Very Love รักหมดใจ ยัยคาสโนวี่
Kwantommii
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“เออ...ตะ..ตกลง เราจะกลับมาคบกันอีกครั้ง เคน” ทันทีที่ฉันพูดจบ คนที่นั่งตรงหน้าฉันก็เผยรอยยิ้มบนใบหน้าอันหล่อเหลา รอยยิ้มที่ฉันไม่เคยเห็นมาเต็มๆ 2 ปี
“ขอบใจมากนะริซ ขอบใจจริงๆ ที่ให้โอกาสเคนอีกครั้ง” เคนพูดพลางกุมมือฉันไว้
“ไม่เป็นไรค่ะ” ^^ พอดีช่วงนี้เหงาๆ
“อิ่มแล้วหรอครับ” เคนถาม เมื่อเห็นฉันวางช้อนซ้อมลงบนจาน
“เออ...คือว่ามันดึกแล้ว ริซกลัวคุณแม่จะเป็นห่วงน่ะค่ะ”
“เดี๋ยวเคนไปส่งนะ”
“ขอบใจนะ^^”
“ไม่เป็นไรหรอก...เราเป็นแฟนกันนี่
ย้ำจัง คำว่าแฟนเนี่ย ฉันฉีกยิ้มให้ผู้ชายตรงหน้า
ณ หน้าบ้านอันอบอุ่นของฉัน
“ขอบใจนะเคน..ที่มาส่ง แล้ว....”
จุ๊บ...เคนหอมแก้มฉันอย่างอ่อนโยน....ทำเอาฉันสดุ้ง
“บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร”
“ฝันดีค่ะ”^^
“เดี๋ยวเคนโทรหานะ”
“เออ..ค่ะ”
ฉันลงจากรถ พลางเดินไปเปิดประตูบ้าน ป่านนี้แม่บ้านคงหลับหมดแล้วล่ะ
“วันนี้คุณหนูกลับดึกจังนะค่ะ” เสียงผู้หญิงที่คุ้นหู ถามด้วยความเป็นห่วง
“เออ....ค่ะ พี่กล้วย ริซไปนอนก่อนนะค่ะ”^^
และแล้วตอนนี้ฉันก็อยู่บนเตียงอันหนานุ่ม อีกครั้ง
แสงตะวันสะท้อนหน้าต่างใส ทำเอาฉันแสบตาเลยทีเดียว....
“กี่โมงแล้วเนี่ย” ฉันถามตัวเอง พลางหยิบนาฬิกาตั้งโต๊ะ ข้างเตียงมาดู ปรากฏว่า...“ห๋า!!!...สิบโมง” ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู มีสายไม่ได้รับตั้ง ห้าสิบกว่าสาย และสายนั้นของเคนล้วนๆ......
ตายแน่ช้านน น!! ฉันกดโทรออกหาเจ้าของสายทันที.....
[ว่าไงริซ]
“เออ..เคน ขอโทษนะ ที่ไม่ได้รับโทรศัพท์”
[ไม่เป็นไร เคนเข้าใจ]
“ขอโทษจริงๆนะ”
[เอางี้...เปลี่ยนจากของโทษเป็นไปเที่ยวด้วยกันได้ไหม]
“มันแน่อยู่แล้วล่ะ^^”
[เดี๋ยวเคนไปรับที่บ้านนะ]
“ค่ะ” หลังจากคุยเสร็จ ฉันก็แต่งตัวไม่นาน.....
ก๊อก...ก๊อก....ก๊อก ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่กล้วยนั่นเอง
“คุณหนูค่ะ คุณเคนมารับแล้วค่ะ”
“เดี๋ยวลงไปค่ะ” สิ้นเสียงของฉัน พี่กล้วยผงกหัวเล็กน้อยแล้วเดินออกไป
ฉันเดินลงไปยังห้องรับแขก......
“ไปกันได้ยัง เคน”
“เอ่อ...ครับ”
“เราจะไปไหนกันดี”
“ริซอยากไปไหนล่ะ”
“ไปทะเลกันไม๊....ริซไม่ได้ไปนานแล้ว”
“โอเคครับ”
เคนขับรถจากกรุงเทพมาประมาณชั่วโมงกว่าแล้วล่ะ.....ในที่สุดก็ถึง....
