ขอรับไว้...แค่หัวใจของเธอ

บ้านฉัตรแก้ว หรือจะให้ถูกควรเรียกว่าคฤหาสน์เสียมากกว่า เป็นที่พัก
อาศัยของปฐพีมาตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบัน มันเป็นคฤหาสน์สไตล์ยุโรป
อายุเกือบยี่สิบปีแล้ว บิดาของปฐพีซื้อคฤหาสน์หลังนี้ไว้เมื่อตอนบุตร
ชายคนแรกเกิด และตั้งชื่อว่าบ้านฉัตรแก้วตามนามสกุลของตน
 
รอบบ้านฉัตรแก้วมีพื้นที่กว้างขวางใหญ่โตเหมือนในละครตอนสี่ทุ่ม
แต่ตอนที่ไปถึงเป็นเวลามืดมากแล้ว ศิชลจึงมองไม่เห็นรายละเอียด
ภายนอกอะไรมากนัก
 
เมื่อลงจากเบนซ์คันโก้และเข้าสู่ตัวคฤหาสน์ ศิชลจึงได้แต่ตะลึงกับ
ความอัครฐานของอีกฝ่าย ภายในบ้านแบ่งเป็นห้องพักของคนใน
ตระกูลฉัตรแก้วร่วมสิบห้อง ส่วนเรือนคนใช้เป็นเรือนหลังเล็กที่อยู่
ถัดจากคฤหาสน์ไปอีกหน่อย กลางห้องโถงมีโคมไฟระย้าทำจาก
คริสตัลรับกับชุดรับแขกหรูหราเหมือนในละคร
 
"ตะลึงอะไรศิ เข้ามาข้างในได้แล้ว"
 
ปฐพีเรียกศิชลที่ยืนอ้าปากค้างอยู่หน้าห้องโถง เมื่อเข้ามาข้างในตัว
บ้าน เด็กรับใช้สาวผิวดำคนหนึ่งก็ยอบกายลงข้างๆปฐพีที่นั่งลงบน
โซฟาหนานุ่ม ปฐพีพยักหน้าให้ศิชลนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะ
หันไปสั่งแม่ตัวดำ
 
"จั่น ไปทำความสะอาดห้องข้างบนที ห้องที่อยู่ถัดจากห้องคุณปรางค์
ก็ได้ แล้วเตรียมเครื่องอาบน้ำให้ครบนะ อ้อ เอาเสื้อนอนกับกางเกง
นอนใหม่ๆให้คุณศิด้วย"
 
"ศิ จะดื่มอะไรหน่อยไหม"
 
ปฐพีหันมาถามศิชลที่ส่ายหน้าท่าทาง งงๆ ศิชลเองก็คาดไม่ถึง
เหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะร่ำรวยขนาดนี้เพราะตลอดมาพี่ปัฐทำตัว
ติดดินมาตลอด
 
"เดี๋ยวรอแป๊บนึงนะ ให้จั่นไปทำความสะอาดห้องก่อน ส่วนพวกเสื้อผ้า
ที่จะใช้พรุ่งนี้ เอาของพี่ไปใส่ก่อนไหวมั้ย เดี๋ยวเราไปดูกันดีกว่าว่ามี
เสื้อผ้าอะไรที่พอจะใช้ได้บ้าง"
 
ปฐพีถามยิ้มๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินนำขึ้นชั้นสองไปโดยมีศิชลตามมาด้วย
ชายหนุ่มเดินเข้าห้องก่อนจะรื้อดูเสื้อผ้าที่ศิชลน่าจะใส่ได้ ซึ่งก็ไม่น่า
จะเป็นปัญหาเพราะทั้งคู่มีขนาดตัวที่ไล่เลี่ยกันมาแต่ไหนแต่ไร
 
ท่ามกลางแสงไฟนีออนสะอาดตา ศิชลเพิ่งสังเกตพี่ปัฐชัดๆ
ชายหนุ่มดูผอมลงไปมากและผิวก็ขาวซีดลงกว่าเดิม ใต้ตาของ
พี่ปัฐมีสีคล้ำเหมือนคนนอนดึก ดวงตาก็มีแววเหนื่อยล้า
 
