4 สหายพจญเเดนออเคมิส2 the civil war alchemy

อืม ให้ได้ยังงี้สิ ดูท่าเราคงเเต่งฟิคเรื่องลึกลับๆ ไม่ค่อยเวิร์ค 555+

เเต่ก็...จะเขียนให้ถึงที่สุดเน้อออ

[ JANE ]

*******************************************************************

ณ ที่สถานที่หนึ่ง ดาวเทียมได้ส่งสัญญาณมายังใต้ดิน หน้าคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งมีภาพตัวเลขพลันปรากฏอยู่หน้าจอ สร้างความประหลาดใจให้เเก่ชายผู้หนึ่งเป็นอย่างมาก

R:12514000001

AD:X.X

147000215874100000000000001

"ท่านครับ ได้มีปฏิกริยาการเล่นเเร่เเปรธาตุที่พิกัด X.X ครับ!"

"ระบุเขตให้เเน่นอนสิ!"

ชายผู้หนึ่งซึ่งดูท่าทางเป็นหัวหน้าพูดด้วยความรีบร้อน ลูกน้องที่นั่งอยู่จึงรีบเเปลด้วยความร้อนรน เเต่ผลที่ได้ออกมาสร้างความประหลาดเเก่เขาใจเป็นอย่างยิ่ง

"ว่าไง หาเจอยัง!"

"ห...หาเจอเเล้วครับ! เเต่มันเป็นไปไม่ได้เเน่!"

"พูดออกมาให้ละเอียดหน่อย ตกลงที่ไหนกันเเน่!"

"ระบุได้ไม่เเน่นอนครับ เเต่มันเป็นปฏิกริยาที่สูง...สูงมากเลย"

"จะเอายังไงดีครับท่านฟรีก..."

คนที่เป็นหัวหน้าหันไปถามชายผู้หนึ่งซึ่งใส่ชุดสูทสีดำ ใส่เเว่นตาดำสนิท นั่งสูบบุหรี่โดยไม่มีท่าทีรีบร้อนอะไรนัก

ชายผู้นั้นพ่นควันบุหรี่ออกมาช้าๆ ควันบุหรี่ฟุ้งกระจาย ก่อนที่เขาจะมองไปยังลูกน้องที่กำลังรอฟังคำตอบ รอยยิ้มเริ่มเผยออกมาจากใบหน้าที่เรียบเฉยมานาน

"เเบบนี้ค่อยหน้าสนุกหน่อย มีนักเล่นเเร่เเปรธาตุมาขวางเเผนการเเบบนี้มันก็น่าสนุกไม่ใช่เล่น..."

พวกลูกน้องทั้งหมดหันมาทางชายผู้นั้นเป็นตาเดียวกัน เเววตาของพวกเขาตื่นตะลึงกับคำพูดของเขา

"จะเป็นไปได้หรอครับ! ไม่เคยมีนักเล่นเเร่เเปรธาตุปรากฏออกมาให้เห็นนานเเล้ว เเละไม่มีใครที่สามารถเล่นเเร่เเปรธาตุที่โลกนี้ได้เลยนะครับ!"

ชายสวมสูทลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนปล่อยบุหรี่ลงกับพื้น รองเท้าสีดำเงาวับขยี้บุหรี่เละเป็นผงก่อนที่จะคีบบุหรี่อันใหม่จากกล่องบุหรี่ที่อยู่ใต้เสื้อสูท มือขวาจุดไฟเเช็ก2-3ที่ก่อนจะจุดบุหรี่ให้เกิดควัน ก่อนจะอัดควันบุหรี่เข้าไปเต็มปอดเเละพ่นออกมา เเละมีรอยยิ้มความพอใจเกิดขึ้นที่ใบหน้า

"อ้า...อีกไม่นาน...ก็คงถึงเวลาเเล้วสินะ เวลาที่มีเสียงร้องโหยหวนของพวกมนุษย์ เวลาที่มนุษย์จำนวนมากจะกลายเป็นเพียงหินสีเเดงๆที่บรรจุชีวิตมนุษย์นับร้อย..ไม่สิ! นับพันอยู่ในนั้น วันนั้นเเหละวันที่เรารอคอยจะมาถึง..."

พวกลูกน้องเริ่มหวาดระเเวงกับการกระทำของชายนิรนามผู้นั้น มือจับขอบเเว่นสีดำสนิทก่อนจะถอดออกมา ตาข้างซ้ายได้ลืมขึ้นมาเผยสัญลักษณ์รูบงูกินหางสีเเดงฉานประทับอยู่บนลูกตาสีขาว

"วันนั้น...วันที่เรารอคอยมาตลอด....วันที่เราจักพรรติโฮมุนครุสจะเป็นหนึ่งบนโลก!"

.

เฮ้อ ให้ตายสิ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ เราไม่ได้คิดไปเองเเน่ๆ วงเเหวนเเปรธาตุเปล่งเเสง เเละก็ประตู...

"เจน!"

ฉันสดุ้งก่อนจะหันไปยังหน้าห้อง เห็นครูยืนกอดอกอยู่ อาการปวดหัวเกิดขึ้นกระทันหัน ฉันมองไปยังกระดานก่อนจะลุกลี้ลุกลนหาคำตอบ

"เอ่อ... X เท่ากับ 28 ส่วน Y เท่ากับ 54 ครับ"

เสียงหัวเราะดังขึ้นทั่วห้อง ฉันมองทุกคนในห้องอย่างงุนงง ก่อนจะเข้าใจว่ตัวเองเพลอพูดคำว่า 'ครับ' ไป

"ใช่ เจน คำตอบของเธอถูกต้อง เเต่ครูจะบอกให้เธอช่วยปิดประตูให้สนิทหน่อยเเค่นั้น.."

หลังจากสิ้นคำพูดของครู ฉันก็หันไปยังประตูอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบปิดลงเเละนั่งที่ให้เรียบร้อย

บ้าเอ้ย~! เพราะคิดเรื่องนั้นเเท้ๆทำให้เราขายหน้า เเถมถูกเพื่อนหัวเราะเยาะอีกตากหาก

.

กริ้ง~!

"เยสสสสสสสส!"

เสียงร้องอย่างดีใจของเพื่อนๆดังก้องไปทั่วห้อง ภาวัชล้มฟุ่บคาโต๊ะหลังจากที่เก็บอาการง่วงมานาน ส่วนทุกคนก็ตรงดิ่งไปที่ประตูเนื่องจากจัดการเก็บกระเป๋าเสร็จไปนานเเล้ว

"เยส..."

ฉันร้องเบาๆก่อนจะเอาเเขนที่ใช้เท้าคางออกอย่างเบื่อหน่าย มือซ้ายเอื้อมไปหยิบกระเป๋าถือก่อนจะเปิดโต๊ะเพื่อจัดกระเป๋า มือปิดเก๊ะดังปังก่อนจะเดินถือกระเป๋าที่หนัก 8 กิโลออกจากห้อง มือก็นวดขมับเพื่อบรรเทาอาการปวดหัวที่เกิดขึ้น

ปัดโธ่ ทำไมปวดหัวเเบบนี้ล่ะเนี้ย หัวเเทบจะระเบิดเเล้วอยู่เเล้วนะ...