวงอาทิตย์ส่องเเสงจ้าเหมือนทุกๆวัน เเสงอาทิตย์กระทบใบหน้าจนฉันต้องหรี่ตามอง เห็นนกสีฟ้าโบยบินขึ้นไปหวังจะเข้าใกล้ดวงตะวันใบนั้น ใจฉันคินเรื่อยเปื่อยถึงเจ้าตัวเเสบที่ทำให้ฉันปวดหัวเพราะเรื่องเดียวกันไม่ต่างจากตอนนี้

ป่านนี้นายทำอะไรอยู่น้า คงจะไม่ใช่กวนประสาทพี่เค้าอีกเเล้วใช่มั้ย อัล...