อย่าด่วนรักพิศวาส

          จิรฐาทนไม่ได้ที่จะต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ นิกานดา ทำให้เขาตัดสินใจแกล้งไปห้องน้ำ 

"เอ่อ.. ทุกคนครับ ผมขอตัว ผมปวดฉี่มาก" ทุกคนเข้าใจและให้เขาไป 

           ระหว่างที่เขากำลังเดินออกไปเข้าห้องน้ำอยู่นั้น เขาก็เดินชนเด็กหญิงวัย 9 ขวบคนหนึ่ง จนเด็กล้มลง เขาพูดขอโทษขึ้นก่อน

"ขอโทษจะ หนู" เขาพยุงเด็กให้ลุกขึ้น  

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูตางหากที่ต้องขอโทษ" และเด็กหญิงก็มองหน้าเขา "ลุงเจ้ย" 

"หนูเล็ก" 'หนูเล็ก' หรือ 'ชลลดา วัจนวาณิช' ทักทายเขา และถามเขาต่อ "ลุงเจ้ยมาทำอะไรคะ"

"อ๋อ ลุงเจ้ยมากินเลี้ยงค่ะ แล้วหนูเล็กล่ะ เดินห้างคนเดียวแบบนี้ เดี๋ยวปะป๊ามาเห็นเข้าก็ตีหรอก" พอพูดถึงปะป๊า เด็กน้อยหัวเราะเสียงใส

"หนูเล็กก็แอบปะป๊ามาค่ะ ถ้าไม่แอบปะป๊ามา เดี๋ยวปะป๊าตี" จิรฐาลูบผมหลานสาวอย่างเอ็นดู

"ถ้างั้น หนูเล็กมากินข้าวกับลุงเจ้ยแล้วกัน" ชลลดาตกลงทันที

"ค่ะ ลุงเจ้ย" เด็กน้อยยอมไปด้วยดี

          เมื่อกินข้าวเสร็จแล้ว วชิรญาณ์อาสาส่งจิรฐา เพราะมีเรื่องคุยด้วย และจะพาชลลดากลับบ้าน เมื่อออกรถไปได้ไม่ไกล วชิรญาณ์จึงถามจิรฐา

"เออ เช็งเค้าไปไหน ทำไมไม่อยู่ดูแลลูก" จิรฐาตอบ

"ไม่รู้สิ" ชลลดาพูดว่า

"ปะป๊ามัวแต่เมา" วชิรญาณ์ตกใจกับคำพูดของเด็ก 9 ขวบมาก

"หนูเล็กพูดแบบนี้ได้ยังไงคะ ใครสอนหนูเล็ก"

"หนูเล็กเห็นตลอดเลย" วชิรญาณ์บ่นถึงชลชาติทันที

"เช็ง เมาต่อหน้าลูกได้ยังไง" และพูดกับชลลดาว่า "เออ หนูเล็ก วันหลังอย่าเดินห้างคนเดียวนะคะ อันตราย ถ้าคนที่หนูเจอไม่ใช่ลุงเจ้ย หนูจะไม่เจอปะป๊าตลอดชีวิตเลยนะ" ชลลดาพยักหน้า

"เข้าใจค่ะ คุณลุงวุ่น" และไปเล่นบาร์บี้ต่อบนตักของจิรฐา จิรฐาลูบผมหลานสาวและบอกว่า

"เข้าใจนะ ไม่ใช่มัวแต่เล่นบาร์บี้อยู่ล่ะ"

"ค้า ลุงเจ้ย" เด็กน้อยยิ้มสดใส

          ชลชาติถือไม้เรียวรอลูกสาวตัวแสบอยู่ที่หน้าบ้าน เพราะรู้ว่าลูกสาวหนีไปห้างอีกแล้ว เมื่อรถของวชิรญาณ์มาถึง วชิรญาณ์ จิรฐา ชลลดาเห็นภาพชลชาติถือไม้เรียวถึงกับซีด วชิรญาณ์พยายามอธิบายให้ชลชาติเข้าใจ