คิดถึงที่สุด ทะเลที่รัก...^^ วันนี้อากาศดีเลยทีเดียว
“ดูริซจะอารมณ์ดีนะ”
“ก็แน่ล่ะ...ริซไม่ได้มาหลายปีแล้วนี่”
“ไว้ผมจะพามาบ่อยๆแล้วกันนะครับ”
“อิอิ”
“เคน...ริซว่าไปหาอะไรกินกันเถอะ ริซหิวแล้ว”
“เออ...จริงสิ เที่ยงแล้วนี่
เคนขับรถไปจอดหน้าร้านอาหาร บรรยากาศดีเลยทีเดียว ตกแต่งร้านได้สวยมาก
แม้ไม่ใช่ภัตตาคารที่เคนเคยพาไปกินก็ตาม
“ไอ้เคน....แกมาได้ไงเนี่ย” ผู้ชายที่รุ่นราวความเดียวกับเคน หน้าตาหล่อไม่แพ้เคนเลย เดินมาทัก....
“อ่าว...ก็ขับรถมาสิว่ะ..ไดจิก็มาได้ไงเนี่ย” ไดจิงั้นหรอ...หึหึ
“เออ...ริซนี่ไดจิเพื่อนสนิทเคน” เคนแนะนำเพื่อน
“เออ....สวัสดีค่ะ” ฉันพูดพลางพยักหน้าให้เขา
“ไดจิ นี่ริซ แฟนฉัน” เน้นจัง คำว่าแฟนเนี่ย
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณพาริซ” รู้ชื่อจริงฉันด้วนหรอ
“หะ...หา คุณเออ” ฉันมองหน้าเขา ด้วยสีหน้างุนงง
“คนสวยอย่างคุณ...ใครจะไม่รู้จักล่ะครับ” ร้ายไม่เบานะนายไดจิ
“เออ..ขอบคุณค่ะ”
“ไดจิมานั่นด้วยกันสิ” เคนชวน
“ตามสบายเพื่อน...ฉันมากับครอบครัว...”
“แกเป็นคนรักครอบครัวตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ”
“คนเราก็มีด้านดีบ้างสิ ไอ้เคน”
“เออ”
“ขอตัวก่อนนะครับ” ไดจิยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
พอทานอาหารเสร็จ...ฉันกลับเคนก็ไปนั่งแถวริมหาด.....
~ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด~ เสียงโทรศัพท์ฉัน ยัยลิลิน งั้นหรอ
“เออ...เคนริซไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ” เคนพยักหน้า พลางมองตามหลังฉันที่เดินออกไป
“ว่าไงลิลิน..” ฉันคุยกับปลายสาย
[เซนไปหาแกที่บ้านรึเปล่า] เอาล่ะฉัน..เซนคือ เออ คนที่ฉันคุยด้วยไม่นาน...โดยที่เคนไม่รู้..
“เปล่านี่ เขากลับมาแล้วหรอ”
[ก็เออ...ฉันพึ่งรู้ เขาพึ่งกลับมาจากอเมริกาไม่นานนี่เอง]
“ตายล่ะ”
[แกจะเอาไงต่อ...เคนรู้เรื่องนี้ไหม]
“จะบ้าหรอ...ถ้าเคนรู้ฉันก็ตายอ่ะดิ”
[เออแก...เคยได้ยินคนชื่อไดจิไหม]
“ฉันพึ่งเจอ”
[จริงหรอ!!!]
“อะไรของแก”
[เขาเป็นไงมั้ง...หล่อไม๊]
“ก็โอ....”
[อ๊ายยย...]
“แกถามฉันทำไม...หรือว่าอยากเก็บไว้ในสต็อกของแกอีกคน”
[ที่จริงก็อยากเก็บอยู่หรอก]
“หมายความว่าไง”
[เขาไม่ค่อยสนใจผู้หญิงน่ะสิ]
“เขาเป็นเกย์งั้นหรอ”
[ไม่ใช่....เรื่องของเขาฉันก็รู้ไม่เท่าไหร่หรอก]
“ชั่งเถอะ...ฉันไม่ได้สนใจ”
[ให้มันจริงเถอะ]
“ย่ะ” แต่นายก็น่าสนใจไม่น้อยนะ
[แค่นี้ก่อนนะ...]
