อย่าด่วนรักพิศวาส

 ชลชาติโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ทั้งระคนแค้นและเสียใจ เขาจึงถีบต้นไม้อย่างแรง
"โว้ยๆๆๆๆ!!!" และชลชาติมาทุบต้นไม้หลายๆที นาทีนี้ ชลชาติดูคลุ้มคลั่งมากเกินกว่าที่จะคุยกับใครได้
           นิกานดานั่งรถของวชิรญาณ์เพื่อมาทำงานที่สำนักงานต่างประเทศ วชิรญาณ์ได้ทราบเกี่ยวกับเรื่องผลการสอบเอกอัครราชทูต ก็เกิดอาการเสียใจนิดๆ จึงไม่ค่อยอยากคุยกับใครมากนัก นิกานดาจึงชงกาแฟมาให้เขาดื่ม
"คุณวุ่นคะ" เธอเคาะประตู
"ผมยังไม่อยากจะคุยกับใครตอนนี้ ผมเบื่อ" นิกานดาจึงบอกเขาว่า
"ดิชั้นชงกาแฟมาให้คุณค่ะ"
"กาแฟอะไร๊ ไม่กิน"
"เอ่อ... คุณวุ่นคะ" เขาอารมณ์ไม่ดีสุดๆ จึงหันมาเปิดประตู
"ตกลงจะเอาไงเนี่ย" เขาตะลึงที่นิกานดายืนถือกาแฟ "คุณนิ"
            วชิรญาณ์เล่าเรื่องที่เขาสอบไม่ผ่านเอกอัครราชทูตใ้ห้นิกานดาฟัง นิกานดาได้ยินดังนั้น จึงปลอบใจเขาว่า
"โธ่ คุณวุ่นคะ โอกาสที่จะติด ก็ยังมีถมเถไปนี่คะ คุณวุ่นลอง..."
"ผมลองมาหลายทีแล้วครับคุณนิ ครั้งนี้สุดความสามารถจริงๆ" นิกานดาเธอเดินมาจับมือเขา
"คุณวุ่นสู้ให้เต็มที่นะคะ เดี๋ยวนิจะเป็นกำลังใจให้" วชิรญาณ์เริ่มฮึกเหิมในใจ จับมือเธอ
"เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ขอบคุณมากครับ คุณนิ" นิกานดาและวชิรญาณ์ยิ้มให้แก่กัน และในมือคู่นั้นเป็นสัญญาณที่พร้อมจะสู้ต่อไป
             ชลชาติดื่มเหล้าเมามาย เพราะเสียใจที่นุชกานดาหนีไปจากเขา เขาดื่มเหมือนไม่อยากจะรู้สึกอะไรอีกแล้ว เมื่อเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้ วชิรญาณ์ที่นั่งเป็นเพื่อน เห็นภาพนี้แล้วไม่สบายใจเลย 
"พอเถอะ เช็ง ดื่มเยอะไปแล้วนะ" ชลชาติสะบัดมืออกจากวชิรญาณ์ 
"อย่ามายุ่ง!!" ชลชาติดื่มต่ออีกแก้ว "คุณวุ่น มึงไม่รู้หรอก ว่าไอ้เจ้ยมันด่าเมียกู ด่ากู กูไม่แคร์ แต่ด่าเมียกูมันเจ็บโว้ย!!" 