"พี่ปัฐผอมลงหรือเปล่าครับ"
 
ศิชลถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงอย่างจริงใจ
ปฐพียิ้มๆ ชายหนุ่มเลือกเสื้อยืด เสื้อเชิ้ต กางเกงขาสั้น กางเกง
แสล็ค และกางเกงยีนส์หลายตัวออกจากตู้เสื้อผ้าทันสมัยขนาด
ใหญ่ ชายหนุ่มหอบเอากองเสื้อผ้าทั้งหมดมาโยนปุ๊ลงบนตักศิชล
 
"อืม ผอมด้วย ซีดด้วย แล้วก็โทรมด้วยใช่มั้ย"
 
ชายหนุ่มรุ่นพี่ต่อให้ ก่อนจะทิ้งช่วงไปพักนึงแล้วพูดต่อว่า
 
"เพิ่งกลับจากอเมริกาน่ะ อาหารที่นั่นไม่ถูกปากพี่เท่าไร แล้วก็ไปร่วม
เดือน แถมกลับมาก็มีคนชวนกินเหล้าเกือบทุกคืนจะไม่ให้โทรมยังไง
ไหววะ"
 
บ่นไปปฐพีก็ลงมือเลือกข้าวของให้รุ่นน้องผู้อาภัพไป
 
"ไปทำไมครับ"
ศิชลพับเสื้อผ้าที่ปฐพีโยนให้แล้วแยกเป็นกองเรียบร้อย
 
"ประชุมกับลูกค้าเก่าน่ะ แล้วก็ไปเจรจากับบริษัทอื่นๆด้วย
เรื่องโปรโมทบริษัทเราให้เป็นที่รู้จักในบ้านเขานั่นแหละ"
พี่ปัฐเล่าด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆตามสไตล์ แต่แฝงด้วยความอ่อนล้า
อยู่ในที
 
"ที่พี่ทำอยู่ทุกวันนี้น่ะ มันไม่หมูหรอกนะ ต้องแข่งกับทั้งคนนอก
แล้วก็ต้องคอยระวังคนในด้วย ปัญหาภายในบริษัทพี่น่ะ เยอะกว่า
ปัญหาข้างนอกเยอะ ไว้วันหลังพี่จะเล่าให้ฟังละกัน"
 
พอดีกับที่เด็กรับใช้มาเคาะประตูบอกว่าห้องจัดเรียบร้อยแล้ว ปฐพีจึง
เดินไปส่งศิชลที่ห้อง
 
"อ่ะนี่ พี่ใช้แล้วเหลืออยู่ครึ่งนึง ศิเอาไปใช้ต่อแล้วกัน
พรุ่งนี้ก็ใช้ด้วยล่ะ"
 
ปฐพียัดเยียดส่งน้ำหอมที่พร่องไปกว่าครึ่งให้รุ่นน้อง ศิชลจึงรับไว้
 
พอปฐพีออกจากห้องไป ชายหนุ่มก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงหนานุ่ม
ขนาดคิงไซส์อย่างงงๆ วันนี้ศิชลเบลอไปหมด เหตุการณ์ต่างๆ
ที่โถมกระหน่ำเข้ามาจนตั้งตัวไม่ติดทำให้ตอนนี้สมองของเขา
เหมือนจะช็อตไปหมด
 
ไหนๆตอนนี้ก็คิดอะไรไม่ออกอยู่แล้ว ศิชลเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการ
ตัวเองให้เรียบร้อย ตากเหงื่อมาทั้งวันจนหน้ามันเยิ้มไปหมดแล้วเนี่ย
หลังจากอาบน้ำอาบท่าจนสบายเนื้อสบายตัวดีแล้วชายหนุ่มก็ล้มตัว
ลงบนที่นอนหลับเป็นตายเพราะเพลียมาทั้งวัน
 