“อืม” หลังจากที่วางสาย...ฉันก็เดินไปหาเคน ที่รออยู่เก้าอี้ริมหาด
“เคน...ริซว่ากลับกันเถอะ.”
“อ่าว...มาทั้งทีไม่เล่นน้ำหรอ”
“ก็อยากเล่นอยู่หรอก...แต่ติดธุระ” ที่จริงก็อยากจะเคลียกับเซนต่างหาก
“ก็ได้...สงสัยจะสำคัญ รีบเชียว”
“มันก็ไม่ได้สำคัญหรอก....แค่อยากให้มันพ้นไปเร็วๆ”
“ครับ” จากนั้นฉันก็เข้าไปนั่งในรถ BMW สุดหรู ที่เคนพึ่งถอยมาใหม่
ณ หน้าบ้าน...ของฉันเอง... พี่กล้วยก็เดินมาเปิดประตูรั้วให้
“คุณหนูค่ะ...มีเพื่อนมารอพบ” นั่นไง...-*-
“ค่ะ...” ฉันเห็น เฟอรารี่ สีดำ ก็รู้เลยว่าเป็นใคร
ฉันเดินเข้าไปยังห้องรับแขกในบ้าน
“ไฮ....เซน มาเมื่อไรค่ะ^^” ฉันปั้นยิ้มอย่างไม่เต็มใจ
“เฮ้....ริซ ผมคิดถึงคุณมากเลยนะ” เซนเดินเข้ามาโผกอด ทำฉันตกใจ
“คิดถึงเหมือนกันค่ะ”^^
“ริซไปไหนมา”
“เออ....ไปธุระนิดหน่อย”
“น้ำมาแล้วค่ะ” พี่กล้วยตัดบท พร้อมกับถือถาดที่มีแก้วน้ำเปล่า 2 แก้ว
“ขอบคุณครับ” เซนขอบคุณตามมารยาท
“เซนกลับมาเมื่อไหร่ค่ะ...ไม่เห็นโทรบอกริซเลย”
“อาทิตย์ที่แล้วครับ”เซนตอบ “ถ้าบอกจะเรียกว่าเซอร์ไพรซ์หรอ”
“คะ...ค่ะ” ^^
“ผมซื้อของมาฝาก ด้วยนะ” เซนยื่นกล่องหรูมาให้ฉัน
พอฉันเปิดออกมาถึงกับตกใจ มันเป็นจี้เพชร รูปตัว R ที่เหมือนของเคน....มาก
เหมือนจริงๆ
“เออ...เป็นอะไรป่าวครับ...หน้าซีดเชียว”
“อะ...เออ เปล่าค่ะ เห็นว่าสวยดี”
“พี่ของเซนเป็นคนเลือกให้” พี่งั้นหรอ....ฉันไม่เคยรู้เลยแฮะ
“อ๋อ ค่ะ”^^
“ริซพรุ่งนี้ไปดูหนังกันไม๊”
“พรุ่งนี้...เออ”
“ริซไม่ว่างหรอ”
“วะ..ว่างค่ะ”
“งั้นไปกับผมนะครับ”
“เออ...คะ...ค่ะ”
“ผมกลับก่อนนะครับ”
“ค่ะ...ขับรถดีๆนะคะ”
จากนั้นเขาก็ขับรถออกไป ฉันถอนหายใจยาวๆ.....อีกครั้ง
~ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด~ เคน.....!
“ฮัลโล...ว่าไงค่ะ”
[เปล่าครับ...ริซทำธุระเสร็จแล้วหรอ]
“เออ....เสร็จแล้วค่ะ”^^
[พรุ่งนี้ริซว่างไม๊ครับ] นั่นไงงานเข้า
“เออ...ไม่ว่างค่ะ...พอดีต้องไปส่งลิลินทำธุระอ่ะ เคนมีอะไรรึเปล่า”
[เออ....งั้นไม่เป็นไรครับวันหลังก็ได้]
“ค่ะ....”
ฉันวางสายแล้วขึ้นไปบนห้องนอน.....อาบน้ำ แล้วหลับ เหนื่อย เหนื่อยมากจริงๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
