อย่าด่วนรักพิศวาส

          นิกานดากลับมาถึงบ้านดึกๆดื่นๆ เมื่อเธอกลับมาบ้าน เธอมักจะเอากับข้าวจากบ้าน 'วชิรโชติ' มาเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน แต่วันนี้เธอให้วชิรญาณ์ส่งเธอถึงบ้าน ซึ่งเขาก็ไม่ขัดข้อง เพราะมองว่าผู้หญิงคนเดียวกลับบ้านดึกๆดื่นๆจะเป็นอันตราย คุณนายกานดาซึ่งวันนี้ก็รอลูกสาวกลับบ้าน เมื่อเห็นวชิรญาณ์มากับนิกานดาก็แปลกใจ วชิรญาณ์พนมมือไหว้เธอก่อน แล้วเธอจึงถาม 
"อ้าว คุณวุ่น วันนี้มาส่งยัยนิกลับบ้านเหรอคะ"
"ครับ" วชิรญาณ์ยิ้ม และนำกับข้าวมาฝากคุณกานดา "อันนี้ครับน้ากานดา แกงคั่วที่วุ่นทำเองกับมือครับ" คุณนายกานดาชอบในท่าทางของวชิรญาณ์ทั้งเรียบร้อยและน่ารัก ซึ่งขัดกับชลชาติ คนรักของนุชกานดาเป็นอย่างมาก คุณนายกานดาเลยไม่ยอมยกนุชกานดาให้กับชลชาติ แต่จะยกให้กับวชิรญาณ์แทน
"อื๊มมม ฝีมือคุณวุ่นอะไรก็อร่อย เพราะคุณวุ่นหล่อปานพระราม กิริยาดั่งนางสีดา" วชิรญาณ์ถึงกับขำกลิ้ง แต่จะสงบอยู่ในท่าที่เรียบร้อย
"เอ่อ.... ผมก็ไม่ได้ พระราม นางสีดาอะไรปานนั้นหรอกครับ" 'พูดแล้ว อยากจะรำ' นั่นคือความคิดของเขา และจู่ๆโทรศัพท์มือถือดังลั่น ทำให้เขาต้องขออนุญาตรับโทรศัพท์ "เอ่อ.. น้ากานดาครับ ผมขออนุญาตรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ"
"จ้า คุณวุ่น" และวชิรญาณ์ลุกขึ้นไป
             วชิรญาณ์รับโทรศัพท์ทันทีที่ออกจากบ้านมาอยู่ข้างนอก
"ครับ คุณแม่" เสียงของคุณนายเย็นฤดี ผู้เป็นต้นแบบความเรียบร้อยของเขา
"คุณวุ่นคะ คุณวุ่นอยู่ที่ไหนคะ"
"อ๋อ วุ่นอยู่ที่บ้านของคุณนิครับ คุณแม่"
"จะ กลับบ้านเร็วๆหน่อยนะจ๊ะ อยู่ดึกๆมันอันตราย"
"ครับ คุณแม่ ไว้เสร็จธุระเมื่อไหร่ ผมจะรีบกลับทันทีครับคุณแม่"
"จะๆ สวัสดีจะ"
"ครับ คุณแม่" และเขาก็วางสายไป เขาเองก็อดขำตัวเองไม่ได้ เพราะแต่ไหนแต่ไรมา ก็ถูกเลี้ยงดูแบบผู้หญิงมาโดยตลอด บอบบาง จนเขาจะนึกว่าเป็นผู้หญิงอยู่แล้ว เพียงแต่ว่า พ่อของเขายังให้ความเป็นผู้ชายไว้บ้าง จึงไม่ได้ออกแนวคุณหนูกุลสตรีมากนัก เขาจึงตัดสินใจลาคุณนายกานดากลับบ้าน
"เ่อ่อ น้ากานดาครับ ผมต้องไปก่อนนะครับ"
"จ้า คุณพระคุ้มครองนะ" วชิรญาณ์ไหว้ก่อนจาก
           ชลชาติขึ้นไปที่ห้องของนุชกานดา เขาจะเคาะประตูเรียกเธอรับประทานอาหาร