เกือบหกโมงเช้าศิชลจึงตื่นขึ้นด้วยความแปลกที่ ชายหนุ่มทบทวน
เรื่องราวต่างๆบนที่นอนครู่ใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นมาอาบน้ำและแต่งตัว
ด้วยเสื้อผ้าที่ปฐพียกให้ ไม่ลืมฉีดน้ำหอมที่รุ่นพี่คะยั้นคะยอให้ใช้
 
"เออ หอมดีเหมือนกันเว้ย กลิ่นเย็นๆดี หรือว่าพี่ปัฐแกจะบอก
กลายๆว่าเราตัวเหม็นวะ"
 
ศิชลบ่นกับตัวเอง ชายหนุ่มลงมาเดินอยู่ในสวนกว้างใหญ่หลัง
คฤหาสน์ หลังจากพบว่ายังไม่มีใครตื่น ส่วนพวกคนรับใช้ก็วุ่นวาย
กันอยู่ในครัว เด็กจั่นคงบอกคนรับใช้คนอื่นๆแล้วว่าศิชลเป็นแขก
ของปฐพีจึงไม่มีใครถามอะไรเมื่อเห็นชายหนุ่มลงมาเดินเล่นอยู่ในสวน
 
ขณะที่ศิชลกำลังสูดอากาศบริสุทธิ์ตอนเช้าเข้าปอดอยู่นั้นเอง ก็มี
แขนขาวๆคู่หนึ่งยื่นมาโอบจากทางด้านหลัง จมูกของชายหนุ่มได้
กลิ่นหอมอ่อนหวานจางๆจากร่างน้อยๆที่กำลังโอบกอดเขาอยู่
 
"พี่ปัฐ พี่ปัฐกลับมาเมื่อไหร่ไม่เห็นปลุกปรางค์เลย"
 
เสียงอ้อนๆหวานใส ทำให้ใจของศิชลเต้นแรง ชายหนุ่มซึ่งกำลังงงๆ
ไม่แน่ใจว่าเจ้าของเสียงหวานและกลิ่นหอมคนนี้เป็นอะไรกับรุ่นพี่
ของเขา ศิชลจับข้อมือเล็กๆไว้ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับคนที่เพิ่ง
โอบกอดเขาจากด้านหลังเมื่อครู่
 
หญิงสาวที่เรียกตัวเองว่าปรางค์ เป็นสาวน้อยผมหยักศกยาวเป็นคลื่น
เกือบถึงเอว ดวงตาสุกสกาวเหมือนดวงดาว และใบหน้าที่สวยหวาน
เหมือนกับเจ้าหญิงในเทพนิยาย
 
พอเผชิญหน้ากันตรงๆก็เล่นเอาศิชลถึงกับใจเต้นไม่เป็นส่ำ ชายหนุ่ม
บอกกับตัวเองว่าหญิงสาวตรงหน้าได้หัวใจของเขาไปเกือบจะในทันที
ที่ประสานสายตากัน
 
"คะ..ใครน่ะ คุณเป็นใคร"
 
สาวน้อยตรงหน้าถามศิชลเสียงสั่นระรัว ดวงตากลมโตเบิกกว้างฉาย
แววตระหนกเหมือนกวางน้อยที่ถูกนายพรายไล่ล่า หญิงสาวตั้งท่าจะ
ผละหนี พร้อมกับสะบัดข้อมือที่ศิชลจับอยู่ ชายหนุ่มจึงรีบแนะนำตัว
 
"เดี๋ยวก่อนครับ ผมชื่อศิชลเป็นรุ่นน้องของพี่ปัฐ"
 
พอชื่อของปฐพีหลุดจากปาก หญิงสาวตรงหน้าก็หยุดสะบัดมือ
ศิชลจึงค่อยๆปล่อยมือเล็กๆของคนตรงหน้าออกอย่างแสนเสียดาย
 
"ระ รุ่นน้องของพี่ปัฐเหรอคะ...
ปรางเคยได้ยินพี่ปัฐเล่าเรื่องของคุณให้ฟังบ่อยๆ"
 
"เรื่องแบบไหนละครับ สงสัยเป็นเรื่องเปิ่นๆของผมแน่ๆ"
 
