Very Love รักหมดใจ ยัยคาสโนวี่

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
“คุณหนูค่ะ...คุณหนู”
“....” ฉันสะดุ้งตื่น เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู
“คุณหนู”
“เข้ามาเลยค่ะ...ประตูไม่ได้ล็อก”
หญิงสาววัยกลางคนเปิดประตูห้อง เข้ามา หน้าตายิ้มแย้ม
เธอใส่เสื้อสีขาวแขนตุ๊กตา ใส่ผ้าถุงสีแดงเลือดหมูเดินเข้ามาเขียงเตียงฉัน
“มีแขกมาขอพบค่ะ”
“ใครค่ะพี่กล้วย”
“ไม่ทราบค่ะ...เห็นบอกว่าเป็นเพื่อนคุณหนู”
“บอกเค้ารอแปปนึง...เดี๋ยวริซตามลงไปค่ะ”
“ค่ะ” หญิงคนนั้นก้มหัวเล็กน้อยก่อนออกจากห้องไป
สักพักฉันเดินลงไปที่ห้องรับแขกของบ้าน  เห็นผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับฉันหน้าตาหล่อเหลาปานเทพบุตร นั่นรอ ที่โซฟา
ทันทีที่เขาเงยหน้ามาฉันแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“เคน” ฉันเรียกชื่อเขาพลางวิ่งเข้าไปกอด
“ริซ เป็นไงบ้าง สบายดีไหม”  ^^เคนเป็นอดีตแฟนของฉันเอง ที่เราเลิกกัน เพราะเขาต้องย้ายไปเรียนที่อังกฤษ เราจึงไม่ได้ติดต่อกันเลย จนถึงขณะนี้
“ก็เรื่อยๆ...แล้วเคนล่ะเป็นไงบ้าง กลับมาเมื่อไหร่ ไม่เห็นโทรบอกริซเลย แล้วทำไมถึงกลับมาได้ล่ะ”
“เอาทีล่ะคำถามดีกว่า”
“กลับมาเมื่อไหร่”
“เมื่อวาน”
“แล้วทำไมถึงกลับมา”
“อ่าว...ก็บ้านเคนอยู่ที่นี่ไง” จริงด้วยแฮะ
“ที่นู่นเค้าปิดเทอมแล้วหรอ”
“เปล่าหรอก...เคนย้ายมาอยู่เมืองไทยแบบสมบูรณ์เลยแหละ”
“จริงหรอ...ดีใจจังเลย” ฉันโผเข้าไปกอดชายตรงหน้าอีกครั้ง
“แน่ล่ะ...ริซ เคนย้ายมาเรียนที่นาเลนซ์แล้วนะ”
“อืม...เอาไว้ว่างๆจะแวะไปหา”
“ริซ เคนซื้อของฝากมาให้ริซด้วย” เขาบอกขณะยื่นถุงกระดาษที่ดูมีราคามาให้ฉัน  ข้างในมีกล่องเล็กๆ ถือว่าหรูทีเดียว  พอฉันเปิดออกพบว่าเป็นจี้เพชรรูปตัว R
“ว้าว...สวยมากเลยเคน ขอบจัยนะ”
“ไม่เป็นไรริซ เราเต็มใจให้”
^^
“คือ...ริซ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”  อึ้ง!!!
“หะ...”
“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม...เราสัญญาว่าจะไม่ทำให้ริซเสียใจ”
“คะ...คือ เอ่อ...”
“เราขอโอกาสอีกครั้งได้ไหมริซ”  ถึงกลับพูดไม่ออก
“ขอเวลาเราตัดสินใจได้ไหม เคน”
“ได้สิ...เคนยังรอริซเสมอนะ”
“...”
“เคนกลับก่อนนะริซ...แล้วอย่าลืมให้คำตอบเคนล่ะ”
“จ๊ะ...ขับรถดีๆนะเคน”
“ครับ ^^”
คิดหนักล่ะสิทีนี่....เอาไงดีเนี่ย...โอ้ย ปวดหัว
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดดูรายชื่อ ลิลิน แล้วโทรออก
[ว่าไงเพื่อนรัก]
“ลิลิน...ฉันมีไรจะปรึกษาแก”
[ว่ามา พร้อมทุกเมื่อ]
“เคนกลับมาแล้ว”
[หา!!! แกรู้ได้ไง]
“ก็เขามาหาฉัน พึ่งกลับไปเมื่อกี้”
[เขาว่าไงบ้าง]
“เขามาขอโอกาสฉัน...ให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม”
[แล้วแกว่าไง]
“คิดดูก่อน”
[แล้วแกจะกลับไปหาเค้าไหมล่ะ]
“ไม่รู้อ่ะ...ไม่อย่างนั่นฉันจะโทรหาแกหรอ”
[แล้วแกยังรักเค้าอยู่ไหมล่ะ]
“ไม่รู้สิ”
[แกเคยรู้อะไรบ้างไหมเนี่ย]
“ฉันให้แกมาเป็นที่ปรึกษา...ไม่ใช่แม่”
[เรื่องนี้ฉันช่วยแกไม่ได้จริงๆว่ะ] อ่าว ไหนพูดงี้อ่ะ
“เห้ย..!”
[ถ้าแกยังรักเขาอยู่ ก็กลับไปหาเขา]
“....”