"เช็ง" วชิรญาณ์ส่ายศีรษะเบาๆ เพราะความเหนื่อยหน่ายใจ "นี่พอได้แล้ว"
"ไม่โว้ย" เขาเองก็เหลืออดกับเพื่อนจึงสวนกลับไปแรงๆ
"กูบอกให้ึมึงพอ!!!" ชลชาติไม่เคยเห็นวชิรญาณ์โวยวายออกมาเลย เขาถือแก้วเหล้า มองเพื่อนคนนี้อย่างตาค้าง วชิรญาณ์มองหน้าอย่างระอาใจ "แล้วกินแบบนี้ คิดว่าเค้าจะกลับมามั้ยล่ะ คุณนุชน่ะ" และวชิรญาณ์เดินออกจากร้านไป
            ชลชาติวิ่งเข้าหาวชิรญาณ์ วชิรญาณ์เองไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครแล้ว เมื่อเพื่อนวิ่งมาถึง วชิรญาณ์จึงบอกกับเขาว่า
"ถ้าทำตัวงี่เง่าใส่ วันนี้ไม่มีอารมณ์ ต้องขอโทษจริงๆ" ชลชาติรั้งประตูรถไว้
"เปล่า กูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว คุณวุ่น" 
"ด้วยการกินเหล้าเมามายเนี่ยนะ ทำไมต้องทำแบบนี้" 
"คุณวุ่น" ชลชาติพยามยามเกาะแกะเพื่อน "ช่วยกูหน่อย ครั้งนี้กูขอเป็นครั้งสุดท้าย" วชิรญาณ์พูดว่า
"คำว่าเพื่อน ไม่มีครั้งไหนเป็นครั้งสุดท้ายหรอก มีอะไรก็ว่ามา" ชลชาติคุกเข่าอ้อนวอนเพื่อนทั้งน้ำตา 
"ช่วยไปตามหาคุณนุชให้กูที นะ กูขอร้อง นะ คุณวุ่น นะ" วชิรญาณ์สุดจะใจแข็งลงได้
"ปล่อยก่อน อย่าทำแบบนี้เลย" เขาพยามยามเอามือของชลชาติออก "ชั้นจะช่วย"
"ขอบใจนะ ขอบใจจริงๆนะ" เขาโผกอดเพื่อนรักทั้งน้ำตา
             นุชกานดาหนีมาถึงที่ๆ หนึ่ง ซึ่งเธอไม่รู้ว่า ที่ๆหนึ่งนั้น ก็เป็นของชลชาติ นุชกานดาจึงแอบมาเป็นพนักงานใหม่ในร้านอาหารชิลล์ๆ เธอเดินมาหาพนักงานหญิงคนหนึ่ง
"ขอโทษนะคะ รับสมัครอยู่ที่ไหนคะ" พนักงานคนนั้นก็เดินไปหยิบใบสมัครที่หน้าห้องประชาสัมพันธ์ และบอกอีกว่า
"เขียนซะ แล้วชั้นจะส่งที่ห้องของบอส" นุชกานดารีบรับใบสมัคร
"ขอบคุณค่ะ" และนุชกานดารีบเซ็นให้เร็วที่สุด เมื่อเซ็นเสร็จก็ยื่นใบสมัครให้พนักงานไป และเธอบอกว่า "เ่อ่อ... หลักฐานทางราชการ เดี๋ยวชั้นจะมาให้วันหลังนะ"
"จะๆ" และพนักงานคนนั้นก็ส่งใบสมัครไป  
             วชิรญาณ์แวะมากินอาหารเช้าที่ร้านชิลล์ๆ ก็เห็นเด็กสาวหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับนุชกานดา วชิรญาณ์จ้องมองการกระทำของเด็กใหม่คนนั้น จังหวะนั้น ชลชาติมาพอดี เขาจึงโบกมือเรียกชลชาติ
"เช็งๆ" ชลชาติรีบวิ่งมาหาเขา ในขณะที่วิ่งก็ชนกับพนักงานสาวอย่างจัง
"ขอโทษครับ"
"ขอโทษค่ะ" เมื่อเธอเห็นหน้าคนรัก เธอรีบวิ่งไป เขาก็ตกใจที่เธอวิ่งหนีไป
"คุณ เดี๋ยวสิ คุณ" วชิรญาณ์มาสมทบกับเพื่อน
"เป็นไงบ้าง เช็ง"
"เจ็บนิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก" วชิรญาณ์ค่อยๆพยุงเพื่อน
"กูสงสัยว่า ผู้หญิงคนนั้น คือนุชกานดา" ชลชาติหันมามองหน้าวชิรญาณ์ทันที
โปรดติดตามตอนต่อไป