พี่ปัฐจะเผาเขาซะแล้วก็ไม่รู้ ศิชลยิ้มอ่อนๆให้สาวน้อยตรงหน้าที่มี
ท่าทีเขินอาย ดวงหน้าของหญิงสาวมีสีแดงระเรื่อ หล่อนกำลังเขิน
ที่ไปโอบกอดใครก็ไม่รู้ที่ไม่ใช่พี่ปัฐของหล่อนซะหน่อย
 
"..."
หญิงสาวตรงหน้าไม่ตอบ เอาแต่ส่ายหน้าแล้วก็วิ่งหายลับเข้าไปใน
บ้านฉัตรแก้ว ศิชลไม่ได้วิ่งตามร่างแน่งน้อย ชายหนุ่มได้แต่ยืนเหม่อ
ปล่อยให้สาวสวยตรงหน้าจากไปเหมือนกับภาพลวงตา ทิ้งเอาไว้
แต่กลิ่นหอมหวานรัญจวนใจ
 
ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ภายในสายตาคู่หนึ่งที่จ้องอย่างปวดร้าว
ระคนริษยา
 
ที่โต๊ะอาหาร ปฐพีแนะนำศิชลให้ผู้ร่วมโต๊ะได้รู้จัก ซึ่งก็มีแค่หญิงสาว
แสนสวยคนนั้นและทนายความชรากับลูกชาย ที่แวะมาหาปฐพีแต่เช้า
ข้างๆมี"แม่น้อย"พี่เลี้ยงเก่าแก่ที่เป็นคนเลี้ยงปฐพีมาตั้งแต่เด็กนั่งสัง
เกตุการณ์อยู่ห่างๆ 
 
"นี่ศิชล รุ่นน้องที่เรียนโทที่มหาวิทยาลัยครับ จบเมื่อไรศิชลจะมาร่วม
งานกับผมที่บริษัทของเราครับอาฉลอง"
 
จากนั้นก็หันไปแนะนำทนายรุ่นใหญ่และลูกชายให้ศิชลรู้จัก
 
"ศิชลนี่คุณอาฉลองชัย กับพี่เฉลิมลาภ ทนายประจำบ้านของพี่
คุณอาฉลองทำงานกับครอบครัวพี่มาตั้งแต่พี่ยังไม่เกิดเลยด้วยซ้ำ"
 
ชายหนุ่มหันไปยกมือไหว้ทนายเฒ่ากับลูกชายที่มองเขาด้วยดวงตา
คมกริบ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างใจดีเมื่อรู้ว่าศิชลจะมาร่วมงานด้วยเมื่อ
เรียนจบ ส่วนชายอีกคนก็มองเขาอย่างสำรวจตรวจตรา
 
"แล้วก็นี่...คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของพี่เลยนะ หนูปรางค์
น้องสาวคนเดียวของพี่"
 
ปฐพียกมือขึ้นลูบศรีษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมนุ่มราวกับเส้นไหมอย่าง
อ่อนโยนและแสนรัก ดวงตาที่ทอดมองปรายปรางค์หรือหนูปรางค์ทอ
ประกายอ่อนหวานอย่างที่ศิชลไม่เคยเห็นหนุ่มรุ่นพี่ใช้สายตาแบบนี้
มองใครมาก่อน
 
อาหารเช้ามื้อนั้นผ่านไปด้วยความรู้สึกหลากหลายของศิชล ชายหนุ่ม
รู้สึกปลอดโปร่งใจที่หญิงสาวผู้ขโมยหัวใจของเขาไป เป็นน้องสาว
ของปฐพี แต่ก็ต้องหนักใจอีกที่ฐานะระหว่างเขาและสาวน้อยตรงหน้า
ช่างต่างกันเหลือเกิน อย่าว่าแต่จะสานสัมพันธ์เลยแค่มองเขาก็รู้สึกยิ่ง
กว่าตัวเองเป็นหมาน้อยมองเครื่องบินแล้ว
 
