4 สหายพจญเเดนออเคมิส2 the civil war alchemy

เช้าวันพฦหัสบดีเป็นวันที่อากาศไม่ค่อยดีเท่าไรนัก ฉันเดินออกจากโรงอาหารมือก็พลางถือหนังสือเล่มหนึ่งก่อนจะตรงไปยังสวนคณิตศาสตร์
ในสวนคณิตศาสตร์นั้นมีพวกน้องๆป.4-ป.5มาจดข้อความต่างๆที่บอร์ดเพื่อนำไปเป็นส่วนหนึ่งในการทำการบ้านที่คุณครูสอนคณิตตั้งโจทย์เอาไว้ให้ ดังนั้นที่นี่จึงดูคึกคักมากกว่าที่ฉันมาในวันก่อน
ขาพาฉันเดินมายังหน้าร้านถ่ายเอกสาร พี่มัธยมต่อคิวกันยาวเหยียด มือก็ถือเอกสารตารางกราฟต่างๆที่ฉันชอบไป
เเทรกอ่านในช่วงเรียนการบ้านของพี่มัธยมต้น ฉันจ้องมองเเถวก่อนถอนหายใจ ในหัวคิดว่า'ฝากถ่ายดีกว่า'เพราะดูท่าต่อเเถวตอนนี้คงกินเวลาไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมงเเน่ๆ
ฉันเดินเเซงคิวพี่ๆเเละหยิบกระดาษที่เสียบไว้หน้าบานเลื่อน ก่อนจะหยิบปากกาหมึกซึมจากกระเป๋าเสื้อเขียนไว้ว่า
'หนังสือวิทยาศาสตร์หมวดองค์ประกอบธาตุของวัตถุหน้า101-107'
ฉันวางปากกาลงก่อนจะอ่านทวนเพื่อให้เเน่ใจว่าคำที่เขียนไว้ถูกต้อง ถ้าหากจะให้อธิบายเรื่องลายมือตอนนี้ก็คงจะพูดได้เต็มปากว่าลายมือฉันไม่ต่างจาก'ไก่เขี่ย'สักเท่าไร
ฉันหยิบคลิบหนีบกระดาษมาหนีบไว้ก่อนจะวางไว้หน้ากระจกบานเลื่อน เเละเดินออกจากบริเวณนั้นให้เร็วที่สุดไม่อย่างนั้นคงจะมีบ้างที่ฉันอาจจะโดนเหยียบเเบนไปก่อนที่จะไปหายัยภาวัชที่นัดกันไว้หลังโรงพละเเน่ๆ
ฉันเอามือออโต้เมลล์ซุกกระเป๋ากระโปรงเเละเดินไปอย่างสบายใจ จุดมุ่งหมายในการไปครั้งนี้ไม่ใช่ไปเล่นกีฬาหรือไปเเข่งวิ่งอะไรหรอก ก็เเค่ไปให้อาหารเเมวที่เราเเอบเอาไปให้เป็นประจำก็เท่านั้น
เเมวตัวนั้นเป็นเเมวดำตาสีเขียว ตัวเล็กๆบางๆที่คนที่มาเล่นอยู่หลังโรงพละตอนเช้าเห็นกันจนชินตา ถึงป้ายจะบอกว่า'ห้่ามให้อาหารสัตว์' เเต่ฉันกับภาวัชก็มักจะเเอบเอามาให้เป็นประจำ โดยเฉพาะนมโรงเรียนที่ฉันไม่กินตลอดที่มีอยู่เต็มตู้เย็น
ฉันเดินไปยังหลังโรงพละก่อนที่จะเหลียวมองซ้ายมองขวาเพื่อหาเพื่อนที่นัดกันไว้
สุดท้ายฉันก็ไปเห็นภาวัชที่นั่งกอดเข่าพิงกำเเพงอยู่ ฉันสังเกตเห็นว่าภาวัชนั่งสะอื้นอยู่
"เอ๊ะ! ภาวัช เป็นไรไป..."
ที่ฉันถามเเบบนี้ก็คงไม่ใช่ว่าถามไปเฉยๆ เพราะคนอย่างภาวัชเป็นคนที่ร้องไห้ไม่บ่อยนัก ทุกวันนั่งยิ้มหัวเราะเเละร่าเริงทุกวันจนทุกครั้งที่ฉันเห็นภาวัชก็มีเเต่รอยยิ้มเสมอ เเต่วันนี้ภาวัชเปลี่ยนไป
"มิว มิวน่ะ..." ภาวัชพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"มิว? ทำไมหรอ" ฉันถาม มือของภาวัชชี้ไปยังหลังโพรงหญ้าด้านหน้า เสียงเริ่มสั่นเเรงขึ้นเมื่อได้พูดประโยคที่ทำให้หัวใจฉันเเทบหล่นไปยังตาตุ่ม
"ตาย...เเล้ว.."