"เช็ง หนูเล็กไม่ได้หนีไปไหนนะ หนูเล็กมากับพวกเรา" ชลชาติซ่อนไม้เรียวไว้ด้านหลังเขา

"เหรอ" และหันมามองชลลดาที่ซ่อนอยู่ด้านหลังของจิรฐา "หนูเล็ก มานี่" ชลลดายังกลัวๆอยู่ "มานี่" ชลชาติเริ่มดุชลลดาเรื่อยๆ จิรฐาปลอบ

"ไปเถอะหนูเล็ก หนูเล็กไม่ต้องกลัวนะลูก" ชลลดาเลยยอมไปหาชลชาติแต่โดยดี และเมื่อมาถึงตัวชลชาติ เขาสั่งลูกสาวของเขา

"กอดอก" ชลลดายังกลัวๆอยู่ "กอดอก" เขาเริ่มดุลูกเรื่อยๆ ชลลดาจึงยอมกอดอก ชลชาติหวดไม้เรียวที่ก้นลูกสาวแรงๆ โดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากจิรฐา และวชิรญาณ์

"พอเถอะเช็ง พูดกับลูกดีๆ" ชลชาติจึงหยุดตีไปชั่วครู่ และชี้ไม้เรียวที่ผู้ใหญ่แทน

"หยุด" และวางมือลงข้างตัว "ผู้ใหญ่ตัวดี ยุยงให้ลูกกูโกหก" วชิรญาณ์ท้วงทันที

"อย่าพูดคำหยาบต่อหน้าลูกสิ เช็ง" ชลชาติพูดว่า

"อย่าแถไปเรื่องอื่น จริงๆแล้วกูรู้มาตลอดว่าลูกกูไปไหน แล้วเล่นยุยงให้ลูกกูโกหกกู มันใช้ได้รึไง!!!" ผู้ใหญ่ 2 คน เงียบ เหลือแต่เสียงสะอื้นไห้ของลูกสาวของชลชาติ และชลชาติหันไปทางลูกสาว "แล้วเราไปไหนมา ทำไมไม่ทำการบ้าน" ชลลดาตอบ

"การบ้านเสร็จแล้วค่ะ ปะป๊า" ชลชาติจึงโยนการบ้านลงพื้น

"เสร็จแล้ว โกหกทั้งเพ!!!! เหมือนแม่มันเลย!!!!" หนูเล็กร้องไห้จ้ากว่าเดิม วชิรญาณ์บอกให้เขาหยุด

"พอเถอะเช็ง อย่าดุลูกมากนักเลย" ชลชาติกระแทกไม้เรียวกับพื้น และสั่งลูกสาวว่า

"ถ้าวันนี้การบ้านไม่เสร็จ เย็นนี้ไม่ต้องกินข้าวเย็น!!!!" และเขาก็จากไป ชลลดาวิ่งไปกอดวชิรญาณ์

"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะ หนูเล็ก" เขาก็เช็ดน้ำตาป้อยๆของชลลดา

          หลังจากทำการบ้านเสร็จ วชิรญาณ์พาชลลดามานั่งที่ริมสวน ชลลดาร้องห่มร้องไห้ไม่หยุด จิรฐาเองก็สงสารหลานคนนี้จับใจ ถึงกับบ่น

"ทำไมเช็งทำกับลูกมันแบบนี้วะ" และพลางลูบผมหลานสาวไป ชลลดาพยายามพูดกับวชิรญาณ์ว่า

"ปะป๊าใจร้าย ปะป๊าใจร้ายกับหนูเล็กมากเลย ปะป๊าไม่รักหนูเล็กแล้ว" วชิรญาณ์พยายามแก้ตัวแทนพ่อของเธอ

"ไม่จริงหรอกค่ะ ปะป๊าหนูเครียดมากเกินไป เพราะปะป๊าทำงานหาเงินให้หนูเล็กได้ใช้ไงคะ" ชลลดาส่ายหน้า

