อย่าด่วนรักพิศวาส

         เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ชลชาติดูเครียดมากกว่าปกติ และจดๆจ่อๆแต่ตรงประตูห้อง ICU วชิรญาณ์กับจิรฐานั่งรออยู่ข้างๆ วชิรญาณ์ปวดศีรษะจนเป็นไมเกรน แต่เขาพยายามสะกดกลั้นอาการไว้ ด้านจิรฐาก็เป็นห่วง จึงถามเขาว่า

"ไปหาหมอดีมั้ย คุณวุ่น" 

"ชั้นไม่เป็นอะไร" วชิรญาณ์ลุกขึ้นเดินอยู่ดีๆ ทรุดลงไปกับพื้น จนชลชาติกับจิรฐาแทบต้องช่วยพยุงเขาขึ้น และแพทย์ประจำอาการก็ออกมาพอดี ทำให้ทั้ง 2 ต้องวางเพื่อนไว้ที่เก้าอี้ และไปถามแพทย์

"หมอฮะ ลูกผมเป็นไงบ้างฮะ" แพทย์บอกกับเขาว่า 

"อาการของผู้ป่วยพ้นขีดอันตรายครับ" เขากับเพื่อนๆโล่งอก "แต่... ดีมากนะครับ ที่มาทันเวลา ไม่อย่างนั้นแล้วผู้ป่วยไม่ได้แค่มีอุบัติเหตุอย่างเดียว อาการของโรคเลือดที่กำลังเป็นอยู่ อาจจะคร่าชีวิตผู้ป่วยได้ครับ" ชลชาติน้ำตาร่วงทันที และค่อยๆเอามือปิดปาก ร้องไห้จนจิรฐาต้องคอยปลอบใจ วชิรญาณ์จึงเดินมาถามต่อ 

"คุณหมอครับ แล้วคนไข้ออกจาก ICU ได้หรือยังครับ" 

"ยังออกไม่ได้ครับ เพราะต้องดูอาการอย่างใกล้ชิดครับ ขอตัวนะครับ" วชิรญาณ์และเพื่อนๆของเขาไหว้หมอ และแพทย์เจ้าของอาการก็เดินจากไป ชลชาติได้แต่น้ำตาปริ่มอยู่หน้าห้อง ICU เมื่อเห็นลูกของตนมีน้ำเกลือ สายระโยงระยางเต็มตัวไปหมด 'ถ้าเป็นแบบนี้ คนที่นอนอยู่ตรงนั้น เป็นปะป๊าแทนได้มั้ยลูก' เขาคิดในใจ

           สลิ่มนอนไม่หลับเพราะคิดถึงใครบางคน ที่นอนอยู่ที่ห้อง ICU ของโรงพยาบาล และพอเห็นแบบนี้ เธอรีบลุกขึ้นจากเตียง และไปเสี่ยงดวงกับโรงพยาบาลที่คนในห้อง ICU อยู่ 

           ศรัทธาของสลิ่มมีจริง เธอได้ไปดูคนในห้อง ICU แล้วถึงกับน้ำตาเอ่อ เมื่อเห็นชลลดา ลูกสาวของชลชาตินอนในห้อง ICU

"หนูเล็ก" เธอน้ำตาเอ่อ

           วันรุ่งขึ้น ชลลดา เริ่มรู้สึกตัว คนแรกที่นึกถึงก็คือ

"ปะป๊า แม่นุช" เมื่อผู้ป่วยอาการดีขึ้นหายใจได้เอง แพทย์จึงถอดเครื่องช่วยหายใจออก และตรวจอาการอย่างละเอียด

           ชลชาติ วชิรญาณ์ จิรฐา ทั้ง 3 นอนอยู่หน้าห้อง ICU จึงลุกขึ้นไปดูหน้าประตู ก็พบว่า ชลลดาปลอดภัย และมองหาปะป๊าของเธออยู่ ชลชาติจะเข้าไปหาลูก แต่ถูกเพื่อนๆรั้งแขนเอาไว้ และเมื่อแพทย์ประจำอาการออกมา เขาจึงตรงเข้ามาถามแพทย์ทันที

"อาการลูกผมเป็นไงบ้างฮะ"

"ตอนนี้ ผมย้ายผู้ป่วยไปอยู่ที่ห้องพักฟื้นเรียบร้อยแล้วนะครับ ขอตัวก่อนนะครับ" ทั้ง 3 ไหว้ขอบคุณแพทย์ และไปเยี่ยมลูกสาวที่ห้องเตียงรวม

          เมื่อลิฟท์ขึ้นมาถึงชั้น 10 ทั้ง 3 ก็เดินมาถึงห้อง 'หอผู้ป่วยสามัญ' ก็มีนางพยาบาลแทบเดินสวนกันได้ และในห้องเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ระงมของเด็กๆ เตียงแทบเต็มห้อง เพราะเป็นห้องขนาดกว้าง รองรับได้ถึง 20-30 คน เมื่อเจอชลลดา ทั้ง 3 รีบโผเข้าไปหาทันที ชลชาติรีบหยิบเก้าอี้จากข้างนอกมานั่งใกล้ๆกับเตียงของลูก

"หนูเล็กเป็นไงบ้างลูก ปะป๊าเป็นห่วงแทบแย่" ชลลดาตอบเสียงเบา

"จะตายอยู่แล้วค่ะ น่ารำคาญจัง" และหันไปมองเตียงข้างๆ มีเด็กนอนกรอกเครื่องช่วยหายใจอยู่ หนูเล็กน้ำตาเอ่อ "หนูเล็กกลัว" ชลชาติกอดลูก

"ไม่ต้องกลัวนะคะหนูเล็ก ไม่น่ากลัวหรอกลูก" และเขาไปมองรอยจ้ำแดงที่แขนของลูกสาว ลามไปทั้งตัว ชลชาติช็อกกว่าที่ลูกสาวเห็นภาพเด็กนอนกรอกเครื่องช่วยหายใจอยู่ด้วยซ้ำ ชลลดาร้องไห้

"หนูเล็กอยากกลับบ้าน หนูเล็กกลัวไปหมดแล้ว" วชิรญาณ์ลูบผมชลลดา

"หนูเล็กไม่ต้องกลัวนะ ยังไงๆ หนูเล็กก็ต้องหาย เชื่อลุงนะคะ หนูเล็ก" ชลลดาพยักหน้าอย่างยากเย็น

         หญิงสาวคนหนึ่งตรงมาที่หอผู้ป่วยสามัญ และถอดแว่นตาออกมา ก็พบว่า มีเด็กมานอนบนเตียงนั้น จึงอุทาน

"หนูเล็ก" และรีบวิ่งปรี่เข้ามา ฝ่าวงล้อมลุงและปะป๊า เข้าโอบกอดชลลดา สร้างความตะลึงให้กับปะป๊าของชลลดาเป็นอย่างมาก

"วินนี่" เขาอุทานชื่อผู้หญิงคนนั้นเบาๆ

โปรดติดตามตอนต่อไป