และท่าทางปฐพีที่แสดงออกเมื่อครู่อีกเล่า พี่ปัฐคงทั้งรักทั้งหวงน้อง
สาวน่าดู ระหว่างทานอาหารชายหนุ่มต้องตอบคำถามทนายเฒ่าและ
ลูกชายเป็นระยะๆเรื่องการเรียนบ้าง ชีวิตส่วนตัวบ้าง ชายหนุ่มเล่าให้
คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารฟังอย่างไม่ปิดบัง
 
"คุณศิเก่งจังเลยนะคะ ถ้าเป็นปรางค์เจอแต่เรื่องร้ายๆแบบนี้
ปรางค์คงไม่รู้จะใช้ชีวิตยังไงต่อไป"
 
สาวน้อยพูดด้วยน้ำเสียงชื่นชม ศิชลจึงยิ้มอ่อนๆที่มุมปาก ยิ้มแบบนี้
คล้ายๆใครกันหนอ
 
"ผมผ่านเรื่องร้ายๆมาได้ก็เพราะความช่วยเหลือจากผู้คนรอบข้างครับ
ก็พี่ปัฐนี่แหละที่คอยช่วยผมมาตลอด ถ้าไม่ได้คุณพี่คุณผมก็คงแย่
เหมือนกัน"
 
ปฐพีสอนน้องสาว ก็ปรายปรางค์น่ะดูช่างอ่อนแอและอ่อนต่อโลกเหลือ
เกิน หญิงสาวช้อนตามองพี่ชายอย่าตั้งใจ
 
"ที่สำคัญ ศิน่ะ เค้าเป็นคนที่เข้มแข็ง ไม่ท้อถอยกับอะไรง่ายๆต่างหาก
ปรางค์ต้องหัดดูอย่างพี่เค้าไว้นะ รู้ไหม อ้อ..ศิ นายคุยกับน้องพี่ให้
แบบปกติให้เหมือนกับคุยกับรุ่นน้องที่คณะเถอะ น้องพี่ก็เหมือนพี่น่ะ
แหละ ไม่ต้องมาคุณมาครับอะไรหรอก เรียกยัยปรางค์เหมือนที่พี่เรียก
น่ะแหละ"
 
"นั่นสิคะ พูดธรรมดาก็ได้ค่ะ คุณศิอายุมากกว่าแถมยังเป็นรุ่นน้อง
พี่ปัฐอีก"
 
หญิงสาวเสริม ปฐพีผู้เป็นพี่จึงพูดขึ้นมาว่า
 
"งั้นหนูปรางค์ก็เรียกนายศิ ว่าพี่ศิเหมือนที่เรียกพี่สิ เรียกคุณศิมันดู
เป็นทางการ ห่างเหินยังไงก็ไม่รู้"
 
"ได้ค่ะ งั้นปรางค์เรียกพี่ว่าพี่ศินะคะ"
 
ปรายปรางค์หันไปบอกชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ
 
"อ่ะ..ครับ"
 
"ครับอีกแล้ว อื้อเฉยๆก็พอศิเอ๊ย"
 
 
ปฐพีหัวเราะสดใส บรรยากาศบนโต๊ะอาหารคลายความตึงเครียดลง
จนเหมือนกับบริเวณนั้นสว่างขึ้นกว่าเดิม ความเป็นกันเองของสองพี่
น้องและความช่างพูดช่างคุยของศิชลทำให้บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วย
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
 
"ไม่ได้มีเพื่อนคุยสนุกๆอย่างนี้มานานแล้วนะคะ พี่ปัฐ"
 
สาวน้อยที่นั่งข้างๆศิชลหัวเราะจนน้ำตาไหลเมื่อเขาและพี่ปัฐเล่า
เรื่องขำๆที่เกิดขึ้นในคณะให้ฟัง เสียงใสเหมือนระฆังเงินชวนให้
คนฟังเคลิบเคลิ้ม
 
"งั้นเอางี้ดีไหม ศิก็มาพักอยู่กับเราซะเลย น้องปรางค์จะได้มีเพื่อนด้วย
 เพราะช่วงนี้พี่ก็ไม่ค่อยมีเวลา ดีไหมศิ นายจะได้ไม่ต้องเดือดร้อนเรื่อง
หาที่พักด้วยไง"