[เงียบ...เป็นอะไร]
“แค่งง  เหมือนฉันไม่ได้คุยกับแก”
[ก็ฉัน ลิลิน...แกเป็นไรมากมั้ย]
“ป่าว..แกไม่เคยแนะนำฉันอย่างนี้มาก่อน”
[ฉันเป็นเพื่อนที่ดีของแกไม่ได้รึไง]
“ไม่ใช่อย่างนั่น”
[แค่นี้ก่อนนะ...พ่อฉันโทรมา]
“โอเคๆ”
[แล้วเจอกันนะ]
“อืม”
ฉันกดวางโทรศัพท์ก่อนเอนตัวลงนอนที่นอนนุ่มๆ......และเผลอหลับไปในที่สุด....
 
~ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด~ ฉันงัวเงียตื่นมารับโทรศัพท์เช่นเคย
“ฮัลโล”
[ยัยริซ ตื่นรึยัง] เสสียงอย่างนี้ไปใครไปไม่ได้ นอกจาก...
“แกมีอะไร ยัยลิลิน”
[ฉันมีวิธีช่วยแกล่ะ]
“อืม...ทำไง”
[แกออกมาเจอฉันหน่อย...ฉันไปหาแกไม่ได้]
“เออๆ ก็ได้  ที่ไหน”
[บ้านฉัน]
“โอเคๆ...รอแปป พึ่งตื่น”
ภายในสิบนาที รถฉันก็จอดหน้าบ้าน ไม่ใช่สิ่ ต้องเรียกว่าคฤหาสน์ของยัยลิลิน ไฮไซสาวที่หนุ่มๆหมายปอง
“ทำไมมาช้าจังเนี่ย” --* พอมาถึงก็โดน
“ก็รถมันติด แกต้องเข้าใจ ว่าแต่เรื่องของฉัน แกจะทำยังไง”
“แกต้องคบกับเคน” ลิลินบอกฉันด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนลากฉันขึ้นไปบนห้องนอนของเธอ
“ขอคำอธิบาย”
“แกต้องคบกับเคน...เพราะเคนเค้านิสัยดีไง”
“แค่เนี้ย!!!”
“ก็เออ...แค่นี้แหละ แกจะเอาไรอีก”
“แกให้ฉันขับรถออกมาจากบ้าน เพื่อมาฟังคำตอบของแกแค่นี้หรอ”
“ก็...มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น” สีหน้ายัยลิลินแปลกๆนะ  มันต้องมีอะไรแน่ๆ
“แล้วยังไง”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....ใครมาเคาะประตูว่ะ
“คุณหนูค่ะ มีคนมาพบ บอกว่าเป็นคนที่คุณหนูนับไว้ค่ะ”
“เดี๋ยวแกก็รู้” ลิลินหันมาพูดกับฉัน
ฉันกับลิลินเดินลงบันไดลงมา เห็นผู้ชายวัยเดียวกัน ท่าทางดูดีมาก นั่งรออยู่ที่โซฟาสุดหรูในห้องรับแขก
“มาเร็วจังนะ เคน” ลิลินร้องทัก ผู้ชายที่เธอกำลังจะเดินไปหา
ว่าไงนะ!!! เคนงั้นหรอ
“เรื่องสำคัญขนาดนี้ ไม่มาก็เสียดายแย่สิ” เคนทักตอบ
พวกเขาพูดถึงเรื่องอะไนกันนะ....ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียวล่ะ แกมีอะไรในใจรึเปล่ายัยลิลิน แกไม่เห็นบอกอะไรฉันเลยนะ
“ยัยริซ !!!!” ฉันตื่นจากภวังค์ เสียงยัยลิลินก้องมาก
“จะตะโกนทำไมเนี่ย ฉันไม่ได้หูหนวกนะ!”
“ฉันเรียกแกเป็นครั้งที่ร้อยยี่สิบแล้วนะ แกเหม่ออะไรเนี่ย”
“ปะ...เปล่า”
“เออ...แกนี่แปลกนะ”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
“ไปกันได้รึยัง ริซ” เคนตัดบทสนทนาของฉันกับลิลิน
“หะ...ไปไหนค่ะ”
“เคนนึกว่าริซรู้แล้วที่เคนจะพาริซไปเดท”
ดะ...เดท!!! O.Oอะไรกัน ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย
“ยัยลิลิน” ฉันกระซิบข้างหูพลางหยิกเอวเธอ
“โอ้ว...ฉันอุตส่าห์ช่วยแกนะ” ยัยลิลินกัดฟันพูดกับฉันเบาๆ
“จะไปกันรึยังครับ” เคนถามฉันอีกครั้ง
“ฝากไว้ก่อนเถอะแก” ฉันกัดฟันพูดพลางยิ้มให้เพื่อนรัก
“เที่ยวให้สนุกนะค่ะ” ลิลินพูดไม่พอยังผลักฉันไปหาเคนอีก....ฮึ้ย!!แกไม่ใช่เพื่อนช้านน นนน นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป
“คะ...ค่ะ ไปกันเถอะค่ะ เคน” ฉันจะมาคิดบัญชีกับแกทีหลังนะจ๊ะ^^
และแล้วฉันก็ต้องยอมไปกับเค้าจนได้
ณ ภัตตาคารสุดหรู
“เออ...ริซ”
“เคนมีไรหรอ”
“คือ...เคนมาทวงคำตอบที่ถามริซเมื่อวาน”
“เออ....” หายใจเข้าลึกๆนะยัยริซ ถึงเวลาที่แกต้องตัดสินใจล่ะ
“ว่าไงล่ะริซ”