"คุณนุชครับ คุณนุช ทานข้าวหน่อยเถอะครับ" เงียบ เขาลองเคาะอีกที "คุณนุชครับ คุณนุช" เขาก็ลองผลักประตูดู "อ้าว ก็เปิดอยู่นี่" เขาเดินเข้าไปในห้อง ก็ไม่เจอนุชกานดา จนกระทั่งมีกระดาษในหนึ่งอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ เขาจึงหยิบขึ้นมาอ่าน
'ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง ชาตินี้เรามีบุญกันแค่นี้ หากชาติหน้ามีจริง ขอให้ได้เป็นคนรักกัน' เขาขยำกระดาษไว้แน่น และเที่ยวถามทุกคนว่า
"คุณนุชอยู่ไหน" เขาถามคนงานแบบนี้ทุกคน ซึ่งได้คำตอบทุกครั้งว่า
"ผมไม่ทราบครับ/ชั้นไม่ทราบค่ะ" เขาเจ็บอกจนทนไม่ไหว
          เมื่อชลชาติกลับมาถึงห้อง ก็อาละวาดเตะข้าวของกระจาย และล้มลงร้องไห้ด้วยความเสียใจ เขาทุบพื้นด้วยความเจ็บปวด
"ทำไมวะ ทำไมวะ ทำไมวะ" เขาทุบพื้นหลายๆที
          เมื่อทราบเรื่องที่ชลชาติคลุ้มคลั้ง จิรฐารีบไปหาชลชาติ เพื่อนรักทันที
"เช็ง ไอ้เช็ง" ชลชาติโผเข้ากระชากคอเสื้อของเพื่อน
"เพราะมึงใช่มั้ย เพราะมึงใช่มั้ย!!!" จิรฐาตกใจกับเพื่อนมาก
"เฮ้ย ทำไมวะ กูไปทำอะไรเขา"
"ยังมีหน้ามาถามกูอีก มึงด่าอะไรเค้า อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะ" จิรฐาสะอึก รู้ตัวว่าได้กระทำอะไรลงไปเมื่อเช้านี้ แต่เขาพยามยามจะแก้ตัว
"เฮ้ย กูแค่ด่าเล่นๆ"
"โกหก!!!" จิรฐาอึ้ง "กูเพื่อนมึงนะ ต่อให้ไอ้คุณวุ่นไม่พูดอะไรก็เถอะ กูก็รู้ ว่ามึงคิดยังไงกับเค้า!!!" จิรฐานิ่ง ไม่กล้าสบตาเพื่อน "มึงไม่ได้รักเค้า ข้อนี้กูรู้ แต่ติดตรงที่ว่า ทำไมมึงต้องไปด่า..." เขาพยายามจะหายใจ "มึงต้องไปว่าเค้า้เป็น นังกากีหน้าสีดาด้วย!!!!" และชลชาติผลักจิรฐาออก จิรฐาสะดุ้ง เหมือนถูกตบหน้ากลางสี่แยก
"ที่กูทำไปทั้งหมด เพราะห่วงมึงนะ กลัวว่ายัย เอ้ย คุณนุชกานดาจะปอกลอกมึงน่ะ" เมื่อได้ยินจากปากเพื่อน จึงขว้างกระดาษใส่เขา
"โธ่เว้ย!!!" และมองหน้าเพื่อนรักของเขาอย่างเจ็บที่สุด "ถ้าเค้าปอกลอกกู เค้าทำกะกูไปนานแล้ว แต่เค้าไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น เค้ามีเงินมีทอง เค้าคงไม่โง่ถึงขนาดที่ว่าขอกูกินหรอก!!!!" จิรฐามองหน้าเพื่อนอย่างตะึลึง
"มึง มึง ว่าอะไรนะ"
"เค้ารวย เค้าไม่ง้อเศษตังค์กูหรอก" เขาก็กระชากคอเสื้อของชลชาติกลับ
"มึงมันโง่!!!!! ถ้าผู้หญิงคนนั้นดีจริง คงไม่หนีมึงไปหรอก แต่บังเอิญว่ามันรู้ตัว จึงใช้อุบาย หนีมึงไปไง" และเขาก็ผลักอกเพื่อนออก "ยัยนั่นก็คงคิดว่ามึงปอกลอกเค้าเหมือนกัน!!!!" และจิรฐาเดินกลับไป ทิ้งให้ชลชาติยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น
โปรดติดตามตอนต่อไป