"ไม่จริงค่ะ บ้านหนูเล็กรวยอยู่แล้ว หนูเล็กไม่ต้องการอะไรมาก หนูเล็กแค่อยากได้ความอบอุ่นจากปะป๊า ที่ผ่านมา ปะป๊าไม่เคยให้หนูเล็ก อย่าว่าแต่เงินเลย แม้แต่กอดก็ยังไม่เคย" วชิรญาณ์กับจิรฐาถึงกับอึ้งในสิ่งที่หนูเล็กพูด "ไม่ให้ความอบอุ่นไม่ว่าหรอกค่ะ แม่หนูไม่ดีตรงไหน ทำไมปะป๊าต้องว่าแม่ของหนูเล็ก" 2 ผู้ใหญ่อึ้งซ้ำ 2 จิรฐาจึงตัดสินใจต่อว่าชลชาติ เรื่องลูก!!!!!

           จิรฐาจึงเดินไปหาชลชาติที่ห้อง เคาะประตูเสียงดัง

"ไอ้เช็ง มึงมาคุยกับกูเดี๋ยวนี้!!!" เขาเคาะไปเรื่อยๆ จนชลชาติเปิดประตู

"มีอะไร?" จิรฐาพูดว่า

"มีแน่ ถ้ามึงไม่ตีหนูเล็กอีก" ชลชาติออกจากห้องไปหาชลลดาทันที

           วชิรญาณ์นั่งคุยกับชลลดาอยู่นานจนชลชาติมา

"หนูเล็ก" ชลลดาตกใจ วชิรญาณ์ปลอบขวัญเ็ด็กน้อย

"ไม่ต้องกลัวนะหนูเล็ก ไม่มีใครต่อว่าหนูหรอก" ชลลดาพยักหน้า จิรฐารีบวิ่งมาอยู่ข้างๆ ชลลดาทันที ชลชาติยืนกอดอก

"โอ๋กันเข้าไป เสียคนเมื่อไหร่ จะไม่แปลกใจว่าใคร ตามใจ" และพูดกับชลลดาว่า "หนูเล็ก ดึกแล้วขึ้นไปนอน" ชลลดายอมทำตามที่เขาสั่งโดยดุษณี

"ค่ะ ปะป๊า" ชลลดาเดินกลับไปที่ห้อง เขาจึงเปิดฉากต่อว่า 2 ผู้ใหญ่ทันที

"ตามใจกันเข้าไปนะ หนูเล็กน่ะ ลูกกู กูไม่ปล่อยขนาดนี้หรอก เดี๋ยวเสียคน" วชิรญาณ์พูดว่า

"เสียคนอะไรกัน เช็ง หนูเล็กก็น่ารักดีนี่" ชลชาติถ่มน้ำลาย

"ถุ๊ย!!!" และแค่นหัวเราะ "ดี เหอะ! หนีไปห้าง โตไปอีกหน่อย คงหนีตามผู้ชาย" วชิรญาณ์กับจิรฐาถึงกับอ้าปากค้าง นึกไม่ถึงว่าชลชาติจะพูดจาแรงๆได้ขนาดนี้

"ลูกนะเว้ย" จิรฐาอุทาน

"ก็เออ ลูกไง เดี๋ยวเหมือนแม่มัน หนีตามชู้ไป แล้วทิ้งให้กูเลี้ยง กูเลี้ยงแค่ลูกก็พอ กูไม่อยากเลี้ยงหลาน" เสียงของชลลดาหวีดร้องดังขึ้น จนผู้ใหญ่ทั้ง 3 ตกใจ ต้องวิ่งไปดู

"หนูเล็ก!!" ทั้ง 3 ก็พบชลลดานอนสลบ เลือดไหลอยู่ที่พื้น ชลชาติช็อค ผวาไปอุ้มลูก 

"หนูเล็ก หนูเล็กเป็นอะไรไปลูก หนูเล็ก หนูเล็ก" เมื่อชลลดาไม่ได้สติ เขาจึงรีบพาลูกสาวไปส่งโรงพยาบาล

โปรดติดตามตอนต่อไป